Ergeren aan kinderen, een nieuwe hobby voor ouderen?
Ik las in een ander draadje dat mensen geluidsoverlast ervoeren van een basisschool, dat kinderen in de loop van de jaren steeds meer zijn gaan schreeuwen.
Gisteren was ik met mijn jongste naar de bibliotheek, waar het een gezellige drukke boel was. Vanwege kinderboekenweek was er een activiteit georganiseerd voor de onderbouw van de basisschool. Voorlezen, knutselen, muziek.
Toen wij in de rij stonden om de boeken te laten scannen kwamen we bekenden tegen en stonden daar even mee te praten, vanwege de drukte iets harder dan fluistertoon. Begint er een bejaarde tegen ons te zeuren, dat het toch eigenlijk niet kan, zoveel drukte in de bieb met muziek en alles en mensen die dan ook nog hard gaan praten, en een huilend kind! In de bibliotheek hoort het stil en rustig te zijn!
Het lijkt wel een nieuwe hobby voor bejaarden: Je ergeren aan kinderen!
Even een greep uit de confrontaties van de afgelopen twee jaar:
- De bejaarden gaan op woensdagmiddag naar de bieb waar vanwege kinderboekenweek activiteiten zijn en gaan zich dan luidkeels lopen ergeren aan de kinderen.
- Onze kapper heeft 1 keer in de zes weken kindermiddag, met limonade en iets lekkers voor de kinderen en leuk voor ouders, korting op de prijs van het knippen. Vooraf aangekondigd en ook een groot bord bij de deur. Bejaarde komt binnen en wil per se geknipt worden, kapster zegt dat het kindermiddag is en dus druk en soms gehuil. Bejaarde gaat toch door, en zit zich vervolgens luidkeels te irriteren aan de huilende peuters.
- Jongste van mijn vriendin werd gedoopt in een PKN kerk, dus tijdens een reguliere viering. De bejaarde die bij ons in de bank schoof, vond dat al die kinderen maar gauw naar de "kinderkerk" bijeenkomst moesten gaan, want met deze drukte kwam zij niet toe aan haar bezinningsmoment.
- Nieuwe bewoner van een huis naast de school, die vervolgens iedere ouder op hoge poten komt vertellen dat het halen en brengen zoveel overlast veroorzaakt. Koop dan geen huis naast een school denk ik dan.
Natuurlijk ergert iedereen zich wel eens aan kinderen en zal dat, al dan niet bewust, uitspreken. Ook ik maak mij er schuldig aan als kinderen voor de locatie waar ik mij bevind te veel herrie maken, dan stoort mij dat en als het echt veel te gek is dan zeg ik er wat van. Ook erger ik mij wel eens aan bejaarden die vanwege afnemend gehoor te hard praten in een concertzaal, maar ik zal ze daar nooit op aanspreken.
Wat vinden jullie: Heeft een bejaarde die zich willens en wetens in een kinderevenement begeeft, recht om te klagen over de overlast die kinderen veroorzaken?
grappig hoor
deze discussie. Ik heb dan nooit krijsende kinderen gehad, die van mij zijn altijd heel tevreden:-p Ze hebben dan wel weer het onhebbelijkheidje om met zijn tweeën te willen rondrennen in supermarkten, warenhuizen, restaurants en daar heb ik dan wel altijd een zware dobber aan om dat een beetje in te tomen. Ik probeer dus meestal ook niet twee kinderen mee te nemen de supermarkt in.
Verder spreek ik andere kinderen altijd aan als ik last van ze heb en de ouders niet in de buurt zijn. Ik zou het ook niet fijn vinden als mijn kinderen wat uithalen uit mijn zicht en andere mensen daar last van hebben, dan mag een ander daar best wat van zeggen.
En als een kind echt heel vervelend gedrag vertoont en de ouders doen er niets aan, wil ik er ook wel iets van zeggen. Een keer ingegrepen bij een evenementje in de dierentuin: een groter kind (van 10) drong zo schandalig voor - echt kleine kinderen omgooien enzo, en dingen afpakken van anderen - en niemand deed er wat aan. De dierentuinmedewerker zei er wat van en toen begon het kind ook nog vreselijk te schelden en te gillen. De ouders stonden erbij, maar niemand deed wat. Heel apart.
Zaterdag
Vaak gezien, ouders die hun kinderen de hele zaterdagmiddag mee slepen door de stad. Of de Ikea. En dan Om 4 uur 'nog even' de Albert Heijn in. En dan verbaasd zijn dat hun kinderen overlast veroorzaken bij anderen, door gejengel en gekrijs, en dat die anderen daar nog wat van vinden ook.
Goh Fred wat weet jij dat allemaal goed
Dus jij weet van de mensen in de supermarkt precies wat ze die dag al gedaan hebben? Jee hee ben jij helderziende of zo?
Wat ik toch wel opvallend vind is dat iedereen hier lijkt te weten waarom een kind jengelt.
Sorry hoor maar dat gaat er bij mij niet zo in.
Toen mijn dochter peuter-kleuter was dacht iedereen ook te weten hoe het kwam. En ik werd ronduit niet goed van alle soms nog goed bedoelde opmerkingen erover.
Het beste bleek toch te helpen: niet toegeven, laat maar krijsen. Als ze eens bij iemand was (oma, de juf, de oppas) geweest die wel toegaf was ik meteen weer terug bij af. Vandaar dat het ook niet snel is overgewaaid. Zeker op school raak je toch een stukje invloed op je kind kwijt. Ik snapte de juf wel hoor, maar handig was het niet.
En bij haar kon je beter wel eerst een hele dag op pad gaan, dan was ze veel braver dan als je in de ochtend boodschappen deed. Blijkbaar was ze dan juist te moe om moeilijk te doen.
Ze is nu 11 en een heel lief kind met een heel eigen mening, maar nooit op een vervelende manier. Gelukkig is het goed gekomen.
moe
Om vier uur in de middag is een kind gewoon moe. Dan gaat het jengelen, zeker als het mee gesleept wordt naar een drukke supermarkt. Dus dat is gewoon niet zo handig.
En ik zie de mensen hun kinderen mee slepen, door de stad, door de IKEA.. Superdruk, veel te veel prikkels. Dus dan heb je inderdaad geen hogere psychologie nodig om te snappen dat je kind het wel gehad heeft. En de omstanders trouwens ook..
Fred
Je kunt het snappen, veronderstellen vind ik een beter woord in deze. Je weet niet wat er aan de hand is.
Liep zelf ooit twee dagen na Sinterklaas met een zojuist uit het ziekenhuis mee naar huis genomen bijna 2 jarige boodschappen te doen. Kind jengelde behoorlijk, maar er moest toch ook weer wat voorraad in de koelkast.
Komt er ook zo'n bijdehante bloemetjesjurk tegen mijn kind aan teuten: "Ja jij bent moe he? Al die festiviteiten met Sinterklaas daar worden kindjes moe van."
Dan denk ik: Mens hou je mond als je niet weet wat het hele verhaal is.
nee
Commentaar is nooit leuk, kan ik op zo'n moment ook niet goed hebben. Geef het volgens mij ook nooit, daarom spui ik lekker hier
want het klopt natuurlijk wel van die vermoeide kinderen. En dat bedoel ik niet zo persoonlijk naar mensen toe, maar ik denk wel dat tegenwoordig op dat gebied heel veel van kleine kinderen wordt gevraagd. Druk druk druk en toch al veel prikkels.
Dochter, je mag natuurlijk zelf weten dat je je kind zo opvoedt, 'laat maar krijsen'. Op de een of andere manier vind ik het toch wat naar klinken, en dat is misschien ook mijn moeite met die situatie in het ooenbaar. Ik heb een beetje het gevoel alsof ik midden in een ruzie beland, ofzo. Te intiem. Door er zo in meegetrokken te worden als buitenstaander vind ik daar dan ook vanalles van op dat moment, en het is voor mij een weinig sympathieke manier van omgaan met je kind. Heb er niks mee te maken, maar word er wel flink mee geconfronteerd.
Vind het vreemd dat je zo'n beetje stelt 'toegeven of krijsen', dat lijkt me wel een zeer beperkte zienswijze?
Het hele verhaal.
Ik neem aan dat niet alle jengelende kindjes in de supermarkt een zielig verhaal compleet met ziekenhuis opname hebben..
ehm half a twin
Wat deed die vrouw verkeerd terwijl ze alleen maar lief en begripvol was?
Jij hebt echt moeite met anderen/oudere mensen die dingen anders benaderen dan jijzelf hè?
Ik zou de vrouw op mn knietjes danken voor zoveel lievigheid en begrip. Je zou ook kunnen denken wie neemt er nu een kind kort na een ziekenhuisopname mee naar de supermarkt.
Wat is er trouwens mis met een bloemetjesjurk?
mist de nuance
In platte tekst is de toon waarop en de blik waarmee moeilijk aan te geven. Lief en begripvol was het absoluut niet.
Fred
"Om vier uur in de middag is een kind gewoon moe. Dan gaat het jengelen, zeker als het mee gesleept wordt naar een drukke supermarkt. Dus dat is gewoon niet zo handig."
Om 4 uur heeft ie net z'n slaapje gehad toch?
"En ik zie de mensen hun kinderen mee slepen, door de stad, door de IKEA.. Superdruk, veel te veel prikkels. Dus dan heb je inderdaad geen hogere psychologie nodig om te snappen dat je kind het wel gehad heeft. En de omstanders trouwens ook.."
Ja, alsof je een keus hebt. Alsof je als ouder maar iedere keer als je moet shoppen een oppas kan laten opdraven. En alsof je niet ook eens wat met het hele gezin wilt doen na al die gezamelijke werk en school weken. Alsof je met een 'lastig' kind ineens de winkel niet meer in mag omdat Fred er last van heeft en omdat ie andere kinderen eerder ook al bij Ikea heeft gezien.
Kinderen zijn gewoon in het algemeen lastig druk en uitdagend (uitzonderingen daargelaten, maar daar maken de ouders zich dan weer zorgen over). Als ouder probeer je dat (hopelijk) in toom te houden, dat heet opvoeding.
Ad Hombre
Dat is nou net wat ik ook had willen schrijven! Niet iedereen kan zomaar een oppas optrommelen. Bovendien vinden kinderen zo'n uitstapje vaak erg leuk en spannend. En tja, dan gedragen ze zich nog niet volwassen. Maar dat betekent niet dat ze maar uit de openbare ruimte geweerd moeten worden, en steeds bij een oppas gestald moeten worden. Die opvoeding duurt niet voor niets 18 jaar. In onze verwende maatschappij willen wij misschien niet geconfronteerd worden met de mindere kantjes van de opvoeding van een kind, net zoals we niet geconfronteerd willen worden met armoede of ziekte van anderen. Maar het hoort er allemaal bij en in de meeste maatschappijen doet niemand er moeilijk over.
hmm
Ik vraag me af waarom Fred hele middagen jonge gezinnen achtervolgt naar de Ikea, het winkelcentrum en vervolgens naar de supermarkt. Om, als het kind dan een beetje moe is te roepen: ZIE JE WEL?
Negeren
Tja je hebt negeren en negeren.
Ik negeerde dan alleen het gedrag van mijn kin. Niet mijn kind zelf, nogal een wezenlijk verschil.
Wat ik verontrustend vind is dat het lijkt of niemand meer ook maar iets van elkaar kan verdragen.
We leven inderdaad in een behoorlijk prikkelvolle omgeving, en zeker voor kinderen is dat best heftig.
Komt nog eens bij dat ouders hun kinderen juist tegenwoordig zo perfect mogelijk willen opvoeden. We hebben er veel minder maar besteden er zo veel meer tijd aan dan een generatie terug.
En ouders kregen naar mijn idee nog nooit eerder zoveel commentaar erop. Ouders doen het per definitie fout.
Het zou wel fijn zijn als er gewoon weer wat meer begrip kwam. Niet alleen voor ouders, maar ook de ouderen en de pubers (die doen het helemaal altijd fout geloof ik).
Ga bij jezelf na; die fase heb je ook gehad of krijg je nog.
Ik was dus ook een krijsende peuter. En ook een super lastige puber, maar men wat lag ik vooral met mezelf overhoop. Dat gedrag was gewoon schijn. En ik zie dat ook bij de huidige pubers terug.
Zo hebben mijn ouders nu heel veel moeite met de hele moderne wereld; en hun reactie is mopperen. Maar ik denk dat het gewoon hun manier van hun onrust uiten is.
Kijk en luister vooral verder en probeer nou eens niet te oordelen.
hele verhaal
"Komt er ook zo'n bijdehante bloemetjesjurk tegen mijn kind aan teuten: "Ja jij bent moe he? Al die festiviteiten met Sinterklaas daar worden kindjes moe van."
Jij kent ook niet het hele verhaal. Misschien was haar eigen kindje ook helemaal van de huppel door de drukte, en dacht ze dat die van jou daar ook last van had.
Verwend
"Ja, alsof je een keus hebt. Alsof je als ouder maar iedere keer als je moet shoppen een oppas kan laten opdraven. En alsof je niet ook eens wat met het hele gezin wilt doen na al die gezamelijke werk en school weken. Alsof je met een 'lastig' kind ineens de winkel niet meer in mag omdat Fred er last van heeft en omdat ie andere kinderen eerder ook al bij Ikea heeft gezien."
Ja jij en anderen hebben last van X, maar niet X doen is iets lastiger voor ons qua planning dus doen wel lekker toch X.
En als je daar kritiek op hebt zeggen we dat je het maar te slikken hebt, want 'kinderen horen erbij en in andere landen accepteren ze het ook'.
Zo kan je alles wel goed praten. Ja loslopende honden zijn irritant, maar maar hij wil zo graag los, heeft veel energie en het losloopveldje is best ver lopen en na 8 uur werk heb ik daar geen energie voor. Dus laat ik hem in het perkje gewoon los.
En niet klagen over overlast, want honden horen erbij, ook de minder leuke kantjes, en als een ander daar niet op zit te wachten is die ander maar verwend.
Fred is misschien verwend, maar wat dacht je van ouderen met een schel gehoorapparaat, of ASS-ers die ieder geluid superhard horen?
Theekopje
Situaties waarin kind gedwongen wordt meteen sorry te zeggen vind ik heel ongemakkelijk. Ik krijg dan meteen de neiging om te zeggen dat het helemaal niet zo erg was. Als de ouder het doet stel ik dat wel op prijs. Zo zou ik het ook doen en eenmaal terug bij ons tafeltje zou ik het er dan wel even over hebben met kind, voor de volgende keer...
Half a twin
Had jouw kind in het ziekenhuis gelegen of was je er met kind voor een bezoek aan een arts?
Dochter
Heeft jouw dochter een bepaalde diagnose waarom je zo met haar om moest gaan?
Kaaskopje
Hij was opgenomen geweest 2 dagen. Spoedopname dus ook geen tijd gehad om thuis de boel goed voor te bereiden. Man was weg voor werk dat echt niet nog langer kon wachten en opa en oma hadden al erg veel assistentie verleend, ik zat gewoon even helemaal klem.
Tja Fred
Boodschappen doen is nu eenmaal noodzakelijk. Als moeder (of vader) kinderen makkelijk thuis zou kunnen laten, zouden ze dat heus wel doen. Alleen al om zichzelf een hoop ongemak te besparen. Mijn overtuiging is dat kinderen in de publieke ruimte horen, ook de wat minder perfecte exemplaren met het wat minder perfecte gedrag en de minder perfecte ouders. Jammer dat jij daar zo een last van hebt. Die last veroorzaak je in mijn ogen voor het grootste deel zelf door alles zo negatief mogelijk in te vullen.
Teveel moeite
Het is dus teveel moeite. Snap ik best, maar dan moet je ook niet op kijken dat anderen iets 'teveel moeite' vinden en in plaats daarvan iets doen wat overlast veroorzaakt.
Geen diagnose
Maar ook nooit laten uitzoeken. Wel erg koppig. Maar dat zit in de familie (ik was net zo).
Maar na de kleutertijd was het ook (net als bij mij) over.
Ik heb het daar als moeder overigens wel extreem moeilijk mee gehad, want ik werd door veel mensen in mijn omgeving weggezet als slechte moeder. Zelfs mijn eigen moeder vond dat ik alles verkeerd deed; ze vond me veel te soft (tja mij gaf ze regelmatig een pak rammel, maar dat was heel normaal in die tijd geloof ik).
Dat ik nog een kind had die totaal niet koppig was was toeval.
En zolang zich er geen buitenstaanders mee bemoeiden had ik zelf niet eens zo'n moeite met haar gedrag. Een kind dat zo reageert gaat vaak voor zichzelf een lastige fase door.
Ik ben haar ook altijd liefdevol blijven benaderen. Maar ben nooit ingegaan op haar negatieve gedrag. Als zij iets (kr)eiste kreeg ze dat niet gedaan.
School drong overigens wel aan op onderzoek, maar in overleg met de huisarts hebben we besloten het niet te doen; op school was ook erg veel gedoe met een juf die overspannen werd en toen kwam er zowat iedere dag een andere invaller. Dat begon halverwege groep 1 tot eind groep 2. Dat zal zeker geen goede invloed op mijn kind hebben gehad.
Eind groep twee ging het ineens weer prima (met nog steeds die juf wissels).
Half a twin
Ik kan me voorstellen dat je dat gevoel had, maar als je mijn dochter was geweest en je had aangegeven dat je nog even de winkel in moest, dan had ik met liefde nog even voor je op willen passen. Vanuit het ziekenhuis de drukte van winkels opzoeken is echt niet prettig, dat zouden je ouders toch ook wel begrepen hebben? Was je man wel bij de spoedopname?
Teveel moeite
Ja, ik vond het teveel moeite om een betaalde oppas te regelen voor het doen van een paar boodschappen. En dat alleen om de Fredjes in deze wereld te behoeden voor alle mogelijke ongemakjes. Ik begin wat ergernis bij jouw onredelijke eisen te voelen. Blijf jij nu ook weg hier op het forum? Of zijn alleen jouw ( over)gevoeligheden de norm in het bepalen wie wel of niet welkom is in de publieke ruimte?
Dochter
Bij ons was het omgekeerd. Thuis moeilijk en op school juist niet. Waar de kleuterjuf wel last van had was dat mijn dochter álles in de gaten hield. Ze stuurde haar af en toe maar voor een klusje weg. Toen we vertelden hoe ze thuis was, viel haar mond open van verbazing.
Ik vrees dat ik het niet altijd kon opbrengen om het positief te benaderen, dus dat ging wel eens mis. Ik denk dat ik dat in jouw situatie ook niet altijd positief en stilzwijgend opgelost zou hebben. Het is goed afgelopen zeg je en dat is mooi, maar ik denk toch echt dat ik het zelf niet zijn gang had laten gaan in een winkel. Het zit er bij mij heel erg ingebakken dat een ander geen last van mij/ons mag hebben. Iets teveel misschien, maar soms kun je al wat sympathie winnen met wat zelfspot en je niet teveel als slachtoffer op te stellen. Dit is niet onaardig bedoeld overigens.
Of jij te soft met je kind omging kan ik niet beoordelen. Mijn dochter heeft twee vriendinnen die allebei tegelijk een eerste kind hebben gekregen. Van de ene had ze hooggespannen verwachtingen. Leuke mensen, leuk kind. Van de ander had ze het gevoel dat dat kind minder leuk zou worden doordat vriendin overal wat overdreven mee omging. Het omgekeerde bleek te gebeuren. De naar verwachting leukste ouders hebben een kind 'gekweekt' met wat onhebbelijke trekjes omdat het nogal vrij is opgevoed. De andere ouders hebben een kind wat beter luistert en prettiger gezelschap is, mede omdat niet alles wordt vergoeilijkt en goed gevonden. Conclusie van mijn nog kinderloze dochter: zoals stel 1 moet ik het dus niet doen.
Kaaskopje
Ja, man was wel bij de spoedopname maar moest op de dag dat zoon weer naar huis kwam buitenlandse gasten ontvangen op het werk. Mijn vader werkte toen nog en mijn moeder deed mantelzorg voor mijn hoogbejaarde opa. Soms zit je als moeder gewoon even helemaal klem en nee, je beslissingen die overlast veroorzaken voor anderen.
Prima dag mensen daar iets van vinden, ik vraag mij dan alleen af of ze hun mening meteen moeten delen.
In mijn openingspost begon ik over een activiteit in de bieb waar mijn kinderen niet aan meededen maar wel voor veroordeeld werden door zo'n zeurpiet. Ik erger mij aan dat soort ouderen maar zal ze daar niet op aanspreken. Ik heb geleerd dat ik niet alles zeg wat ik denk.
nee, is neem
Foutje vorige post en nu rare zin.
overgevoelig?
Blijf jij nu ook weg hier op het forum? Of zijn alleen jouw ( over)gevoeligheden de norm in het bepalen wie wel of niet welkom is in de publieke ruimte?
Ik denk dat ik heus niet de enige ben die krijsende en jengelende kinderen irritant vindt.
En ik vind dat iedereen moet proberen zo min mogelijk overlast voor een ander te veroorzaken. Net zoals een hondebezitter met een poepzakje in de weer moet, mensen die urenlang drumsolo's willen spelen maar studioruimte moeten huren, en en je in een flat geen barbecue aan steekt, ookal is het zo mooi weer..
Ouders zijn daar m.i. geen uitzondering in.
Kaaskopje, overlast
Ik vind het ook erg vervelend als mijn kinderen overlast bezorgen. Maar wat kun je doen als een kind gaat krijsen en er echt niet mee ophoudt (misschien behalve toegeven, wat ik dus nooit heb gedaan?)
Ik ben wel regelmatig naar huis gegaan zonder boodschap. Vanwege de overlast. Maar ja soms moet je echt eten in huis halen. Hier weren ook bij voorkeur boodschappen zonder kind gedaan, als het kon.
Omdat ik zelf als kind meppen kreeg bij ongewenst gedrag weet ik hoeveel impact dat op een mens heeft. Oke ik was onuitstaanbaar maar ik kan me die pakken rammel uit mijn kleutertijd nu nog voor de geest halen. En ook hoe bang ik was van mijn ouders. Die angst is ook nooit helemaal weggegaan (daarom is het nu ook zo pijnlijk dat mijn moeder zoveel commentaar op mijn opvoedstijl heeft).
Misschien heb ik daarom besloten het niet zo als mijn ouders aan te pakken? Ik vind het persoonlijk heel erg als kinderen bang zijn voor hun eigen ouders.
Niet dat ik nooit uit mijn slof ben geschoten. Op slechte momenten (zelf moe of ziek) heb ik zelfs wel eens een tik verkocht. Maar ik heb daar gewoon nog spijt van. En het hielp ook nog eens helemaal niet. Al hoor ik dat sommige kinderen heel erg inbinden als ze een tik krijgen.
Kaaskopje kinderen die anders zijn
In andere situaties dat komt mij bekend voor.
Ik ben zelf een poosje gymjuf geweest en dan schrokken ouders soms ook echt als ik vertelde wat hun kind deed in de les.
Dat konden ze zich echt niet voorstellen.
En niet altijd in de vorm van stout maar soms ook heel verlegen (en thuis altijd haantje de voorste). Of andersom, heel veel durven maar thuis overal bang voor zijn.
Vaak merkte je al als een ouder bleef om te kijken dan kon een kind in de les zich ineens totaal anders gaan gedragen.
Maar ik ben zelf ook anders thuis dan op mijn werk of op een feestje. Alleen hebben volwassenen geleerd dat minder te uiten, dus merk je dat niet zo.
