Hoe goed worden pleegkinderen in de gaten gehouden?

Bezorgd

Hoi, pleegkinderen die via pleegzorg zijn geplaatst hebben vrij regelmatig contact met een vaste pleegzorgwerker. Deze komt langs bij het pleeggezin, heeft met de pleegouders gesprekken, en met het pleegkind (zowel alleen als samen met de pleegouders).
Als ik jouw verhaal zo lees is het voor mij herkenbaar. Een pleegkind heeft nl. vaak een niet al te rooskleurige achtergrond, waarbij je kunt denken aan bv. een hechtingsstoornis. Jouw verhaal zou daarbij kunnen passen, maar ik ken natuurlijk het kind niet.

Pleegzorg

Een familielid van mij heeft ook een pleegkind in huis genomen, vanaf dat het kind baby was. Naarmate het jongetje opgroeide werd steeds duidelijker dat hij diverse gedragsproblemen had. Hij was erg gebaat bij structuur, duidelijkheid, medicatie en regels. Op school en gedurende de tijden dat hij via jeugdzorg elders was geplaatst ging het allemaal vrij goed. Maar als hij thuis was (weekends, vakanties en vaak ook langere periodes "om het te proberen" en omdat pleegmoeder en hij dat zo graag wilde) viel alles in duigen. Hij kon doen en laten wat hij wilde, zonder enige vorm van controlle of sanctie. En dan bedoel ik geen klein kattekwaad, maar dingen in de trant van de kat in de wc verdrinken, kortsluiting veroorzaken zodat hij zelf (8 jaar!) de stroom kon repareren, de wc volgooien met troep zodat hijzelf het riool kon gaan ontstoppen, in de buurt dieren uit hun wei laten, dingen moedwillig kapotmaken, stelen enz. enz. Werkelijk alles werd met de mantel der liefde bedekt; Hij is nog zo klein, hij moet zich uitleven, hij heeft het moeilijk en zelfs: Hij helpt me zo goed als er iets stuk is!
Echt ze bedoelde het waarschijnlijk allemaal goed, maar voor het kind werkte deze manier van opvoeden totaal averechts. En natuurlijk werd zijn gedrag niet door haar veroorzaakt, maar ik denk zeker wel versterkt. Pleegzorg (en ook Jeugdzorg) wisten dit alles, maar zagen geen reden om hem voorgoed ergens anders te plaatsen. Nu is hij puber, en zit in een gesloten setting. Maar ze werken aan een terugkeer naar huis...Pleegmoeder is in de 70 inmiddels en alleenstaand.
Ik denk dat binnen de Pleegzorg een groot tekort is aan gezinnen, ze zijn al blij dat ze een kind ergens kunnen plaatsen. Natuurlijk is er controlle, maar of ze snel zullen ingrijpen en ook altijd het beste voor pleegkind en pleeggezin voor ogen hebben????

Reactie

Wij hebben ooit een pleegkind gehad, crisisopvang, net uit huis geplaatst dus. Je kunt er van uit gaan dat pleegzorg/voogd regelmatig langs komen en pleegkind ook zien, in die zin wordt een kind wel goed in de gaten gehouden. Wat betreft jouw zorgen,een stabiel pleeggezin is natuurlijk heel belangrijk, voor elk kind en nog meer voor een pleegkind. Zijn aanhankelijkheid bij andere gezinnen hoeft niet te betekenen dat hij niet goed wordt opgevangen in het pleeggezin, dat komt heel veel voor bij pleegkinderen. DAt is echt een hechtingsprobleem. Ons pleegkind zat bij iedere vreemde op schoot en zou met iedereen meegaan. Ik weet niet zo goed wat je bedoelt met niet liefdevolle opvang door pleeggezin, mar mijn ervaring is dat dat met hechtingsgestoorde kinderen ook heel moeilijk is. Die accepteren (bijna) niet de liefdevolle houding die je naar kinderen uit. Sterker nog: een afstandelijke, neutrale maar wel vriendelijke en respectvolle houding is het beste (hulpverlenersrol). Dat vond ik ook ontzettend moeilijk, een aai over de bol bijv. werd al heel afwijzend op gereageerd. Gek genoeg accepteren ze dat vaak wel van hun niet-vaste verzorgers. Dus als het kind bij jou wel warmte en aandacht accepteert, wil dat niet zeggen dat hij dat in zijn eigen gezin ook doet!
Als je je echt zorgen maakt, kun je natuurlijk deze uiten bij pleegzorg of zo, maar ja, er is tekort dus naar een ander gezin zal hij net zo snel gaan.

Dank jullie wel voor de reacties.

Op zich snap ik natuurlijk dat een pleegkind een kind is met een verhaal, en dat hechtingsstoornissen of soortgelijke problemen kunnen zorgen voor bijzonder gedrag.

Nogmaals, ik kan en wil niet in details treden, maar ik weet gewoon zeker dat het gezin waar dit jongetje nu verblijft op dit moment niet een optimale plek is voor een pleegkind. Ik vraag me af of ze 'het erbij kunnen hebben'. Maar goed, dat is een hypothetische discussie, want het kereltje is er al. Ik hoop maar dat de betrokken instanties idd een goed beeld hebben en houden van de situatie. Het is zo'n gezellige kleuter. Hij verdient een zorgelozere jeugd.

Bezorgd

Zelf stiefdochter met hechtingsprobleem gehad

Nu gaat het gelukkig heel goed, maar toen dochter klein was (van kleuter af aan) is het heel erg zwaar geweest met haar. In die periode hebben wij zeer vaak mensen aan de deur gehad die zich beklaagden over hoe wij met haar omgingen. Het aanhankelijke bij anderen en het thuis juist afwijzen van affectie en zich zo extreem mogelijk gedragen om te proberen boosheid uit te lokken herken ik al te goed. Wij zijn ons ook gaan gedragen als 'hulpverleners'. Uiteindelijk heeft dat goed uitgepakt.
Nu gaat het erg goed met dochter en is onze band erg goed.
Ik herken dus heel erg het mechanisme dat een buurt van alles vindt en een mening heeft (ik heb nu nog mensen die mijn bloed wel kunnen drinken bleek laatst) terwijl deze beeldvorming expres (maar onbewust) door het kind werd aangezwengeld. Wij kregen redelijke ouderbegeleiding en hebben onze houding naar haar toe in overleg met de hulpverlening bepaald. Neemt niet weg dat het een zware tijd was, en dat we ook niet altijd even vrolijk en aardig naar elkaar (ouders onderling) waren.
Als ik jou was zou ik niet hier op het forum allerlei vage gevoelens gaan neerpennen. Neem gewoon eens contact op met die mensen, en leg uit wat je voor indruk hebt. Een verhaal heeft twee kanten, en dan benader je die mensen iig met open vizier.
En ook: als het op een bepaalde plek voor een kind niet goed is, betekent dat niet dat een kind het op een andere plek beter krijgt.
Mijn dochter (niet bovengenoemde stiefdochter) had ooit een vriendinnetje dat in een pleeggezin woonde. Uiteindelijk is ze daar weggehaald (voor die mensen al een gruwelijke ervaring) en in een kindertehuis geplaatst, waar ze nog woont. Dochter heeft (via msn) nog steeds contact. Het gaat niet echt fijn met het vriendinnetje...

Pleegzorgwerker

Ik werk zelf bij een voorziening voor pleegzorg en natuurlijk proberen we zo goed mogelijk in de gaten te houden hoe het gaat met kinderen in een pleeggezin. Wij zien echter ook niet alles. Mensen kunnen zich natuurlijk heel anders voordoen dan ze daadwerkelijk zijn en soms prik je daar echt heel moeilijk doorheen.
Wanneer je je dus echt grote zorgen maakt zou ik het melden. Je zou een (evt. anonieme) brief kunnen sturen naar de voorziening voor pleegzorg waarbij ze zijn aangesloten. Jouw verhaal wordt dan zeker nagetrokken. Ik heb dit zelf wel eens aan de hand gehad, in dat geval overigens een onterechte melding van iemand die gewoon jaloers was. Maar we zijn echt blij met mensen die serieus hun zorgen aangeven.

De route

Ik ben het met Mirreke eens dat je bij zorgen toch eerst kan proberen het gesprek met de pleegouders aan te gaan. En je te realiseren dat een kind uit een gezin halen geen garantie op succes is. Bovendien kan het gezin juist door de situatie rond pleegkind zelf onder druk staan en in zwaar weer zitten. Na onze eigen contacten met justitie en dreigende uithuisplaatsing heb ik me daar zeer over verbaasd dat er eigenlijk zo moeilijk deskundige of praktische hulp mogelijk is in de thuissituatie. Daardoor verplaats je dan wel het kind uit het gezin maar het probleem van het kind verhuist gewoon mee. Mag het volgende gezin daar weer de tanden op stuk gaan bijten. Ook als het gezin problemen heeft die niet aan kind gerelateerd zijn zou de hulp gericht moeten zijn op het praktisch helpen oplossen van de problemen in het gezin zelf. Door de huidige situatie van de hulpverlening, de hulpverlening die er is, al is die gebrekkig of niet passend of veel te laat, krijg je kwaadschiks als je er niets in ziet, krijg je ouders echter snel tegen je. Terwijl zij degenen zijn die een kind langdurig 24/7 kunnen verzorgen en begeleiden en daarin investeren. Het anoniem melden aan de pleegzorginstelling lijkt me echt het laatste dat je in zo'n situatie doet. Eerst naar de pleegouders, zij gaan erover.
En een open gesprek aangaan. Als je de draadjes leest van zorgenkinderen kun je je mischien een beeld vormen van de situaties waar dit soort gezinnen in kunnen zitten. Dat een kind een gebruiksaanwijzing heeft is vaak helemaal geen onderwerp van discussie, en ouders krijgen daar ook vaak geen hulp bij, veel te laat hulp bij of hulp van slechte kwaliteit. Helaas. En dat geldt dan ook voor een volgend gezin waar zo'n kind in terecht komt.
Als je iets te bieden hebt, kun je dat ook doen. Jou hulp kan soms net dat beetje betekenen dat ze er bovenop helpt. Niet het onbegrip uit de buurt.

Onbegrip

Maar ik realiseer me heel goed dat het heel lastig kan zijn voor mensen die zelf geen ervaring hebben om situaties rond een kind in te schatten. Naast begrip heb ik zelf ook veel last gehad van onbegrip van omstanders juist in een situatie dat je zelf onder het vergrootglas van de kinderbescherming ligt. Als zoon weer eens heeft lopen klagen bij de hulpverlening op school hoop ik altijd maar dat ze dat weten in te schatten bij die jongen. Tegenwoordig heb ik daar een stevig antwoord op en ik reken niet meer op begrip. Ik laat het los. Ik reken erop dat er vaker ongebrip van omstanders zal zijn waar wij tegenaan zullen lopen. Maar het helpt echt niet om de ouders als verdachten te gaan benaderen.

Botte pech.

Ik vind het lastig reageren, want ik wil niet dat de situatie herkenbaar wordt. Maar ik neem jullie reacties allemaal mee. Eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen dat het pleegzorg ontgaan is wat er allemaal gebeurt in het gezin. Dus er zal op gelet worden. En over nagedacht. Het is gewoon botte pech dat dit jongetje terecht is gekomen in een gezin waar grotendeels buiten hun eigen schuld opeens zoveel in de soep loopt.

Bezorgd