foto's showen van kleinkinderen

geen probleem

Ik heb geen kleinkinderen maar ik vind het leuk als leeftijdgenoten trots foto's en filmpjes laten zien. Ik heb ook geen paard maar ik vind het leuk als collega's foto's en filmpjes van hun paard laten zien. etc etc.

wat ik eigenlijk bedoel te zeggen

is dat het niet zielig is om geen kleinkinderen te hebben en het altijd leuk is om te zien dat mensen trots zijn op al hetgeen waar van ze houden.

Schattig

Ik vind het altijd schattig als collega's of vrienden foto's laten zien. De liefde en trots voor hun eigen kinderen én kleinkinderen spat eraf. De verbazing dat hun eigen kind, ooit baby dít voor elkaar krijgt en het zo goed doet. Bijna als de eerste keer op het potje of zo maar dan de volwassen variant. Ik vind het heel mooi.
Geen tien foto's van een kind en na een bepaalde leeftijd is het wat minder schattig maar dan vind ik een paar foto's nog steeds leuk.

Geen probleem

Ik vind het leuk als mensen trots foto's laten zien van wat dan ook. Kinderen, kleinkinderen, huisdieren, vakanties, het maakt me niet uit. Het gaat mij eerlijk gezegd een beetje te ver als ik rekening moet houden met wat die andere niet heeft als ik mijn eigen foto's wil laten zien.

Niet echt boeiend

"Laatst was er een personeelsactiviteit met collega's die ik maar eens per jaar zie en met wie ik verder geen contact heb. Prompt trok na het eten elke oma haar telefoon en iedereen keek geduldig en riep oh en ah."

Als ik dit lees, hoor ik direct het antwoord in mijn hoofd dat de kinderen altijd geven als ik vraag hoe het op school was die dag: saaahaaaaiiiiiiiiii.Vooral omdat je die mensen blijkbaar amper kent.

Sowieso vind ik dat getuur op smart phones geen sfeerverhogend element bij samenkomsten.

Bij iemand die ik maar 1x per jaar zie kan het me ook niet boeien, maar wiens wel en wee ik dagelijks lees op het forum is het weer een ander verhaal

Los van het feit dat je er familiaal gedepriveerden met hun gemis confronteert, kan het geen kwaad te je te realiseren dat jouw nazaten niet voor iedereen boeiende gespreksstof zijn. Ik was laatst op een klein feestje waarin een mij verder onbekende vrouw de hele conversatie domineerde met de schoolse wedervaardigheden van "ons Jennifer", natuurlijk zeer hoogbegaafd en te weinig uitgedaagd door school.

Toen schoot het het wel even door me heen dat ik op OOL dit onderwerp had kunnen skippen en verder had kunnen surfen naar keukenmachines in HNH of smeuiig relatieleed (waarom praat daar eigenlijk niemand over op feestjes?)

Maar misschien ligt het aan mij hoor,als ik vroeger mijn ene zwager naar de vier envelopjes met vakantiefoto's zag reiken, schoof ik ook zo discreet mogelijk een paar stoelen op, richting lectuurbak. Aan mijn was het wel besteed.

Mijn schoonouders waren al 65 toen ze opa en oma werden. Ondanks dat ze zelf vroeg aan 5 kinderen begonnen waren. De meesten van hun vrienden hadden al zo'n tien jaar eerder kleinkinderen. Van hen weet ik dat ze er moeite mee hadden dat het op feestjes nergens anders om leek te gaan.

Ja saaaaai, inderdaad.

Ik ging vroeger zelf al niet de deur uit met een reeks foto's van mijn kind, wel één voor iemand die er dan speciaal naar vroeg. Die ene foto zat in mijn portomonnee.
Maar zo'n hele reeks kijken van pietje in bed, pietje in de box, pietje die lacht, pietje....saai.

Ik werp een blik op de smartphone van de trotse oma, knik liefdevol hoe schattig het kindje is en hoop dat het daarbij blijft.
Dit telt voor alle foto's eigenlijk, baby's, dieren, vakantie's, nieuw huis, nieuwe auto.
Als ik de complete diaserie wil zien maken we wel een aparte afspraak

Nee

Eigenlijk niet zo vaak. Ik heb wel foto's van kinderen en kleinkinderen in mijn telefoon maar ik laat ze zelden zien. Zeker niet aan mensen die mijn kinderen niet kennen. Ik denk namelijk dat die er niet zo veel interesse zullen hebben. Als het gesprek toevallig op (klein) kinderen zou komen dan kan het natuurlijk wel zijn dat ik eens een foto laat zien maar als het gesprek op honden komt laat ik ook een foto van de honden zien. Dus dat is niet voorbehouden aan alleen (klein)kinderen.
In gesprekken met collega's gaat het niet zo heel vaak over familie perikelen dus dat komt eigenlijk nooit te voorschijn.
Overigens ben ik zelf ook niet zo geïnteresseerd in foto's van andermans kleinkinderen. Kinderen vind ik nog wel leuk om te zien maar kleinkinderen is echt niet zo interessant voor vreemden. Het is natuurlijk anders als ik de gezinsleden ken. Maar als het gaat om collega's/vaag bekenden waarvan ik de kinderen niet eens ken dan hoef ik inderdaad geen heel verhaal aan te horen over de kleinkinderen. Dus ik neem aan dat mensen daar van mij ook niet op zitten te wachten.
Maar uiteraard heb ik de foto's bij me dus ik kan ze zo laten zien aan de liefhebbers

Het is natuurlijk wel anders als ik met vriendinnen afspreek, die kennen mijn kinderen en kleinkinderen ook dus die willen vaak wel een update, met beeld erbij.

Weke oma's

Mijn twee oudere zussen hebben kort geleden allebei hun eerste kleinkind gekregen. Het verbaast me te zien hoe ze zijn veranderd van wakkere, intelligente op de buitenwereld gerichte vrouwen tot weke oma's met leesbrillen :-p en extra grote smartphones waar de godganse dag die kleinkinderen op verschijnen. Ik maak er wel grappen over en ik geloof zeker dat er zo nu en dan een signaal wordt opgevangen. Ik gun het ze natuurlijk van harte en ik denk(hoop!) ook dat het wel een keer minder wordt, maar dit moeten ze echt niet doen op hun werk of met een personeelsuitje.
Zelf heb ik relatief veel oudere collega's met kleinkinderen, maar die gedragen zich gelukkig en houden de foto's een beetje in proporties. Kraaiende oma's met smartphones op mijn werk, moet er niet aan denken!

nou

heel af en toe vragen mensen me wel eens naar foto's. En dan heb ik ze niet. Afgezien van de pasfoto's in mijn portemonnee dan. Die niet eens erg recent zijn.

Ik ben een ontaarde moeder, denk ik

niet zielig

Ik heb geen kleinkinderen maar geniet ook als anderen hun foto's laten zien. Of als ik reeksen foto's zie langskomen op Facebook. Het zegt me vaak niets, maar ik geniet van de trots van de oma's.

Weet je wat pas echt zielig is? Krampachtig géén foto's laten zien omdat je bang bent dat het zielig is voor mensen zonder (klein)kinderen

Ah ja

ik praat liever over kinderen dan over werk of sport of andermans hobbies moet ik zeggen.
Die kinderen heb ik zelf gehad en al heb ik een redelijk groot inlevingsvermogen, het lichtje gaat een keer uit bij de hele avond met relatief vreemden over handbal praten.

Dus laat gerust je foto's zien, maak een selectie dan kijk ik nog met oprecht plezier ook.
Als ik zelf oma zou worden ga ik het ook doen.

Niet over nadenken hoe jij dat vindt, hoe een ander dat vindt, gewoon je aandacht als oma opeisen
Natuurlijk is er altijd voor iemand wel een pijnlijk moment, maar dat hoef jij niet te bepalen en om het juist dan idd krampachtig niet te doen maakt het er niet makkelijker op.

personeelsactiviteiten

Oef ja, nu weet ik weer waarom ik dat soort festiviteiten probeer te ontlopen. Moet er niet aan denken.
Ikzelf zou trouwens niet bang zijn voor pijnlijke momenten. Wel vind ik het enigzins onbeschoft om lang(!) aandacht op te eisen voor onderwerpen die overduidelijk niet iedereen boeien.

Astrid

"Als ik zelf oma zou worden ga ik het ook doen.

Niet over nadenken hoe jij dat vindt, hoe een ander dat vindt, gewoon je aandacht als oma opeisen "

Wat moet je anders als oma. Laten we wel wezen, het is treurig dat je leven ten einde loopt. Dat er kleinkindertjes zijn die juist het leven instappen is volgens mij dan heel belangrijk. Het verbaast mij vaak hoe goed kleine kinderen en ouderen klikken.

"Natuurlijk is er altijd voor iemand wel een pijnlijk moment, maar dat hoef jij niet te bepalen en om het juist dan idd krampachtig niet te doen maakt het er niet makkelijker op."

Helemaal mee eens. Als een deel van die toehoorders tot de soort behoorden die altijd met veel moreel poeha aankondigden dat zij geen kinderen op deze wereld wilden zetten vind ik het ook nog wel terecht.

MiekeMieke

"is dat het niet zielig is om geen kleinkinderen te hebben en het altijd leuk is om te zien dat mensen trots zijn op al hetgeen waar van ze houden."

Voor sommige van die mensen kan het wel degelijk zielig zijn. Omdat ze eenzaam zijn, achteraf toch kinderen hadden gewild, ruzie hebben met hun familie, onvruchtbaar waren. Etc. etc.

En voor anderen is het waarschijnlijk niet zielig. Ik kan me daar niet veel bij voorstellen, maar ze zijn er vast.

Weer wat geleerd

Praten over kinderen en opvoeden in het algemeen, vind ik van een andere orde dan als klapvee dienen voor ongegeneerde pronkzucht van een vage bekende. Ik dacht altijd dat deelnemers aan dat soort gesprekken met een half oor luisterden, popelend het juiste moment afwachtend waarop ze zelf de telefoon konden trekken. Blijkbaar zijn er mensen echt plezier beleven aan het bekijken van onbekende koters.

Vind ik goed nieuws. Voortaan durf ik met een gerust hart los te gaan over mijn Ken en de de geneugten van het breien. Dat wisten jullie vast niet, maar daar is een hele revolutie in gaande: van rechte naalden naar kabels met losse opzetstukjes, van van de boord naar top down, van traditioneel naar continental enz, enz, enz. Ga ik vast een hoop mensen veel plezier mee doen.

zielig?

Ik ben hier heel kortdoordebocht in. Ik heb zelf jarenlang gedacht onvruchtbaar te zijn (ben 10 jaar aan het "proberen" geweest, en toen ik dacht "laat dan ook maar zitten, het is goed zo" kreeg ik binnen een paar jaar mijn kinderen, zonder kunstgrepen.

In de veronderstelde kinderloze tijd vond de omgeving het zieliger dan ik zelf. Oké, ik vond het jammer, maar er waren nog zoveel andere manieren om iets van je leven te maken.

Door omstandigheden is het niet zo vanzelfsprekend (maar ook niet onmogelijk) dat ik oma zal worden. En wat er ook gebeuren zal, het is goed zoals het is.

En zo mis ik wel meer dingen die voor veel andere mensen vanzelfsprekend zijn en dat wordt door sommige mensen ook zielig gevonden. Maar persoonlijk kijk ik liever naar wat ik (nog) wél heb. En ik zou het heel vervelend vinden als men daarom bepaalde onderwerpen ging mijden omdat ik iets niet heb. Kleinkinderen bijvoorbeeld. Sluit me niet buiten alsjeblieft, dán ben ik pas écht zielig! Niet omdat ik iets niet heb, maar omdat ik er buiten word gehouden.

Kom maar op met die foto's van kleinkinderen, nieuwe auto's, vakantie op Bali, je nieuwe partner en al dat soort dingen die ik niet heb, maar anderen wel gun en oprecht meeleef met hun plezier daarmee! En weet je? Het kost me geen enkele moeite of opoffering! Want je bent niet zielig als je iets niet hebt (en dan zwaai ik wel rond met foto's die voor mij weer veel betekenen )

Dit zeg ik omdat ik zelf 10 jaar een onvervulde kinderwens heb gehad, daar echt wel verdriet over had, maar ook besefte dat het leven gewoon verder ging en er meer dingen in het leven zijn (tot ik op een dag tot mijn stomme verbijstering toch zwanger bleek ).

Er zijn namelijk meer dingen in het leven dan (groot)ouder worden. Dat ik uiteindelijk toch moeder werd zie ik, ook ruim 20 jaar later, nog steeds als een verrassende bonus

Kenfan

Gewoon doen! Je merkt vanzelf wel wie je steeds vaker ontloopt zodra je je foto's tevoorschijn haalt en wie er op in gaat door te vragen of jij het voor elkaar krijgt een mooie entrelac te fabriceren

Hortensia

"Er zijn namelijk meer dingen in het leven dan (groot)ouder worden. Dat ik uiteindelijk toch moeder werd zie ik, ook ruim 20 jaar later, nog steeds als een verrassende bonus "

Ik vind het aandoenlijk om te zien dat jij de illusie hebt om nu al te weten hoe je je op je 85e of 95e gaat voelen en hoe je dan op je leven zult terugkijken. Zou je dan nog steeds vinden dat er belangrijkere dingen zijn? Of is je perspectief misschien volledig omgedraaid?

Denk je werkelijk dat je dan nog dezelfde persoon bent?

If you want to make God laugh tell him about your plans...

ook zoiets

Mensen die hun vakantiefoto's 'even' willen laten zien, en dan zeggen: ja ik heb ze nog niet uitgezocht hoor, we gaan er wel even snel doorheen. En dan komen er 900 foto's...
ARGHH!!

Nee, doe mij dan wat kiekjes van je kleinkinderen, leuk, kom maar op!

Ik zeg niet dat er belangrijkere zaken zijn, integendeel, want dan hang ik er een waarde-oordeel aan. Ik zeg wel dat er ANDERE zaken zijn. Als je het één niet kunt krijgen, dan is er vast wel iets anders dat van belang kan zijn. Wat benauwend als je je kinderen en kleinkinderen verantwoordelijk gaat houden voor wat belangrijk is voor JOUW leven!

Als ik straks terug kijk hoop ik echt dat mijn terugblik op het leven zich niet alleen maar focust op "waarom kreeg ik niet dit" en "waarom mocht ik dat niet behouden", want dan heb ik een akelige oude dag. Ik hoop wel dat ik terug kan kijken met het idee van "maar gelukkig had ik wel dát, en wat ben ik blij dat ik dan toch nog dát kon doen, ook al zaten dit, dit en dit er voor mij niet in".

Ik ben graag van de halfvolle glazen en van het denken in mogelijkheden in plaats van moeilijkheden.

Jammer als er geen kleinkinderen komen en hartstikke leuk als ze wel komen, maar ik weiger er mijn levensgeluk op zo'n beperkende manier van af te laten hangen.

Jippox

En dan krijg je vervolgens 900 nog niet uitgezochte foto's van kleinkind

Voor alle foto's geldt: leuk, kom maar op, maar wel gedoseerd

Hortensia

Dat lijkt me een gezonde instelling en dat je hem maar lang mag volhouden, maar dat weet je niet van te voren. Wie weet zit je straks op je verzorgings kamertje toch te hopen op een bezoek van je kleinkindertjes.

kenfan

Getriggerd door jouw reactie denk ik even aan de foto's op mijn telefoon. Ik geloof eerlijk dat daar meer foto's op staan van breiprojecten, bak- en kookuitprobeersels en andersoortig hobbymatig gedoe dan foto's van het gezin. Bij nader inzien: ik weet het wel zeker.

En on-topic. Eindeloos foto's kijken van (klein)kinderen van relatief onbekenden is aan mij niet besteed. Ik zal heus wel de verplicht ahs en ohs roepen, maar echt een plezier? Neuh. Overkomt me ook nauwelijks trouwens. Naaste collega's of andere bekenden daarvan wil ik natuurlijk foto's zien. Je hoort de verhalen zo af en toe. Ik ben nieuwsgierig genoeg om er beeld bij te willen hebben.

tja

Mijn ouders rekenden niet meer op kleinkinderen, wij waren "al" 5 jaar getrouwd en 30+/40+ toen ons kind kwam. Mijn zus was op het moment dat ik zwanger raakte moment nog vrijgezel. Uiteindelijk zijn we nu 3,5 jaar verder en hebben ze 3 kleinkinderen.

Overige leken zij zelf een mooie manier te hebben gevonden om hun "gemis" van kleinkinderen te compenseren. Ze hadden veel vrienden met kleine (klein)kinderen waar ze dan nog weleens op pasten en nog steeds oppassen.

Ik geloof best dat de foto's en filmpjes worden gedeeld zeker de "eerste stapjes, woordjes etc".

Misschien wel, misschien niet. Maar zoals ik nu in het leven sta zie ik dat niet gebeuren. Ik ben vanwege een ziekte al vaak afhankelijk van anderen en mis dingen die voor mijn generatie wel redelijk vanzelfsprekend zijn. Maar ik heb geen keuze wat dat betreft. Dan kan ik mezelf heel zielig vinden, ik kan ook kijken wat ik nog wél kan en waar ik nog wél van kan genieten.

Door mijn beperkingen is ook mijn sociale leven niet wat je van iemand van mijn leeftijd zou verwachten en wat ik zelf had gewenst (ligt niet aan anderen, maar aan mijn conditie). Dat is jammer, er gaan weken voorbij dat ik alleen de thuishulp en de kassajuffrouw spreek, maar ik heb besloten mijn leven hier niet door te laten bepalen en wil dan ook absoluut geen medelijden van wie dan ook. Ik ben NIET zielig, ik verzin wel andere manieren om mezelf bezig te houden!

Vandaar dat ik vermoed dat ik straks als ik 80 ben (als ik dat überhaupt al haal) niet bepaald zal verkommeren wegens gebrek aan aandacht van anderen buiten de zorgverleners, als die tenminste niet helemaal zijn wegbezuinigd.
Iedereen is welkom, en het zou jammer zijn als mijn kinderen geen tijd voor me zouden hebben, daar zou ik echt niet om juichen, maar als ik zo afhankelijk van anderen ga worden en geen enkel alternatief heb om toch nog iets uit het leven te halen, al was het kruissteken borduren of koolmezen tellen, dan hoop ik dat die pil van Drion in mijn nachtkastje ligt.

Maar misschien ben ik wel erg extreem qua relativeren.

Zielig is een heel naar woord Ad Hombre

Ik zou best kleinkinderen willen hebben maar ik ben toch niet zielig omdat ik ze niet heb en ik kan mij voorstellen dat het leuk is dus ik vind het ook leuk als een ander dat plezier met mij deelt. Ik ben zelf niet mooi om te zien maar dat maakt het nog niet zielig om geconfronteerd te worden met mooie mensen, integendeel! Er zijn zoveel dingen in het leven die je had willen hebben maar niet hebt gekregen maar dat maakt nog niemand zielig.

Leuk juist

Mijn lieve collega van in de zestig is zó apetrots op zijn kleindochter dat hij regelmatig foto's en filmpjes laat zien. Ik vind het schattig, hij probeert zijn trots een beetje in te houden maar het druipt er van af. Onze ongewenst kinderloze collega's (wel allemaal 50+) vinden het volgens mij ook altijd leuk om foto's van, of nog beter, de (klein)kinderen zelf te zien. Het zal er wel mee te maken hebben dat we een onderwijsorganisatie zijn en dat we sowieso veel belangstelling voor elkaars wel en wee hebben.

Als saaie mensen saaie foto's van hun saaie kinderen laten zien heb je tenminste wat afleiding. Een gesprek met zo'n saaierd loopt meestal toch niet zo vlotjes, dan maar foto's kijken. Mooie oefening in maatschappelijk aanvaardbaar commentaar geven zonder te liegen.

skik

skik hi hi

Maatschappelijk aanvaardbaar commentaar zonder te liegen. Dat is wel een hele uitdaging! Iets leuks, aardigs dus liefst positieve dingen zeggen over iets dat je niet echt boeit.
Ik kijk sowieso niet graag foto's van andere mensen, of het nu de (klein)kinderen zijn of de vakanties, als je er niet bij was dan zegt zo'n foto je helemaal niets.
Een foto van een kleinkind, prima dan heb ik er een beeld bij maar verder? De eerste stapjes van Kees verschillen niet veel van de eerste stapjes van Truus.
Foto's van mooie landschappen, gebouwen, kunstwerken enzovoort dat wil ik nog wel met oprechte interesse bekijken maar de gemiddelde vakantiereportage bestaat toch meestal uit Henk voor de tent en Toos voor de caravan, laat die maar achterwege.

Gokje

Die mensen die heerlijk mee kunnen zwijmelen bij andermans kinderfoto's, veerden die ook blij op van hun stoel als de visitekindertjes langdurig een volwassen gesprek onmogelijk maken door de aandacht op te eisen voor (niet zelden) vroegrijpe dansjes, ad hoc geimproviseerde "toneelstukjes" zonder kop en - nog erger - of staart? Ik vermoed een overlap tussen die groepen.