Hoe hiermee om te gaan? (Labiele oudtante)
Even een situatieschets, ik probeer het zo kort mogelijk te beschrijven.
Mijn man heeft een tante (oudtante van mijn kind, 1,5jr), waar hij weinig tot geen contact mee heeft. Ik heb haar één keer op een begrafenis gezien, verder nooit. Mijn schoonmoeder (haar zus dus), heeft ook jarenlang weinig tot geen contact met haar gehad.
Ze heeft haar hele leven in het teken van haar eigen bedrijf gezet, en daarbij nauwelijks naar haar eigen kinderen omgekeken, laat staan haar kleinkinderen. Als gevolg hiervan heeft ze nu (in de herfst van haar leven, nu ze met pensioen is) geen contact met haar eigen kinderen en kleinkinderen. De laatste jaren is ze, mede hierdoor, zeer labiel en depressief. Haar kinderen houden echter (terecht, als ik de verhalen mag geloven) voet bij stuk, en willen geen contact meer met haar.
Het contact met mijn schoonmoeder heeft ze hersteld, maar m.i. op een ongezonde manier. Vaak belt ze mijn schoonmoeder op, en spreekt urenlang over hoe labiel ze is, hoe slecht het met haar gaat, enz. Mijn schoonmoeder is hierin een vrij naïef, en is allang blij dat het contact hersteld is.
Tot zover.
Sinds mijn kind geboren is, heeft ze voor mijn gevoel een ongezonde obsessie voor hem. Ze projecteert alles wat ze bij haar eigen kleinkinderen gemist heeft, op mijn zoon. Dit uit zich onder andere in lange, warrige brieven met cadeautjes. Ook vraagt ze mijn schoonmoeder vaak om filmpjes van mijn zoon, die mijn schoonmoeder dan (tegen onze wil in, ik heb haar herhaaldelijk gevraagd hiermee te stoppen) doorstuurt. Deze kijkt ze dan midden in de nacht urenlang, zodat ze zich beter voelt.
Ik vond dit al echt heel vervelend, maar troostte me maar met de gedachte dat ze ver weg woont, en verder niets met mijn kind van doen heeft. Tot vandaag. Mijn schoonmoeder is hier om op te passen (ik werk vanuit huis, mijn man is op een congres), en nou stond ze hier zojuist onaangekondigd (als 'verrassingsbezoek') op de stoep. Voor ik het wist stond ze binnen en nu zit ze dus as we speak beneden met mijn kind te spelen (ik zit boven in een vergadering waar ik niet weg kan). Ik vind dat hier echt een grens overschreden is, en weet echt goed hoe hiermee om te gaan. Ik wil haar eigenlijk überhaupt niet in het leven van mijn zoon hebben, en ik voel me echt een slechte moeder dat ik mijn kind niet beter tegen haar beschermd heb.
Mijn kind is niet haar therapiebaby, en ik wil haar niet in zijn leven. Mijn schoonmoeder en man zien het probleem helaas niet zo..
Wat ik mis in het verhaal is de medische zorg voor de oudtante. Iemand die brieven schrijft aan een eenjarige (die ook nog eens warrig zijn) zit naar alle waarschijnlijkheid in een psychose. Dat is gerede aanleiding om haar weg te houden bij het kind, maar óók om psychiatrische hulp voor haar te organiseren.
BlueFawn schreef op 10-11-2021 om 14:53:
[..]
Merkwaardig wel maar ook zielig. En ik zou er toch vanuit gaan dat mn schoonmoeder wel oplet. Tenzij ik denk dat iemand echt een gevaar is.
Ja, natuurlijk. Ik zag ook niet onmiddellijk reden tot zorg en ingrijpen. Die tante hoefde het huis niet te worden uitgesmeten. Maar ik zou zo iemand zelf ook liefst zo weinig mogelijk ingang geven. Het heeft namelijk wel iets van stalkersgedag: denken dat je een relatie met iemand hebt die jou helemaal niet kent.
OxfordComma schreef op 10-11-2021 om 14:35:
[..]
Verder heb ik geen oordeel over haar depressie en ik oordeel ook niet over haar verhouding met haar eigen (klein)kinderen. Wel ervaar ik haar gedrag naar mijn gezin toe als opvallend en gevoelsmatig grensoverschrijdend. Ik denk ook niet dat het bij één vinger zou blijven (als ze die zou krijgen) maar dat ze voor de hele hand gaat.
Als mijn schoonzus depressief was, ging ze op haar knieën bidden bij haar huisaltaar waar de foto's van haar overleden schoonmoeder (mijn moeder dus) en mijn kind stonden. Ze heeft me ooit gezegd: "Jouw kind had van mij moeten zijn!".
Achteraf bleek ze een behoorlijke persoonlijkheidsstoornis te hebben. Ik ben blij dat ik haar nooit alleen met mijn kind heb gelaten.
BlueFawn schreef op 10-11-2021 om 14:15:
[..]
Nou ja een hoop drama lees ik niet zo. Grenzeloos trouwens ook niet gezien dit de eerste keer was dat tante langskwam.
Ik snap ook niet zo goed wat er nou op tegen is om tante af en toe onder toeziend oog van oma en/of vader contact te laten hebben. Het verhaal van de tante vind ik verder ook niet echt schokkend klinken ofzo, ze was blijkbaar een succesvol onderneemster maar wat dat te maken heeft met vervreemding van de familie snap ik niet.
Ik begrijp er echt niets vsn dat jij het probleem niet ziet
RodeKrullenbol schreef op 10-11-2021 om 15:17:
Wat ik mis in het verhaal is de medische zorg voor de oudtante. Iemand die brieven schrijft aan een eenjarige (die ook nog eens warrig zijn) zit naar alle waarschijnlijkheid in een psychose. Dat is gerede aanleiding om haar weg te houden bij het kind, maar óók om psychiatrische hulp voor haar te organiseren.
Hier ben ik het mee eens. De zus zou dit niet met de mantel der liefde moeten bedekken en zelfs faciliteren maar moeten proberen haar richting hulp te bewegen. Al is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan. Voor een derde regel je niet zomaar psychiatrische hulp als die zichzelf volkomen in orde vindt.
Ik heb nog niet gelezen dat de brieven gericht zijn aan kind.
Overigens zou ik zelf allang eens contact hebben gezocht met iemand die mijn kind cadeautjes zou sturen. Om te bedanken, familiebanden aan te halen en om tevens ook te polsen.
Ik vind het allemaal niet zo bijzonder klinken vanaf papier. Maar als je zelf een niet-pluis gevoel hebt zou ik dat zeker niet negeren en wel waakzaam zijn. Misschien juist wat meer regie in het contact nemen, dan kun je wellicht makkelijker afgrenzen.
Heremetijd wat een diepvriessfeer richting tante en wat een aannames en diagnoses tot aan psychotisch toe.
Mijn moeder is 78, is ook soms best warrig om een verhaal tot een goed einde te brengen, is niet perfect ( wie wel), kijkt dezelfde filmpjes van achterkleinkind telkens opnieuw omdat ze dat prachtig vindt.
Nee, die moet je zeker buiten de deur houden, superbesmettelijk.
Je zult iemand contact gunnen, warmte van een gezin geven, plezier van en interesse in een kleintje dat niet eens het hare is geven, haar gek laten lijken omdat dat zo'nverheven gevoel geeft.
Nee, een goede daad moet je niet willen doen, lekker koude afstand houden en kwaadspreken. Even laten merken hoe slecht ze vroeger was en dat ze haar fouten niet mag herstellen, ook al heb je daar geen moer mee te maken en is niemand perfect in het ouderschap.
Dat alles zegt eigenlijk al genoeg over de personen zelf. Beetje apart in mijn ogen, afstandelijk en koud. Bestaat vast een medische term voor.
Het enige dat ik begrijp of wil begrijpen is dat onverwacht bezoek niet fijn is als je werkt. Van niemand. En dat kun je aangeven: leuk dat je kwam, bel volgende keer even. Het is niet zo lastig, daar hoeft geen hetze van te komen.
Helemaal mee eens.
Ik zou het echt bijzonder vreemd vinden als iemand waar ik zelf geen contact mee heb en die mijn kind nog nooit gezien heeft opeens brieven en cadeaus gaat sturen voor mijn kind, en obsessief/depressief filmpjes en foto's van mijn kind gaat bekijken en daar bij een ander om leurt en zelfs onaangekondigd op visite gaat bij mensen die ze al decennia niet heeft gezien of gesproken. Ja, die vrouw heeft absoluut hulp nodig. Maar dat moet ze dan wel zelf willen want als partner van een achterneef kun je dit niet zomaar regelen. Is het schadelijk voor het kind? Niet per se, maar ook zeker niet in het belang van het kind. Die vrouw doet dit voor haarzelf en waarschijnlijk denkt ze zelf ook echt dat ze jullie en het kind er een plezier mee doet.
Max88 schreef op 10-11-2021 om 19:06:
Heremetijd wat een diepvriessfeer richting tante en wat een aannames en diagnoses tot aan psychotisch toe.
Mijn moeder is 78, is ook soms best warrig om een verhaal tot een goed einde te brengen, is niet perfect ( wie wel), kijkt dezelfde filmpjes van achterkleinkind telkens opnieuw omdat ze dat prachtig vindt.
Nee, die moet je zeker buiten de deur houden, superbesmettelijk.
Je zult iemand contact gunnen, warmte van een gezin geven, plezier van en interesse in een kleintje dat niet eens het hare is geven, haar gek laten lijken omdat dat zo'nverheven gevoel geeft.
Nee, een goede daad moet je niet willen doen, lekker koude afstand houden en kwaadspreken. Even laten merken hoe slecht ze vroeger was en dat ze haar fouten niet mag herstellen, ook al heb je daar geen moer mee te maken en is niemand perfect in het ouderschap.
Dat alles zegt eigenlijk al genoeg over de personen zelf. Beetje apart in mijn ogen, afstandelijk en koud. Bestaat vast een medische term voor.
Het enige dat ik begrijp of wil begrijpen is dat onverwacht bezoek niet fijn is als je werkt. Van niemand. En dat kun je aangeven: leuk dat je kwam, bel volgende keer even. Het is niet zo lastig, daar hoeft geen hetze van te komen.
Waarom moet je in godsnaam iemand zo toelaten, die voor je een kind had, nooit naar je omkeek,?????
irmama schreef op 11-11-2021 om 06:09:
[..]
Waarom moet je in godsnaam iemand zo toelaten, die voor je een kind had, nooit naar je omkeek,?????
Omdat het familie van je kind is en omdat er geen enkele reden is om zo afwijzend te reageren op iemand die je nauwelijks kent en vooral veroordeeld op horen zeggen.
BlueFawn schreef op 11-11-2021 om 08:21:
[..]
Omdat het familie van je kind is en omdat er geen enkele reden is om zo afwijzend te reageren op iemand die je nauwelijks kent en vooral veroordeeld op horen zeggen.
Familie van je kind? Een oudtante gaat het over, die nooit enig contact met to heeft gehad!!!!
irmama schreef op 11-11-2021 om 09:10:
[..]
Familie van je kind? Een oudtante gaat het over, die nooit enig contact met to heeft gehad!!!!
Dan is het nog steeds familie als zuster van de oma van haar kind.
Ze was eenzaam, de laatste jaren. Sinds ze gestopt was haar bedrijf bracht elke dag een zee van leegte. En in de nachten lag ze wakker, piekerend over wat er mis was gegaan in haar leven. De keuzes die ze had gemaakt, de relaties die stuk waren gegaan. Ze wist dat ze fouten had gemaakt. Kon ze de tijd maar terugdraaien.
Gelukkig had ze nu wel weer contact met haar zus, die ook net oma geworden was. Wat was het leuk om te horen hoe zij over haar kleinkind praatte. Toen ze filmpjes van het kind liet zien, had ze voorzichtig gevraagd of ze die ook mocht hebben. Nu keek ze er af en toe naar als ze weer eens niet kon slapen. Het bracht een beetje vreugde in haar grauwe bestaan.
Het liefst zou ze de band met haar eigen kinderen en kleinkinderen willen herstellen. Maar die weg leek definitief afgesloten. De schoondochter van haar zus leek haar echter een fijne vrouw. Misschien.... Maar hoe moest ze dat aanpakken? Ze had werkelijk geen idee. Als ze eens een brief zou sturen naar het kind, met een cadeautje erbij? Daar kon toch niemand bezwaar tegen hebben?
Na lang aarzelen had ze het gedaan. Vreemd genoeg kwam er geen enkele reactie op. Dat bracht haar in verwarring. Toen haar zus vertelde weer eens op haar kleinkind te gaan passen besloot ze impulsief om langs te gaan.
De schoondochter leek te schrikken van haar bezoek, verdween ergens in huis en liet zich niet meer zien. Wat had ze gedaan? Ze bedoelde het zo goed allemaal, maar het leek wel alsof ze nooit het juiste wist te doen.
Op de weg terug naar haar lege huis voelde ze zich eenzamer dan ooit...
Ik lees nog een aantal aannames die niet helemaal kloppen.
Ten eerste, de oudtante is niet zo oud als het woord oudtante doet vermoeden. Ze is hoogstens een paar jaar met pensioen, ik vermoed dat ze eind 60 is. Ze heeft een partner (niet de vader van haar kinderen) en wat vrienden. Haar kinderen hebben meermaals voorgeslagen om met een mediator om de tafel te gaan zitten om eruit te komen, zowel persoonlijk als zakelijk, maar dit wijst ze categorisch af. In plaats daarvan spant ze rechtzaak na rechtzaak tegen haar kinderen aan. Verdere (professionele) hulp weigert ze aan te nemen, want met haar is niets mis.
Op de eerste cadeautjes hebben we (zoals bij alle cadeautjes na de geboorte overigens) netjes een bedankbriefje gestuurd. Pas toen ze raarder werden (denk bijvoorbeeld aan spirituele stenen waar een baby zeker niets mee kan, vergezeld door een lange, emotionele brief) hebben we slechts laten weten dat het aangekomen was.
Wij zijn geen kille, koude mensen die elk zielig oud vrouwtje categorisch uit ons huis weren. Voorbeeld: mijn schoonmoeder heeft een beste vriendin die zelf geen kinderen of kleinkinderen heeft, en die ook heel erg van onze zoon geniet en ook weleens (gevraagd, overigens) langskomt als wij daar zijn. Geen probleem mee, leuk zelfs.
Naja, ik merk dat ik gevoelsmatig mezelf hier moet verdedigen, maar ik snap ook dat het door een computer lastig is, om alle nuances mee te krijgen (en van mijn kant uit over te brengen).
