Gedrag stiefkind normaal
Hallo allemaal,
Al een tijdje woon ik samen met een man met een kind. In het begin was het contact/de omgang tussen ons drieen normaal, echter dit is het de laatste tijd in mijn ogen niet meer.
Toen ik het kind van mijn vriend leerde kennen, dacht ik “Ik heb nog nooit zo’n lief kind gezien!”, dit denk ik echter allang niet meer. Het gaat om een meisje van 7 jaar. Ze is elk weekend en nog 2,5 dag doordeweeks bij ons.
Ik heb regelmatig met mijn vriend discussies omdat ik het niet eens ben met zijn opvoeding. Nu weet ik dat de opvoeding van zijn kind niet mijn zaak is.
De situatie is al volgt.
Het meisje wordt tot op het bot verwend. Spelletjes zoals een Ipad, space scooter, fiets en dure verkleedjurken zijn geen cadeaus die ze op haar verjaardag krijgt, maar ze krijgt het gewoon tussendoor. Elke dag krijgt ze wel iets, al is het maar een nieuw spelletje op de Ipad van een paar euro. Het meisje is het enige kleinkind van beide opa’s en oma’s, daar wordt ze materieel nog meer verwend. Wekelijks worden meerdere bezoekjes aan kastelen, zwembaden, bioscopen enz enz gebracht. Nooit is het genoeg, altijd alleen maar meer.
Naast dit materiele verwennen krijgt ze volop aandacht, wanneer zij het wil en hoe zij het wil. In de weekenden is ze om 7.00 uur wakker en vanaf dat moment zit mijn vriend bijna de hele tijd bij haar..constant. Het is niet mogelijk dat hij een uurtje later even 5 minuutjes bij mij komt, want dan begint ze te gillen en te huilen omdat hij dan even niet bij haar is. Zij bepaalt wie er als eerst van de trap gaat, wat ze eet (we moeten altijd apart voor haar eten maken), wanneer wie zijn mond moet houden, welke muziek er in de auto geluisterd wordt, wat ze doet, waar ze naartoe wil. Als mijn vriend en zijn dochter beneden tv aan het kijken zijn en ik kom ernaast zitten dan pakt ze gelijk mijn vriend vast dan en dan moet hij haar knuffelen. Als hij mij een kus geeft of een arm over mij heen slaat dan krijgt hij van haar een tik of een preek: “Dat doen we hier niet!”. Dit laatste is ook de reden dat een kus of knuffel tussen mij en mijn vriend bijna alleen maar gebeurt als zij er niet is. Overal waar we zijn, moet zij het middelpunt zijn. Áltijd moet zij tussen ons in lopen. Als we met z’n drieen bijv. met de bal spelen dan moet mijn vriend vooral niet de bal naar mij trappen want dan roept zij gelijk: “Jij houdt niet van mij, jullie spelen alleen maar samen”. Kortom, overal waar we zijn moet zij alle aandacht krijgen. Hetzelfde geldt als ze bij haar opa en oma is. Ze is het enige kleinkind en dat is aan haar gedrag te merken. Als wij haar naar opa en oma brengen en we blijven daar zitten om nog een kopje koffie te drinken dan worden wij door haar weggestuurd, want als wij er nog zijn heeft zij niet alle aandacht.
Verder luistert ze voor geen meter. Jas, schoenen en kleding wordt overal neergegooid. Als je haar vraagt om haar jas op te hangen dan krijg je een grote mond terug en dan doet ze dat gewoon niet. Pakjes drinken worden overal neergegooit. Als je haar aanspreekt op haar gedrag dan krijg je een grote mond terug. Als mijn vriend dan een keer vraagt of ze bijvoorbeeld haar jas wil ophangen, dan bepaalt zij ten eerste of ze het doet en daarnaast de vorowaarden (ja ik hang de jas op maar dan wil ik wel een ijsje). Ze is erg manipulatief. Als ze ook maar even niet de volle 100% aandacht krijgt dan gaat ze huilen en roepen dat niemand van haar houdt.
Toen ik bij mijn vriend introk sliep zijn dochter ook altijd bij hem in bed. Ik heb hem verteld dat ik niet bereid ben om altijd op een matras op de grond te slapen of in haar kamer. Toch gebeurde dit in de eerste 6 maanden nog een paar keer per week. Pas na 6 maanden is hij begonnen met het afbouwen hiervan.
Als we aan het eten zijn dan eet ze alleen dat wat ze lekker vindt (alleen het vlees), gelijk erna roept ze dat ze vol zit. Mijn vriend dwingt haar niet om verder te eten, sterker nog hij beloont hij gedrag en zegt altijd dat ze zich zeker niet moet overeten. Hij vraagt haar vervolgens wel of ze nog een toetje wil.
Ik heb hier met mijn vriend regelmatig discussies over. Immers het beïnvloedt ook onze relatie want als zij er is hoef ik niet te rekenen op samen een gesprek voeren of bijv met z’n drieen wat gaan doen. Ik voel me zo achtergesteld. Als ik met mijn vriend afspreek om bijvoorbeeld naar het bos te gaan en zij wil niet, dan gebeurt dat wat zij wil. In de weekenden is hij letterlijk de hele dag bij haar (soms moet hij zelfs van haar meelopen naar de wc).
Ze is enigskind en ze kan totaal niet met andere kinderen omgaan. Als ze met hun aan het spelen is dan loopt ze iedereen te commanderen.
Straf heeft zij nog nooit (!) gehad.
Ik vind dat zij te verwend is, zowel materieel als met aandacht. Hij geeft geen grenzen aan. Alles kan en alles mag. Dat wat zij wil gebeurt. Mijn vriend geeft dan aan dat ik er zo over denk omdat ik zelf geen kinderen heb. Ik ben het daar niet mee eens. Zelf ben ik ook ooit een kind geweest en ik weet hoe mijn ouders mij hebben opgevoed. Daarnaast zie ik bij vrienden ook hoe zij hun kind opvoeden.
Ligt dit aan mij of is dit geen normale manier van opvoeden?
Groetjes
poeh
Het grootste gedeelte vd week wonen jullie dus samen..lijkt me dat dat niet mogelijk is zonder gezamenlijke regels, waar iedereen zich in kan vinden. Maar eerlijk gezegd lees ik in je bericht dat dat nog een hele dobber zou worden, volgens mij liggen jullie ideeën echt te ver uit elkaar..
Onzeker
Zou je stiefkind niet ontzettend onzeker zijn en zo het gevoel van controle houden? Ze had namelijk geen invloed op de scheiding tussen haar vader en moeder.
Ik neem aan dat ze de rest van de week bij haar moeder is? Hoe zijn je vriend en haar moeder uit elkaar gegaan?
Ik kan me voorstellen dat ze ook superverwend wordt vanwege het schuldgevoel van de ouders door de scheiding.
Niet dat jij het nu gemakkelijker krijgt door je dit te realiseren, en ik zou ook niet weten hoe dit probleem aan te pakken, want als haar vader en moeder zich schuldig blijven voelen en dochter onzeker, zal deze situatie zo blijven.
Hoe reageert je vriend in de discussies die je hier met hem over hebt?
tsja, kansloos
Hoi Suzie
Ik snap eerlijk gezegd niet waarom je bij hem bent gaan wonen terwijl dochter nog in zijn/jouw bed lag. Zij moest vertrekken omdat jij naast haar vader ging slapen. Dat is al een rare situatie om een relatie te beginnen.
Verder boft het meisje dat ze zoveel aandacht van haar vader krijgt. Beter teveel aandacht dan geen aandacht, denk ik dan maar. Misschien heb je er zelf wel moeite mee om hem te moeten delen met de kleine meid. En ben je onbewust al een strijd met haar aan gegaan om de aandacht van de vader. Dat ga je nooit winnen. Kinderen komen altijd op 1!
En sommige kinderen zijn nu eenmaal vroeg wakker. Ben blij dat het geen 6 uur is, die zijn er ook! En dan is ze ook nog alleen, geen broertje of zusje voorhanden. Lijkt me logisch dat ze naar jullie toe gaat. En natuurlijk kun je ook wel eens zeggen: nu even niet.
Bekijk het ook eens van de kant van het meisje: haar ouders zijn gescheiden en papa heeft een nieuwe vriendin. Daar heeft zij niet voor gekozen! Dat doet ook iets met een kind.
Het is vrij normaal dat ouders niet altijd op één lijn zitten qua opvoeden: iedereen komt immers uit een ander nest en stiekem neem je veel van je ouders over. Jouw rol is dan nog moeilijker omdat je niet haar moeder bent. Het lijkt mij verstandig als je eens met je vriend gaat praten hoe hij het allemaal voor zich ziet. Het is namelijk zijn dochter en als hij iets anders voor ogen heeft, dan moet hij dat duidelijk maken aan jou. Leg hem uit waar je bang voor bent en waar je last van hebt. Misschien komen jullie er dan uit. A
Succes ermee!
Een enkeltje eenzaamheid
Je vraagt wel een beetje naar de bekende weg, Suzie. Spreekt het niet voor zich, dat dit ‘verwennen’ niet normaal is? Het is ook geen ‘verwennen’, maar in zekere zin een vorm van kindermishandeling.Van ouders mag je immers verwachten dat zij hun kind(eren) zo goed mogelijk voorbereiden op deelname aan de samenleving? Door hoort begrenzen bij. Met het ‘verwennen’ laten jouw partner en zijn ouders het meisje slechts vertoeven in een onwerkelijke, fantasie/droomwereld.
Ongetwijfeld handelen zij vanuit het idee dat de scheiding erom vraagt en veronderstellen zij dat het kind hun er dankbaar om zal zijn. Beide gedachtes berusten wat mij betreft op een misvatting.
Mooi en aardig om een sprookjesachtige leefomgeving te creëren teneinde het kind te ontzien, maar daarmee doen zij het ernstig tekort. Zij krijgt nu van alles mee, behalve de broodnodige realiteitszin. Bovendien bevestigen zij haar slechts in het idee zielig te zijn en blijft zij verstoken van echte liefde en erkenning: er mogen zijn, zoals ze is (een uniek mens van vlees en bloed), met sterke en zwakke punten (net als iedereen). Normaal bouwt een kind zelfvertrouwen door middel van eigen prestaties. Als je vrijwel alles door anderen in de schoot geworpen krijgt, komt alle eer hun toe i.p.v. jou.
Eigenlijk komt het ‘verwennen’ neer op zoet houden. En met zoet houden laat je een kind niet groeien, maar hou je het klein. Een schijnleven als een prinses, verheven boven alles en iedereen, is geen geborgen bestaan, maar een eenzaam. De pijn om de scheiding wordt er echt niet kleiner van, maar eerder groter. De eenzaamheid zal haar onverzadigbaar maken; d.w.z. tot een bodemloze put. In haar hart zal venijn de plaats innemen van dankbaarheid.
Gaan zij op deze voet verder, dan zullen je partner en schoonouders nog bedrogen uitkomen. Toch houden zij niet alleen jouw stiefkind voor de gek, maar vooral ook zichzelf. Mochten zij t.z.t. stank voor dank krijgen, dan hebben zij dat aan zichzelf te danken.
Rode krullenbol
Correctie
"Door hoort begrenzen bij." moet zijn: "Daar hoort begrenzen bij."
tja
Inderdaad vragen naar de bekende weg...
Waarom komt ze maar 2,5 dag per week bij haar moeder?
Hoe gaat het op school? Sociaal en cijfers?
Ik denk dat ik een heel stevig gesprek met mijn vriend zou hebben en als er niets iets veranderd dan zou ik weg zijn. Bedenk dat dit kind gewoon schreeuwt om begrenzing wat ze niet krijgt. Daar zou ik verder niet meer bij willen zijn als de ouders haar dat niet kunnen geven.
