Gezin zonder sociaal leven

Beginnen

Het is nooit te laat om opnieuw contact te zoeken. Misschien is het handig om te beginnen met contacten met mensen die bekend zijn met autisme. De NVA heeft inloopochtenden op diverse plaatsen in het land waar je je zoektocht kunt bespreken.
http://www.autisme.nl/agenda/noord-holland/autisme-info-centra-noord-holland.aspx
Ik snap de neiging om je af te sluiten van anderen maar mensen zijn niet alleen maar afwijzend, ook al blijft het altijd pijn doen, mensen hebben ook andere kanten. Maar misschien kom je via de inloopochtenden wel mensen tegen waar je het contact mee kunt beginnen en weer een beetje vertrouwen in mensen kunt krijgen.

Onderzoek

Beste even niet, onderzoek heeft al lang uitgewezen dat de invloed van kinderen op je opvoedingsstijl groter is dan de invloed van je opvoedingsstijl op je kinderen. Met andere woorden: waarschijnlijk komt het eerder door de mogelijkheden en beperkingen van je kinderen dat je gezin eruit ziet zoals het er nu uit ziet.
Concentreer je even op je eigen behoefte aan kontakten, daar kun je aan werken. De tip van AnneJ is prima. Maar wellicht wil je zelf ook op andere manieren kontakten leggen met mensen. Het meest gangbare is dan dat je je aansluit bij een groep die sport, of een cursus gaat doen die je leuk vindt of.... vul het zelf maar in.

Wat betreft je familie, het klinkt alsof je gebrouilleerd bent geraakt en dat eigenlijk weer wil herstellen. Is dat ook zo? Is er iemand in de familie die gemakkelijk aanspreekbaar is voor je? Doet zich wellicht een keer een gelegenheid voor om familie uit te nodigen, bijvoorbeeld een bijzondere verjaardag of een feest?

De kinderen zijn pubers en gaan dus langzaamaan meer hun eigen weg. Dan kun jij ook weer meer je eigen weg kiezen. Je hebt moeilijke jaren achter de rug, maar het klinkt alsof je daar wel zo'n beetje doorheen bent. Tijd om weer vooruit te kijken.

En staar je niet blind op anderen, sommigen hebben veel aanloop, maar waarschijnlijk is dat in jouw gezien moeilijk vol te houden. Jongeren hebben in het algemeen meer kontakten via internet, doen daar soms goede vrienden op met wie ze van alles kunnen delen wat zij belangrijk vinden.

Veel sterkte.

Tsjor

2 dingen

Als je kinderen ass hebben, is het goed mogelijk dat ze helemaal geen behoefte hebben aan meer sociale contacten. Het komt dus niet door jullie geïsoleerde leven dat dat zo is (ongeveer wat tsjor ook al zegt) en voor hen hoef je het niet te veranderen.

Maar je bent zelf niet blij met deze situatie en voelt je eenzaam. Je kunt toch op zoek naar nieuwe kennissen, die dan mogelijk tot vrienden uitgroeien? Gewoon wat andere volwassenen buiten het gezin, je hoeft het niet te compliceren door ze midden op de dag met hun gezin bij het jouwe op de koffie te vragen oid.

Klein wereldje

Mijn wereld werd kleiner en kleiner, eerst werden de kinderen geboren, toen verliep hun ontwikkeling duidelijk anders, de omgeving had daar natuurlijk een mening over maar het bleek autisme. De omgeving wilde daar echter niet zo aan die wisten het beter dan de psychiaters natuurlijk ... zucht...
Gelukkig heb ik ook mensen in mijn familie die het WEL accepteerden, en die zich er ook in durfden te verdiepen. De kortzichtigheid van al die anderen is me echter heel erg bijgebleven, we zijn veel zogenaamde vrienden en kennissen kwijtgeraakt want we waren maar raar en lastig, en jarenlang heb ik me ook zo gevoeld, een raar en lastig gezin, net the Adams family )
Daar kwam pas verandering in toen ik zelf stopte om met mijn hoofd tien keer tegen dezelfde muur te lopen. Nee mijn kinderen hebben niet zoveel behoefte aan sociaal gedoe, daar hoef ik het niet voor te doen, maar zelf werd ik gek van het gedraai in mijn kleine wereldje.
Je kunt eigenlijk maar 1 ding doen: Zelf eruit gaan! contacten opbouwen, het voorbeeld geven. Opvoeden is voorleven en als jij altijd thuis op de bank zit te sippen is de prikkel voor je kinderen om naar buiten te gaan ook wel erg laag
Ik ben begonnen, jaren geleden, om het sporten weer op te pakken en een opleiding te gaan volgen. Dat was in de meest directe zin misschien geen verrijking voor de kinderen want ineens was mama wel wat vaker van huis... op de lange duur denk ik dat het zeker een verrijking is, want mama kwam een stuk beter in haar vel te zitten. Ontmoette nieuwe mensen, hoorde ineens nieuwe en andere inzichten van die mensen, en besloot zich nog verder te gaan ontwikkelen door nog een hbo te gaan doen.
Mijn kinderen hebben nog steeds autisme, ze zijn 10 en 12 en leven hun kleine beschermde leventje voornamelijk thuis (en op school). Soms krijg ik ze "losgeweekt" om even iets te gaan ondernemen, maar dat initiatief moet altijd van mij komen. Maar ik doe het wel, want ik vind het belangrijk om ze soms even op het randje van de "grote boze buitenwereld" te zetten, die blijkt namelijk vaak niet zo boos te zijn dan ze in hun gedachten hadden.
Jij hebt niets verkeerd gedaan in je opvoeding, maar je kunt wel nu zelf meer initiatieven gaan nemen en je kinderen daarmee tot voorbeeld zijn. De veilige basis hebben ze al, nu moet je ze ook echt helpen de wereld in te gaan. Dat gaat voor kinderen met autisme in kleine stapjes... maar laat jij je als moeder daardoor niet weerhouden om grotere stappen te nemen!
Ga plannen maken, wat vind je zelf leuk, inspireer je kinderen, maak ze enthousiast voor iets, enneh... het wordt alleen maar leuker!
groetjes, Tess

Ook veel herkenning

Ik ben inmiddels gescheiden van een man met een vorm van autisme en heb de 90% zorg voor twee oudere kinderen met een autisme-diagnose. Al sinds mijn huwelijk was het isolement groot, omdat mijn man geen contacten met derden wilde en mijn oude vriendinnen de deur uit keek.
Na mijn scheiding hoopte ik weer een sociaal leven te kunnen opbouwen, maar dat liep lelijk mis. Mijn tijd werd verdeeld tussen werk en de kinderen van begeleider naar therapie naar psycho-educatie naar iets anders autisme-gerelateerd te brengen. Nu de kinderen ouder zijn heb ik weer andere zorgen en lukt het me nog steeds niet om contacten te krijgen.
Oh, ik heb het wel geprobeerd, hoor! Via mijn werk contacten zoeken, maar ook via clubjes sinds de kinderen een avondje in de week alleen kunnen blijven. Ook al zoiets dat niemand snapt: een kind van zestien moet gewoon een avond alleen kunnen blijven. Ja. Maar hier lukte dat niet.
Maar de contacten kwamen niet van de grond. Het bleef oppervlakkig, want zodra mensen gezellig gingen vertellen over hun leven, stond ik er buiten. Ik kon niet meepraten over kinderen die het zo goed deden op school, ik kon niet meepraten over werkweken en allerlei projecten want die hebben ze niet in het speciaal onderwijs. Mijn kinderen doen over elke klas ongeveer twee keer, dus de kinderen van anderen zitten inmiddels al lang op het beroepsonderwijs, werken zelfs al, waardoor ik opnieuw buiten de boot val, want een kind van 18 die nog op het middelbaar onderwijs zit, dat is vreemd, en dan valt het al snel stil.
Vakantie hebben we niet meer omdat het teveel geld en ook energie kost.
Verder heb ik in toenemende mate scheve ogen ontdekt, zeker sinds de crisis, omdat één van de kinderen elke maand naar een logeeropvang gaat om mij enigszins te ontlasten, wat ook niet helemaal lukt want ik heb nog een kind thuis dat te oud is voor een logeeropvang. Ik heb te vaak afgunstige reacties gehoord van mensen die dat ook wel willen voor hun kind zonder ervoor te hoeven betalen.
Het contact met mijn familie is op een oppervlakkig koetjes en kalfjesniveau. Mijn moeder is duidelijk teleurgesteld dat ik geen kind ben geworden waarmee ze kan pronken, mijn zus vindt het aanstellerij en is ook jaloers dat mijn kind elke maand "lekker op staatskosten uit logeren kan". Dat hele autisme is natuurlijk mijn schuld, ik moet gewoon wat strenger zijn.
Ik heb net de link van AnneJ bekeken, maar in mijn provincie is geen enkele activiteit.
Omdat ik tegenwoordig veel zelfstandig werk en niet echt meer met collega's is die verbinding met het niet-autistische leven inmiddels ook weggevallen en ik heb het min of meer opgegeven om dat contact nog te zoeken, het kost me teveel moeite om me aan te passen, merk ik. Ik hou het contact met andere mensen zo oppervlakkig mogelijk. Het clubje, waar ik al vanaf het begin vijfde wiel aan de wagen was omdat ik nooit kon meekletsen met de anderen, heb ik opgezegd toen bleek dat ze buiten de clubtijd steeds vaker gezellig weg gingen, bijvoorbeeld shoppen of wat drinken, zonder mij. Dat maakte mij duidelijk dat ik niet in zo'n groep pas. Ook met de sportclub waar ik ooit zat had ik dat, het vijfde wiel zijn, maar hiermee moest ik enkele jaren geleden stoppen wegens een chronische blessure.
Ik had gehoopt dat het makkelijker zou worden als de kinderen ouder werden, maar het tegendeel is waar, omdat bij één van de kinderen het afwijkende gedrag steeds duidelijker wordt naarmate hij ouder wordt en het oudste kind steeds meer begeleiding nodig blijkt te hebben vanwege zijn volwassenheid. Terwijl andere kinderen zelfstandig worden, relaties krijgen en uitvliegen, is er voor dit kind bewindvoering en mentorschap aangevraagd omdat hij het niet alleen kan en is het de vraag of hij naar begeleid wonen kan, omdat daarop flink is bezuinigd en de wachtlijst steeds langer wordt. Ook zit hij nog steeds op het middelbaar onderwijs omdat het allemaal zo traag gaat bij hem en moet hij waarschijnlijk volgend jaar naar het volwassenonderwijs omdat hij dan te oud is voor de school (20+). Ook al iets waarmee je een uitzonderingspositie hebt en wat niet begrepen wordt: je moet dat kind gewoon wat meer achter zijn kont zitten, het zou mij niet overkomen zijn. Anderen weten het zo goed voor je te vertellen, maar weigeren zich de situatie te verdiepen.
Ik weet dat dit niet goed klinkt, maar ik heb besloten geen moeite meer te steken in een eigen leven met sociale contacten. Ook al wil ik dat niet, ik ben inmiddels op zo'n eiland terecht gekomen omdat mijn leven vooral om mijn kinderen draait, zeker nu hun vader zich steeds verder terug trekt. Daar gaat het ook niet goed mee, die vervreemdt steeds meer van de wereld, werkt niet meer, zit waarschijnlijk diep in de schulden en verloedert en versmeert met de dag. De kinderen komen er nog wel, anders had ik al het contact met deze man verbroken, die zorg kan ik er niet bij hebben, maar ik moet nu wel in de gaten houden in hoeverre dit het welzijn van de kinderen bedreigt.
Ik heb wel een korte tijd via internet contact gehad met ouders van autisten, maar daar werd ik ook niet vrolijk van. Het drukte me extra met de neus op het autisme, terwijl ik juist wat meer ontspanning zocht. Ook mijn positieve verhalen wilde delen, over aangepaste vakanties en leuke belevenissen. Maar het was allemaal kommer en kwel, ellende over begeleiders, scholen en instellingen. Ik weet dat dat er is, heb er zelf ook volop mee te maken, maar ik wil zo graag positief in het leven staan terwijl ik daar het idee kreeg dat iedereen elkaar de put in praatte!
Het vijfde wiel aan de wagen zijn in "de normale wereld" of alles negatief benaderen en klagen in "de autistische wereld", ik voelde me er niet goed bij.

Een sociaal leven zit er hier dus nog niet in. Ook al ben ik niet autistisch, je krijgt er wel een veeg van mee omdat je leven zo in het teken staat van dat autisme, alles er om draait, je er altijd rekening mee moet houden en wij de pech hebben dat het bij onze kinderen zo ontzettend duidelijk te merken is zodat anderen zich al snel terugtrekken als ze ons langer dan een uurtje kennen: die mensen zijn vréémd!
Hoe dat later moet weet ik niet. Ik zit inmiddels al meer dan een kwart eeuw "in het autisme", inclusief mijn huwelijk, ik heb mezelf oneindig moeten wegcijferen en aanpassen en ik geloof dat ik daar zelf ook een beetje zonderling van ben geworden, zodat ik niet meer in staat me aan te passen aan andere mensen die het leven hebben waar ik zo ver vanaf ben gegroeid.

Ik heb hier geschreven wat ik niet wil: het vijfde wiel zijn, of fungeren als klaagmuur bij lotgenoten. Wat ik wel wil? Gelijkwaardig contact, "wederkerigheid". Vertel mij over je geweldige vakantie in de Provence en de stage van je kind en zijn studie, en ik luister met oprecht interesse, maar luister dan ook met datzelfde interesse en liefst onbevooroordeeld naar mijn zeer gestructureerde, strak geplande vakantie op de Veluwe die óók leuk was, naar de verhalen over mijn kind op het speciaal onderwijs, ook al zit jouw kind al lang op het HBO, en naar zijn avonturen op zijn logeeradres zonder jaloers te worden dat hij dat van zijn PGB kan doen.

Anders

Een probleem kan zijn dat er inderdaad al zoveel om gaat in je leven waar je rekening mee moet houden en dat je energie weg slurpt vooral als er zulke negatieve zaken omgaan als altijd maar die kritiek op jou en dat onbegrip of inderdaad alleen maar klagen. En je kunt vooraf niet voorspellen hoe het uit gaat pakken. Toch zou ik er in deze fase toch wat meer voor gaan. Als er niets is in jou provincie, wat let je om contact te zoeken met de NVA en zelf contactpersoon te worden? Het kan verrassende dingen opleveren. En zelf zit je door je eigen ervaringen als een spin in het web van de voorzieningen om je heen en de beperkingen daarin. Je kunt alleen telefonisch bereikbaar zijn, dan wordt je soms gebeld door ouders of instanties. Je kunt je opgeven voor zaken die langs komen op het hoofdbureau, deelnemen aan congressen of een praatje houden, een ochtend een AIC draaien, misschien is daar wel behoefte aan in jou buurt en daar kunnen ook leuke contacten uit komen al is het maar met de vrijwilligers onderling. Ook kun je in de clientenraad gaan zitten of de ouderraad of mr van de scholen van je kinderen. Je kunt ook vrijwilligerswerk gaan doen als koffieschenken op zondagochtend na de kerk in een zorgcentrum. Daar komen ook altijd hele verschillende mensen.
Ik kan het me voorstellen dat je er even genoeg van hebt en geen zin om te investeren. En anders inderdaad online je contacten onderhouden en meedoen aan mailgroepen.
In je omgeving luisteren, vooral veel luisteren, vaak zijn er meer mensen met een vergelijkbare situatie als jezelf, ook onder collega's, en die komen alleen uit de kast als jezelf openlijk bent en je uitlaat over je eigen gezin, probeer dat ook met wat humor en relativering te doen al is het moeilijk.
Ik wens je veel sterkte want ik weet precies hoe je een buitenstaander wordt met zo'n gezin.

Anders

Is het een idee om een eetclubje te beginnen? Je begint gewoon zelf en kijkt goed om je heen of online wie er mee zou kunnen doen en die vraag je dan. Misschien weet je al wel mensen die dat best leuk zouden vinden. Bijvoorbeeld op de zondag met je zoon. Elke veertien dagen. Dan heb je al een andere insteek.

Iets heel anders

Inderdaad zoals Anne schrijft, misschien kan je zelf op een kookcursusje gaan of een kookworkshop? Dat is niet al te prijzig en je heb ze eenmalig (een avond) of met meerdere bijeenkomsten. Je ontmoet dan mensen met dezelfde interesse en hebt dan al een onderwerp om het over te hebben. Op de cursus zelf ben je gewoon lekker bezig.
Of je begint een blog over je hobby. Ik volg meerder blogs en zie daar dat sommige bloggers daar heel veel contacten aan overhouden, al dan niet via internet. Daar begint het mee, maar is ook al erg leuk. Ik kan me bij het lezen van zo'n blog en de reakties wel een tijdje zoethouden. Ik heb dan heleboel mensen 'gesproken' en zo toch het gevoel van sociaal bezig geweest te zijn. Wellicht komt zo van het een het ander?

Aan het denken gezet

De antwoorden van Anne en Mona hebben me aan het denken gezet. Contactpersoon worden zit er niet in, dat lijkt me erg druk en mijn tijd wordt al opgeslurpt door zorg en werk. En een eetclubje lijkt me helemaal geweldig - maar ook heel moeilijk op te starten omdat de kinderen er ook veel bij zijn, en ik ben bang voor nieuwe opgetrokken wenkbrauwen.
Leuke ideeën! Maar nu nog niet.
Maar Mona haakt er op in, en toen ik las wat ze schreef over een hobbyblog realiseerde ik me opeens: ik heb geen hobbies meer.
Vroeger wel. Ik knutselde graag, ik was graag aan het priegelen en het fröbelen. Maar door de jaren heen heb ik mezelf steeds verder weggecijferd en had ik nog maar twee doelen: de rekeningen kunnen betalen en mijn kinderen vooruit helpen. Al het andere werd naar de achtergrond verdrongen, tegelijkertijd met de sociale contacten omdat ik niet zat te wachten op vragen en opmerkingen en mijn filtertje inmiddels erg dun was geworden. "Laat maar kletsen" lukte niet meer.

En zo heb ik mijzelf dubbel ingeleverd. Geen hobbies meer, geen contacten meer. De woorden van Mona hebben me vanmiddag een enorme jankbui opgeleverd, want het was heel confronterend toen ik dit in één keer besefte. Met het verlaten van dat clubje waar ik over sprak is eigenlijk ook een einde aan mijn hobbies gekomen, want het was een hobbyclubje.
Misschien kan ik via internet voorzichtig weer in contact komen. Een blog, of wat je vroeger had: een mailgroep of internetclub, misschien dat ik zo vanuit mijn eigen veilige holletje weer een beetje niet-autismegerelateerd contact met de "normale wereld" kan leggen?
Facebook heeft vast zulke groepen maar die zijn te massaal, en de "rings" die er vroeger waren van themasites of MSN-groepen zijn er ook niet meer volgens mij. Maar dat is een volgende stap.
Ik ga allereerst bij mijzelf kijken wat ik weer voor mezelf kan doen, mijzelf weer proberen terug te vinden.
Pfff........ Nu pas realiseer ik me hoe ik mezelf ben kwijtgeraakt na al die jaren Dat is niet goed! Een sociaal leven is misschien nog een stap te ver, maar ik kan in ieder geval een eigen leven proberen terug te vinden, tussen het regelen, zorgen en werken door.

Even Niet, heb jij zelf hobbies, kom jij nog aan jezelf toe?

Anders

kijk eens op clubs.nl daar zijn heel veel msn clubjes naar toe gegaan.

Via pinterest

Je kan via pinterest (je kan lid worden, maar hoeft niet) heel veel leuke knutseldingen bekijken. Heerlijk vermaak. Rommel maar eens wat op die site. Als je op iemands 'board' komt (een soort prikbord met alle dingen die die persoon leuk vind (en dat kan je ook voor jezelf maken) dan kan je doorklikken naar de desbetreffene site. Vaak is het in het engels, maar over het algemeen prima te volgen. Je kan zo de blogs van anderen lezen en ik raak er vaak helemaal enthousiast en geïnspireerd van (ik volg nu al een tijd een paar blogs van amerikaanse vrouwen die vanalles maken van dingen die ze bij de kringloop winkel halen) erg leuk en vaak reageer ik ook wel op wat ze gemaakt hebben, een complimentje of een vraag hoe ze iets gedaan/gemaakt hebben desnoods.
Misschien is dit leuk om te beginnen, het zijn geen nederlandse mensen, wellicht geeft de afstand, fysiek en in de taal, je wat meer vrijheid om onbevangen reakties te geven. En misschien krijg je zo ook weer zin om een hobby op te pikken en dit te delen met anderen.

Anders

Ik herken verder niets van de problematiek met de kinderen, maar wel dat je geen hobbits meer hebt. Ik heb vier kinderen en na de vierde kwam ik ineens tot het inzicht dat ik bijna niets voor mezelf deed, terwijl ik voor dat ik ging samenwonen altijd aan het knutselen/freubelen was. Ik ben blogs gaan volgen, steeds meer, heb een paar bolletjes katoen en een haaknaald gekocht en zo ben ik steeds meer gaan doen. Ik haak, naai en knutsel met papier en karton, als ik een avond niets heb gedaan, voel ik me lang zo prettig niet. Ik heb zelf Pinterest en daar doe ik veel ideeën op, soms maak ik iets na, maar soms word ik zo ook op een ander idee gebracht en ook de kinderen vinden het leuk om iets wat ze gezien hebben samen met mij te maken. Dus kom op, naar de hobbywinkel of de Action voor knutselspullen en beginnen.

Grote stap

Anders, dat is een grote stap die je hebt gezet. Een goede stap die je echt verder zal brengen in je eigen richting.

Wel nog een opmerking. Je zegt: 'Vroeger wel. Ik knutselde graag, ik was graag aan het priegelen en het fröbelen. Maar door de jaren heen heb ik mezelf steeds verder weggecijferd en had ik nog maar twee doelen: de rekeningen kunnen betalen en mijn kinderen vooruit helpen.' Dat 'door de jaren heen wegcijferen' heet ook wel 'volwassen worden' of 'verantwoordelijkheden op je nemen' en 'andere prioriteiten ontwikkelen'. Daar is niets mis mee, al was en is het wel zwaar in jouw situatie. Nu ben je op een punt beland dat je weer andere prioriteiten kunt ontwikkelen. en dan is 'jezelf herbronnen' (wat vond ik ook alweer leuk) een heel goede, eerste stap.

Tsjor

Veel herkenning

Maar andere problematiek.Ik zou zo iets willen organiseren, bbq, samenzijn, begrepen worden en genieten van het leven, al is het maar voor even......alles mag en alles kan, luchtbedden, begrip en liefde genoeg...denk aan jullie, X

Anders e.a.

Fijn die herkenning!
En ook fijn dat er niet vervelend gereageerd wordt want daar was ik best bang voor.
Soms lees ik wel eens wat over de zgn 'multi probleemgezinnen' en denk ik bij mezelf, zijn wij dan zo'n gezin?
Nee, vind ik want zo voel ik me niet, het gaat dan ook vaak over minderheidsgroepen en allochtone gezinnen en dat zijn wij helemaal niet. Toch lijkt onze situatie er wel op, hoewel wij niet in de hulpverlening zitten. Wij willen namelijk geen hulpverlening over de vloer juist om niet het stempel te krijgen.
En ook omdat wij vinden dat we het zelf beter kunnen.
Anders, ik herken het heel goed wat jij schrijft. Het wantrouwen tov nieuwe mensen omdat ze als ze je leren kennen met opgetrokken wenkbrauwen zitten of zoals hier een keer iemand die op de koffie kwam en mijn zoon die druk was en niet wilde luisteren en toen met haar ogen gong rollen.. Ik kon wel door de grond gaan, ze is nooit meer geweest.
Ik kom ook niet aan mezelf toe of aan hobby's, ik freubelde ook graag en lees ook blogs en heb er zelf ook een maar ik kan er niet altijd zo goed tegen blogs te lezen over gezinnen die het allemaal zo leuk met elkaar hebben. Lees ook handwerkblogs waar ik inspiratie van krijg en heb daardoor ook wel wat vage contacten maar verder komt het niet.
Energie om actief met contacten bezig te zijn, daar ontbreekt het mij ook aan. Ik ben blij dat ik 's avonds niks hoef, ik moet er niet aan denken om dan nog naar sport of cursus te gaan..
Ik ben na al die jaren erover piekeren wel zover dat ik denk,mals ze me niet moeten zoals ik en mijn gezin ben/zijn, dan maar niet, maar het geeft me nog wel veel verdriet dat mensen niet de moeite nemen maar gelijk een oordeel hebben. Een lange tijd heb ik daardoor gedacht dat wij ook idd een raar gezin zijn maar dat is niet zo.
Het lijkt er wel op dat er heel langzaam en van mijn kant voorzichtig weer wat mensen zijn die wat dichter in de buurt komen maar ik durf eigenlijk niet veel te hopen. Ik weet ook niet goed wat ik er van moet vinden en ben bang om weer afgewezen te worden.
Het is iig fijn om hier van me af te kunnen schrijven en lotgenoten te treffen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Multiprobleemgezinnen

Laat je niet op de kast jagen hoor Even niet. Persoonlijk heb ik ervaring met die kant van de overheid en die slagen er zelfstandig in om gezinnen in de goot te werken door hulpvragers om te toveren in multiprobleemgezinnen. Slechte zaak en een kwestie van onvermogen en onkunde en teveel geld en die uit de hand gelopen campagnes 'kindermishandeling'. Jou lukt het even niet met zo'n zwaar gezin, je vraagt hulp (geweldig dat het jou zonder hulp ook al lukt, dat had ik beslist niet gekund) en vervolgens kun je door onbegrip en slecht samenwerkende of slecht geinformeerde hulpverleners een proces aan je broek krijgen waar je vanzelf een multiprobleemgezin van wordt.
Nee, ik hoop dat je beseft dat we allemaal in zo'n gezin wat geisoleerd raken door onbegrip van de omgeving. Gelukkig dat je het zelf wel snapt en dat het je lukt. Denk inderdaad maar aan de andere moeders die met eenzelfde gezin ook moeite moeten doen om die contacten toch weer aan te gaan en die olifantenhuid te kweken.
Ik denk ook vaak aan de moeder van mij grootvader. Grootvader had een lastig karakter waarin ik het syndroom van Asperger ben gaan herkennen. Maar over haar deden ook altijd verhalen de ronde dat ze haar zoon verwende en dat het daarom zo'n vervelende jongen werd. Mijn hart gaat terug in de tijd naar haar uit. Je bent niet alleen, het lijkt maar zo.

Hulpverlening

Juist daarom hebben wij de hulpverlening altijd op afstand gehouden, eentje die dingen verkeerd interpreteert en je kinderen worden uit huis geplaatst.. Ik ken de verhalen..
Idd word je in een uitzonderingspositie geplaatst door het onbegrip van de buitenwereld, dat maakt ook juist zo eenzaam. En als zelfs je familie en vrienden je al niet meer begrijpen wat kun je dan nog van anderen verwachten.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hulpverlening

Toch is het jammer als je jezelf benadeelt door hulpverlening af te houden. Met hulpverlening heb je kans dat er dingen niet goed gaan, maar nu gaat het ook niet goed, want jullie zitten eenzaam en geïsoleerd thuis.

Ik ben heel blij dat wij binnenkort respijtzorg krijgen. Een psychologe komt onze autistische zoon individuele begeleiding geven, kijkt mee naar problemen waar wij niet uit komen en gaat ook gewoon oppassen, ook op het niet-autistische kind, zodat wij weer wat meer tijd voor elkaar en onszelf krijgen. Het is heel moeilijk om een sociaal leven te handhaven met een kind waar iets mee is, dat staat als een paal boven water. 's Avonds zijn we uitgeput, maar binnenkort gaan we toch echt af en toe weer met vrienden de kroeg in, of bij hen eten.

Ja, die psychologe kan een melding doen. Dat kunnen de leerkrachten op school ook, en de buren (want er wordt hier nogal eens gegild). Moeten we dan maar op de noordpool gaan wonen en overal zelf mee dealen?

Ik geloof niet dat zorgmijden de oplossing is.

Haken en ogen

Ik ben inmiddels bezig met het opstarten van mijn oude hobby en het zoeken naar internet communities. Leuk om daarmee bezig te zijn, het leidt af!

Wat de hulp en respijtzorg betreft: hier maken wij ook gebruik van in de vorm van een PGB, voor zolang dat nog mogelijk is, want het kost steeds meer moeite een verlenging te krijgen.
Mijn autistische kind heeft eens per maand een logeerweekend, maar dat staat op losse schroeven omdat ik niet meer het geld heb om hem te vervoeren, en dit kan niet van het PGB, vervoer is een aparte indicatie en het lukt me al jaren niet dit te krijgen.
De kans is groot dat hij daar binnenkort mee moet stoppen, omdat het mij meer energie kost dan dat het oplevert vanwege het vervoer.

Ik heb al eerder de tip gehad voor respijtweekends voor mijzelf als moeder, maar dan moet er zoveel geregeld worden. Onderdak voor mijn kind. Die kan ik niet even parkeren in een onbekende omgeving waar hij kan worden opgevangen, en een bekende die hier een paar daagjes in mijn huis komt wonen is er gewoon niet. En dan het probleem: hoe kom ik er, want de auto rijdt niet op water en het OV is ook onbetaalbaar geworden.

Dat is weer een ander probleem dat hier steeds groter wordt: het geld. Mijn tijd gaat zitten in zorg en werk. Vanwege de zorg kan ik alleen maar parttime werken en leef ik net boven het minimum. Er is geen meeverdienende partner en de mogelijkheid om meer te gaan werken is er niet, omdat dat ten koste gaat van de zorg. Ik heb het geprobeerd, en het ging vervolgens hard achteruit met mijn kind.
Mijn hobby hoeft gelukkig niet veel geld te kosten en ik heb nog een kast vol spullen, maar als ik zie wat er mogelijk is m.b.t. meetings en workshops, de plek om nieuwe mensen te leren kennen, zinkt me de moed in de schoenen. Het kan alleen maar als mijn kind met logeerweekend weg is en het is zelden in de buurt, dus het kost ook geld om er te komen. Nou kan ik natuurlijk mensen bij mij thuis uitnodigen, maar ik wil ze eerst wat beter leren kennen.

Bah, ik baal er zo van, bij de kleinste dingen loop ik tegen problemen aan. Hoe regel ik het met mijn kinderen, hoe regel ik het met mijn werk en hoe regel ik het financieel (er is geen alimentatie meer omdat de vader zonder geld zit, dus komen alle kosten op mij neer)! Ik denk zo graag in mogelijkheden, maar voor elke oplossing lijkt wel een nieuw probleem te zijn!

Ik ben geen zorgmijder. Maar als je te maken hebt met hulpverlening moet je ook heel voorzichtig zijn om dit soort zaken te bespreken, want voor je het weet hangt er aan label aan: moeder heeft schulden (ik zit krap maar heb zeker geen schulden!), moeder is labiel (ik ben moe en overbelast, maar zeker niet labiel), moeder ziet het niet meer zitten dus er moet ingegrepen worden (blijkbaar is het een risicofactor als je aangeeft dat het best zwaar is) en voor je het weet ben je inderdaad dat multiprobleemgezin omdat je aan genoeg voorwaarden voldoet (alleenstaand, kind met diagnose, slechte huisvesting, laag inkomen, overbelast, geen achterban) en zwaaien ze met een OTS of erger. Die dreiging heb ik ook meegemaakt, net zoals veel andere mensen in een dergelijke situatie. Sindsdien speel ik Pollyanna, met het risico dat het PGB binnenkort definitief stopgezet gaat worden omdat moeder het allemaal toch wel redt. Het zij zo.

Ik concentreer me voorlopig op het ontwikkelen van mijn hobby en contacten via internet. Een echt leven zit er helaas gewoon niet in en het ziet er naar uit dat het alleen nog maar moeilijker zal worden, zeker als binnenkort de respijtweekends en in de nabije toekomst het PGB wegvallen.

Maar ik doe toch mijn best er iets leuks van te maken. Met of zonder sociaal leven. Desnoods 's avonds laat een uurtje als ze eindelijk slapen met naald en draad op de bank, het enige moment dat ik even zélf iets kan en mag doen Een sociaal leven is nog te hoog gegrepen, maar ik heb mezelf ook te lang verwaarloosd en daar kan ik wel aan gaan werken.

Pfft..

Wat heb jij veel op je bordje anders! Woon je een beetje in het Noorden, want ik zou met alle liefde je kind naar zijn logeeradres brengen en halen.
Gewoon een dikke knuffel van mij.

Anders

Twente valt ook wel wat te regelen hoor!

En ondertussen ben ik wel benieuwd geworden naar die hobby die je weer oppakt. Wat ben/ga je doen?

Reactie

Nee, ik woon niet in het noorden of Twente.

Voor de volgende keer is het gelukt, dan kan de begeleider rijden!

Wat mijn hobby betreft: ik weet dat de internetwereld een heel kleine wereld is en ik blijf liever anoniem, omdat ik in het echte leven zo positief mogelijk wil overkomen en mijn klaagzang hierboven daar niet echt bij werkt. Ook wil ik mijn persoonlijke leven buiten de hobbygroep houden die ik gevonden heb. Mijn hobby is iets creatiefs, en ik heb intussen een heel leuke groep gevonden! Het geeft de dag toch weer glans, maar echt mensen ontmoeten zit er voorlopig nog niet in omdat nu al mijn energie in de huidige situatie gaat zitten.

Maar ik zie het ook als investering in de toekomst, als er een tijd komt waarin ik wat meer aan mezelf toe kom en wat makkelijker de deur uit kan zonder van alles te moeten regelen en al moe ben voor dat rond is.

dapper Anders en Even niet

om weer op zoek te gaan naar dingen die wel kunnen en daar energie van te krijgen.
Het lijkt mij wel dat als je in een geïsoleerdere positie bent je soms anders tegen zaken aankijkt dan ze in werkelijkheid zijn. Hoe de hulpverlening tegen jullie aankijkt is ook grotendeels invulling (is dat wel daadwerkelijk de werkelijkheid en gaat het zo lopen als je in je hoofd bedenkt). Door bepaalde plaatjes van iets te maken doe je jezelf misschien wel te kort. (is het idee wat je hebt ook realistisch?).
Dat is wat ik uit jullie postings lees. Door contact te hebben met anderen kun je soms ook door praten over weer nieuwe ideeën krijgen en zaken in een ander perspectief zien. Goed dus dat het forum hier ook voor is. Ook dat is toch een vorm van sociaal bezig zijn.

Anders en even niet

Ik zou jullie van harte willen uitnodigen voor een bak koffie en praten over leuke dingen, jullie kinderen zijn ook leuk, wat verschrikkelijk dat oude vrienden en familie dat niet hebben willen zien!

Ik heb een handjevol vrienden die wij op zeer onregelmatige basis zien vanwege werk van man. Ik doe dus veel alleen met de kids omdat man werkt. Verder hebben we familie en elkaar. Ook niet echt een bruisend sociaal leven met andere gezinnen BBq en vakantie enzovoorts... Niet ons ding! Dus verkijk je daar niet op. Zorg wel dat je zelf leuke dingen hebt, goed dat je daar binnen de mogelijkheden mee begonnen bent!

ben zelf kind van niet sociale ouders

Mijn ouders zijn zelf mensen die niet veel ondernemen en nooit bij een clubje, vereniging of iets dergelijks zitten. Ze hebben mij ook nooit echt aangemoedigd ergens lid van te worden, en op school had ik ook niet veel vrienden, op de middelbare helemaal niet. Ik ben zelf enig kind als ik terugkijk op mijn jeugd is dat best eenzaam geweest, alhoewel het wel meevalt hoe ik het destijds ervaren heb. Mijn ouders zijn toen ik heel jong was verhuisd en daardoor hebben we ook nog eens altijd ver van de familie gewoond, dus binnen die kring was ik ook nog een buitenbeentje. Mijn ouders hebben altijd het argument aangevoerd dat het lastig is om bij een vereniging te gaan vanwege de onregelmatige werktijden van mijn vader.

Als je bang bent dat je kinderen er iets aan overhouden of zich nu eenzaam voelen, ik weet het niet. Misschien weten ze niet beter, ik in die tijd in elk geval niet. Of tenminste, toen zag ik wel dat andere kinderen gezellige dingen deden met anderen en op kamp gingen of dat ze regelmatig bij opa en oma logeerden ofzo, maar dat deden wij gewoon niet, dus dat was dan zo. Ik had dus ook geen behoefte om uit te gaan. Wel vond ik het heel jammer dat ik geen vrienden had op de middelbare school.

Nú heb ik wel het gevoel dat ik een hoop gemist heb in mijn jeugd. Helaas zie ik mijn ouders ook als een beetje zielige eenzame mensen die weinig beleven. In mijn studententijd op kamers (god dank heb ik wel op kamers gezeten) heb ik echt moeten leren dat je tijd kunt maken voor clubjes enzo, en dat er ook sociale activiteiten zijn die niet teveel verplichtingen met zich meebrengen (waar mijn ouders op een of andere manier altijd bang voor zijn). Tegenwoordig heb ik best wel een leuk sociaal leven, dus dat is best wel goed gekomen. Mijn partner heb ik opgedaan bij de muziekschool in mijn studententijd, en ik heb nog een paar vriendinnen overgehouden uit die tijd en door het krijgen van kinderen ook weer nieuwe vrienden gemaakt. En ik heb bij een aantal clubjes gezeten (en zit er nog bij voor een deel) waar ik mijn hobby's kan beoefenen. We wonen ook in een gezellige kinderrijke buurt. En ik probeer mijn kinderen te interesseren voor activiteiten waar ze contact hebben met leeftijdsgenootjes. Kinderen zitten nu op scouting, iets wat mij met terugwerkende kracht heel erg leuk had geleken.

Probeer je kinderen anders wel te wijzen op het bestaan van verenigingen, jeugdkampen en dergelijke van hun interesse. Vroeger was ik bijvoorbeeld heel erg geïnteresseerd in beestjes en plantjes, maar ik weet pas sinds een paar jaar van het bestaan van iets dergelijks als de jeugdbond voor natuurstudie af. Misschien houden jouw kinderen wel van (bord)spellen spelen, of met lego bouwen (er is een legovereniging voor jong en oud, die excursies naar Denemarken hebben!) of fantasy en is larp wel leuk voor ze (ik ken veel mensen die van zichzelf buitenbeentjes waren en aan roleplaying doen).

Zoals ik al zei, mijn ouders hebben mij nooit ergens op gewezen en als ik iets leuk vond (een sport of muziekles), werd het altijd uit mijn hoofd gepraat omdat het moeilijk was met de ploegendiensten van mijn vader, of ze vonden dat er teveel bij kwam kijken. Vinden ze nog steeds trouwens; scouting, daar moet je een blouse voor hebben, en dan heb je al die kampen, en je moet je kind elke zaterdag brengen en halen. Muziekles, daar moet je altijd voor oefenen en een instrument is duur, misschien vind je het niet leuk en dan zit je er aan vast. (ik heb muziekles genomen toen ik studeerde, dat ik daar tijd voor kon maken, zeg!). Je hoeft je kinderen natuurlijk niet te dwingen om ergens bij te gaan, maar ontmoedig ze in elk geval niet. En geef zelf het goede voorbeeld! Misschien kun je samen iets ondernemen, bij Buitenkunst (heet het geloof ik?) ofzo. Daar hebben ze zomers lessen en activiteiten op allerlei gebieden voor alle leeftijden. Dan ga je zelf een week manden vlechten of toneelspelen en je kinderen gaan fotograferen, of wat ze maar hebben.