Hoe grootouders steunen in rol oppas

Nog iets

Ohja, en waar ik ook moeite mee heb is mijn eigen rol in deze. Steeds als ik de problemen zie en hoor neem ik me voor wat vaker langs te gaan als de kinderen er zijn om wat te steunen. De kinderen gedragen zich stoerder met ons erbij maar zijn ook meer onder de panne, want ze kunnen goed overweg met mijn kinderen en verveling speelt een rol. Voor mijn ouders is het ook vermoeiend twee zeer energieke mannetjes bezig te houden.
Maar als ik er dan ben dan weet ik me nauwelijks te gedragen. Ik schiet dan in de opvoedstand, want ze doen per seconde wel twintig dingen die mi niet door de beugel kunnen. Tegelijkertijd vind ik dat weer vervelend voor mijn ouders, mn mijn moeder voelt zich door mij dan onbekwaam. Het is ook gewoon een cultuurverschil, bij mijn ouders kan veel meer dan bij mij. (ik vind mezelf heel soepel en veel-ruimte-gevend, maar het cultuurverschil is toch immens) Zelf wil ik ook niet die 'heel vervelende tante' zijn, maar in hun ogen ben ik dat natuurlijk toch wel, ook omdat we verder niets positiefs meer met elkaar hebben. Dan probeer ik mezelf in te houden en vooral op mijn eigen kinderen te letten (die ook wel wat grenzen gaan aftasten natuurlijk) en dan doet neef weer vanalles wat niet kan en dan goed naar mij kijken.. Ik kan er gewoon geen kant mee op...

Opvoedboek?

Zou een boek met opvoedtips iets voor ze zijn? Staan ze daar misschien wel voor open? Of adviseer ze de serie met die nanny te kijken. Zeg ze dat je vind dat ze het heel goed proberen (beetje slijmen) maar dat het wellicht veel beter gaat met wat goede tips van deskundigen. Erken ook gewoon dat die 2 drukker zijn dan jouw kinderen en dan hun kinderen van vroeger (jij en broer dus) en dat het wellicht met wat advies van deskundigen (dan wel uit een boek of van de tv) misschien wat uitkomst kan bieden. De meeste kinderen zijn juist helemaal niet gebaat bij al die structuurloosheid en lijken soms wel om regels te vragen (al lijkt dat niet zo natuurlijk)

Situatie

Ik projecteer er maar even mijn eigen verhaal op maar misschien heb je er wat aan. Mijn ouders hebben mij en mijn gezin in zwaar weer op een fantastische manier gesteund. Dat ging in een een-tweetje met mijzelf en mijn ouders. Mijn broers en zusters hadden geen idee en schoten inderdaad in de opvoedkramp en gingen uit de losse hand maar adviezen geven die niet echt goed landden. Gelukkig was mijn vader een geweldige pedagoog en ik heb dan ook veel van hem geleerd. Maar vooral was het contact zo goed omdat ze mij onvoorwaardelijk steunden en wij er een zelfde soort opvoedingsbenadering op na hielden. Doordat de hulpverlening ons bij de kinderbescherming liet landen werd het contact met mijn broers en zusters nog lastiger want nu was er ook nog een autoriteit die het met hen eens was zogenaamd. Dat ik gewonnen heb van die lui heeft ze dan ook in verwarring gebracht.
Kortom, ik vraag me af of jij wel degene bent die je ouders kan steunen in de onvoorwaardelijke zorg die ze hebben voor het gezin van je broer. Ik denk ook dat je je af moet vragen hoe het zit met het moeilijke contact dat je met je broer hebt. Kan allemaal zijn omdat het een slechte vader en opvoeder is, maar het is misschien handiger om te kijken wat jij daar mee kunt om het contact te verbeteren. Dat zou je ouders pas werkelijk helpen denk ik. En wat meer inlevingsvermogen voor je ouders. En ophouden met opvoedtips. Je geeft zelf al aan dat ze daar niet voor open staan en dat zal een reden hebben. Kortom, misschien is het wel helemaal jou taak niet om de regie hier over te nemen en werkt het alleen maar tegen je en uiteindelijk tegen je ouders, je broer en diens kinderen. Kinderen opvoeden is geen kwestie van de Nanny of een regeltje uit een opvoedboek. Het is vooral ook een kwestie van inleven en meeleven en responsief ouderschap.
Ik word nog steeds weleens niet goed en moet me inhouden om mijn verder ook goed bedoelende broers en zusters niet helemaal stijf te vloeken als er weer eens eentje mijn kinderen op een nadrukkelijke manier staat te corrigeren over zes keer niets. Ik leg mijn kinderen uit dat de ooms en tantes het goed bedoelen maar dat ze beleefd ja moeten knikken en het maar naast zich neer moeten leggen.

Kindfactoren

Overigens hebben mijn kinderen een handvat nodig om met ze om te gaan en beiden een reguliere diagnose. Niet dat dat wil landen bij mijn broers en zusters. Maar erover praten heeft geen zin dus verdragen we het maar en negeren het verder.

Jouw rol?

Zonder je te willen beledigen, maar jouw rol in deze in vrij simpel. Nl.: geen. Je ouders en je broer zijn volwassen mensen en hebben deze afspraken gemaakt. Behalve bij je broer aangeven dat je je zorgen maakt, (want bezorgd zijn mag natuurlijk )heb je hier denk ik weinig mee te maken.

Rol

Avalon zegt het wel heel direct. Maar het is waar. Jij hebt geen rol. Je kunt het eens ter sprake brengen. Maar zolang niemand om jouw hulp vraagt zou ik mij er niet mee bemoeien. Dit krijg je uiteindelijk alleen maar weer op je brood, hoe goed je het ook bedoeld. Dus je kunt je zorgen aangeven zodat je een opening tot hulpvraag open zet. Maar als ze geen hulp vragen zou ik niet gaan helpen door er heen te gaan als ze moeten oppassen. Eerst laten vragen dan pas helpen....anders heb jij het uiteindelijk gedaan als er wat mis gaat. Helaas spreek ik uit ervaring.

Apart

Wat mij wel heel erg heeft geholpen is als iemand een kind van mij meenam voor een dagje of logeren. 1 Kind dus, niet 2. Dat is mogelijk nog een idee. Dat je aanbied om per keer 1 kind mee te nemen. Dan kan het andere kind rustig door zijn bejaarde grootouders door de middag geloodst worden. En dat is niet zielig. Kinderen en bejaarden kunnen soms heel veel met elkaar.

Grappig

Jullie hebben allemaal gelijk. Jullie reacties zijn ontzettend divers, en bij allen zitten rake punten, maar de situatie is voor mij gewoon enorm divers. (en ingewikkeld)
Annej, ik snap je goed. Ik weet ook dat ik vanuit het gezichtspunt van anderen, zeker mijn broer, snel in zo'n rol beland. Moest wel lachen om je advies aan je kinderen; beleefd knikken, beleefd knikken zullen mijn neefjes nooit doen. Althans zeker niet tegen mij, want doorgaans doen ze dat alleen als ze hard worden aangepakt, maar dat is niet mijn stijl. (omdat ze die stijl wel gewend zijn kan ik weinig met ze, mijn moeder eigenlijk ook niet, treedt helemaal niet op maar raakt wel zéér geirriteerd van ze en uit dat ook naar ze. Inlevingsvermogen is nu juist geen sterke kant van mijn ouders. Jongste is 6 en kán heel veel niet eens van wat ze verwachten.
Ik geloof dat ik ze niet eens aan zou kunnen, zouden ze hier logeren. Maar die dingen gebeuren ook niet, heb ik veel om gezeurd toen ze kleiner waren (wilden de kinderen toen zelf ook graag) juist om meer band te krijgen want echt naast de deur wonen we nu ook niet, maar mocht nooit van hun moeder. (maar mocht wel bij haar eigen zus) Ik heb veel geinvesteerd in band toen ze kleiner waren, ook voor mezelf en mijn kinderen, enige neefjes die we hebben. Contact is steeds minder geworden en eigenlijk 'heb' ik nu niets meer met ze. Contact herstellen met broer is niet aan de orde, ruzie komt van hem uit en ik heb geen enkele zin en energie meer om achter hem aan te lopen. Weet dat mijn ouders daar veel verdriet om hebben maar het is niet anders, ligt echt in dit geval niet aan mij voor mijn gevoel, al is dat gewoonlijk natuurlijk wel zo dat twee kanten een aandeel hebben.
We wonen niet vreselijk ver, maar mijn ouders doen nogal moeilijk over reizen en komen sowieso niet veel op bezoek. Het is jammer genoeg geen optie ze vaker te laten komen, doen ze niet met de kinderen.
Ik vind het een rare opmerking dat bejaarden en kinderen soms veel met elkaar kunnen hebben. Ik schrijf juist dat het in dit geval mis loopt. (en mijn ouders zijn nog niet eens bejaard) Nogmaals, dat ligt niet alleen aan mijn ouders, er zijn veel problemen. En cultuurverschillen. (kinderen kijken al jaren horrors voor volwassenen, in mijn ogen totaal bizar) Maar ik maak me zorgen, om mijn neefjes maar net zo goed om mijn ouders. Ze worden niet jonger en ik zie het totaal mislopen als de kinderen gaan puberen, maar waarschijnlijk eerder. Ergens wéét ik dta ik geen rol heb hierin, maar dat is lastig voor mij te accepteren. Bovendien, als ik op bezoek ben, zit ik er toch weer middenin. Ik kan slechts de ander kant uitkijken als neef mijn zoon gewoon bespuwd, meer uit onhandigheid dan slechtheid maar toch.
Ik weet overigens bijna zeker dat er geen sprake is van stoornissen oid (wel bij broer, gediagnosticeerd) bij de kinderen maar nogmaals ze hebben het niet makkelijk want er gebeurt veel in hun leventje. Zeker voor oudste, zeer gevoelig type die zich maar nauwelijks staande kan houden in vrij ruwe wereld, nieuwe partner van moeder (zoveelste) is ook geen lieverdje, heeft in gevangenis gezeten etc.
Het is best heftig allemaal, en staat ver van mijn bed, voel me zeker niet beter oid. Ik kan er gewoon zo weinig mee. Mijn ouders zijn van het type spuien, betrekken me overal in en na twee minuten gaan ze gezellig over het weer praten, en ik ben weer totaal verbijsterd. Misschien is dat ook wel de rol die ik helemaal niet wil hebben; de beterweter. Op de een of andere manier kom ik wel steeds in die rol, en dat vind ik afschuwelijk, kan ik moeilijk mee overweg.

Ik denk wat annej bedoelt

met haar opmerking over bejaarden (of haha, wat oudere maar nog niet bejaarde ouders die oppassen, noem ze middelbaar). Als je een van de neefjes meeneemt, dat dan de situatie zodanig verandert dat middelbaren en kinderen juist weer een heel andere band kunnen krijgen, misschien juist wel terwijl het leek alsof dat niet meer mogelijk was. Als je een van de kinderen uit de situatie haalt, wordt die situatie per definitie ook voor het overblijvende kind anders.
Ik vind de suggestie van AnneJ zo gek nog niet, maar goed, jij zegt dat het niet mogelijk is. Toch kom je 1x per week met je kinderen bij je ouders als die oppassen. Kun je dan niet bv. eens langs een speeltuin oid rijden en dan de neefjes of 1 ervan met je meenemen. Zou zoiets niet mogelijk zijn?
Overigens snap ik niet zo goed met wat je zegt over je ouders: je hebt niet zo'n band met ze. Toch zie je ze vaak, praat je met ze, en maak je je zorgen. Dat is toch band? Of zie ik dat verkeerd. Band hebben betekent toch niet dat je dezelfde invalshoeken en dezelfde benaderingen moet hebben?
Is het desalnietemin niet mogelijk om af en toe eens een neefje te logeren te vragen, in een weekeinde of zo? Via je moeder wellicht, dat zij het kan overbrengen aan de moeder van de kinderen? Of passen je ouders alleen op op de dagen dat je broer de kinderen heeft (ik krijg de indruk dat de moeder voor ze zorgt, maar misschien begrijp ik het verkeerd).
Wie weet vindt moeder dat, nu ze gescheiden is, geen probleem meer? Op die manier kun je nl. ook band krijgen. Kinderen alleen en uit hun eigen vertrouwde situatie zijn vaak heel anders. Dan krijg je pas een beetje een beeld van hoe en wie ze zijn. Ik heb zelf vier kinderen, en de jongste drie zijn jongens. Soms zijn die samen zo aan het geiten en dollen dat je je als ouder compleet onzichtbaar voelt. In zo'n bui kan ik me voorstellen dat het voor oppassen en tantes totaal niet leuk is. Elk apart zijn het wel leuke kinderen.
Verder kan ik alleen maar zeggen, laat het los. Veel van wat je vertelt gebeurt in je eigen hoofd, zijn dus dingen die je jezelf oplegt. Probeer dat los te laten, scheelt energie...

Mirreke

Dank voor je reactie. Het klopt helemaal; met één kind hebben mijn ouders veel minder moeite. Ik vind je suggesties heel zinnig, maar het ligt allemaal lastig en gevoelig hier. (door jouw bijdrage wordt het voor mij wel stuk helderder, is fijn) Het is een misverstand dat ik er wekelijks ben, dat zou ik ook absoluut niet redden. En als ik ga, is het meestal in weekend, makkelijker te doen dan door de week en in het weekend zijn de neefjes er niet. (twee keer door de week maar wippen tussendoor nog heel veel binnen)
Ik krijg het al helemaal benauwd als ik me bedenk me meer ertussen te wringen, en ik realiseer me dat echt niemand daarop zit te wachten. Zelfs mijn neefjes inmiddels niet meer. Mijn kinderen vinden ze leuk (voor die enkele keer dat ze ze zien) maar met mij hebben ze niets meer, het cultuurverschil is te groot geworden en ze zien me te weinig. Voor mij zijn het mijn enige neefjes maar zij hebben een heel groot netwerk, verschillende echte en stief grootouders en tantes en omes. En eigenlijk weet ik ook wel zeker dat mijn ouders er ook niet op zitten te wachten. Ik verschil enorm met mijn vader in opvoedinzichten en met weinig band bedoel ik misschien meer niet zo'n goede band, meer dat verschillen in inzicht lastig te bespreken zijn etc. Zoals eigenlijk alles lastig te bespreken is. Ik kan dus weinig voor ze betekenen zeg maar. Ze nemen het de kinderen erg kwalijk als die zich misdragen, terwijl ik dat oneerlijk naar de kinderen toe vind, want ik denk dat het altijd aan benadering ligt, zeker als ze nog zo jong zijn. Mijn ouders trekken het zich ook enorm aan, veel te veel eigenlijk. En dat blijft voor mij frustrerend, dat ik ze zie worstelen maar niet goed weet ze te bereiken.
En jammer, want het blijft pijn doen dat mijn eigen band met neefjes er niet meer is. Dat logeren, dat zou ik ontzettend leuk vinden. Maar de kinderen logeren al zo vaak bij vader (moeder zorgt iid) en bij familie van moeder, die zitten er niet op te wachten. Inmiddels zouden ze het bij ons ook maar erg saai vinden, bij familie van moeder mogen ze eindeloos gamen en tv kijken, en bij ons niet en zeker geen 18 plus. Verder zijn het sport en doe kinderen en die van mij zijn heel anders, lastig te combineren zeker als het niet gewend is. Het zou best kunnen dat de problemen vooral bij mij, in mijn hoofd zitten. Complicerend is natuurlijk ook de ruzie met mijn broer, denk dat hij het niet zal waarderen als ik de neefjes meer zou gaan uitnodigen buien hem om, en met hem kan niet. Mijn broer is niet heel erg betrokken bij de opvoeding, maar zijn nieuwe partner weer best wel enz.