herinneringen, altijd zijn ze gekleurd

compleet verschillend

Beiden weinig herinnering en met name jongste een volledig vertekend en beperkt beeld over dingen die wel of niet zijn gedaan.
Vader heeft ook weinig herinnering dus wie weet zit dat wel in de genen dan.
Ik heb veel herinneringen aan thuis, goede en vanzelfsprekend minder goede. Maar ik besef me wel omstandigheden en dat het naar beste kunnen werd gedaan.
Achteraf heb ik wel aardig wat meegenomen uit de opvoeding. Puur omdat ik vond dat zij het niet verkeerd hebben gedaan, ondanks die natuurlijke fouten die verklaarbaar zijn én er gewoon bijhoren.
Want geen baby komt ter wereld met gebruiksaanwijzing.

Mijn dochter vindt nu dat ik haar had moeten dwingen op pianoles te gaan. Niet wetend waarschijnlijk dat zij een niet te dwingen kind was en dat er echt wel gepoogd is haar een instrument te leren bespelen.
Andere dochter vond dat wij wel eens te beschermend en daarmee verstikkend waren. Zich niet beseffend dat zij erg lang niet zelfstandig te krijgen waren en bepaalde dingen gewoon lange tijd niet zijn gelukt, ondanks aansporing, kansen en wat zetjes in de goede richting.
Dat wij er bijna altijd waren ook; maar ook dat had oorzaken, ze wilden niet alleen zijn, 1 dochter deed tot lang impulsieve dingen bijvoorbeeld en ze waren snel angstig.

Dus je doet het ene, ze willen het andere, ze willen het ene en vinden het andere. Het zal nooit volledig goed zijn. Ik hoop dat ze met het misschien mogen krijgen van eigen kinderen in de toekomst, ze meer gaan begrijpen van hun opvoeding, omstandigheden, eigen aandelen en eigen karakters. Want hoe volwassen je kinderen ook zijn, soms is het moeilijk je eigen aandeel te herinneren en/of daarover verantwoording te nemen

Eigen perspectief

Ik hoop toch dat als de kinderen mogelijk met commentaar op mijn opvoeding komen dat ik hun perspectief ook weet te waarderen. Je hebt zo snel de neiging om in de verdediging te schieten.
Voorlopig gelukkig alleen nog maar het commentaar dat ze het vast net zo zouden doen als hun moeder mochten ze zelf kinderen krijgen.
Wel komt er steeds meer commentaar op 'andere' ouders. Niet hun eigen ouder. Dat hoort bij de leeftijd denk ik. En ik probeer dat wel uit te dagen, die gedachte, dat andere ouders fout opvoeden.

Ik weet niet

Als het gaat over herinneringen van je kinderen uit hun jeugd versus jouw herinneringen (toen dus ook al volwassen én ouder), kunnen dat m.i. allebei terechte, ware, herinneringen zijn, maar beleefd vanuit een ander perspectief.
Als ik een herinnering voor me haal van bijv. Kerst als kind, dan kan dat een heerlijke, fijne, onbezorgde en gezellige herinnering zijn. Zoals ik dat als kind beleefd heb. Dan kan totaal anders zijn dan de herinnering van mijn moeder (bijvoorbeeld). Dit misschien daar veel minder fijne herinnering aan heeft. Bijv. zorgen over de baan die vader zou verliezen, of iemand die ziek was, maar ook banale dingen: gedoe met kerstboom optuigen, rotzooi, wat te eten maken enz. Daar heeft kind (als moeder het goed gedaan heeft) helemaal geen last of weet van. Dus in die zin kunnen herinneringen uit dezelfde situatie heel anders zijn. En gelukkig maar....

ach...

Dat vind ik nu een van de jammere dingen van het enig kind zijn. Mijn zoon is enig kind en dat heeft hij dus niet, die aanvullingen. En straks zijn papa en mama dood en heeft hij niemand met wie hij dat echt kan delen... Hoewel, dat is ook afhankelijk van het sociaal netwerk wat hij dan opgebouwd heeft. Eerst was hij daar nogal slecjt in, de laatst tijd gaat dat beter.

Verder; ik heb die ervaring zelf ook met mijn twee broers en zus. Je deelt je herinneringen en kunt elkaar ook enorm steunen daardoor. Zoals dat mijn ouders tegen hun kinderen zelf vaak de negatieve eigenschappen benadrukten, terwijl ze naar de andere kinderen juist de positieve kanten van hun zussen en broers benoemden. Zodat we pas veel later erachter kwamen dat onze ouders echt wel positieve eigenschappen in ons zagen, maar helaas toen was ons zelfbeeld, vooral negatief al gevormd.... Maar ook andere dingen, dingen die je op een bepaalde manier gevoeld of ervaren hebt en dat je pratende erachter komt dat het niet altijd zo negatief was als dat jij het opvatte.

Tine

Over hoe dingen ervaren zijn, is hun eigen herinnering, daar doe ik niets aan uiteraard. Maar de feiten is een ander verhaal.
Zo weet ik bijvoorbeeld dat ik kind heb aangemoedigd voor het bespelen van een muziekinstrument en dat ze me als jong kind voor gek verklaarde en weigerde. Dat kon ik niet afdwingen, hoort ook niet, stimuleren en aanbieden wel. Haar ervaring is nu dat ik haar had moeten dwingen omdat ze het nu zo graag had gekund.
Of als ik een dagje weg moest, dat ze dat verre van leuk vonden en daarover mopperden dat ze niet alleen wilden blijven, terwijl ze nu zeggen dat ze dat als te beschermend hebben ervaren.
Of dat er elke week een gebakje was. Dat was niet zo, daar was helemaal geen geld voor en ik houd niet eens van gebak. Bakken hebben we wel gedaan, maar zeker niet elke week, niet eens maandelijks.
Ik merk regelmatig dat soort dingen die niet kloppen met hoe het in werkelijkheid is gegaan.
Of soms in een boze bui roepen dat er vroeger ook al nooit iemand mee mocht spelen.
Elke woensdagmiddag, vrijdagmiddag en soms zelfs in het weekend hadden we kinderen over de vloer omdat zij zelf nooit naar een ander toe wilden. Dat feit klopt dus gewoon niet.
Of (even algemeen)de rode auto die we hadden....we hebben nooit een rode auto gehad.
Dat we zelden een dagje weggingen, terwijl we dat wel deden, we hebben alle dierentuinen, pretparken tot en met Parijs gehad. Vanaf hun 14e vonden ze dat alleen niets meer en toen werd dat minder, maar gingen we nog steeds weg.
Dat heeft niets met hun gevoel te maken, puur om de feiten zeg ik dat sommige herinneringen niet kloppen. En die feiten weet ik beter dan zij als kinderen onthouden hebben, alleen al omdat foto's of films daar het bewijs van kunnen zijn

Selectief geheugen

Jij denkt aan alle keren dat het goed ging maar je dochter kan wel momenten herinneren dat het niet goed ging. Dat je te makkelijk accepteerde dat je dochter niet ging oefenen voor haar muziek of dat ze alweer een gebakje kreeg en dat ze een periode graag naar een pretpark ging maar het kon er even niet af terwijl je over de hele tijd veel naar pretparken bent geweest.
Ik kreeg altijd zakgeld van mijn moeder. Ik heb nooit geld tekort gehad. Bovendien had ik al snel een baantje.
Maar ik herinner me tot de dag van vandaag dat mijn moeder mijn zakgeld 'leende' en het niet meer terug gegeven heeft. Kon ze wel gewoon vergeten zijn in de drukte van een verhuizing. Ik heb geen bewuste herinnering meer dat ze me geld gaf concreet.

nee hoor

Het gaat snel over altijd en nooit. Nooit een kerstboom gehad bijvoorbeeld, terwijl er elk jaar eentje stond.
Het zijn maar voorbeelden, maar waar het echt om gaat en ik hier niet neerzet, zijn dingen die anders zijn dan zij zich herinnerde. Daar heb ik ook nog eens vele getuigen voor als het zou moeten.
Stel je bv voor dat een kind je zegt dat het baalt dat het nooit een verjaardagstaart heeft gekregen en jij hebt foto's van elke verjaardag met de (thema)taart en kaarsjes uitblazen. Dan klopt die herinnering dus niet.
Kijk, als ze zou zeggen jullie dwongen me te verhuizen terwijl ik niet wilde, dan kan ik me zo'n herinnering/ervaring goed voorstellen. Ouders verhuizen en kinderen gaan mee, logisch dat een kind die ervaring daarmee kan hebben. Maar dat is dus niet wat ik bedoel. Het zijn specifieke dingen die niet kloppen. Met name 1 kind geeft de laatste tijd ook zelf duidelijk aan dat ze een heleboel niet meer weet van beneden haar 13e jaar. Dat klinkt alweer heel anders dan je de feiten anders herinneren. (mijn kinderen zijn trouwens al vele jaren geen puber meer, misschien scheelt dat in de gesprekken die nu anders verlopen dan in hun puberjaren)

Leuk draadje

Tonny hoe doe je dat toch altijd: van die ontzettend leuke nadenk-draadjes verzinnen! Mijn complimenten hoor.

En dan het onderwerp: herinneringen. Ik vind het zelf erg leuk om herinneringen van mijn kinderen te horen. Meestal geeft het een totaal ander beeld dan hoe ik me zelf die situatie herinner trouwens. Maar daar kijk ik niet zo van op; dat heb ik zelf ook als ik herinneringen ophaal aan mijn kindertijd samen met mijn zus. Het is alsof we in compleet verschillende gezinnen zijn opgegroeid.

Ik vind het wel boeiend hoor. Ben vaak ook bewust bezig met herinneringen vormen. Toen de kinderen klein waren hield ik een boekje bij met hoe ze zich ontwikkelden en hoe ik het als moeder ervaarde. Later kwamen er voorvalletjes bij, die ik snel opschreef voor ik ze vergat. Dingen die ze in hun onschuld hadden gezegd of gedaan en daarmee (onbewust) grappig waren bedoel ik. Nog regelmatig lezen mijn kinderen 'hun' boekje en beleven er plezier aan.

Tegelijk 'weet' ik dat het geen ware herinneringen zijn. Ik bedoel: ik heb niks verzonnen, dat niet. Maar ik heb wel veel weggelaten. Ik heb bewust een rooskleurig beeld geschapen van hoe leuk en lief mijn kinderen waren. Terwijl het echte beeld (uiteraard, zou ik bijna zeggen) genuanceerder ligt. Het is een bewuste keuze geweest: wat schrijf ik op, wat laat ik weg. Ik zie geen enkele reden om mijn kinderen met bepaalde herinneringen te belasten.

mooi N@nny

Ik heb dat van de zwangerschap gedaan, de bevalling en de eerste twee jaar, tot de ontwikkeling bijna te snel ging en het leven te druk werd. Daarna ooit nog een tijd droge opmerkingen verzameld, geweldig om terug te lezen.
Inderdaad de mooie dingen. Het was ook nooit mijn bedoeling om een dagboek te maken. Puur mooie herinneringen, want al is het leven soms nog zo moeilijk, dat is toch waar het uiteindelijk om gaat.