Gezocht: ervaringen met denkbeeldige vriendjes
betaald bericht
Kinderen tot een jaar of negen hebben vaak een denkbeeldig vriendje (imaginary friend). Dat is heel normaal en zelfs functioneel; het kan het kind tot steun zijn in zijn ontwikkeling. Problematisch wordt het als een kind tot ver in de puberteit in het bestaan van zijn denkbeeldige vriendje blijft geloven. Vaak zie je dan dat het kind verantwoordelijkheid voor eigen gedrag af blijft schuiven. Of het denkbeeldige vriendje staat het ontstaan van echte vriendschappen in de weg.
Voor een artikel over dit onderwerp in een psychologietijdschrift ben ik op zoek naar een ouder die zijn/haar ervaring met deze problematiek wil delen. Uw reactie kunt u mailen naar [email protected]
Als het niet ophoudt...
hallo Imre,
Ja, zulke voorbeelden kom ik in de literatuur over ontwikkelingspsychologie veel tegen. het is heel normaal dat een kind een tijdje zo'n vriendje heeft, in de vorm van een knuffeldier of pop, of helemaal denkbeeldig, in zijn fantasie. Ik ben voor mijn artikel op zoek naar iemand die (anoniem) wil vertellen over een situatie waarbij zo'n denkbeeldig vriendje helemaal uit de hand liep/loopt en hoe je daar als ouder mee omgaat. ben benieuwd of ik zo'n verhaal kan vinden via deze site.
Deirdre
Denkbeeldige oma
Wij hebben hier een denkbeeldige oma R. die zoon van 4 waar het uitkomt toestemming/excuses verleent voor bepaalde dingen zoals: ongevraagd een snoepje pakken, uit bed komen, stoute dingen doen ( van oma R mocht het wél !) reuzehandig, zo'n oma.
Damajo
Huh?
Waarom alleen 'als het uit de hand gelopen is'? Tot ver in de puberteit? Of zodat het vriendschappen in de weg gaat staan? Klinkt als een kind dat voor de puberteit wel een psychiatrische diagnose te pakken heeft...
Jammer dat het dan over die extremen moet gaan in je artikel, terwijl het ook als normaal verschijnsel wel wat aandacht kan gebruiken.
Anne
Anne
Waar zie jij dat het _alleen_ over die extremen moet gaan in het artikel van Deirdre? Ze zoekt ouders van een kind waarbij dit extreem verliep, maar dat wil niet zeggen dat haar artikel alleen maar daarover gaat?
En het is dus maar de vraag of zo'n kind een diagnose krijgt, enkel en alleen op grond van een extreem hardnekking imaginair vriendje. Wel een interessante vraag overigens.
Groeten, Maw.
Zorgen maken
Ik ben inderdaad op zoek naar een verhaal waarbij het denkbeeldige vriendje van het kind tot zorgen heeft geleid bij de ouders. De invalshoek is voor dit artikel niet in de eerste plaats het fenomeen 'denkbeeldig'vriendje, maar echt vanuit de ouders: hoe ga je ermee om als je je er, al dan niet terecht, zorgen over maakt. En wanneer moet je je zorgen maken, wanneer is het normaal. Het schijnt voor te komen dat het niet overgaat, en ik las op een ander forum een chatsessie van een meisje van een jaar of 12 of 13 dat het inderdaad had over een denkbeeldige vriend. Met wie ze al haar gedachte deelde en waardoor ze zich steeds meer terugtrok. Maar tot nu toe kan ik geen ouders vinden die hiermee te maken hebben. Hopelijk via deze site alsnog wel... dank in elk geval alvast voor jullie reacties.
En als
het geen denkbeeldige vriendjes zijn maar 'denkbeeldige' schaduwen die door muren lopen en heel veel lawaai maken door altijd maar te praten? Die er altijd zijn maar in de nacht duidelijker dan overdag. Waardoor je 8jarige al jaren niet alleen naar boven durft of alleen met licht aan naar de wc? Is dat 'denkbeeldig' genoeg?
Denkbeeldige vijand
Hallo Wine,
Ik dacht dat ik al gereageerd had op je berichtje, maar zie hem er nu toch niet onder staan. Het klinkt in elk geval als een lastige situatie met je kind (jongen of meisje?). Een denkbeeldig vriendje is het niet, eerder een denkbeeldige vijand! Maar het lijkt me zeker 'denkbeeldig' genoeg. Hoe lang heeft hij/zij dit al? Weten jullie waar het vandaan komt? is er iets gebeurd destijds? En wat hebben jullie tot nu toe geprobeerd om eraan te doen? Wat betekent het voor jullie dagelijks leven? Of het een geschikte 'case' is voor mijn artikel hangt een beetje af van het hele verhaal. Daar ben ik dus wel benieuwd naar.
Deirdre
Geen vijanden
Misschien is het wel geen denkbeeldigheid, misschien ziet het kind het echt. Maakt het iets uit of het dan om een jongen of een meisje gaat?
We hebben het kind tot nu toe laten praten over wat het zag en ziet, wat het doet met het kind en hoe het kind het ervaart. Wat er in het hoofd gebeurt en wat de reaktie van de schimmen dan is. We hebben voor het saftey gevoel een lampje extra neergezet wat als prettig wordt ervaren. Verder hebben wij het nooit als eng of niet echt neergezet, het kind ervaart het zo, kan er ook zeer precies over vertellen. Misschien is dat het wel het belangrijkst van het verhaal, neem het kind serieus en laat het vertellen. Overigens heeft dit kind het al vanaf dat het kon praten, heel vroeg dus.
Wine
Denkbeeldige brandweerkazerne
hij is er ook echt van overtuigd dat hij ergens een brandweerkazerne heeft, zo schattig
