heimwee naar vroeger

Juf Ank

Dat is verdrietig voor jullie.

Hè juf Ank

"Nu speelt ook wel mee dat zoon (20)nog in een lastige periode zit en momenteel niet tot weinig contact met ons wil...."
Wat naar....dan is december vast een extra moeilijke maand.
Sterkte!

Nou

Op die leeftijd hees ik ze in een pietenpakje en ik ben blij dat dat nou niet meer hoeft en dat ik niet midden in die discussie sta.

Ik kan wel met genoegen maar ook soms weemoed herinneringen ophalen, vaak samen met de kinderen, over vroeger toen ze klein waren. Maar ik ben wel blij dat ze nu groot zijn.

Ja, maar....

…. Eigenlijk niet speciaal met Sinterklaas. Dat was absoluut erg leuk hoor, met die liedjes voor de open haard en zo. Maar ik ben er niet rouwig om dat dat voorbij is. Wat ik wel bijna dagelijks voel is een mengeling van trots op mijn grote dochter en nostalgie naar dat kleine meisje. Kinderen die groot worden, en dan die foto's van vroeger bekijken, ja ik word daar wel weemoedig van. Ik bespeur in mijzelf ook een angst voor een lege-nest-syndroom. Dat heeft er ongetwijfeld mee te maken.

(Hè wat fijn om dat eens zo plompverloren te zeggen.)

Ja Lou, dat is herkenbaar!

Oudste gaat ineens zo hard in zijn ontwikkeling! Dit jaar eindexamen, en waar het tot een paar maanden geleden echt nog bijna onmogelijk leek dat hij (direct) op kamers zou gaan, hoort dat nu ineens wel tot de opties! Ik merk dat ik enerzijds enorm blij, opgelucht en trots ben dat het zo goed gaat nu, maar dat het idee dat hij volgend jaar wel eens het huis uit kan gaan me heel erg overvalt en benauwt. Dat laat ik natuurlijk niet merken (tenminste, ik doe mijn best), we zijn erg blij voor hem en willen hem vooral laten voelen dat we alle vertrouwen in hem hebben. Maar het zal wel even slikken worden voor mij/ons. En ik denk ook voor hem. Dus ik hoop stiekem toch dat het een studie op reisafstand wordt... Maar we hebben open dagen bezocht van opleidingen wat verder weg, en daar zaten wel kanshebbers tussen. Spannend dus!

Verder heb ik net als Juf Ank wel echt een weemoedig gevoel bij Sint. Sowieso vanwege alle gedoe eromheen. Toen ik klein was en toen mijn kinderen klein waren was er nog geen discussie en konden we onbezorgd genieten. Nu is dat helaas vaak anders. Maar dit jaar voor het eerst geen schoen gezet op de dag van de intocht. Kinderen vroegen er andere jaren wel naar, en dat vond ik toch altijd nog wel leuk. Dit jaar hebben ze er geen belangstelling meer voor. Toch jammer, vind ik.
Misschien moet ik maar eens aankondigen dat ik zelf mijn schoen ga zetten. Nieuwe fase .

Herkenbaar en jaloers

Juf Ank, ik vind het erg herkenbaar hoor. Zeker de sinterklaastijd is zo leuk met kleine kinderen.
Ook mijn dochter (16) wil op het moment geen of nauwelijks contact. Het heimwee naar de tijd van vroeger heeft daarmee tegelijk iets van een diepe pijn.

En ik merk dat ik heel jaloers ben op mensen met kleine kinderen. Oh, wat lijken de problemen dan overzichtelijk in vergelijking met nu! Terwijl ik toch in de tijd van dreumessen en peuters daar heel anders over dacht.

Sterkte voor de komende maand Ank! Er komen betere tijden voor jouw zoon, net als voor mijn dochter. Aan die hoop moeten we ons vasthouden.

hier nog wel

Ook al zijn ze al 15 en 18, de schoen wordt gelukkig nog wel gezet. Inclusief zingen en een mandarijntje voor de Pieten. En er wordt nog wel een briefje verwacht van een of andere Piet. Het is wel voor het eerst dat we nog helemaal niets van het Sinterklaasjournaal hebben gezien, maar dat heeft andere redenen.
Ik vind het trouwens niet erg dat ik niet meer naar de intocht hoef, dat was altijd wel een verplichting, waar ik niet zoveel aan vond. Op school vond ik het dan altijd weer heel ontroerend als Sinterklaas aankwam. Hij begroette mij ook altijd heel hartelijk, terwijl ik echt geen idee had wie het was.

Pennestreek

Mijn dochter doet ook dit jaar eindexamen. Ze gaat waarschijnlijk slagen, daarna voor het eerst zonder ons op vakantie en dan studeren. Ik verwacht eigenlijk wel dat ze nog een jaar thuis blijft wonen, ze heeft nu haar zinnen gezet op een studie hier in de stad, maar zeker is dat nog niet. Zij maakt in elk geval nu ook zo'n stormachtige ontwikkeling door richting zelfstandigheid, sinds augustus pas want daarvoor was ze juist heel 'klein' door omstandigheden. Prachtig en fantastisch, echt waar. Maar toch. Het kan dan ineens zo snel gaan hè.

Dochter is enig kind dus als zij weg is dan is alle gezellige jonge aanloop ook weg. Ik merk dat ik me daar echt mentaal op aan het voorbereiden ben. Wat zal ik straks eens gaan doen met m'n leven zeg maar

Pennestreek

Ik zet die schoenen gewoon zelf. Dan is het extra verrassend als ze beneden komen. Ze voelen zich wel groot, maar niemand kan bezwaar hebben tegen een gevulde schoen. Ik doe het wel alleen in het weekend, anders hebben ze een probleem bij het aankleden.

Tamar/Lou

Tamar, ja, dat gebeurt ook nog wel hoor . Maar andere jaren was het altijd een onderwerp van gesprek, en nu helemaal niet. Ach ja, kleine kinderen worden groot...

Lou, hier hebben we er dan nog eentje over, en dat is de sociale hier. Zoon is nogal op zichzelf, maar toch, hij is er nu altijd (behalve als hij op school is of werkt) en dat valt dan weg. Ze zijn samen ook altijd heel erg gezellig, dat is ook wel iets dat dan straks wegvalt. Nou ja, nog maar even niet druk over maken. Misschien wordt het toch een opleiding in de buurt, dan blijft hij echt nog wel even thuis.

Juf Ank

Nee, waren ze nog maar zo klein, denk ik echt niet. Het was allemaal erg schattig, maar dat was toen. Ondanks dat ik het verstandiger zou vinden om nergens op te hopen, hoop ik stiekem toch wel op kleinkinderen. Daarmee kun je fijn in de herhaling. Als ik zie hoe mijn zus en zwager daar nu middenin zitten, dan is dat zo leuk. Dus mijn blik is zoals voor mij gewoon is, op de toekomst gericht.

oh ja

Dat is natuurlijk ook een heel leuk vooruitzicht Kaaskopje!
Maar in mijn situatie....nu even niet!!!

net als Lou

het was zeker een fijne tijd, met een klein jongetje dat nog heilig in sinterklaas geloofde op pad naar de intocht en elke keer kijken wat er in zijn schoentje zat. Maar ook deze fase is heel leuk, fijne gesprekken aan tafel over zijn studie, bijbaan en vrienden.
Ik weet nu al dat ik het heel stil zal vinden als hij echt de deur uitgaat.

Mis het ook

Ik mis het ook, en niet alleen de sinterklaastijd, maar ook Sint Maarten en chocoladekransjes in de kerstboom, en dan mochten ze er elke dag 1 nemen.

Jongste dochter die 's avonds in de tuin blokfluitliedjes ging spelen zodat sint en piet dat op het dak konden horen, oudste dochter die mij in de gang toefluisterde dat ze niet meer in Sinterklaas geloofde, maar dat een paar maanden voor ons verborgen had gehouden omdat ze dacht dat wij (haar ouders) er nog wel in geloofden, zo schattig! Zoon die helemaal extatisch was met rode konen wanneer hij een paar chocolademunten in zijn schoen vond.

En nu zijn ze bijna allemaal het huis uit.....

Maar dat heeft ook z'n charmes. Oudste dochter helpt met koken voor kerst, ze kopen cadeautjes voor mij, ik maak een pubquiz om tijdens eerste kerstdag te spelen, net als vorig jaar (was een hit). In februari ga ik zoon, die in het buitenland woont, weer opzoeken. Hij heeft daar een goede en leuke baan en woont samen met een heel leuke vriendin, ben heel erg trots op hem dat hij zich zo goed redt in een ander land. En dat is ook allemaal leuk!

Ja, ik vind Sinterklaas eigenlijk het leukste feest van het jaar. Ik vond de geheimzinnigheid leuk, toen ze nog klein waren, de grapjes, de verrukking en spanning op de gezichtjes ieder jaar weer. En hoe ze meeleefden met het sinterklaasfeest.
Maar nu vind ik het nog leuk. De surprises en pepernoten. En kennelijk heb ik het gevoel goed overgebracht want dit jaar was het jongste die kwam met lootjes trekken. En dit weekend waren ze allemaal thuis en er moest een schoentje gezet worden, inclusief zingen, wortel en een bakje water voor het paard. Ik had er al een klein beetje op gerekend en heb chocoladegeld in de schoenen gedaan. En uiteraard was het voor het ontbijt al op. De leeftijd is tussen de 19 en 21.

Heimwee

Juf Ank, ik heb ook een soort heimwee, naar Sinterklaas thuis toen ik een kind was. Het was bij ons het hoogtepunt van het jaar, vol liedjes, bonzen op de deur en dan een mand vol pakjes, gedichten, "knutselwerken", Sinterklaassnoep en -koek, bisschopwijn, slempmelk en gezelligheid. Wat een heerlijk feest! Ik was de jongste: "ze" hebben het feest via mij zo lang mogelijk gekoesterd.
Mijn broers en zussen gingen uit huis, kregen kinderen en ik kwam er niet meer zo aan te pas. Rond mijn 20e zijn de Sinterklaasfeesten bij mijn ouders gestopt. Ik vond dat vreselijk!
Veel later kreeg ik zelf een kind en ik had geen partner. Dat kon ik prima handelen, maar met Sinterklaas zat ik huilend op de bank. Ik zorgde altijd wel dat er volk over de vloer was met minimaal één kind en ik heb erg mijn best gedaan de tradities voort te zetten voor mijn dochter. Maar een huis vol met kinderen en gezelligheid is het nooit meer geworden voor mijn gevoel. Mijn dochter is nu volwassen en ze heeft warme herinneringen aan Sinterklaas. Ik heb nu een relatie, hij heeft ook een dochter. Wie weet komt er ooit nog eens een groot nest met kleinkinderen en kan ik weer helemaal los gaan
Kerst of oud en nieuw kan me niet zoveel schelen, maar met Sinterklaas heb ik het heel lang erg moeilijk gehad.

Alleenmoeder

Ik vermoed dat jij téveel aan je eigen jeugd bent blijven hangen (dit is geen kritiek!!), waardoor het feestelijke gevoel te weinig kans kreeg toen je het zelf met je kind moest rooien. Het warme gevoel wat je als kind hebt ervaren, kon je naar je gevoel niet zelf voor je kind creëren. Je ziet inmiddels dat je dochter het zelf wél als warm en fijn herinnert, dus je hebt het goed gedaan!

Ik heb een man en twee kinderen en ook ik heb toch een beetje 'storing' door hoe ik het als kind heb ervaren en hoe ik het in ons eigen gezin ervaar. Als je een partner hebt, neemt die ook herinneringen mee en hoe iets gevierd moet worden. Waar ik heel veel waarde aan hechtte, daar hechtte hij minder waarde aan en omgekeerd misschien ook. Zo waren gedichten bij ons thuis heilig. Daar deed iedereen ontzettend zijn best op en dat werden in onze ogen pareltjes. Soms vast te lang, daarom was de regel dat er in ieder geval 1 lange 'moest' zijn en de rest korter. Dat rijmen en dichten heb ik er in ons eigen gezin nooit echt in gekregen. Het wordt met (lichte) tegenzin gedaan. En dat vind ik ontzettend jammer. Man heeft er ook lang niet aan gewild. Dat kon hij allemaal niet, dus waarom moeite doen? Dat vond ik echt niet leuk. We deden niet aan surprises (wat ik alleen maar een opluchting vind), maar dan ook geen gedichten, maakt het wel een kale boel waarbij je alleen maar cadeaus uitpakt en meer niet.

Jij zat dus in je alleenmoeder-schap huilend op de bank omdat je de sfeer van vroeger miste, ik zat niet te huilen, maar ik had wel het vervelende gevoel dat de sfeer die ik zo graag had doorgetrokken vanuit 'thuis', niet helemaal hetzelfde werd. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor kerst. De oudste dochter vindt feestdagen ook helemaal niet zo bijzonder als ik ze vroeger vond, waardoor ik al snel geneigd ben om me af te vragen wat ik dan 'verkeerd' gedaan heb. Voor haar té veel de nadruk gelegd op dat het 'gezellig' moest worden? Ik weet het niet. Jongste dochter is juist érg van de traditie. Is ze eenmaal iets gewend, dan is het lastig om daar iets aan te veranderen. Zo hoort gourmetten er bij, zonder gourmet is kerst niet af. Dat doen we dus standaard op de avond dat oudste met schoonzoon komen eten. Voorheen kwam een vriendin van de dochters ook, maar die heeft verkering met iemand die niet lekker ligt bij de jongste dochter, dus 'oh nee, niet met hem erbij!'. Jammer, want de vriendin, mijn semi-kind, ik haar semi-moeder, hoorde er echt bij op die dagen.

Gedichten

Ik lees het over en zeg er nog even bij dat ik vroeger dus alle gedichten schreef, later is man zelf toch ook in de pen geklommen en hij deed dat helemaal niet verkeerd. Onzin dus dat hij dat niet dacht te kunnen .

sint toen en nu

Bij ons hadden we als ouders ook een 'ongelijke inbreng' betreffende de gezelligheid en de tradities rond Sinterklaas. Omdat mijn moeder altijd een groot fan bleef (met nog wat leden van het uitgebreide gezin), zijn we het feest lang blijven vieren. Zoals ik het me vroeger thuis herinnerde, was het nooit. Misschien ga je zoiets ook idealiseren, trouwens! En het maakt ook verschil dat mensen nu het hele jaar door kopen wat ze graag willen hebben, voor zichzelf of voor de kinderen. Iets langdurig op een verlanglijstje zetten, wordt minder vanzelfsprekend.Tijden veranderen. Hier verlies je wat, daar win je wat.

Nu voor het eerst geen uitgebreid sintfeest met pakjes en gedichten meer. Er is een kleine harde kern die lootjes heeft getrokken, de rest waaiert uit en maakt andere keuzes. Oude oma heeft er geen verdriet om, die is er niet meer.

Dubbel

Er zit tien jaar leeftijdsverschil tussen mijn oudste en mijn jongste kind, en eerlijk gezegd vond ik het op een gegeven moment wel mooi geweest. Ik heb hele goede herinneringen aan het feest, zowel uit hun kindertijd als die van mezelf, maar ik kan me die vermoeiende weken met prikkelbare kinderen die elkaar om de haverklap in de haren vlogen ook nog voor de geest halen. Niemand hield van knutselen, dus de verplichte schoolsurprises waren altijd zware bevallingen. En nu met al die schermutselingen ben ik helemaal blij dat ik niet in de kleine kinderen zit.

Mijn schoonmoeder heeft heel lang aan haar sintfeest vastgehouden. ALs koude kant vond ik het een taaie zit, en ieder jaar steeds meer een verplichting. Familietradities moet je tijdig stoppen, willen ze zichzelf niet overleven.

Wat herkenbaar!

Wij waren bijna klaar met Sint op de traditionele manier toen er ineens nog een nakomertje bij kwam. Hij is nu 6, dus over maximaal 2 jaar kunnen we het format aanpassen. Dan hebben alle kinderen de herinneringen aan vijf uur durende pakjesavonden met 20 pakjes per persoon
In het algemeen vind ik het overigens wel een leuk feest, en ik volg ook nog steeds het Sinterklaasjournaal.

In mijn familie is het een

enorme big deal met gedichten en talloze tradities en veel te veel cadeaus. Het is verder ook de enige plichtpleging waar mijn ouders aan hechten. We hebben kerst pasen vader en moederdag en zelfs verjaardagen en het jaarlijkse familieweekend in het verleden om diverse redenen niet of anders gedaan en het is geen enkel probleem. Maar sint is heilig (al is er gelukkig de consensus bereikt dat Zwarte Piet anders moet). Dit jaar is het eerste jaar dat we nog geen sinterklaasjournaal gezien hebben door omstandigheden en een beetje door de Pietendiscussie.

En nu ligt Man dwars rondom het feest. Hij weigert een verlanglijstje te mkane of mij te helpen met cadeaus kopen. Ik ben er een beetje boos over maar ik heb ook het idee dat hij zijn ouders enorm mist in deze periode (ook in zijn familie was Sint het feest) dus we vierden het altijd 2 keer uitgebreid. het is niet echt bespreekbaar dus ik bemiddel een beetje en doe het maar zelf.Maar dat ik mijn feestelijke gevoel kwijt ben vind ik wel heel erg verdrietig...

En juist ook omdat ik mijn schoonouders mis, hecht ik nog meer aan het feest met mijn ouders. Ik weet dat dat ook elk moment voorbij kan zijn..

Zo ingewikkeld dit..

Mijk

P.S. OH zit ik ineens te brullen achter mijn schermpje. Het zat me hoog blijkbaar.

Arme Mijk

Ja, dit is wel sneu voor jou, maar ook voor Man. Misschien trekt hij volgend jaar weer een beetje bij. Ik zou wel al een tijd voor de volgende keer ter sprake brengen dat je het moeilijk vond om deze kar alleen te trekken. Nu maar het beste ervan maken.

Hij wordt er ieder jaar een beetje radicaler in

dit is de derde keer zonder zijn ouders maar ik denk dat ik het in mei ofzo een keer in de zon ter sprake breng. Ik vind het zo kinderachtig van hem. Maar de hele rouw rondom zijn ouders zit wat vast en ik weet ook maar al te goed dat je daar kinderachtig van kan worden. Ik heb ook zo mijn dingetjes en die zijn voor hem natuurlijk ook lastig....

Mijk

Mijk

Wat lief van je dat je alles koopt ook namens hem! Want hij doet dit natuurlijk niet om jou te pesten. Het is blijkbaar gewoon te moeilijk voor hem. Ik kan me zo maar voorstellen dat hij je hartstikke dankbaar is hiervoor. Ook al zegt hij dat misschien niet. Hij gaat wel mee vieren toch? Hopelijk wordt het nog gezellig.

Dank je!

het voelt een beetje stom dat schipperen tussen mijn ouders en man maar ik prijs mezelf maar gelukkig dat dat in 28 jaar verkering eigenlijk bijna nooit gebeurd is. In sommige dingen doen mijn ouders ook gewoon maf hoor qua SintHij heeft best gelijk maar verder zijn heel redelijk dus ik geniet van de gekkigheid zolang ik ze nog heb. Het kan zo maar anders zijn.

mijk

even zielig doen

Dit is het eerste jaar dat we niet meer als gezin samen zijn. En dus ook de eerste keer dat we geen Sinterklaas vieren zo. Ik had al weemoedige gevoelens op 11 november, toen ik 's avonds toevallig in de buurt fietste waar we vroeger woonden. Waar mijn kinderen, nu grote pubers, met hun lampion langs de deuren gingen. Daar heb ik ontzettend van genoten, ook omdat een herbeleving was van mijn eigen fijne ervaringen als kind.

Nu zie ik de feestverlichting hangen in de winkelstraten en voel me allesbehalve feestelijk. Mijn oudste IADH-kind is een paar weken geleden na de zoveelste ruzie uit huis gegaan en woont nu bij een vriendin. Ze reageert niet of nauwelijks op pogingen tot contact. Ik maak me zorgen over haar toekomst en vindt het een afschuwelijk idee dat zij zich door haar ouders in de steek gelaten voelt, ook al hebben wij haar hele leven ontzettend ons best gedaan om haar te steunen en te helpen in haar ontwikkeling.

Gelukkig gaat het met jongste kind wel goed, maar hij leeft steeds meer zijn eigen leven. Dat is ook goed natuurlijk. Maar het maakt wel dat ik hier alleen zit. En terugdenk aan de tijd dat de kinderen klein waren, hoe ik volop genoten heb van die momenten dat we met zn allen uit volle borst Sinterklaasliedjes zongen bij de kachel, zonder dat ik wist wat er nog in de toekomst lag.

Ik weet dat het vast wel weer beter wordt, maar ik wou dat het lente was en deze dagen weer voorbij.

zondernaam

Ja, dat is hard he, het gaat hier ook om een IADHkind die momenteel geen contact wil. Overigens is het roer van de week ineens weer omgegaan: hij komt nu zondag ineens zomaar langs. Daar ben ik weer heel blij mee, hoewel het ook spanning oproept. het is een beetje op eieren lopen.
Je voelt je zo machteloos he: ook wij hebben het idee dat we er alles aan gedaan hebben om hem zo goed en zo kwaad als het ging groot te brengen maar toch heeft hij het idee dat als wij van alles anders hadden gedaan, hij veel verder was gekomen.
Zo denkt hij nu dat als wij hem maar naar het VMBO hadden laten gaan, hij ten minste nog een diploma had gehad. Terwijl eigenlijk op het PRO al bleek dat hij van alles maar moeilijk kon bijbenen...
In feite gaat het om het accepteren van zijn beperking...

Naar de tijd van voor het NAH

Dat ik met puberzoon gewoon op de zaterdag van de intocht naar het centrum kan gaan om nieuwe spijkerbroeken te kopen.
Dat ik niet eerst op moet zoeken wanneer welke activiteit op welke plek is, zodat we de wapperende vlaggetjes, het pietendweilorkest, en angstig jankende kleuters kunnen ontwijken.
Dat het alledaagse leven weer normaal wordt, zonder 3 stappen vooruit te hoeven denken om overprikkeling, op tijden dat het echt niet uitkomt, te vermijden.
Gewoon op de fiets kunnen stappen en wel zien at we tegen komen.