Grensoverschrijdend gedrag oom en tante, hoe pak ik dat aan?
Mijn zus en zwager hebben zelf geen kinderen en zijn gek op de mijne. Die gekte uit zich in het materieel verwennen, maar ook in het overdadig fysiek contact. Nu de kinderen 15 en 17 zijn wordt dat overmatige knuffelen een beetje grens overschrijdend. Mijn dochter is bijna 16 en zij en ik voelen ons er niet zo prettig onder dat oomlief maar steeds over haar rug of been wrijft als hij naast haar zit of dat tantelief maar eindeloos met haar arm om haar heen geslagen zit. Nu moet ik ook zeggen, dat mijn dochter zelf aan geeft dat ze niet goed weet wat normaal is [ze heeft geen andere oom en tante] en soms zelf ook wel overdreven tegen haar oom of tante aan hangt, maar ik krijg er steeds meer een ongemakkelijk gevoel bij. Wat is normaal, wat is de grens en hoe ga ik dat aanpakken? Zeker weten dat bewuste oom en tante enorm op hun teentjes getrapt zullen zijn en waarschijnlijk van mij een protocol eisen van wat dan wel mag en dat maakt de relatie er niet makkelijker op. Toch vind ik dat ik er iets mee moet, nu mijn dochter [en zoon] zelf toch ook aangegeven heeft dat ze het niet helemaal "pluis" vindt. Overigens gebeurt dit allemaal heel openlijk.
Iemand een goede manier van reageren? Of een andere tip?
De grens is
tot waar de ander zich prettig bij voelt. Kan je dit overigens brengen als, kleine kinderen worden groot en dan liggen dit soort dingen anders? Lastig lijkt mij. Aan de andere kant probeer ik mijn kinderen nu te leren dat knuffelen prima is, maar vraag het even aan de ander. Maarja, dat doe je niet met pubers.
Subtiel
Mijn kinderen gebruiken subtiele signalen om met te aanhankelijke volwassenen (gelukkig kennen we die niet zoveel) om te gaan: Met een uitgestrekte arm een hand aanbieden, werkt bijna altijd effectief, als je een kus wilt voorkomen. Als iemand een arm om je heen slaat, je rustig maar beslist wegdraaien. Je kunt ook opstaan en ergens anders gaan zitten. (Op een krukje bijvoorbeeld?) Als iemand een hand op je been legt, gaan verzitten en zorgen dat het contact verbroken wordt. Dat soort dingen. Als dit niet werkt, omdat degene een bord voor de kop heeft, moet je minder subtiel worden. De hand van je knie wegduwen, zeggen: 'Ik vind het niet prettig als je ...', of: 'Doe maar niet.' Het is wel heel handig om dat soort dingen te oefenen en te kunnen, daar kun je in je leven nog veel gemak van hebben.
Ik vind het niet zo handig, als je dochter zelf wel tegen tante en oom aan gaat zitten op de bank. Het zou slimmer zijn, om dat gewoon een paar keer helemaal niet te doen. Zodat de 'knuffelgewoonte' wat slijt.
Ik vind wat jij beschrijft overigens wel ver gaan, ik vind het niet normaal. Ik heb heel wat puberneven en -nichten, maar zou het als tante niet in mijn hoofd halen om een arm om hen heen te slaan, of over hun been te wrijven. Dat vind ik erg ver gaan. Ze geven mij wel meestal een kus, bij het begroeten, maar alleen als ik merk dat dit oke is. Een hand vind ik ook prima.
Je zou dit liedje kunnen draaien, als ze de volgende keer op bezoek komen 
)
Kunnen je kinderen er zelf niet iets van zeggen?
Het lijkt me vrij normaal dat een puber op een gegeven moment zegt "zit toch niet altijd aan me". Jij kunt de gekwetse gevoelens makkelijk in goede banen leiden door luchtig op te merken dat pubers nu eenmaal niet zo graag meer door volwassenen geknuffeld worden.
Tja...
Vriendelijk zeggen "tante, ik heb liever niet meer dat u zo aan me komt", daar is niks mis mee.
Als de aangesprokene vervolgens gekwetst is, is dat zonde, maar ik zou dat probleem bij de aangesprokene laten 
en het inderdaad, zoals Brunette, hoogstens bij een luchtige opmerking laten.
Inderdaad
Even oefenen: ik vind het niet fijn dat je over mijn been wrijft.
Lijkt me voldoende. En er vriendelijk bij kijken.
Vooral dat oefenen!
bedankt voor het meedenken mensen. Het klinkt inderdaad misschien als iets dat de kinderen zelf het beste kunnen oplossen, maar zij zien daar zo tegen op. Misschien moeten we inderdaad even goed oefenen thuis, vooral om het luchtig en met humor te brengen of te ondersteunen. Hun puberale kribbigheid zouden ze nu juist moeten aanwenden, zoveel is mij nu wel duidelijk.
Ik wilde het al weer veel te serieus gaan aanpakken met een "gesprek" met de "daders" over hun gedrag, maar dit klinkt inderdaad beter.
Vermijden
ik zou als kind proberen het contact te vermijden: dus niet naast ze gaan zitten en gewoon aangeven met lichaamssignalen dat je het niet wilt. Je mag hier best iets mee doen vind ik. Al dat geknuffel, gets, helemaal niet nodig.
Eigen gevoel
Ik hou er niet zo heel erg van om uitgebreid met familie te knuffelen. Wel met mijn kids en mannetje. Maar de rest van mijn familie gewoon een knuffel bij komst en weggaan maar verder niet. Ook op schoot zitten vind ik al niet meer kunnen bij mijn jongste dan die is bijna 7. Bij anderen dan he.
Op de leeftijd van u kids zou ik dat ook niet zo waarderen..ja met hun liefje kunnen ze lekker knuffelen, maar verder met familie, ik hou er niet van.
Of het nou openlijk gebeurd maakt niet uit.
groetjes van LuNa
