Heerlijk evenwicht van Baartman
Trouw, gisteren: http://www.trouw.nl/tr/nl/4492/Nederland/article/detail/3548728/2013/11/21/Noem-niet-alles-wat-gebeurt-kindermishandeling.dhtml
Over kindermishandeling: "Het begrip is breder geworden, het beleid is vernauwd, stelt Baartman, die vandaag de derde Mulock Houwer-lezing (van het Kinderrechtenhuis en het Nederlands Jeugdinstituut) verzorgt. "Het belang van drang en dwang wordt steeds meer benadrukt."
Over omgaan met ouders: "Maar hoe kun je ouders die hun kind mishandelen vertrouwen geven? Door aan te sluiten bij de wens van iedere ouder het goed te doen, zegt Baartman. "Door solidair te zijn met diens goede bedoelingen."
Voor de liefhebbers: op de site van het Nederlands jeugdinstituut zijn twee lezingen van afgelopen jaren gepubliceerd. Speciaal: de lezing over Mulock Houwer. Bijzonder mooi historisch verhaal, met zeer grote actualiteitswaarde, gezien de huidige discussie over de transitie.
Nu maar wachten tot de lezing van Baartman wordt gepubliceerd.
Tsjor
ouders
http://www.balansdigitaal.nl/media/9945/18-21-DeHaan-BM8-2006%20[1118].PDF
Een kritisch stuk van (inmiddels) hoogleraar Else de Haan hoe hulpverleners naar ouders kijken.
"Else maakt in het stuk de vergelijking met juffrouw Bulstronk in het boek Mathilde van Roald Dahl. Dit hoofd van de school houdt van haar werk, maar heeft slechts één probleem: de kinderen. Haar school zou volmaakt zijn zonder kinderen! Else stelt dat eenzelfde lot lijkt weggelegd voor ouders van kinderen met psychische problemen. Volgens haar denken hulpverleners stiekem vaak dat het veel beter met de kinderen zou gaan als ouders zich er niet mee zouden bemoeien".
En ja, niet de zorg bieden die de hulpverlening belangrijk vindt, of geen succes hebben met de zorg die de hulpverlening aanbiedt is 'kindermishandeling'. Dat verwacht je niet als je met je kind om hulp komt.
oeh anne
Dat stuk van Else is wel heel erg gedateerd (2006). Ook de organisatie waar ze toen bij werkte is volop aan het bezuinigen geweest en krijgt dezelfde kritiek dat ze ouders en kinderen wel snel doorschuiven omdat behandelen duur is. Niet langer dan nodig, goed uitgangspunt maar helaas zonder goede nazorg. Dus wat ze toen pretendeerde is helaas nu al niet meer de praktijk. De overheid is hier debet aan die elk DBC verantwoord wil hebben...
De bascule
Else de Haan was ook toen al een roepende in de woestijn bij de Bascule.
In het artikel zegt Else de Haan: "Daarnaast vind ik dat kinderen en hun ouders soms veel te gauw in de steek worden gelaten (sic!). Dan hoor ik: "We kunnen niets met dit kind, het moet maar ergens anders naartoe".
Dat ergens anders dat weten we dan weer wel uit eigen ervaring. Dan wordt je over de muur gegooid naar justitie. En dat voor een academische instelling. Ik kan er soms nog steeds niet over uit.
De Bascule
In die tijd heb ik in elk geval de geruststelling gekregen (van insiders) dat de hulpverleners van De Bascule die zich met onderwijs bezig houden veel beter geinformeerd zijn over autisme en minder anti ouder. Het pedagogische beleid bij autisme is bij de Bascule nog steeds onontgonnen terrein. Bij veel instellingen ben ik bang.
Mensen die echt in de dagelijkse praktijk jongeren met autisme tegenkomen, dan heb je meer kans dat ze echt gaan snappen waar het over gaat en dan kunnen ze hun theorie ook echt oefenen.
De rest is te gevoelig voor de gangbare vooroordelen, aangewakkerd door het huidige politiek kortzichtige klimaat.
Je zou al die mensen verplicht naar autisme centraal moeten kunnen sturen en af en toe een weekje op een school meelopen.
Tenzij mensen uit eigen ervaring, door partners, kinderen of andere familieleden, ervaring hebben met mensen met autisme, is de kans dat je een deskundig iemand tegenkomt die jou echt kan helpen met jou individuele kind, op het niveau van jou gezin, praktisch nihil.
Als ouder heb je al snel meer inzicht en overzicht als het over het dagelijkse leven gaat. En dat verwacht je toch niet van zo'n academische instelling.
De overheid
Natuurlijk is het waar dat de overheid langdurige zorg onmogelijk maakt door het DBC-systeem. Dat is ook een van de bezwaren van Rene Clarijs.
En ook ik had het idee dat ik in zo'n academische instelling contacten zou kunnen opdoen die bij elke levensfase van de kinderen opnieuw advies zouden kunnen geven.
Zo was het 'vroeger' wel. Mijn ouders kenden mensen die nog jaarlijks een keer een gesprek hadden over hun zoon bij een instelling. Ik ben nog op zoek geweest naar die hulpverlener, die helaas toen net met de VUT ging. Dat was overigens iemand van de Leo Kanner stichting, een instelling, ooit door ouders opgericht, die ik deskundiger acht dan de Bascule.
Gelukkig heb ik die mensen, die je af en toe kunnen adviseren, wel gevonden in het speciaal onderwijs.
Geef me de vijf
Is de methode van colette de bruin niet bij uitstek geschikt voor kinderen met autisme?
klopt Marsy
Hopelijk zijn er verstandig hulpverleners die mensen naar Colette de Bruin en haar boek en haar trainingen verwijzen.
Zelf hebben ze helaas niet zo'n goed aanbod.
Hmm
Hier in de regio zijn veel instellingen en hulpverleners bekent met geef mij de vijf. Omdat het een methode is die binnend e instelling gebruikt wordt (Pameijer) of omdat hulpverleners cursus hebben gehad.
Weet niet of het bekend is bij bureau jeugdzorg.
Het vervelende van het huidige systeem is dat je je eerst altijd langs bureau jeugdzorg moet worstelen voor een goede indicatie en daarna kom je,pas bij adequate hulpverleners terecht.
Ik vind het nog steeds een grof schandaal dat de ggz straks onder gemeente valt en geen ziekenhuis zorg meer is wat het wel zou moeten zijn.
