Het traditionele gezin

Ik heb niet alles doorgelezen, maar moet elk gezin niet gewoon doen wat bij hun past? Als ouders en kinderen daar gelukkig in zijn, is het toch prima? 

Wij werken beiden fulltime en er zijn kinderen onder de 10 jaar. Beiden fulltime, omdat we dat willen en niet omdat het moet. We zouden beiden een dag minder kunnen werken, maar dat past niet bij ons als gezin. Ik heb wel kunnen regelen dat ik al schoolvakanties vrij ben, dat scheelt een hoop oppasgeregel. Onze kinderen weten niet beter. 

De weekenden zijn wel echt gericht op de kinderen en dan doen we van alles met ze. Prima balans wat ons betreft. 

MMcGonagall schreef op 24-09-2021 om 22:16:

[..]

Nee joh, zelfs wel eens bij iemand op OO die zei dat ze had gestudeerd. Ik trek het me niet aan, maar onthoud het wel.

Online worden de gekste dingen gezegd, ik denk vooral omdat sommigen daar geen/minder een drempel ervaren, niet omdat ze elk woord menen. Iemand die heeft gestudeerd denkt heus niet dat tweeverdieners hun kinderen niet zelf opvoeden. Lijkt me eerder iets dat in een discussie wordt geroepen als lullig argument. Misschien zelfs om te kijken of jij hapt.

Mij is op Viva ook wel eens gevraagd of ik als thuisblijfmoeder dan helemaal niks deed. Zó dom bestaan ze echt niet hoor. Dus dat is òf om te pesten òf om zichzelf op een voetstuk te zetten. Natuurlijk zit er een oordeel achter, maar ook dat zal irl wel meevallen. Ik heb dergelijke opmerkingen nooit op het schoolplein gehoord, bijvoorbeeld.  

@ Runnershigh, 
Zo denk ik er ook over. Niet iedereen heeft natuurlijk dezelfde mogelijkheden, maar als je binnen die mogelijkheden samen met je partner komt tot keuzes waar je beiden blij mee bent, dan is dat mooi. Wat je ook kiest. En dat een ander het anders doet, omdat die ander andere mogelijkheden en voorkeuren heeft, is ook prima.

Natuurlijk kan je over de taakverdeling binnen andere huishoudens denken dat dat niks voor jou zou zijn, maar hou het dan bij jezelf. Voor jou zou het op die manier niet werken. Voor jou. Dat zegt niks over of het voor de ander werkt. Als je wil begrijpen hoe dat voor die ander werkt, stel je er vragen over. Hoe regel je dat? Kom je aan jezelf toe? Wat zijn voor jou de belangrijkste pluspunten van je keuze? Is dit hoe je het voor je zag of zou je het een volgende keer of in de toekomst anders doen? Zo'n gesprek kan je prima voeren zonder te oordelen. 

Eigenlijk vind ik dat je alleen kritisch mee mag denken op het moment dat iemand je vertelt dat hij/zij niet (meer) blij is met een gemaakte keuze of als blijkt dat het niet goed gaat binnen een gezin. Maar dat doe je dan om diegene te helpen. Op zo'n moment is de vraag of het een idee is om meer of minder te gaan werken, wat mij betreft wel geoorloofd. Verder eigenlijk niet. 

Vialiva schreef op 24-09-2021 om 23:39:

[..]

Nu word ik heel nieuwsgierig.

Als je zoekt op Sylvia Witteman column dan is het haar laatste column over de Stepford Wives

Wat is verstandiger: kiezen voor individuele economische zelfstandigheid ten opzichte van je partner of kiezen voor het thuisblijfouderschap? Wie anders kon ik deze (uit dit draadje voortgesproten) hamvraag beter voorleggen dan mijn moeder? Door zowel betaalde arbeid te hebben verricht als huisvrouw te zijn geweest, heeft zij in haar lange leven niet alleen aan beide zijden van de scheidslijn gestaan, maar ook ruimschoots de tijd gehad om ‘de’ voors en tegens te evalueren. Mede op basis van de levensinvullingen van haar kloeke kinderschare en haar medemens in het algemeen.

In eerste instantie kwam het gesprek met onze ‘mater familias’ uiterst moeizaam op gang, daar in de huiskamer van haar appartement op de Kop van Zuid. “Het is een gevoelige kwestie – zo weet ik – en ik wil niemand voor het hoofd stoten, noch op de tenen trappen”; zo luidde heel voorzichtig haar primaire reactie. “Is het ‘au fond’ niet een kwestie van basaal respect om welke keuze dan ook te respecteren?

Kom; hoe verwoordde die Hongaarse schrijver het ook alweer, die zowel de Jodenvervolging aan den lijve heeft ondervonden als de communistische dictatuur? De zin van het leven … De zin van het leven …” Tappend met haar verkreukelde rechterhand op haar mond richtte zij haar blik op het plafond. Haastig viel ik haar bij met: “Beantwoordt ieder met de eigen levensloop?” Terwijl ze haar hoofd wendde tot het breiwerkje op haar schoot, klonk het van haar kant mijmerend met een zucht “Ja! Zoiets. Zoiets was het.”

Haar tactvolle, nogal ontwijkende antwoorden riepen de journalist in mij naar boven die liever wat reuring teweegbrengt dan zoetsappige eensgezindheid. Als advocaat van mijn eigen duivelse tegenstanders hier op dit forum bracht ik narrig uit: “Nou ma, we weten allemaal dat het tussen wal en schip slecht toeven is. Wie anno 2021 er nog voor kiest om ouderwets de luie huisslaaf te gaan uithangen? Die hangt toch zeker een rooskleurige toekomst aan de wilgen? Zou György Konrád dát dan een zinvolle invulling van het bestaan hebben gevonden?

Even viel er een stilte, waarin slechts het tikken van de aloude meeverhuisde koekoeksklok en het ruisen van het moderne mechanische luchtverversingssysteem te horen waren. “Nu moet je eens goed luisteren” ving mijn moeder kriebelig aan. “Een karikatuur valt makkelijk aan te vallen, maar gaat dat ook nog op voor een meer realistische omschrijving van de werkelijkheid? Het takenpakket van de huisvrouw bestaat naast het verzorgen en opvoeden van de kinderen niet slechts uit huishoudelijke taken als stoffen, stofzuigen en schoonmaken in het algemeen. Die voorstelling van zaken behelst een propagandistisch schrikbeeld, waarvan ik me nog altijd afvraag wat daar in hemelsnaam de zin van is. Ja; sociale strijd misschien. Maar met vrouwenemancipatie heeft dat niets van doen!”

Om nog wat olie op haar gloedvolle betoog te gooien citeerde ik een bewering van een oudere zus: “Maar door de introductie van de stofzuiger en wasmachine zijn huisvrouwen puur uit verveling toch massaal aan de sherry gegaan?” Spontaan – als had zij net een slokje te veel gedronken – verkondigde de tegenover mij gezeten geheelonthouder op hoge toon: “Ik heb me geen moment verveeld!” Hetgeen ons ertoe aanzette om eens op een rij te zetten wat mijn moeder zoal aan activiteiten had ontplooid in haar hoedanigheid van huisvrouw.

Al snel deed de opsomming me denken aan de befaamde lijst van historische beroepen van Heiko Tsjalsma van de Universiteit Leiden. De enorme overlap met andere beroepen bracht ons tot de conclusie dat het thuisblijfouderschap naar alle waarschijnlijkheid het meest veelzijdige beroep denkbaar betreft. “En met relatief veel autonomie!” voegde mijn moeder mij nog trots toe.

Het zal niet verbazen dat het doe-het-zelven ook mij in het bloed zit. Veel praktische kennis, inzichten en vaardigheden heb ik bijgebracht gekregen gedurende mijn jeugd. Met vragen die mijn moeder niet weet te beantwoorden, kan ik terecht bij sociale media als YouTube. Daar delen vele andere enthousiastelingen allerlei handige snufjes.

Of het doe-het-zelven een (tijdelijke) trend tussen traditie en toekomst betreft? Ik denk het niet. Het valt te voorzien dat de moderne mens over steeds meer vrije tijd zal beschikken. Goede kans dat de doe-het-zelf-economie slechts zal groeien aan belang. Dank zij (die vaak zo vermaledijde) thuisblijfouders en sociale media!

Goede blog, Rodekrullenbol!

Onbetaald werk wordt in deze kapitalistische maatschappij helaas ondergewaardeerd omdat we niet echt kijken naar wat dat onbetaalde werk nou precies inhoudt. We waarderen werk vooral naar wat het oplevert.

Ik kwam ooit een (Amerikaans?) onderzoek tegen waarin werd gekeken naar hoeveel uur een thuisblijfmoeder werk verricht dat we ook kunnen zien als betaald werk. Thuisblijfmoeders,  redeneerden ze, zijn van alle markten thuis: schoonmaakster, manager, klusjesman, pedagoog, taxichauffeur, privé docent, administratief medewerker, verpleegster, tuinier, activiteiten begeleidster, kok, maatschappelijk werkster ... Ze hadden zelfs berekend hoe hoog het inkomen van zo'n thuisblijfster zou moeten zijn als je al die verschillende geleverde diensten zou moeten uitbetalen   

Heel leuk bedacht van ze en ik vind dat ze ergens ook wel gelijk hebben. Je zou mensen moeten waarderen voor wat ze kunnen en doen, niet voor wat ze opbrengen. De praktijk is echter anders. Al die onbetaalde uren als manager, courier en activiteiten begeleidster, tellen niet mee op een CV.  

ik vind het huidige feminisme een nieuw soort heilig moeten, waarbij alleen betaald werk loont, niet alleen letterlijk, maar ook op intellectueel vlak.
Kleien met kleine kinderen is een bezigheid om op neer te kijken. Daarvoor heb je per slot van rekening niet gestudeerd. 
Je hand ophouden, je eigen broek ophouden, op andermans zak teren, het is allemaal gericht op één ding: wee je gebeente als je niet evenredig de staatskas spekt! 
Anders ben je slechts een profiteur. 'Zorgen voor' doen we gewoon fluitend naast onze interessante, uitdagende, goed verdienende baan. 
We moeten vooral laten zien hoe zeer we op economisch vlak van betekenis zijn. O ja, ook op intellectueel vlak, want zonder die o zo belangrijke betaalde baan heb je anders niets meer te bespreken met je wederhelft en dient hij  zijn heil te zoeken bij zijn secretaresse. En dat kun je de beste man toch niet kwalijk nemen?

yette schreef op 28-09-2021 om 08:43:

Goede blog, Rodekrullenbol!

Onbetaald werk wordt in deze kapitalistische maatschappij helaas ondergewaardeerd omdat we niet echt kijken naar wat dat onbetaalde werk nou precies inhoudt. We waarderen werk vooral naar wat het oplevert.

Ik kwam ooit een (Amerikaans?) onderzoek tegen waarin werd gekeken naar hoeveel uur een thuisblijfmoeder werk verricht dat we ook kunnen zien als betaald werk. Thuisblijfmoeders, redeneerden ze, zijn van alle markten thuis: schoonmaakster, manager, klusjesman, pedagoog, taxichauffeur, privé docent, administratief medewerker, verpleegster, tuinier, activiteiten begeleidster, kok, maatschappelijk werkster ... Ze hadden zelfs berekend hoe hoog het inkomen van zo'n thuisblijfster zou moeten zijn als je al die verschillende geleverde diensten zou moeten uitbetalen

Heel leuk bedacht van ze en ik vind dat ze ergens ook wel gelijk hebben. Je zou mensen moeten waarderen voor wat ze kunnen en doen, niet voor wat ze opbrengen. De praktijk is echter anders. Al die onbetaalde uren als manager, courier en activiteiten begeleidster, tellen niet mee op een CV.

Ik ben het helemaal met jullie eens maar helaas de regering niet.  Na de troonrede door berekeningen gezien en weer gaan de eenverdieners er op achteruit 🥴. Voor het zoveelste jaar op rij. Ik vraag me echt af wie er nu nog kan kiezen hiervoor. Wij niet in ieder geval al zouden we het willen. Volgens mij moet je dan wel een heel hoog loon hebben en nu voor starters is het helemaal onmogelijk

Vialiva schreef op 28-09-2021 om 09:00:

ik vind het huidige feminisme een nieuw soort heilig moeten, waarbij alleen betaald werk loont, niet alleen letterlijk, maar ook op intellectueel vlak.
Kleien met kleine kinderen is een bezigheid om op neer te kijken. Daarvoor heb je per slot van rekening niet gestudeerd.
Je hand ophouden, je eigen broek ophouden, op andermans zak teren, het is allemaal gericht op één ding: wee je gebeente als je niet evenredig de staatskas spekt!
Anders ben je slechts een profiteur. 'Zorgen voor' doen we gewoon fluitend naast onze interessante, uitdagende, goed verdienende baan.
We moeten vooral laten zien hoe zeer we op economisch vlak van betekenis zijn. O ja, ook op intellectueel vlak, want zonder die o zo belangrijke betaalde baan heb je anders niets meer te bespreken met je wederhelft en dient hij zijn heil te zoeken bij zijn secretaresse. En dat kun je de beste man toch niet kwalijk nemen?

Jammer dat je het feminisme aanwijst als oorzaak. We hebben er juist veel aan te danken. Zoals Leene opmerkt, is het lastig om je broek op te houden van één inkomen. Dat dat lastig is, komt niet door het feminisme. Sterker nog, we hebben bij het ophouden van die broek juist veel aan het feminisme te danken.

De generaties vrouwen die nu nog niet pensioengerechtigd zijn, zijn namelijk gestimuleerd om een vak te leren. We zijn dankzij het feminisme niet gestopt na de middelbare school. Daardoor kunnen we nu ook makkelijker werk vinden dat we leuk vinden. Dankzij dat feminisme wordt het werk dat vrouwen verrichten bovendien ook eerlijker beloond dan decennia geleden toen het nog normaal was dat je als vrouw voor hetzelfde werk minder verdiende dan als man.

Dat thuisblijfmoeders ondergewaardeerd worden, komt omdat ze (ogenschijnlijk!) financieel niks opleveren. Heeft niks met feminisme te maken. 

Vialiva schreef op 28-09-2021 om 09:00:

ik vind het huidige feminisme een nieuw soort heilig moeten, waarbij alleen betaald werk loont, niet alleen letterlijk, maar ook op intellectueel vlak.

Iemand anders verkondigde laatst, over hetzelfde land, in hetzelfde jaar, dat werken voor moeders 'taboe' is en dat je 'heel veel shit over je heen krijgt' als je meer dan een paar uur per week betaald werk verricht.  

Misschien valt het allebei wel mee? 

In elk geval vraag ik me af wat je bron is over dat heilige moeten van het feminisme. Ik herken het niet. 

In mijn ogen is ieder weldenkend mens feminist. Feminisme gaat namelijk, voor zo ver ik weet, over gelijke rechten, gelijke kansen, gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen. 

Yette en Weeromstuit: jullie hebben gelijk, het is niet het feminisme, maar de topics op viva over tbm'ers en sommige redacties die me in het verkeerde keelgat schoten. Maar misschien is dat inderdaad wel puur reactief, omdat beide 'kampen' het idee hebben zich te moeten verdedigen. 
Ik kan het alleen maar toejuichen dat vrouwen in Nederland kunnen en mogen werken. 

Ik begrijp dat je in de verdediging schiet, dit onderwerp wordt vaak heel zwart-wit aangevlogen. 

Maar een werkende vrouw is niet per definitie geëmancipeerder dan een vrouw die (tijdelijk) kiest voor thuisblijven. Het is een vrije keuze - mits je je niet laat beïnvloeden door een omgeving die vindt dat moeders thuis horen en mits jouw huishouden het financieel redt met één inkomen. Ik vraag me wel eens af of vrouwen op dit moment niet vrijer worden gelaten in deze keuze dan mannen. Als iemand van voltijd naar deeltijd of zelfs naar helemaal niks wil omdat er een kind komt, denk ik dat vrouwen daar minder commentaar op krijgen dan mannen. 

Tiens! Zijn de zichzelf ‘powerfeministe’ noemende Neelie Kroes, Heleen Mees en Jet Bussemaker alweer vergeten? Wat was het ook alweer waarin deze dames overeenkwamen? Oh ja: een hang naar macht; met als ‘logisch’ uitvloeisel de bereidheid om afstand te nemen van het principe van menselijke gelijkwaardigheid.

Het goede nieuws is dat de laatste twee inmiddels blijk hebben gegeven van voortschrijdend inzicht. – Heleen Mees slaat tegenwoordig heel andere taal uit dan toen ze nog achter Willem Buiter aan zat en Jet Bussemaker heeft te kennen gegeven toch ook wel bedenkingen te hebben bij de individualisering van de samenleving. – Nog altijd echter zijn de politieke verhoudingen in Nederland kennelijk zo verdeeld, dat aspirant regeringspartijen zich dienen te conformeren aan het sinds de jaren 80 van de vorige eeuw dominante neoliberalisme.

Terwijl een meerderheid van de Tweede Kamer tegen voortzetting van de verhuurdersheffing is, dreigt de VVD het voor elkaar te krijgen dat deze slechts met 25% wordt verminderd. In combinatie met het handhaven van de hypotheekrenteaftrek zal dit neerkomen op voortzetting van een beleid dat leidt tot toenemende maatschappelijke ongelijkheid.

Zijn het de staatsfinanciën die daartoe noodzaken? Neen; het betreft een politieke keuze om de huishoudens met de lagere en middeninkomens extra te belasten. Voor hetzelfde geld kiest men voor afschaffing van de hypotheekrenteaftrek.

Het door de VVD voorgestane beleid zal de wooncrisis slechts verergeren. Het betekent namelijk handhaving van de situatie dat woningcorporaties weinig tot geen nieuwe huizen kunnen bouwen. En een voortzetting van de oververhitting van de koopsector. Met alle absurde uitwassen van dien.