Gordon methode: geschikt voor ieder kind?
N.a.v. bovenstaand draadje hier deze vraag:
Is de Gordon methode geschikt voor ieder kind? Ik merk dat ik bij 2 van mijn 3 kinderen heel goed met deze methode uit de voeten kan, maar met mijn oudste niet. Ze kan er niet mee overweg als de dingen niet gaan zoals zij het wil (en ze wil het vaak totaal anders al dat wij het willen....) Ik heb bij haar het idee dat ik naar haar toe juist heel erg duidelijk moet zijn en haar niet teveel zelf mee moet laten beslissen.
Iemand die hier iets over kan zeggen?
Klopt
Ik weet dat het klopt wat je zegt, maar ik moet er nog even de theorie bij zoeken. Het is alweer een tijdje geleden dat ik me in de Gordonmethode heb verdiept.
Als je echt aan gedragsverandering wilt werken (en dat wil je, zie ik hierboven), is het veel zinniger om eens te kijken of je instructies helder zijn. Weet je kind welk gedrag je *concreet* van haar verwacht?
Verder valt me nog iets op. Je schrijft: "Ze kan er niet mee overweg als de dingen niet gaan zoals zij het wil (en ze wil het vaak totaal anders al dat wij het willen....)" Heeft ze niet gewoon een beetje een ander karakter dan de rest van de familie? Is ze een buitenbeentje / zwart schaap? Daar lijkt het een beetje op. En dan niet alleen door haar gedrag, maar misschien ook omdat ze andere dingen wil, andere dingen mooi, leuk en belangrijk vindt? Mag ze voldoende zijn wie ze is? De Gordon-methode werkt niet als trucje.
Ik bedoel het niet verwijtend, maar misschien kleurt ze niet zo lekker bij jullie behang? Dat kan lastig zijn en dat kan ook problemen in de relatie / omgang veroorzaken. Ik weet natuurlijk niet of zoiets speelt, maar het is zeker iets wat vaker voorkomt. En volgens mij vooral in gezinnen van 3 kinderen (maar dat heb ik volgens mij zelf bedacht!)
Zit ik er erg naast?
Groeten, Maw.
Te verlegen
radeloos:"Ze kan er niet mee overweg als de dingen niet gaan zoals zij het wil (en ze wil het vaak totaal anders al dat wij het willen....)"
Ik denk dat je haar daar te veel ruimte voor laat. Welke methode je ook kiest, je moet wel duidelijk blijven. Ik denk dat je te vaak het conflict vermijdt en op het moment zelf te weinig duidelijk maakt wat je niet wil hebben.
Ik weet niet precies wat je leest in de Gordon methode, maar je mag best uit je vel springen en het over je eigen gevoel hebben. Jij bent verantwoordelijk, zij niet. Het gaat op jouw manier, want jij snapt het zo, zij deelt de lakens niet uit.
Als je te veel om haar buien heen gaat bestaan, dan krijgt ze te veel ruimte om die buien tot orkanen uit te laten groeien. Ik denk dat dat aan de hand is.
Een stap opzij is voor de lieve vrede en de korte termijn soms verstandig, maar te vaak een stap opzij levert op langere termijn de problemen op die je beschrijft.
Ga met haar om tafel, zij luistert en zegt niks, en leg haar jouw plan voor een nieuw begin voor. Ze mag geen commentaar meer geven, geen nee meer zeggen, doet gewoon en zonder commentaar met alles mee. Kies als alternatief een moment van de dag waarop ze (kookwekker erbij) 10 minuten krijgt om haar opgespaarde grieven van de dag te uiten.
Ga niet overal op in en wees duidelijk in wat je wel of niet aan zult passen.
Groet,
Miriam Lavell
Duidelijke grenzen
Natuurlijk is het goed dat je goed luistert naar je kind en duidelijk communiceert. Het lijkt echter wel of je tegenwoordig niet meer boos mag worden op je kind. Niet meer je eigen emoties mag laten zien. Allerlei ongewenst gedrag moet maar met engelengeduld genegeerd worden in de hoop dat dan het positieve gedrag dat beloond wordt, versterkt wordt.
Zoals anderen al hebben aangegeven is het volgens mij belangrijk duidelijk de grenzen aan te geven: bij gesnauw enz. mag ze naar haar kamer en ze mag pas weer naar beneden komen als ze weer gezellig kan doen. Verder merk ik aan mijn kinderen dat als ze zich vervelen ze ook gaan klieren. Misschien meer activiteiten voor haar organiseren die ze alleen kan uitvoeren?
Ik boodschap
"Zoals anderen al hebben aangegeven is het volgens mij belangrijk duidelijk de grenzen aan te geven: bij gesnauw enz. mag ze naar haar kamer en ze mag pas weer naar beneden komen als ze weer gezellig kan doen."
Ik vind dit te vaag geformuleerd.
Als ik mij goed herinner propageert Gordon "ik" boodschappen. Als je dat consistent toepast, dan hoef je je geen moment zorgen te maken over welk gedrag onacceptabel is, wat je je kind allemaal zou moeten verbieden en wat je allemaal mag toestaan.
Je mag gewoon van jezelf uitgaan en dat wat je zelf niet fijn vindt, waar je je ongemakkelijk bij voelt, of beledigd van raakt. Daar komen prima en oprechte en welgemeende "ik" boodschappen van die je heel consequent, namelijk elke keer dat je het zo ervaart, kunt uiten.
"Ik vind het niet fijn als je zo tegen me praat".
Die grenzen gaan dus niet over algemene opvoednormen (wat is dat dan?), maar over jezelf. Je kind opvoeden ligt dicht bij voor jezelf opkomen.
Groet,
Miriam Lavell
Ik (2)
Ik ben het roerend eens met Miriam, het gaat erom wat JIJ nog prettig of acceptabel vindt en wat duidelijk over jouw grenzen gaat. Ik vertelde vandaag een leerling (laat ik hem Jos noemen) dat hij, als hij niet zou gaan werken, vanmiddag na zou moeten blijven om zijn taak af te maken. "Ik kan vanmiddag toch niet nablijven, ik moet naar de ortho," riep Jos dwars door me heen. Ik vertelde dat hij de zaak er niet beter op maakte door brutaal te zijn. "Ik ben niet brutaal," zei Jos. Tja, daar had ik hem toch fijn, ik ging meteen lekker los. Want het gaat er niet om wat Jos brutaal vindt. Het gaat erom wat IK als brutaal bestempel: roepen als ik nog aan het praten ben, het woordje 'toch' ertussen gooien (heb even aan de klas laten horen hoe anders die zin klinkt met en zonder dat woord toch). En de toon waarop een en ander werd gezegd sprak (voor mij) ook boekdelen. Zelfs Jos begreep wat ik bedoelde en zette zich met veel gekreun aan zijn taak (het arme, onbegrepen schaap).
Ik heb wel erg met je te doen, radeloos. Het lijkt me heel moeilijk als je in zo'n negatieve spiraal zit met je dochter. De tips hierboven vind ik heel mooi: bespreek openlijk met haar dat je het op deze manier al heel lang niet meer leuk vindt. Probeer eruit te krijgen dat zij dat ook zo voelt (wat waarschijnlijk zo is). Nieuwe regels vaststellen en uitleggen. Niet teveel, gewoon: "als ik aangeef dat ik iets niet leuk vind, houd je ermee op en anders..." bla.
O ja, wat bij mijn (zeer dwarse) broertje nog wel eens werkte was twee keuzes geven en dan de beste optie aan het eind plaatsen: "OF je gaat nu naar je kamer, OF je gaat even lekker schommelen in de tuin. Wat wordt het?". Je moet dan wel een duidelijk antwoord krijgen. Dit helpt soms ook bij mijn ODD-leerlingen. Soms ook niet, het blijft zoeken.
Heel veel sterkte,
Massi
