Hangjongeren en trots op mezelf
Gisteren bracht ik vriendin van dochter naar trein (rond 20.30 uur). Bij ons treinstation is zo'n voorrijstukje waar je even kort kan parkeren en dan weer doorrijden en eruit. Net breed genoeg voor 1 geparkeerde auto en 1 auto die doorrijd, 1 richting natuurlijk. Dus ik parkeer. Wij zijn vroeg, dus kletsen we wat buiten. Voor mij een auto (ook geparkeerd) met een groepje nogal opgeschoten jongelui die buiten de auto staan en nogal veel kabaal maken. Trein komt, dochter en vriendin lopen erheen, ik blijf bij auto en ga er vast in. Ondertussen komt er een andere auto en stopt naast de auto voor mij. De opgeschoten jongelui lijken de inzittende van die auto te kennen, 1 hangt in het raampje, achterdeuren gaan open, er stappen er 2 uit, het groepje buiten wordt groter. Er stopt nog een auto, half naast die van mij, seint met lichten naar voorganger, jongen in raampje geleund kijkt nogal 'verstoord' op. Tot er herkenning volgt. Ook die inzittende kennen het opgeschoten groepje. Jongen in raampje begeeft zich naar 2de auto, veel handegeklap naar elkaar, gesla op schouders, halve omhelzingen. Nu staan er zeker 10 jongelui buiten. Alledrie de auto's zijn leeg.
Dochter komt terug, langs de andere kant...ploft in auto en verklaart dat ze 'om' is gelopen want ze durfde niet goed langs die groep heen...
Dus zitten we nu in de auto. Ingesloten zo'n beetje. Ik vraag dochter wat nu te doen? Tja, die heeft ook geen idee. We bekijken of we achteruit kunnen. Achter mij nog zeker 4,5 auto's geparkeerd. Inzittenden zien we niet. En daarnaast een smal weggetje dus en dan nog achteruit bochtje om, nou ik kan best redelijk goed achteruit rijden, maar dat zie ik niet zitten, met die auto's er zo pal naast geparkeerd.
Goed, we gaan de jongens dus maar vragen of ze aan de kant willen. Jij of ik dochter, of samen? Nee jij mam, want voor oudere mensen (ikke dus) zullen ze dat eerder doen. Ik mompel nog van 1,2,3 in godsnaam terwijl de jongelui net blikjes bier lostrekken en beginnen te proosten. Dus ik stap uit de auto. Loop richting jongelui enigzins aarzelend, tot er 1tje mij ziet en vraag of ze even de auto kunnen wegzetten? Ik wil graag naar huis? Een grappemaker bied me een biertje aan. Waarop ik op dezelfde joviale toon bedank, want ik moet nog rijden. Daar lachen ze om (gelukkig ze doen niet geïrriteerd). Eigenaar van auto 2 zegt niet weg te kunnen want voor hem staat ook een auto, (ja toedeloe) eigenaar auto 2 zegt daar prima te staan. Ik antwoord van nee, want nu kan ik er niet langs. Ik zeg, kom op jongens parkeer die auto even daarginds (ruimte nog zat en ik wijs aan) of kun je soms niet parkeren? Moet ik het even voor je doen? Oepsie, dat schoot eruit, maar nee het heeft effect, jongen van auto 1 zegt dát heus wel zelf te kunnen en start de auto, idem auto 2. Ik bedank en stap ik en rijd weg met dochter, zwaai als dank nog naar het groepje, dat uitbundig terugzwaait. Op het moment dat ik wegrijd, zie ik pas dat achter mij nóg 3 auto's 'meerijden' die hadden blijkbaar ook weg gewild, maar niemand van die auto's is uitgestapt.
"Die durfden niet, mam." zegt dochter. Die ook verklaart dat ze het wel 'cool' van mij vindt dat ik dat wel durfde. En dat ze blij is dat ze niet zo'n scheiterige moeder heeft.........
Zo valt dat éven mee! En die jongelui deden wat ik vroeg en in dochters ogen ben ik 'cool'. M'n avond is weer goed.
Wel zat ik later nog te denken aan al die auto's die maar stomweg daar zaten te wachten. Gezien de biertjes die ze open trokken denk ik niet dat die jongens zo 1,2,3 waren weggegaan. Zouden ze dan ál die tijd hebben gewacht?
Iemand zoiets wel eens eerder beleeft, wat wél goed afliep dan?
groeten albana
Trots op jou!
Way to go, albana.
Nu maar hopen dat al die bangerds achter jou de volgende keer je goede voorbeeld durven volgen.
Collectief bang zitten wezen heeft weinig zin. Het is ook niet terecht blijkt eens te meer.
Groet,
Miriam Lavell
Ze lijken enger dan ze zijn
Op een parkeerterrein achter mijn huis staan ook vaak hangjongeren. Een paar auto's, brommers, beetje gassen, toeteren, stereo op tien en chillen maar. Van mij mogen ze, alleen ze maken er zo'n herrie mee. Met een voetbal tegen ijzeren hekken schoppen, keiharde technodreunbas die we binnen boven de tv uit kunnen horen. Daar ben ruim na kindertjebedtijd wel zat van.
Dan loop ik er soms even heen en vraag of ze wat zachter willen doen, omdat er verscholen achter die coniferenhaag mensen wonen met kinderen die moeten slapen. Dan zetten ze meteen hun muziek zachter en verontschuldigen zich.
Alleen jammer dat ze nogal kort van memorie zijn, want de week daarop staan ze er weer. Maar ze bedoelen het over 't algemeen niet rot, ze willen gewoon een plek om elkaar te ontmoeten en te hangen. Ze hebben alleen geen idee hoeveel herrie ze daarmee maken.
Ik spreek wel eens vaker jongeren aan, als ze bijvoorbeeld een chipszak op de grond gooien, 10 meter van een prullenbak vandaan. Als je er normaal wat van zegt (dus niet boos of arrogant) dan pakken ze hem op en gooien ze hem in de bak. 'T zijn net mensen, die jongeren.
skik
Ook meegemaakt
Op vakantie: tegenover ons vakantiehuisje stond een bankje, en dat werd op een avond door hangjongeren in beslag genomen. Een stuk of 10 jongeren, muziek hard en een kratje bier erbij. De stemmen werden, naarmate het kratje leger werd, steeds harder.
Om een uur of elf was ik het zat. Ik wilde gaan slapen, en hoorde voortdurend die uitschietende puberstemmen. Manlief bood aan ze wel even weg te sturen, maar ik vermoedde dat het met zijn methode (meteen vrij autoritair en agressief) averechts zou werken.
Ik ging dus zelf maar. Vriendelijk vroeg ik aan de jongeren of ze misschien ergens anders konden gaan zitten, want onze jonge kinderen konden niet slapen door hun lawaai. En tot mijn verbazing reageerden ze meteen. Ze boden hun excuses aan, pakten het bijna lege kratje bier, en vertrokken.
Inderdaad: pubers lijken vaak gevaarlijker dan ze zijn.
Rellende jongeren
Een aantal jaren terug fietste ik om 23.00 naar huis van mijn werk, moest langs de jaarlijkse dorpskermis (die regelmatig uit de hand liep tot een paar jaar terug) en stond ik ineens met mijn fiets precies tussen een groep rellende jongeren en de politie. Eén jongen ving mijn blik, riep; "die mevrouw wil er langs, ga even aan de kant! Kom maar hoor mevrouw!" en de hele groep liet mij er netjes door. Rellende jongeren keur ik natuurlijk nooit goed, maar dit vond ik wel schattig.
Collectief bang wezen
Ik was wel enorm verbaasd dat opeens die auto's achter mij ook inzittende hadden (stonden er een hele tijd, ik had ook niemand zien in/uit stappen) en opeens gelijk met mij optrokken.Ik bedoel, vlak voordat wij weg wilden stond ik nog buiten met dochter+vriendin....toen die jongelui de weg begonnen te blokeren.Ik heb ook geen dichtslaande autoportieren gehoord of autolampjes aan zien gaan. Niet dat ik er bewust op gelet heb (ik keek naar de jongelui voor me) maar meestal hoor/zie je zulke dingen wel,al is het onbewust en wéét je gewoon dat er dus mensen in zitten.
Er was ook geen sprake van dat dochter en ik overwogen hebben om daar maar stomweg te blijven zitten. Geen denken aan....dat had nog wel uren kunnen duren bij wijze van spreke. Tenslotte hadden ze net hun blikjes bier open getrokken.
Het was achteruit (kon niet) of vooruit maar niet iets anders.
Als mijn aanspreken geen effect had gehad, had ik wat anders bedacht denk ik. Misschien boos worden, dreigen hun ouders te bellen (dochter kende er 1 van gezicht van basisschool) de politie te bellen of weet ik wat.
Maar zitten blijven no-way.
De jongeren waren geen pubers meer. Het waren volgens mij allemaal 18+jongelui. De meesten zelfs 20+ denk ik.
Maar ze gedroegen zich toen ik ze aansprak meer als 'onwillige peuters' die wel wisten dat ze er niet meer onderuit konden,maar een beetje tegenstribbelden omdat dat nu eenmaal zo hoort.
Het was niet zoals hierboven van : "Sorry mevrouw..." Maar meer van...: "He get,wat een zeurpiet bent u, maar nou vooruit dan maar omdat u zo aandringt."
Nee, echt bang was ik ook niet. Het was meer van : "tja en wat nu?" Liever had ik het omzeild, maar ja dat kón niet, dus nu moest ik de confrontatie dus maar aan. Zoals dochter die omliep, dat kon in dat geval,maar ik weet zeker dat als er geen andere optie was geweest ze er gewoon uiteindelijk langs was gelopen.
Maar dat die anderen maar zo stom willoos daat zaten te wachten was nog wel het meest 'rare' aan het voorval.
Maar goed toch een positieve ervaring in tijden dat je wordt doorgegooid met negatieve ervaringen.
groeten albana
Ooit nog zoiets meegemaakt
Jaren terug heb ik ook zoiets meegemaakt. Dat waren wel 'engere jongeren' , op mijn vorige werkplek. Ik zou een leuke avond hebben met bewoners van (toen) het bejaardenhuis en wij zitten in de recreatiezaal. Toendertijd hadden we last van drugsdealende jongeren in het park rond het huis en ook zwervers. Het gaat schemeren en wij zijn allemaal in opperste concentratie voor hetgeen zich op het podium afspeelt. Staan opeens die jongelui (duidelijk aangeschoten) op de ramen de bonken! Alle bewoners schrikken zich lam, ik inclusief. Grote consternatie, 1tje wordt er niet 'goed'....Verzorgende ontfermd zich over de bewuste bewoner en als die is afgevoerd en de rust hersteld ben ik zó kwaad! Zo enorm kwaad....ik voel het nog als ik eraan denk. Dus ik been naar buiten, gooi de deur open en snor die drugsdealende lui op, nader ze van achteren en pak er 1 in z'n nek en zet 'm van gif een eindje verderop. Ik ben boos en verwijt ze van alles, zijn ze nu helemaal gék geworden? Je laat toch niet zulke oude mensen schrikken, ze kunnen er wel in blijven en weet ik wat ik allemaal gezegd heb. Mijn bewoners staan intussen allemaal voor het raam...deze voorstelling is natuurlijk veel interessanter, ik pak die ik in de nek houd en wijs naar mijn ouderen en zeg iets van..: "Kunnen jullie wel?" en duw 'm die kant op. Ze zijn sprakeloos...en willoos. Sommigen kunnen amper lopen. Ik duw ze richting deur en zeg dat ze excuses moeten aanbieden (deur van zaal is ondertussen open) wat er ook een paar doen die roepen ' sorry mevrouw/meneer'. Ik zeg nog dat ze nooit meer zoiets moeten 'wagen' want dan krijgen ze met mij te maken en ga weer naar binnen. Zo afgelopen, ik doe de gordijnen dicht, las een pauze in en zo gaan we verder.
De volgende dag heeft iedereén het over mij.
De bewoners hebben het aan verzorging verteld en zeggen mij nog nóóit zo gezien te hebben.
Ik moet bij mijn toenmalig hoofd komen en krijg op m'n donder (ook dat nog). Want er had wel ik weet niet wat kunnen gebeuren, nog niet zo lang ervoor is er iemand overvallen in dat park en ook al iemand de i.c. opgeslagen en dat had mij ook kunnen gebeuren (nou denk het niet, daar was ik veels te boos voor!). En die lui zijn gevaarlijk, hebben misschien wel HIV en Hepatitus en messen bij zich, dat heeft de politie toch duidelijk gezegd? Of het wel goed met me gaat (kijkt mij wantrouwig aan) want als ik zulke gevaarlijke dingen doe....is het dan nog wel verantwoord mij te laten werken?
Ik beweer van wel...en zeg dat ik ook niet wist wat me bezielde, maar het 'gebeurde'gewoon.
Later hebben we nog een voorlichting van de politie en kijken ze me meermalen aan die agent die ons informeert (of ik verbeeld het me) en leggen ze de nadruk erop dat acties zoals ik deed 'erg dom' zijn.
Nou ja dom of niet. Sindsdien zijn die drugsdealers supervoorbeeldig in hun gedrag tegen mij. Als ik door het park fiets wijken ze uiteen en zeggen "Dag mevrouw" of ze groeten mij als ik ze eens door het raam zie en lopen meteen weg.
Ach ja, soms doe je van boosheid nu eenmaal domme dingen.
Dat is niet erg zolang het maar effect heeft!
groeten albana
Hahaha albana
Wat een verhaal! Ik kan er alleen maar blij van worden; blij dat we gelukkig niet allemaal van die bange schijterds zijn geworden die niks meer durven te zeggen.
groetjes, Tess
Geweldig...
wat een verhaal, Albana. Ik zie het zo voor me. Moest er erg om lachen en vind het ook dapper van je. Soms denk je inderdaad niet na en kom je gewoon in actie. Heb jaren geleden ook iets dergelijks meegemaakt en soms sta je versteld van jezelf.
Cakey
Mijn man is een held
Een paar jaar geleden zag ik in de schemering 's avonds drie jongens op straat die wel heel erg geinteresseerd waren in de fietsen zo her en der. Duidelijk proberen een fiets te stelen. Ik riep mijn man erbij, die snelde naar buiten met het fototoestel, erachteraan. Hij maakte een foto van achteren, maar toen hoorde je heel hard KLIK (de flitser) en draaiden de jongens zich om. Enfin, na een gesprekje kreeg mijn man een klap en op dat moment gingen een aantal voordeuren open en kwamen wat mensen naar buiten. De jongens vluchtten weg. De foto kwam de politie nog van pas, die heeft de jongens toegesproken. In ieder geval hebben we ze nooit meer hier in de buurt gezien.
We moeten voortaan 112 bellen, had de politie gezegd.
De-escalerend
We zijn hier lange tijd getreiterd door (toentertijd) klasgenoten van zoon. Ons huis is van voren en van achteren bereikbaar, dus tegen de tijd dat de kluiten tegen de ramen aan de achterzijde niet meer leuk waren, werden aan de voorkant de vuilnisbakken omgetrapt. Wij zaten er echt mee aan, man wilde herhaaldelijk naar buiten rennen en daar mannendingen doen terwijl ik het idee had dat dat het alleen maar erger zou maken.
Dus ik ben op een gegeven moment naar buiten gelopen (ze vluchtten een poortje in, maar ik liep ze achterna) en heb ze binnen uitgenodigd. Lekker warm even binnenzitten, glaasje cola er bij want ik dacht dat ze toch wel wat aandacht te kort kwamen aan hun gedrag te merken. Nou, die wilde ik ze met alle plezier geven. Neeeeeee, dat hoefde niet. Ik heb vervolgens een fles cola en wat plastic bekertjes buiten op de vuilnisbak neergezet en ben weer naar binnen gegaan. En het was o-v-e-r. We hebben nog drie avonden lang onze adem in zitten houden, maar het was gewoon helemaal klaar.
Later hoorde ik van andere ouders van klasgenoten dat het bij hen nog weken had geduurd en alleen maar erger was geworden (vijver vernielen, auto beschadigen, dat soort werk). Het naar buiten rennen van een boze man leek in elk geval niet te helpen. Vrouwen schijnen goed te zijn in de-escalerend gedrag.
Tirza
Klopt
Klopt, ik heb ook de ervaring dat je pubers en jongelui best goed aan kunt spreken indien nodig. Ik heb het niet over drugsdealers hoor, dat laat ik aan Albana over, maar gewone jongens die overlast veroorzaken zonder dat ze zich dat echt helemaal bewust zijn (puberbrein nog niet klaar ofzo). Als je ze met een beetje humor en moederachtig aanspreekt luisteren ze vaak prima. Beter dan naar de mannenmanier inderdaad, die lokt Beta-mannetjes reacties uit.
Meer problemen heb ik eigenlijk wel eens met volwassenen die in aanspreek op asociaal gedrag (hond op ons tuinpad laten poepen bijv. of voordringen in een rij). Die reageren vaak veel agressiever dan de jongeren. Zullen mij minder met hun moeder associeren waarschijnlijk.
Niet zo heldhaftig
Mijn verhaal is niet zo heldhaftig als bovenstaande verhalen, maar inderdaad: als je ze normaal aanspreekt, gedragen ze zich vaak ook normaal. Boos worden kan altijd nog. ik had hier laatst wat opgeschoten jochies voor de deur die met kiezelstenen naar elkaar aan het gooien waren. Pets pets tegen mijn raam en er stonden ook auto's geparkeerd. Vroeger was ik ziedend geworden maar nu ik er zelf 1 in die leeftijd heb, weet ik dat ze gewoon niet nadenken. Echt, ze zijn zo oenig soms! Dus ik naar buiten en gewoon gezegd dat het niet zo snugger is om met stenen te gooien, en dat ze dat vast niet bedacht hadden maar of ze daar toch even alstublieft dank u wel onmiddellijk mee wilden kappen. Ze zeiden meteen sorry en toen ze wegliepen hoorde ik : Dat was een aardige mevrouw! Ach gossie, het probleem is gewoon dat ze er vaak veel enger utizien dan ze zijn!
Hahhaha meike
Je schreef: Ach gossie, het probleem is gewoon dat ze er vaak veel enger utizien dan ze zijn!
----En wij ook, denk ik, getuige het feit dat ze jou 'een aardige mevrouw' vonden. Wie weet hoeveel krijsende heksen ze al tegengekomen zijn 
Tirza
O jee tirza
O jee zo had ik het nog niet bekeken. Je hebt gelijk: de 1e indruk die ze van mij hadden was vast die van een middelbaar bemoeizuchtig zeikwijf (excusez le mot) en dat viel best mee....
