Heeft mijn kind een probleem, of ben ik het probleem
Hoi,
Voor mij is dit de eerste keer dat ik gebruik maak van een forum, dus voor mij is dit allemaal een beetje nieuw. Ik heb niet het gevoel dat ik met iemand kan praten over wat er speelt in mijn leven, met mijn kinderen. Daarom dat ik het eens via deze weg probeer.
Ik ben een papa van 2 kids, jongen van 8, meisje van 6. Ik ben een vijftal jaar geleden gescheiden, we hebben een week-week regeling voor de kinderen. Dit jaar in juni ben ik opnieuw getrouwd, we vormen nu een nieuw samengesteld gezin met ons vijf (mijn vrouw heeft een dochter van 7 uit een vorige relatie)
Ik ben een hele tijd alleen geweest met mijn kinderen, en heb in die periode dan ook heel veel aandacht gegeven aan mijn kinderen. We hadden ergens ook alleen elkaar, door mijn scheiding heb ik alle 'vrienden' die ik had verloren, en ik had dus niet veel sociale contacten. Mijn financiële situatie was ook niet echt rooskleuring. Mijn kids en ik waren dus echt alleen op elkaar aangewezen.
Sinds anderhalf jaar woon ik samen met mijn nieuwe vrouw. En vanaf dat moment is het mij duidelijk geworden dat mijn zoon, heel heel heel veel aandacht opslorpt. Voor mijn relatie merkte ik dit niet echt op, omdat er ook altijd tijd was voor hem, want ik had niets anders.
Om even de situatie de schetsen. Mijn zoon is iemand die zich heel erg moeilijk op zichzelf kan bezighouden, alleen spelen doet hij haast nooit, tenzij op de playstation. Het lijkt wel of zijn belangrijkste bezigheid wanneer hij bij mij is ... IK ben! Als hij niet bij me in de buurt is, vraagt hij steeds aan mijn vrouw, waar is mijn papa? Maar echt op het extreme af. Haast iedere keer. komt hij beneden en hij ziet me niet ... waar is mijn papa? Komt hij van toilet, en ik ben niet in de living ... waar is mijn papa. Hij vraagt me ook steeds wat ik ga doen. Maak ik aanstalten om naar boven te gaan ... wat ga je doen papa? als ik dan bijvoorbeeld zeg, de was doen, en mijn vrouw komt iets later de keuken binnen, dat zegt hij meteen ... mijn papa is boven de was gaan doen. Nog een voorbeeld, deze zomer waren we naar het strand, en ik ging even iets halen voor de drinken, maar er stond heel veel volk, dus moest ik even aanschuiven. Op die 10 ùinuten tijd kan hij bijvoorbeeld 10 keer vragen, waar is mijn papa. Ik probeer hem nu gerust te stellen, te zeggen dat ik hem nooit ga verlaten, dat ik hem niet alleen ga achterlaten, omdat ik dacht dat hij misschien een soort van verlatingsangst heeft.
Verder, lijkt mijn zoon mij te volgen. Ga ik bijvoorbeeld aan de keukentafel zitten met mijn laptop, dan komt hij met een bijvoorbeeld een strip ook aan de keukentafel zitten. Ga ik 5 minuten later in de zetel zitten (die 3 meter verder staat), dan komt hij 30 seconden later ook in de zetel zitten. Nu mag ik de verhuis 3 keer na elkaar maken, in 90% van de gevallen zal hij me volgen. Ga ik boven de was doen, dan bestaat de kans dat hij ook boven komt, naar zijn kamer gaat en daar wat playstation speelt. Ga ik tien minuten later naar beneden, dan zal het niet lang duren voor hij ook naar beneden komt. Hij volgt me dus, wil steeds weten wat ik doe. en dat is heel erg vermoeiend. het is niet dat ik hem alleen laat beneden, want het kan zijn dat zowel de 2 andere kinderen en mijn vrouw beneden zijn, dan volgt hij mij nog. De meisjes vertonen dit gedrag helemaal niet. En dat is heel vermoeiend. ik kan meestal geen normaal gesprek met mijn vrouw voeren, zonder dat mijn zoon erbij komt, zetten we ons eens rustig samen in de zetel, dan zal hij wel volgen, zetten we ons aan tafel, dan zal hij wel volgen. Het gaat zo ver, dat we soms in de garage gaan zitten om eens rustig te kunnen praten.
Als neo met iets bezig is, bijvoorbeeld met zijn lego. Dan zal hij na elke 5 blokjes die hij zet zeggen: papa kijk eens, papa kijk eens, papa kijk eens, leuk e papa, het is al mooi hé papa. kijk papa, ik heb een nieuw spel op de ipad, papa kan ik helpen koken, papa mag ik iets doen voor jou, papa papa papa papa papa papa papa papa papa ...
ik word er soms gek van ... de hele dag door ... papa papa papa. het lijkt alsof mijn zoon maar 1 ding wil: PAPA !
Verder is mijn zoon een heel lieve jongen, extreem lief, vriendelijk, beleefd. zal nooit boos worden, kwaad zijn, maar zal ook nooit extreem enthousiast zijn ... het lijkt alsof hij zijn emoties niet kan tonen. hij praat ook nooit over zijn emoties bij mij, bij zijn mama wel, maar tegen mij durft hij niet praten zegt hij tegen zijn mama. en misschien wel het meest opvallende van allemaal ... al deze bovenstaande dingen, heeft hij bij zijn mama niet! Bij zijn mama toont hij volledig normaal gedrag.
Nu moet ik eerlijk zijn ook, al deze bovenstaande zaken, zijn ook niet allemaal dingen die ik zelf heb opgemerkt. Ja ik wist dat mijn zoon veel papa zei, dat hij heel erg aan mij hing, dat hij onzeker is en bevestiging nodig heeft, maar het is vooral mijn nieuwe partner (en ondertussen vrouw), die me gewezen heeft op het extreme karakter daarvan. Mijn vrouw heeft het daar heel erg moeilijk mee, omdat ze het idee heeft dat ze niet met mij getrouwd is, maar dat ze met mij en mijn zoon getrouwd is. Dat ze niet gewoon een koppel kan zijn met mij, want dat mijn zo zoveel tijd en energie vraagt, dat hij er ook wel altijd is. Mijn vrouw heeft het daar zo moeilijk mee (enerzijds met zijn gedrag, maar vooral ook met ik die er blind voor zou zijn en er niets aan doe) dat er al ongelooflijk veel ruzie door is ontstaan. Ik zou zelfs durven zeggen dat ons huwelijk erdoor op springen staat. Opnieuw moet ik eerlijk zijn, mijn vrouw heeft naar mijn zoon toe een stap achteruit gezet. Ze zal mijn kinderen of de kinderen in het algemeen nooit kwaad doen, of ze zal hen nooit slecht behandelen, dat weet ik gewoon. Maar haar reactie naar mijn zoon toe doet me pijn. Ze heeft eigenlijk geen contact met hem, niets. Als hij iets vraagt, zal ze wel antwoorden, meestal, maar niet altijd. Maar uit eigen beweging zal ze haast nooit enige vorm van contact met hem hebben. Ze toont nul komma nul intresse in hem. Het lijkt een visieuze cirkel te zijn. Mijn zoon vraagt papa papa papa ... waardoor mijn vrouw volledig dicht slaat naar mij en mijn zoon toe, ze verwijderd zich en keert volledig in zichzelf, praat niet meer met hem, doet geen leuke dingen met hem, waardoor ik het idee heb dat hij nog meer soms naar papa vraagt.
Soms voel ik me gevangen, gevangen tussen mezelf, mijn vrouw en mijn zoon. Ja, ik besef denk ik ondertussen wel dat hij "een probleem" heeft, maar ik weet niet of ik dat denk omdat anderen het mij zeggen, of omdat ik het echt zelf inzie. ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan. want tegelijkertijd ben ik kwaad om mijn vrouw omdat ik vind dat haar gedrag naar mijn zoon toe niet mag, niet kan. Ik vind dat geen enkel kind, voor welke reden dan ook, verdiend om genegeerd te worden. Maar anders probeer ik ook te begrijpen hoe moeilijk het voor haar moet zijn.
wij hebben 1 week op 2 ( de niet kinderweek), een perfect relatie. Maar de kinderweek ... dat is alsof we geen relatie hebben. Dat is ik en mijn zoon (en ja ook dochter), en zij met haar dochter. Mijn droom was een gezin, wij 5 samen ... en dat heb ik niet, en dat frustreert mij enorm. Dat maakt me kwaad. ik neem het mijn vrouw kwalijk, vind dat zij meer haar best moet doen, terwijl zij me verwijt dat ze al anderhalf jaar haar best doe, maar dat ik geen oplossing zoek voor het gedrag van mijn zoon. en net omdat zij afstand neemt, bescherm ik mijn zoon nog meer.
ik hou van mijn kinderen, en mijn vrouw is mijn princess, mijn leven, mijn alles ... maar ik zit gevangen met mijn gevoel. en ben volledig ten einde raad.
Ben ik blind? Maakt de liefde voor mijn kind me blind voor zijn gebreken, ben ik te soft naar hem toe, laat ik me inpalmen, hoe ga ik met hem om? Dat zijn 1001 vragen die ik me stel? Maar tegelijkteid, stel ik me de vraag, overdrijft mijn vrouw, is ze jaloers op mijn zoon, heeft ze het recht om zo te doen ...
Ik weet het niet meer ... ik zit gevangen ... gevangen in mijn eigen leven....
sorry ... het moest er even allemaal uit
uh...
wat een verhaal.
Wat je niet moet vergeten: je vrouw is de volwassene. Je zoon vertoont moeilijk gedrag maar heeft recht op een positieve benadering: iedere keer weer.
Vraag je vrouw eens hoe zij het zou vinden als haar dochter zo benaderd wordt. "maar zij doet niet zo" zal ze zeggen. Maar dat doet er niet toe. Dit jongentje heeft echt een probleem en moet geholpen worden door de volwassenen om hem heen. Als er volwssenen om hem heen zijn die zelfs dat tegen werken, dan zul je daar snel iets aan moeten doen. Wil je vrouw dat niet dan moet je een keus gaan maken.
Jouw zoon heeft echt een probleem en heeft hulp nodig. Jullie hebben prof.hulp nodig om dit op te lossen. Hij heeft een enorme angst en er is een grote vertrouwensbreuk geweest. Op een of andere manier is hij zich vooral onveilig gaan voelen sinds je samen bent met je vrouw. Ondertussen zou ik je zoon vooral veel duidelijkheid en grenzen geven. Bijv. dat je hem wel constant zegt waar je heen gaat, wanneer je terugkomt en wanner je hoe lang weer aandacht aan hem zult besteden. Dat is echt nodig om het vertrouwen weer op te bouwen. Je zult daar hele praktische afspraken over moeten maken: met hem en ook met je vrouw.
Er moeten ook afspraken komen over hoe vaak hij vraagt waar je bent. En dat je vrouw op een afgesproken manier neutraal reageert. Bijv. door steeds terug te vragen 'Wat heb je met papa afgesproken" en na enkele keren gewoon niet meer te reageren: bijv. door dan te zeggen op vriendelijke toon dat je daar geen antwoord meer op geeft. Je kan ook beloningen bedenken, bijv. een beloning omdat hij niet steeds gevraagd heeft.
Daarnaast is het misschien een idee om je zoon iets te geven wat symbool staat voor jou. Een fotootje, een ander dingetje of een kledingstuk van jou, wat hij altijd bij zich mag hebben.
Daarnaast Zal jouw vrouw ook moeten proberen iets op te bouwen met hem. Wat misschien een afspraak kan zijn is dat zij hem bijv. 5 min. positieve aandacht geeft, door of iets samen te doen of door gewoon aandacht te besteden aan wat hij aan het doen is. Dit is natuurlijk ook afhankelijk van je vrouw, maar als zij echt niet mee wil werken dan zul je je nog eens goed achter de oren moeten krabben, terwijl je in je zetel zit. Ze zal moeten begrijpen dat jouw zoon zo belangrijk is voor jou dat ze er niet onderuit kan als ze met jou wil samenzijn dat zij echt voor deze jongen iets moet doen om de band op te bouwen.
Daarnaast moet je zsm hulp zoeken om dit probleem samen op te lossen!
Eens met Nimbo
Je zoon heeft heel veel last van een vertrouwensbreuk. Voor kinderen is het heel moeilijk om te bevatten dat papa en mama niet meer van elkaar houden. Een gebruikelijke angst wordt dat papa of mama ook zomaar ineens niet meer van het kind zou kunnen gaan houden. Je zult moeten gaan werken aan je band met je zoon.
Verder zul je grenzen moeten gaan stellen. Als jij met je laptop aan tafel zit, is het natuurlijk geen probleem dat hij aan dezelfde tafel zit te lezen, maar als je even een gesprek wilt hebben met je vrouw, kun je best wel tegen hem zeggen: ik ga nu even praten met ..., als ik terugkom gaan we samen ...
Verder is een goede band tussen je vrouw en je zoon ook heel erg belangrijk. Daarnaast zul je rekening moeten houden met het feit dat er nu eenmaal minder tijd is voor elkaar op het moment dat er drie kinderen in huis rondlopen. Gelukkig zijn jullie kinderen nog niet op de leeftijd dat ze later naar bed gaan dan jullie. Als bij ons de kinderen er zijn, dan is de enige alleen tijd die mijn vriend en ik hebben even een kwartiertje voordat we gaan slapen. Vaak zitten de kinderen dan nog beneden. Dit soort zaken moet je incalculeren.
Kortom, ik zou het advies van Nimbo zeker opvolgen. Schakel professionele hulp in. Blijf hier niet mee aanmodderen, in jouw post lees ik de spanning. Als iets te lang onder spanning staat, buigt of breekt het vanzelf een keer.
jee
Heeft je vrouw soms een heel makkelijk meisje?
Ze heeft het gevoel met jou en je zoon getrouwd te zijn. Dat is ook zo!
Jouw zoon hoort bij het pakket, en je zoon vraagt nu veel aandacht. Daar moet ze het mee doen. Nu wordt alles zwaar en beladen.
Het klinkt ook alsof je zoon niet goed weet wanneer je er precies voor hem bent, en wat jullie dan gaan doen. Ik zou meer gerichte tijd in hem gaan steken en daar meer overzicht in geven.
Misschien mist hij je wel enorm als hij bij zijn moeder is.
Het is niet maakbaar
Al ga je hulp zoeken voor je zoon gaat het gedrag van je zoon niet makkelijk veranderen. Blijkbaar heeft hij je veel nodig. Dat kan onzekerheid zijn. Kan ook onvermogen zijn. Ik vind het nogal wat dat je dan in de garage gaat zitten om met je vrouw te spreken. Kan dat niet even wachten tot de kinderen op bed liggen? Of tot de week dat jou kinderen er niet zijn?
Ik denk dat je ook van je vrouw kan vragen om te accepteren dat je zoon je gewoon veel nodig heeft. En bovendien zou ik proberen voorspelbaarder daarin te zijn. Niet dat hij zelf de hele tijd jou scherp in beeld moet houden om je te kunnen volgen maar dat jij ook aangeeft aan je zoon wat je gaat doen en hem de kans geeft om mee te gaan of te beoordelen of hij even alleen kan blijven. Dat gesprek met je zoon aangaan zonder angst voor je vrouw.
Doordat je daar zelf onzeker in bent denkt je vrouw ook nog dat er echt iets mis is terwijl het makkelijker te accepteren kan zijn als jij daar ook vanzelfsprekend in bent. Ja, je zoon heeft je nodig en dat geef je hem, daar ga je niet mee ophouden. Kinderen gaan voor.
nog eens gelezen
Het lijkt ook een beetje alsof jullie een ideaal plaatje geprobeerd te maken hebben. Het klinkt allemaal zo mooi.
En dan komt je zoon 'stoorzenderen'. Niet alleen voor je vrouw, maar het klinkt ook wel alsof je zoon jou stoort. Je kunt niet rustig dit, je kunt niet rustig dat...
Het kan zijn dat deze situatie gewoon heel erg moeilijk voor je zoon is. Misschien voor je dochter ook wel, maar uit ze zich anders.
Jullie zijn gaan samenwonen. Dat is geen keuze van kinderen, ze moeten volgen. Dat kan heel veel tijd kosten, om daaraan te wennen. Jullie wonen een jaar samen, maar je zoon is er maar de helft vd tijd. En misschien is het wel een kind dat na een week weg weer lang de tijd nodig heeft te wennen, weer opnieuw moet beginnen.
Maar dit zijn allemaal maar ideeën. In feite zou je moeten gaan uitzoeken wat er gaande is bij je zoon, en vooral wat hij nodig heeft in contact. Maar dan zul je je eerst op hem moeten gaan richten en je eigen behoeftes aan de kant moeten zetten.
Probeer het eens korter
Ivan, je zoon is 8.
Ik neem aan dat hij over een normale intelligentie beschikt.
Je kunt dus met hem praten.
Er speelt iets tussen hem en jou. Heb het daar over in weinig woorden. Sleep er niet zoveel bij.
Hij vertoont ongewenst gedrag. Iets anders is het niet.
Hij is iets te plakkerig.
Dat hij daarmee niets kwaads bedoelt, maakt het gedrag niet minder ongewenst.
Maak het niet groter dan dat.
Help hem om dat gedrag om te buigen.
Wen hem aan een nieuw patroon.
Systematisch: Ga met hem een ijsje eten in de stad en bespreek de kwestie onder vier ogen.
Probleem beschrijving:
Lieverd, je plakt te veel.
Het is niet leuk als je steeds vraagt waar ik ben. Als je steeds achter me aanloopt.
Ik voel me er erg door in beslag genomen.
Ik wil graag dat je ermee stopt.
Oplossing:
Zullen we samen 1 x in de week een uurtje als dit afspreken?
Dan ben ik helemaal van jou.
Dat is een goed idee, vind je niet?
Kan ik je nu nog ergens mee helpen?
Heb je een vraag?
"Kom vriend, dan maken we nog een wandelingetje. Kijk, zie je die mooie auto daar?"
Meer hoeft het niet te zijn.
In de volgende dagen wordt hij steeds vriendelijk gewezen op het gedrag.
het is niet zo fijn als je steeds naar hem vraagt....
Het is niet zo fijn als je steeds achter me aanloopt...
Ik denk dat je nu nog enorme probleem binnen twee weken is opgelost.
Een vaste afspraak met hem voor hem en jullie samen is en blijft waarschijnlijk wel belangrijk voor hem.
eens met miriam maar
Maak meer keer per week een half uurtje voor hem vrij. Verder je vrouw mee laten helpen op de manier die nimbo beschreef in #2
Begrip
Ik lees de post als een soort verlatingsangst. Ik vind dat de vrouw daar wat meer begrip voor zou kunnen opbrengen. Niet ieder kind is hetzelfde. Bericht dat zelfs het huwelijk op springen staat en dat ze niet met je zoon is getrouwd, doet mij wel achter de oor krabben.
Het idee van M. Lavell; meer vader-zoon tijd maar ook meer begrip van de vrouw is m.i. waar je aan kan beginnen. Bedenk allebei dat dit tijd nodig heeft.
Omdat hij dit gedrag niet vertoont bij zijn moeder, is er ruimte voor verbetering.
Bij moeder
Kan ook nog zo zijn dat moeder de voortdurende communicatie met kind veel minder registreert als onnodig. En dat kind zich veiliger voelt bij moeder en daardoor minder gespitst is op haar afwezigheid. Een meer ontspannen relatie, die er niet is bij vader.
en bedenk ook
dat hoe negatiever je vrouw zich voelt tov je zoon (en geloof maar dat je zoon dit voelt), hoe meer je zoon aan jou gaat hangen. Je vrouw versterkt dit gedrag zo alleen maar.
Ik zou ook vooral veel met je zoon communiceren. Niet wachten tot hij vraagt wat je gaat doen, maar zeg het gewoon vooraf. Je kunt ook af en toe vragen of hij mee komt bijv. naar boven en je even helpt met de was. Hem zo meer betrekken bij wat je doet. Misschien dat de behoefte dan op de duur ook wel afneemt. Lijkt me ook dat als de kinderen op bed liggen en nog genoeg tijd is om samen met je vrouw te zijn. Bovendien zijn je kinderen er maar de helft van de tijd. In die tijd mogen ze best voorrang hebben qua aandacht op je vrouw.
En: je schrijft weinig over je andere kind. Krijgt zij ook genoeg aandacht? Misschien voelt zij zich namelijk hetzelfde als je zoon, maar uit ze zich op een heel andere manier. Namelijk door juist geen aandacht te vragen en super braaf en makkelijk te zijn. Ik zou daar wel even goed op letten!
goed punt inderdaad
Vooraf zeggen wat je gaat doen: ik ga nu even een kop koffie drinken in de keuken en dan hang ik de was op. Wat ga jij doen? Zullen we daarna een spelletje doen? Blijf jij hier spelen of ga je mee naar boven om mij te helpen? Communiceer dus gewoon veel meer.
Verder houdt inderdaad je vrouw dit in stand. Zij kan dan (als jij vooraf hebt gezegd wat je gaat doen) vragen: wat heeft papa gezegd? Laat hem meer zelf het antwoord geven dan is hij het vragen sneller zelf zat omdat hij zelf het antwoord ook moet geven.
stiefsituatie
Iemand die trouwt met een ouder wordt automatisch stiefouder. En elke stiefouder hoort te weten dat daar automatisch kinderen aan vast zitten die niet van die stiefouder is.
Ja, ze is met jou en je zoon getrouwd.
De verlatingsangst kan een hele normale reactie zijn.
Praat met hem, geef aan hoe belangrijk hij voor je is, geef aan dat je het jammer voor hem vindt dat hij zo weinig zelf doet, dat je hem gunt om ook zonder jou plezier te hebben en dat jullie dat in hele kleine stapjes gaan oefenen.
Hou de stapjes klein en beloon.
En geef het de tijd.
Verbazing
Je bent nog niet zo lang getrouwd met je huidige vrouw, maar je zoon kwam toch niet uit de lucht gevallen? Ze wist toch dat er kinderen aan de 'deal' vastzaten? De opmerking dat het lijkt of ze ook met je zoon getrouwd is, vind ik daarom redelijk, tja ongepast haast. Ze is vanzelfsprekend ook met je zoon getrouwd en ze zal ook (stief)oma worden van de kinderen van je zoon en zo verder betrokken blijven bij zijn leven.
Er is al veel gezegd. Verlatingsangst komt mij ook voor als de meest logische optie. Ik weet niet hoe de scheiding is verlopen, of hij daar in zijn hoofd consequenties aan heeft verbonden. "Pappa ging toen ook weg, dus waarom zou hij dat niet nog een keer doen?" (ik opper maar wat hoor!) Maar ook: "Stiefmamma is niet mijn mamma en ik wil niet met haar alleen zijn, dus moet pappa erbij blijven."
Bij je ex-vrouw, zijn moeder, hoef hij blijkbaar niet bang te zijn dat ze hem verlaat blijkbaar en daar voelt hij zich ook vertrouwd. Zijn spullen, zijn kamer, zijn vertrouwde bankstel. Alles in je nieuwe huis kan als een soort hotel overkomen. Het is dan wel zijn tweede thuis, maar hij voelt zich misschien meer een gast.
Ik zie dat je al voorgesteld is om je zoon steeds te vertellen wat jij gaat doen, maar ik stel me zo voor dat je ook aan je zoon kunt vragen om zichzelf even te vermaken, terwijl hij niet bij je zit. Dit zou je kunnen doen met een kookwekkertje. Je zet het kookwekkertje niet bij je zoon, maar ergens waar hij hem wel kan horen als de tijd om is. Je zou kunnen beginnen met 8 minuten, opbouwend met 2 minuten per keer of per dag. Tot 16 minuten, dan met 5 minuten per keer of dag tot 46 minuten, 10 minuten erbij en dan de laatste stap, 5 minuten erbij tot een uur. Als hij zich voorlopig een uur goed zelf kan vermaken, heb je al heel wat bereikt. Langer hoeft niet.
Komen er ook vriendjes bij hem spelen?
iets gemeen?
Ik vind dat je echt wel wat meer van je vrouw mag verwachten, en zou ook boos zijn.
Helaas helpt dat voor geen meter.
Is er iets wat zij leuk vindt om te doen, waar ze je zoon in kan betrekken? Wij hebben hier qua hobbies echt heel andere dingen, en zo hebben we allebei onze eigen speciale tijd met de kinderen. Ik leer ze te fietsen en dingen te repareren en te puzzelen, en mijn man doet rugby, koken en voetbal met ze.
Je kunt genegenheid best wel een handje op weg helpen door gewoon samen dingen te doen, maar dan moet het wel samen zijn, dus niet met jou erbij. Ik begon 2 jaar geleden op de school waar ik werk met een wildvreemd kind insuline te geven. Hij was toen 6. Ik vond het in het begin vreemd, en had er moeite mee. Nu 2 jaar later is er echt een vertrouwensband en vind ik het fijn en natuurlijk. Gewoon door elke dag 10 minuten iets met hem te doen en te praten terwijl we het doen. Het hoeft niet gelijk een heel weekend te zijn, begin met kleine beetjes. Dus, wat vind je vrouw leuk waar ze hem in kan betrekken? En wil ze dat voor jou doen?
