Gezag handhaven als moeder
Ik zoek praktische tips om mijn twee jongens van 9 en 8 onder de duim te houden. Ze spannen nogal samen in het niet luisteren naar mij, onder veel gegiegel, geschreeuw, geruzie doen ze hun uiterste best om niet te luisteren.
Veel klusjes in huis laten doen (vaatwasser, kleine stukjes stofzuigen, ondergoed / sokken opvouwen) en geen computertijd t/m volgende week zijn nu de maatregelen, inclusief voortdurend uitleggen waarom ze moeten luisteren (ze kwamen al een keer te laat op school door niet te luisteren). In die uitleg heb ik niet zoveel zin meer, het wordt nu tijd dat ze gaan luisteren maar ze zitten zo in die cirkel van de gek steken met alles om hun heen (thuis dan) dat dat moeilijk te doorbreken is.
Dus wie heeft er nog tips?
mvg, Idelette
Staking
Ik ga dan heel ouderwets peuterachtig in staking. Want als zij niet luisteren, hoef ik dat ook niet te doen. Als zij niks voor mij doen, hoef ik ook niks voor hen te doen. Simpel 
.
Klusjes, cobi,
zijn als straf, maar tafeldekken e.d.hoor er al gewoon bij. Redenering voor klusjes is ze ook uitgelegd: jullie gedrag kost mij heel veel tijd, ik kan bij wijze van spreken niet eens smorgens de gordijnen in de woonkamer open doen als ze in de keuken aan het (niet gezamenlijke) ontbijt zitten want dat gaat er al van alles mis. Die tijd die me dat kost zijn zij kwijt van hun speeltijd, dan moeten ze mij helpen.
mvg
Idelette
Belonen
Ha Idelette,
Het is een logische uitspraak wat je zegt, maar gekoppeld aan negatief gedrag.
Om uit de visieuze cirkel te komen zal ik over gaan op belonen. Ga eerst met jezelf aan tafel zitten, wat verwacht je wanneer en hoe? Deel dit in in ochtend, middag en avond.
Vervolgens ga je met de jongens aan tafel zitten en begin je met uitleggen dat je wil dat het gezelliger wordt in huis, dat willen zij vast ook wel! (hoef jij minder vaak boos te worden)Vraag hen of zij er zelf over nagedacht hebben hoe zij dat zelf kunnen doen.
Maak dan gezamenlijk een schema waarop zij stickers kunnen verdienen en koppel er een beloning aan (uitje naar park, iets alleen doen met jou, samen koken, eten kiezen, iets later naar bed, 1 verhaaltje meer dan normaal enz.)
Belangrijk is dat je de stapjes heel klein maakt, makkelijk haalbaar, als alles stickers binnen zijn, bijv 7, bespreek je na, wat ging er goed, hoe gaan we het aanpakken op het volgende schema? (fout gedrag weglaten, tenzij zelf iets zeggen daarover, dan zeg je dat jullie dat de volgende keer beter gaan doen)
En zorg dat de beloning op die dag ook uitgevoerd kan worden, dus direct belonen, anders is de positieve prikkel te verweg van het positieve gedrag.
Probeer dit lang vol te houden, 3 maanden is heel normaal. Maak uiteindelijk de stappen groter en bouw langzaam af. Rond af door te zeggen dat iedereen het nu zo goed doet dat jullie geen stickers meer nodig hebben, maar elkaar complimenten geven door het te zeggen. En zorg dat je regelmatig iets leuks blijft doen om te belonen en natuurlijk omdat het voor iedereen gezellig is!
groet
Aanvulling
De 'grote' beloning is na een x aantal stickers. Zo wie zo beloon jij hen constant door complimenten!
Veel te ingewikkeld
Ik zou het geen dag volhouden, maar dat is misschien omdat ik me ook in mijn beroepsleven bezig houd met opsporing, handhaving en toezicht 
Op zich geef je met die klusjes ook wel aan je kind terug wat de gevolgen zijn van het gedrag, maar ik vind de term "luisteren" echt niet dekkend voor wat er aan de hand is.
Zo te horen ben jij de marionettenhouder en willen de poppen niet meer dansen. Ik zou geen klusjes bij ze neerleggen maar gewoon de hele verantwoordelijkheid. Ik ga mijn zoon van negen echt niet meer achter de vodden zitten. _één_ keer, zo rond half acht, neem ik even met hem door wat er nog moet gebeuren voordat hij naar school gaat, en dan sta ik gewoon om vijf over acht klaar om te gaan. Met of zonder hem, met of zonder gepoetste tanden/schooltas/leesboek/ topotoetsformulier.
Ik zou ophouden met je zonen te dirigeren. Dat betekent geen 2x hetzelfde vragen. Veel meer je eigen gang gaan. Ze op hun eigen blaren laten zitten. En ook goed nadenken voordat je iets aan ze vraagt of opdraagt. Dus niet veel kleine korte opdrachtjes maar één grote joekel waarbij ze zelf kunnen bedenken hoe ze dat gaan redden. Zolang ze daarmee bezig zijn kunnen ze elkaar ook niet in de haren vliegen.
En ik weet er alles van hoor, ik heb er twee, en als die gaan jennen en vechten in de woonkamer dan heb je daar idd je handen vol aan. De kunst is om het helemaal niet zo ver te laten komen.
Maar een week lang die kinderen in de gaten houden bij 101 klusjes, nee, bleh, ik moet er niet aan denken!
Hun probleem
de beste tip die ik ooit van iemand heb gekregen wat opvoeden betreft: laat het hen probleem zijn in plaats van jouw probleem.
Oftewel: laat de gevolgen van hun gedrag voor hen zelf vervelend zijn. Wat vinden zij leuk, wat doen ze graag? daar kun je op straffen door het niet door te laten gaan. Wat is het gevolg als ze iets niet af/klaar hebben als jij ze niet achter de vodden zit, is dat voor hun vervelend? dan moet jij er niet meer achter na zitten om het af te krijgen. laat ze maar merken wat de gevolgen zijn. ze zijn op een leeftijd dat ze dat prima zelf aan kunnen.
gruffalo
Weer zoooo eens
Oh boy, wat ben ik het weer hevig eens met Rodebeuk en Gruffalo. Probeer het probleem bij de kinderen neer te leggen, hoe lastig het ook is.
Waar ik me niet in kan vinden is dat je gewone huishoudelijke karweitjes als straf geeft. Die klusjes horen er gewoon bij, zonder dat er een negatieve lading aan hangt. Deze klussen vallen voor een groot deel óók onder het aanleren van eigen verantwoordelijkheid.
Gezag handhaven als moeder
Poe, wat klinkt dat streng.
Probeer er wat vrolijker tegenaan te kijken. Laat het een beetje los joh. Zorg voor de juiste randvoorwaarden en dat is het dan.
Geen klusjes voor straf. Wat moet dat anders later worden, als ze op een dag een partner vinden en op zichzelf gaan wonen 
Huishouden kan voelen als straf, dat wel, maar om er dat nou in te pompen bij kleine jongens?
Vandaag
Ik mag natuurlijk geen reclame maken, maar ik zou toch zeggen: koop vandaag Trouw en lees het artikel van Ger Groot, Vader is een nul. (naar het gedichtje/liedje van Annie MG Schmidt, op een mooie pinksterdag). Ook al is er geen vader in het spel, het is een alternatieve insteek op ouderschap, gezag etc. en daarom alleen al verfrissend om eens te lezen en erover na te denken. Het artikel is een bewerking van zijn lezing op het symposium 'betrokken vaderschap' aan de UVA.
Één van de punten hierin: moeders worden meer de handhavers van wetten (voorheen waren dat de vaders).
Tsjor
Tsjor
Dat klinkt goed, ga gelijk kijken of dat ook op internet staat, kan hier geen krant kopen. Havik zeker lezen. Want inderdaad heerst hier meer respect/vreze voor vaders wil dan de mijne ..
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Hier wel
Mijn man is een watje met de kinderen LOL.
Ik geef nooit straf met klusjes in huis, maar ik zou ze het 's morgens wel lekker zelf laten uitzoeken. Kijk, ze moeten waarschijnlijk weer een beetje voelen dat ze je nodig hebben. Dan nemen ze je meteen ook een stuk serieuzer .
Reactie
Bromvlieg, na een tijdje is de lol er wel van af als ze zo doen. Vanmiddag waren ze weer te laat op school, maar als ze een reden moeten geven is het vaak mijn schuld.
Elke dag de vaatwasser leeghalen is niet als straf bedoeld, deze week laat ik ze de speelgoed kast sorteren. Nou er wordt wat afgespeeld in straftijd. Maar helaas, op de meest onverwachte en lastige momenten spannen ze weer samen, gaat het knopje om, lachen ze me gewoon uit. Ik weet het ook niet meer. Misschien gaat deze fase vanzelf over en anders, tsja, onopgevoede kinderen?
