Help! ik ben explosief

Zelfde

Ik heb dat ook lang gehad. Dieptepunt was dat ik een moeder van school de huid vol schold omdat ze me geen voorrang gaf. Uiteindelijk is het vanzelf minder geworden tot een acceptabel niveau nu. Achteraf denk ik dat het een stressding was. Toen had ik echt heel veel stress en nu veel minder. En ik ben ouder en wijzer, in dit opzicht in ieder geval. Dus geen goede raad maar wel hoop voor de toekomst Sterkte ermee.

je doet wel iemand kwaad

Je zegt dat je niemand kwaad doet met je explosieve gedrag. Misschien niet fysiek maar het laat wel sporen na bij je kinderen. Ik had ook een explosieve ouder, ik denk dat ik daardoor wel schrikachtig ben en een conflictvermijder. Niet gezegd dat dat ook echt de oorzaak is maar ik krijg nog buikpijn als ik aan die explosies denk.
Dus als je het weer op voelt komen denk dan even aan wat je je kinderen er mee aandoet. Misschien dat dat helpt

Pro-actief

Ik denk dat je het op een paar manieren kunt benaderen. Het is mijn kind ook gelukt om anders te reageren, dus het zou bij jou, als volwassene ook moeten kunnen, lijkt mij.

Ten eerste klinkt het alsof je jezelf een slachtoffer voelt van de omstandigheid. Alsof het je overkomt. Mijn ervaring is, dat het inderdaad zo voelt, zo lijkt. Maar dat het niet echt waar is. Aan een explosie, gaat altijd iets vooraf. Of je moet een speciale vorm van neurologische beschadiging hebben, maar die indruk heb ik niet.

Er is een aanloop van gebeurtenissen en gedachten bij jouw, die maken dat je kwaad wordt. Van groen,naar oranje, naar rood. En dat gaat waarschijnlijk bij jou zo snel, dat je fase oranje niet eens waarneemt. Maar die is er altijd wel.

De truuk is, om te kijken naar dat stuk. Wat wilde ik? Wat gebeurde er? Wat dacht ik? Wat voelde ik?
Als je dat bij je explosies gaat doen, kun je misschien wel achterhalen, welke situaties je triggeren, de explosie wordt dan niet meer een verassing, maar een logisch gevolg van de situatie. En dan heb je aanknopingspunten.

Je kunt dat op vijf niveaus doen.
1 de situatie ontlopen. Dat kan heel erg zinnig zijn. Wij hoeven niet altijd alles te doen wat mensen van ons vragen, we hoeven niet altijd overal te zijn.
2 de situatie aanpassen. De plaats waar je zit, de mensen waar je mee spreekt. De ordening van je huis. De plek waar je woont. De verplichtingen van je werk.
3 het richten van je aandacht. Je kunt jezelf trainen om in een bepaalde situatie, dingen te negeren. Zeurende collega's bijvoorbeeld. Bewust de krant niet lezen. Je email niet openen op een vrije dag. Het kan dan helpen om iets te doen. Bij een vergadering te gaan droodelen. Of de plafondtegels te gaan tellen. Uit het raam gaan kijken. Zodat je voelt dat er meer is, dan die woedend makende situatie, op deze wereld.
4 belonen. Die werkt denk ik minder goed bij een volwassene. Maar misschien helpt het toch wel een beetje. Vier je successen. Noem wat je goed doet, wat goed gaat.
5 anders reageren. Dat is dus waar jij om vroeg. Het is maar een heel klein gedeelte van het proces. Maar ook dat is onze zoon gelukt. Je hoeft niet te exploderen. Je kunt weglopen als je voelt dat het je te veel wordt. Je moet dan goed op jezelf letten. Met een vriendelijke blik. Krijg ik het warm? Ga ik zuchten? Span ik mijn nekspieren? Span ik mijn kaakspieren? Etc. Als je dat bij jezelf merkt, dan kun je je noodplan in werking stellen. De meest sociaal acceptabele manier is om weg te gaan uit de situatie. Want redelijk en kalm je eigen perspectief aan anderen duidelijk maken is dan vaak geen haalbare kaart meer.

De opsomming van die situaties is van Gross' Process Model of Emotion. En ik heb het uit een lezing van Barkley over Emotion in adhd. Die lezing staat op de site van het adhd netwerk.

inderdaad ging er heel wat aan vooraf. niet eens 'ernstig' maar vanwege drukte wordt alles wat erger...
ben niet overstresst maar wel gewoon druk.
Het expolosieve is op een moment geergerd worden (ineens) en weglopen en de deur (van een gymzaal hard dichtsmijten ...oooo ergerlijk.. als ik het al opschrijf baal ik gewoon.
ik weet niet of ik dat kan aan voelen komen en niet doen.... misschien als ik me er van bewust ben wel of het aan zie komen, maar ja dat is niet altijd.
ik ga komende tijd eens rustiger aan doen...
maar tips om ter plekke te stoppen zijn nog steeds welkom!!

Andere invalshoek

Misschien heb je iets aan mijn ervaring? Ik herken het explosieve, heb het lang op hormonen geschoven en dat speelde ook wel mee maar m'n grootste valkuil is niet goed eten. Als ik te laag in m'n suiker zit, kan ik me heel slecht beheersen, is er niets voor nodig om m'n humeur te verknallen en de eerste de beste die voor m'n voeten komt, krijgt de volle laag. Jaar in jaar uit mezelf tekeer horen gaan, niet kunnen stoppen, en maar balen als het weer gebeurde. Het kwartje is pas een jaar of 6 geleden gevallen, dat het echt heel veel uitmaakt en dat komt omdat ik hetzelfde zag gebeuren bij mijn zoon. Ik heb ook altijd last gehad van ochtendhumeur. Dacht ik. Maar ik zat gewoon te laag in m'n suiker zo in de ochtend en was daarom onuitstaanbaar. Dus voor het slapen nog iets eten of 's morgens als eerste eruit en bij iedereen uit de buurt blijven tot de muesli erin zit. Af en toe ben ik toch nog te laat en gaat het mis maar ik weet dan ook dan een banaan of boterham met kaas de eerste scherpe randjes er snel af haalt.
Natuurlijk hebben heel veel mensen hetzelfde, het is nou eenmaal biologisch zo geregeld dat we sacherijnig van de honger worden, alleen jezelf niet kunnen beheersen...dat hoort er niet voor iedereen bij.

geen laag bls

nee, dat is het niet. weet wel dat ik dan inderdaad chagrijnig kan worden! maar dit gebeurt niet veel (eet gewoon veel

het moment zelf

Stoppen op het moment zelf lijkt mij geen handig aangrijpingspunt. Meer een soort noodstop. Hoewel het wel concreet kan lijken om daar op in te haken. En uiteindelijk denk ik dat het ook wel kan werken.
Toch denk ik dat het handiger is om meer beeld te krijgen met wat eraan vooraf gaat. Blijkbaar kun je daar een soort blinde vlek voor hebben. Of je schermt het af en negeert het actief. Er gaat altijd iets aan vooraf. Op het moment dat je dan weer gaat knallen zou je eens rustig na kunnen denken wat er nou toe heeft geleid dat je zaken niet in de hand hebt gehouden.
Bij mij thuis kan meer stress, teveel mensen over de vloer, teveel wijzigingen in het weekritme, teveel emotionele zaken, ook positieve emotionele zaken, teveel gesprekken op een emotionele toon, ook positief emotioneel, leiden tot een korter lontje bij mijn kinderen. Dan breng je er toch meer rust en kalmte in. Ik let meer op mijn toon en zeg meer zaken af. Het bouwt hier op, dus dan bouw je stressverhogende zaken af.
We hebben lage bloeddruk. Na een aantal incidenten waarbij zoon 'wegraakte' is hij toch verstandiger geworden. Hij voelt het aankomen en dan ga je direct een veilige plek zoeken. Voorheen negeerde hij dat gevoel want.... hij moest aan de tap echt wachten op dat drinken, hij moest eerst nog dat doelpunt maken bij gym. Na een paar van die incidenten is hij zijn gevoel toch maar serieus gaan nemen. En dat is tijdig een veilige plek zoeken.
Zo gaat het ook met emoties hier. Tijdig indammen anders komt er een explosie en dat is weer veel moeilijker in te dammen. Zoon komt soms weleens thuis en dan heeft zich een ergernis opgebouwd op school en dan heeft hij die emotie niet kunnen indammen, alleen beheersen, en slaat thuis een gat in een oud kastje (voor dat doel). Stom, je krijgt er alleen maar een zere hand van. "In het Amsterdamse café Kobalt geeft Tom van Yperen, die een bijdrage leverderde aan zo’n beetje alle evaluatiecommissies die het Nederlandse jeugdstelstel probeerden te doorgronden, zonder omwegen toe: de jeugdzorg zal ook na 1 januari 2015 een strijdtoneel blijven. Maar, zegt hij enigszins deemoedig: ‘Straks is alleen de wethouder van de gemeente financieel verantwoordelijk. Het slagveld wordt daardoor in elk geval iets overzichtelijker. Voorkomen is beter dan genezen.
Zo werkt het hier.

oeps gekopieerd

Zit er ineens een stukje gekopieerd uit de jeugdwet draad in. Sorry, te snel en ernaast getypt.

Stoppen op het moment zelf lijkt mij geen handig aangrijpingspunt. Meer een soort noodstop. Hoewel het wel concreet kan lijken om daar op in te haken. En uiteindelijk denk ik dat het ook wel kan werken.
Toch denk ik dat het handiger is om meer beeld te krijgen met wat eraan vooraf gaat. Blijkbaar kun je daar een soort blinde vlek voor hebben. Of je schermt het af en negeert het actief. Er gaat altijd iets aan vooraf. Op het moment dat je dan weer gaat knallen zou je eens rustig na kunnen denken wat er nou toe heeft geleid dat je zaken niet in de hand hebt gehouden.
Bij mij thuis kan meer stress, teveel mensen over de vloer, teveel wijzigingen in het weekritme, teveel emotionele zaken, ook positieve emotionele zaken, teveel gesprekken op een emotionele toon, ook positief emotioneel, leiden tot een korter lontje bij mijn kinderen. Dan breng je er toch meer rust en kalmte in. Ik let meer op mijn toon en zeg meer zaken af. Het bouwt hier op, dus dan bouw je stressverhogende zaken af.
We hebben lage bloeddruk. Na een aantal incidenten waarbij zoon 'wegraakte' is hij toch verstandiger geworden. Hij voelt het aankomen en dan ga je direct een veilige plek zoeken. Voorheen negeerde hij dat gevoel want.... hij moest aan de tap echt wachten op dat drinken, hij moest eerst nog dat doelpunt maken bij gym. Na een paar van die incidenten is hij zijn gevoel toch maar serieus gaan nemen. En dat is tijdig een veilige plek zoeken.
Zo gaat het ook met emoties hier. Tijdig indammen anders komt er een explosie en dat is weer veel moeilijker in te dammen. Zoon komt soms weleens thuis en dan heeft zich een ergernis opgebouwd op school en dan heeft hij die emotie niet kunnen indammen, alleen beheersen, en slaat thuis een gat in een oud kastje (voor dat doel). Stom, je krijgt er alleen maar een zere hand van. Voorkomen is beter dan genezen.
Zo werkt het hier.

ook

Ik ken het. Is wel enigszins minder geworden met ouder worden, maar het gebeurt nog steeds wel eens. Op het moment zelf kan ik er weinig tegen doen en daarvoor heb ik geen tips voor je. Wat ik mezelf ook voorhoud of aanleer, op zo'n moment weet ik het niet meer/lukt het niet meer. Dus ik probeer de schade te beperken, wel zo snel mogelijk weggaan bijv. Is het met slaande deur of gestamp: soit. Het moet er dan maar zo uit, beter dan tegen iemand gaan schreeuwen (gewelddadig ben ik nooit). Naderhand kom ik er bijna altijd nog wel een keer op terug als het om mensen gaat die ik belangrijk vind of waar ik mee verder moet. Niet een uitgebreide uitleg van mijn temperament ofzo, maar even kort dat ik explodeerde door iets, en nu even wil praten over waar het om ging. Niet perse excuses ook hoor, of het moet wel heel erg geweest zijn. Anders zijn excuses weer zo zinloos of ongeloofwaardig voor anderen (waarom doe je het dan als je er spijt van hebt) en meestal ook niet nodig. De meeste mensen vinden het niet zo erg of zo hevig als jij zelf denkt. Er zijn er wel meer die dit hebben (veel!).
Wat kind betreft ben ik altijd wel gespitst geweest op het naderhand uitleggen. Want me bewust dat het op een kind onnodig veel indruk kan maken. Ik had het geluk dat mijn kind minstens even temperamentvol en explosief is. Dus kon ik altijd uitleggen met een voorbeeld van hemzelf: Kijk, jij was toen heel erg boos en gooide iets kapot omdat je je zo voelde: Dat had mama vanochtend ook toen ze de deur dichtsmeet, dat gevoel. Het heeft niet met jou te maken, of dat ik niet meer van jou houd, maar met hoe ik me dan voel. Net als jij toen je dat en dat deed. Dat ging ook weer over toch?
Zoiets dan.

uitleg

Ik vind de uitleg: sorry, ik was overprikkeld, altijd wel effectief. Bijna iedereen herkent dat gevoel wel. Zoveel prikkels dat je niet meer kunt denken.

pas nu reageren, want vanmiddag

zat ik dus in mijn explosiegebied. Ik las je berichtje en vond het zo herkenbaar. Op zo'n moment kan ik eigenlijk niets meer doen, behalve dan me terugtrekken, weggaan bij de rest van het gezin en gewoon even heel ergens anders naar toe. Vaak ga ik dan bv. boodschappen doen of zo. Wel wat nuttigs, waarbij ik andere mensen zie/spreek. Soms maak ik dan weer wat leuke dingen mee en na een paar uur is het vaak weer over.

De reactie van Mieke raakt me dan wel heel erg (daarom reageer ik nu pas, was vanmiddag echt even van de kaart van die reactie). Ja, ik ben soms explosief (gelukkig niet vaak), maar ik kan me dan echt heel moeilijk inhouden. En als ik dan ook nog aan de tere kinderzieltjes van mijn dochters denk/moet denken, man, dan knap ik helemaal.

Zoals Stenna en Karmijn het dan na afloop aan de kinderen uitleggen, dat probeer ik wel te doen - nu dus maar hopen dat de kinderen 't niet te veel met zich mee gaan dragen.
Mn man merkt het dan natuurlijk ook wel aan me, als ik zo'n bui heb. Vraagt-ie vaak of het door hem komt (gelukkig meestal niet) of dat hij er iets aan kan doen (helaas meestal niet). 'Is het goed als ik je dan in je sop laat gaarkoken?' - Ja, doe maar, laat me vooral met rust....