Grenzen aangeven
Een vraag. Nu ik ouder ben van twee kinderen, word ik steeds vaker geconfronteerd met het feit dat ik moeite heb met het bepalen en aangeven van mijn grenzen. Ik ben opgegroeid met een moeder die meestal erg veel (te veel) rekening probeerde te houden met onze grenzen. Maar nu ik geconfronteerd word met bijvoorbeeld schoonfamilie die dit juist niet doet, vind ik het lastig om binnen dit soort relaties aan te geven wanneer het voor mij klaar is. Als ik het dan eens wel doe ben ik vaak al geïrriteerd van binnen en komt het er zo kortaf uit dat de ander er van schrikt. Ook merk ik dat ik vaak lang aan het afwegen ben wat ik ergens van vind (bijv omgang opas/omas die nu een vaccinatie hebben gehad). Dan voel ik dan al een beetje dat ik het niet fijn vind wat er gebeurt, maar vraag ik me af of ik geen zeikerd ben, achteraf merk ik dat ik het helemaal niet fijn vond wat er gebeurde. Mijn vriend vindt het nog lastiger dan ik en lijkt vaak geen eens een mening te hebben.
Hoe kan ik leren beter mijn grenzen aan te geven? En wat doe ik met die momenten dat ik twijfel aan mezelf en of wat ik voel terecht is of niet. (Ik ben overigens niet altijd de meest flexibele persoon en denk daarom ook wel eens achteraf dat ik ergens te moeilijk over heb gedaan).
Hoi, ja je kan dit daadwerkelijk leren maar dat vraagt wel tijd. Ik zou je aanraden een assertiviteitscursus te volgen of een goed boek erover te kopen. Ik gaf vroeger deze cursussen en gaf vaak aan dat als je te lang wacht met een irritatie aan te geven er 'rente' op is komen te staan en het er dan harder uitkomt. Dus te lang na denken werkt niet
Het heeft alles te maken met je grenzen voelen en meteen uitspreken.
Houd het in ieder geval bij jezelf (zo voelt het niet goed voor mij ipv jij doet altijd zo) geef een alternatief: (ik zou het zo fijn vinden) en bedank als de ander meewerkt. Er zijn nog veel meer tips maar die kan je in een boek, cursus of online op youtube ontdekken. succes
Het kan handig zijn om je twijfel met vrienden of je man te bespreken, sommige dingen zelfs met een kind omdat je dat in het 'algemeen' bespreekt: wat vind jij, hoe zou jij, wat zou ik en waarom.
Wij hadden een goede haptotherapeut die ook de relatie legde met je eigen grenzen.
En verder hoef je niet op alle slakken zout te leggen, je bepaalt je prioriteiten. En natuurlijk heeft het ook met zelfvertrouwen te maken.
Ook heb ik, pas later, bewust geleerd, dat als het je niet blijft bevallen dat je er dan alsnog een eind aan kunt maken. Zo van: ik dacht dat ik het wel prima zou vinden maar het blijft me maar bezighouden en zo wil ik het niet. Bedankt voor je hulp maar ik ga het anders doen.
En sommige dingen bespreek je niet, je doet het gewoon anders. En geeft het aan ter kennisgeving.
Mijn moeder had en heeft dit ook. Ze had op een of andere manier het idee dat het not done was om andere kinderen ergens op aan te spreken om vervolgens wel tegen ons te klagen over bepaald gedrag van vriendinnetjes. Vond ik mateloos irritant. Als hier een kind komt spelen en het doet iets wat ik niet oké vind, bijvoorbeeld op de bank springen, corrigeer ik dat meteen.
Heb ook wel eens een appje gehad van een andere ouder of ik aan mijn dochter wilde uitleggen dat iets wat zij daar gedaan had daar blijkbaar niet gewenst was. Begin ik niet aan. Als mijn kind iets doet bij jou thuis wat je niet wil, dan zeg je dat gewoon. Mijn kind kan daar echt wel tegen en dan houdt ze er rekening mee. Hoe raar sommige regels bij andere mensen ook mogen zijn.
Mijn moeder doet dat nog steeds; thuis klagen over andere mensen (bijvoorbeeld dat ze schaamteloos vertellen dat ze van alles ondernomen hadden wat ver over de grenzen van de coronaregels was) maar er daar niks van durven zeggen.
Als je van jezelf weet dat je niet heel flexibel bent, pick your battles. Wat vind je het belangrijkst? Zet daar dan op in. Wat betreft vaccinatie van opa en oma zou ik dat bij hun laten. Willen en durven zij op je kinderen te passen en te knuffelen, dan is dat hun afweging. Willen ze dat niet, dan kun je dat niet afdwingen.
Je wil voorkomen dat er op een gegeven moment door alle opgestapelde frustraties een knallende ruzie om niets ontstaat.
MRI schreef op 07-06-2021 om 12:17:
Hoi, ja je kan dit daadwerkelijk leren maar dat vraagt wel tijd. Ik zou je aanraden een assertiviteitscursus te volgen of een goed boek erover te kopen. Ik gaf vroeger deze cursussen en gaf vaak aan dat als je te lang wacht met een irritatie aan te geven er 'rente' op is komen te staan en het er dan harder uitkomt. Dus te lang na denken werkt niet
Het heeft alles te maken met je grenzen voelen en meteen uitspreken.
Houd het in ieder geval bij jezelf (zo voelt het niet goed voor mij ipv jij doet altijd zo) geef een alternatief: (ik zou het zo fijn vinden) en bedank als de ander meewerkt. Er zijn nog veel meer tips maar die kan je in een boek, cursus of online op youtube ontdekken. succes
bedankt. Daar ga ik eens naar op zoek, want dat is het precies. Ik laat eerst iets gebeuren en ga daarna er over piekeren omdat ik het eigenlijk niet prettig vond. Vervolgens kom ik dan in een oeverloze overdenking terecht waarbij ik twijfel of het niet wat flauw van me is.
