Hoe gaan jullie om met een mogelijke carrierestap en je gezin?
Ik heb altijd met veel plezier gewerkt en nu kombineer ik het met een gezin. Het lukt niet slecht al is het zo dat je natuurlijk wel hulptroepen nodig hebt. Nu wordt mij een volgende carrierestap aangeboden. Ik denk dat wanneer ik nee zeg ik snel weggesaneerd wordt dus hoe pak ik het aan?
Ja zeggen
En vanaf het begin duidelijke grenzen aanhouden. Bij een carrièrestap ga je nog steeds contractueel gezien akkoord met een bepaald aantal uren. Een beetje meer voor een goedbetaalde baan kun je verwachten, maar het moet niet de spuigaten uitlopen natuurlijk.
En kijk verder naar wat je gezin vindt natuurlijk 
Afspraken maken
Met elkaar om tafel zitten, bespreken wat jullie wel en niet willen en dan kijken of dat gaat lukken na je mogelijke carrierestap.
Stap 1
afstemmen met partner. Als jullie het niet eens zijn wordt het lastig.
Ik spreek uit ervaring.....
En niet te negatief inzien
Ik ben het met de voorgangers eens. En wat ik zelf merkte als mijn werkuren uitgebreid werden of zelf alleen als ik een ander rooster moest draaien...Dan zag ikzelf allerlei beren op de weg...die dag was hun vaste dag bij kdv en die dag pastte de buurvrouw op en die andere dag ging ik standaard met de kinderen boodschappen doen...Je komt in een bepaald ritme, en dat werkt! Zowel op het werk alsook thuis en het is voor moeders geloof ik erg 'lastig' om dat ritme te doorbreken...al vóordat je het uberhaupt met oppas/kdv en je gezin hebt overlegd zie je allerlei onoverkomelijke bezwaren waar je je zorgen om maakt. Wij moeders vinden onszelf nu eenmaal graag erg onmisbaar.Zelfs áls we werken vinden we dat nóg van onszelf op de momenten dat we er standaard wél zijn. Wánt iedereen is dat gewend, en het loopt toch nu goed? En áls ik het dan doe dan moet iédereén zich aan mij aanpassen én,én,én.
En als je het dan overal op tafel gooit, het overal overlegd,dan blijkt uiteindelijk dat al die netwerken zich ook best willen aanpassen en je gezin na een week of 3 toch in dat andere ritme net zo goed te functioneren. Je moet eerst met jezelf in het reine komen...wíl jij het wel écht? En als dat zo is, dan overleg je met alle partijen. En tot die tijd je niet druk maken om futiliteiten over hoe of wat. Pas als je met iedereen overlegd hebt kun je de balans opmaken.
Ik zei ook altijd op het werk dat ik het eerst moest overleggen. En ook als er losse eindjes over bleken (kan niemand vinden voor de vrijdag b.v.) bleek op het werk dat er best nog geschoven kon worden met b.v. werktijden en het niet zo vast stond als ze eerst wilden doen geloven.
Dus eerst zelf beslissen en dan overleggen en pas dan de uiteindelijke beslissing nemen.
groeten albana
Hier
Toen man iets anders ging doen (voor zichzelf beginnen) hebben we de afspraak gemaakt dat hij (op jaarbasis) gemiddeld niet meer dan 40 uur pw zou gaan werken. Daar houdt hij zich nu al 10 jaar aan, daardoor zijn de inkomsten minder dan zou kunnen, maar daardoor is ons leefplezier groter dan wanneer hij 60 uur zou maken. Dat soort sfspraken (als je dat belangrijk vindt) moet je van tevoren maken, als je eenmaal ergens in zit is het veel moeilijker terugdraaien, of je nu zelfstandige bent of in loondienst werkt.
Vraag
Wat betekent die carrierestap concreet? Moet je naar een andere plaats (reistijd)? Ga je meer uren werken? Moet je naar het buitenland? Moet je opleidingen gaan volgen? Wat moet er in je priveleven veranderen? Hoe kun je dat veranderen? Verlang je een andere rol van je partner (indien aanwezig) of kun je het organiseren met externe partijen (schoonmaakster extra, kinderopvang?)
Pas als je een beeld hebt wat die carrierestap concreet gaat inhouden, kun je een plan de campagne maken.
Vrijwel alles is namelijk te organiseren.
Tihama
