Ergens anders werken tegen de zin van dochter

Uiteindelijk is het jullie keuze

maar ik kan me wel voorstellen dat je de opstelling van je dochter wel onbewust mee laat spelen, of dat je ermee zit.
Ik denk dat ik haar wel voor een voldongen feit zou stellen, dit gaan we doen. Dan wordt het onafwendbaar voor haar, en groeit ze er hopelijk vanzelf naartoe.
Ik zou haar zeker niet als gelijke partner bij de overwegingen betrekken, maar wel weer deelgenoot maken van de plannen, en bv. meeslepen als je huizen oid gaat kijken.
Zelf zijn wij enkele jaren geleden verhuisd van de Randstad naar een wat landelijker omgeving in Duitsland. Dit was een behoorlijke overgang voor onze kinderen, hoewel we alles goed hadden voorbereid, inclusief de overgang zelf (alvast wennen, enz.). Vooral onze zoon van nu 13 (toen 10) heeft er erg veel last van gehad, wat nog steeds zijn uitwerking heeft. Ik merk dat ik me daar nu heel erg schuldig over voel en dat had ik vroeger niet kunnen denken. Toch heeft hij zich er nooit tegen verzet, destijds. overigens was het voor onze andere drie kinderen wel makkelijker, en hebben zij zich er althans zonder schade doorheen geworsteld...
Ik denk dat je dat binnen Nederland niet snel zult hebben. Ga uitgebreid kijken op basisscholen, en laat haar wennen en kennismaken. Ik denk dat het dan echt wel goed zal komen.
Veel plezier met plannen maken!

Twijfel

Ik ben als kind 7 keer met mijn ouders meeverhuisd. Ik vond het prima, totdat het opeens ter sprake kwam toen ik tiener was. Toen zat ik juist lekker op mijn plek, vriendjes, hobby's, alles lekker geregeld.
Ik, we (de kinderen), hadden ongelooflijk de pest in.
Maar het is niet anders.
Jouw 12 jarige heeft niet de verantwoordelijkheid voor het hele gezin en kan de consequenties van de verhuizing en nieuwe baan niet overzien.
Ze wil niet. Natuurlijk wil ze niet. Maar het komt heus weer goed. Volgend jaar (of over 2 jaar) moet ze ook van school wisselen.
De centrale vraag is natuurlijk: wil je zelf wel? Stel dat je gaat en het loopt mis, neem je dat jezelf dan kwalijk? Als er dat soort twijfels zijn, dan gaan die volgens mij niet over de tegenzin van je kind, maar over jezelf: Is het wel zinnig om mijn gezin in dit risico te storten?
Het antwoord is 'ja' als je zeker weet dat het lukken gaat. Het antwoord is 'nee' als je zelf twijfelt.
Groet,
Miriam Lavell

Reactie

Poe... dat zijn verschillende reacties zeg. Maar om met Joyeex te beginnen; we hebben het al eerder afgeketst omdat ze net was overgegaan van de ene school naar de andere. Nu is groep 8 weer een reden. Volgend jaar is de middelbare school (waar ze graag met haar vriendinnen samen naar toe wil) een reden. Zo blijven er schoolredenen komen.
Ik hou het erg vaag wat betreft het werk ivm meelezende bekenden, maar het betekent dat we aan huis werken, juist op de tijden dat de kinderen thuis zijn, wij ook thuis kunnen zijn. Dus wel meer rust. Geen Tussendemiddagopvang, geen BSO, gewoon thuis. Ook in de avonduren, zijn we of in ieder geval 1 van ons, thuis. Mijn man werkte in de detailhandel. Dat betekende dat we alleen de zondag samen hadden als gezin, want zaterdag werkte hij en maandag gaan de kinderen naar school en ik naar huis.
Miriam, we twijfelen niet over het werk, daar staan we 100% achter. Al zou het in het hoge noorden of diepe zuiden zijn. Maar dit is centraal Nederland. Mijn man zegt ook altijd: bij twijfel .. niet doen. Ons gaat het er meer om, in hoeverre laat je je dochter je plannen en dromen beinvloeden.
Het voordeel is dat we dit huis aan kunnen houden. Mocht het onverhoopt toch niet zijn wat we er van verwachtten of hoopten, dan hebben we een terugvalbasis.
De ene keer denk ik dan ook net zo stellig als Mirreke en de andere keer knaagt het wat Brianna zegt. Maar goed we hebben nog genoeg bedenktijd.

Dit huis

Je zegt dat je dit huis aan kunt houden. Treffen jullie daar een regeling voor, zoals verhuur, of staat het gewoon leeg?
Als het leeg blijft staan: kun je niet overwegen om een jaar te pendelen? Moeten jullie allebei elke dag in de eigen zaak aanwezig zijn? Twee huishoudens is natuurlijk wel duur, maar voor dat ene schooljaar is het misschien te doen?
Als dat niet mogelijk is en jullie nog steeds graag door willen gaan met de plannen, zou ik het toch maar als voldongen feit stellen.

Volgend jaar

wat ik weet van de brugklas is dat je binnen no time nieuwe vrienden en vriendinnen hebt, de helft van de klas zie je na het eindfeest sowieso niet meer want daarmee had je toch al keen echt contact, dan gaat een kwart naar dezelfde school maar in andere klassen en dan beland je met 2 mensen waar je al die jaren niets mee hebt gehad in een brugklas. Veel ouders verhuizen als de jongste van de bo af gaat.

en er kan gelogeerd worden, in vakanties, veel contact houden met elkaar, hyves, emailen, uitnodigen etc.

Het is ook de leeftijd

afgelopen zomer was de kwestie hier thuis, weg uit haarlem richting Nijmegen. De oudste is met 5 jaar verhuisd binnen Haarlem en dat was voor haar (en mij) een enorme overgang. Ze ging van een kleine gezellig school naar een grote bso met weinig sfeer (vind ik nog steeds).

Nijmegen zou ons wel heel veel positieve dingen geven, meer geld, ik veel dichter bij mijn werk, groter chiquer huis met veel privacy etc, kleine obs en schattige kdv om de hoek, meer diversiteit (want centrum kant), meer reuring (waar ik soms naar snak hier in deze witte keurige wijk) van winkeltjes en restaurants om de hoek.

maar goed, toen de boel afketste was ik opeens wel even teleurgesteld (had zo'n mooi huis op het oog).

Dus ja, nu achteraf (ok al heb ik mij werkelijk vreselijk verzet tegen het idee) had ik het wel gedaan, dan maar nog een keer wisselen van school.

maar goed, 8 (oudste is 8, jongste 2) is toch echt heel anders dan 11.

Ik denk dat het wel los loopt, gewoon met 12 jaar verhuizen. Echt, ik zie het om mij heen, de echte vriendschappen blijven wel na een verhuizing.

En....

Ik sluit me aan bij cobi. Ik werd door een verhuizing op de basisschool een onzeker kind wat erbuiten viel. En dat is weliswaar geen pestverleden, maar het heeft veel invloed gehad.

Niet in groep 8

Ik zou of nu verhuizen of wachten tot ze naar de brugklas gaat.

Ik zou haar dus zeker niet groep 8 laten beginnen op een nieuwe school.

En ik denk dat het verleden van je dochter wel vraagt dat je rekening met haar houdt. Ze heeft een rottijd achter de rug, nu gaat het goed en dan kun je het haar (imho) niet aandoen om nu weer alles overhoop te gooien.

De stap naar de brugklas gaat inderdaad vaak zoals Manda het zegt. Je moet al erg veel geluk hebben als je net met die kinderen naar de nieuwe klas op de nieuwe school gaat waar je een klik mee hebt.
Ik had dat geluk wel, maar binnen een jaar waren mijn beste vriendin en ik uitelkaar gegroeid omdat we in de 2e allebei naar een andere richting gingen en andere vrienden kregen.
Duurzaam beklijvende vriendschappen uit de basisschooltijd zijn echt een zeldzaamheid.

Ervaring

(Andere nik ivm herkenning)
Wij zijn afgelopen zomer verhuisd, onze dochter ging toen naar groep 8; zoon naar groep 4.
Ik vond het een moeilijke beslissing. Dochter wilde absoluut niet weg, had het juist heel erg naar haar zin. Ze zijn allebei erg boos op ons geweest. Nog steeds steekt het af en toe de kop op. Dat mag, WIJ hebben de beslissing genomen en ze hadden daarbij geen inspraak. WIJ dachten dat het het beste was voor ons en onze kinderen op de lange termijn. Zeker wisten we het niet. Zoals Izar zegt: kun je dan alleen dingen doen waar je absoluut zeker van bent? Blijft er in mijn geval weinig over.
Goed, we zijn nu een aantal maanden verder. Man en ik zijn tevreden met onze stap. De kinderen hadden al snel aansluiting- je bent als nieuweling heel interessant. Maar ze kunnen ook nog verschrikkelijk huilen bij terugkeer uit de vorige woonplaats. En ze missen hun beste vriend(in) heel erg, daar kan geen logeerpartij of Skype tegenop. De toetsen van de oudste vallen opeens tegen en dat had ik niet verwacht.
Van te voren heb ik de kinderen gevraagd of er dingen waren waarvan ze dachten dat het zou kunnen helpen te aarden in de nieuwe woonomgeving. Ze kwamen met: huisdieren (toegestaan), trampoline (staat er), veel logeerpartijen (check) en een bootje (ligt er). Helpt het? Nee. Er is verdriet en niets kan dat compenseren. Ik moet dan mijn verantwoordelijkheid nemen en ze de ruimte geven dat verdriet te tonen. En hopelijk zien ze op termijn ook de positieve kanten.
Dus hier geen eenduidig advies. Jullie nieuwe situatie klinkt wel heel ideaal moet ik zeggen. Als je nog een jaar kunt wachten zou ik denk ik toch voor het eerste middelbare schooljaar kiezen om te verhuizen. Maar dan zou ik er ook echt voor gaan, vol enthousiasme, sta achter je keuze en accepteer het verdriet van je kind.
Succes!

Ook onzeker

Ik ben op mijn 9de verhuisd. Qua vrienden kan ik niet klagen, maar op school heeft het wel invloed gehad. Ik sas niet met deze kinderen opgegroeid.
Als je de mogelijkheid hebt zou ik toch wachten tot ze naar het VO gaat. Eventueel met 2 huizen dus als dat financieel kan.

Zit een kind niet op te wachten

Ik heb weinig ervaring met verhuizen. Het valt mij alleen op dat je de nadruk legt op dat jullie er dan zoveel voor de kinderen kunnen zijn. Dat klinkt ideaal.Voor jullie dan. Want je dochter komt een leeftijd dat ze daar helemaal niet op zit te wachten. Ze wil contact met haar vriendinnen; die gaan belangrijk worden, ouders naar de achtergrond. Dus het lijkt mij geen handig argument naar je dochter toe.

Ik zou overigens m'n dochter voor een voldongen feit stellen en vervolgens kijken hoe het voor haar leuk uit kan pakken. Wij hebben 4 kinderen ; als ik bij alle grote beslissingen in ons leven de toestemming van alle 4 nodig heb blijft alles status quo. Kinderen houden nou eenmaal niet van veranderingen. Houden het graag overzichtelijk en vertrouwd. Dat zo'n stap ook een verrijking kan zijn komt niet bij ze op. (geldt natuurlijk niet voor elk kind, maar voor onze kinderen wel).

Je hebt haar al de vraag gesteld geloof ik. Daarmee heb je haar invloed gegeven. Dat is jammer want nui kan het lastiger worden; eerst invloed geven, vervolgens eroverheen walsen. Met grote dingen deel ik het mee. Ze hebben geen inspraak maar moeten het ermee doen. Qua invulling zou ik haar wel zeggenschap geven.

Werk gaat voor

als je voor je werk gaat verhuizen, dan is dat een feit waaraan het gezin zich zal moeten aanpassen. Sommige dingen veranderen in positieve zin, andere in negatieve, je kunt niet alles hebben en dat maakt je ook steviger - ook als kind. Ze zal vaker zulke dingen meemaken en als je basis als gezin goed is, kun je van daaruit van alles aan!

Als ik jou was zou ik verhuizen voordat je kind naar het VO gaat - dan valt de groep sowieso uiteen.

En tranen. Tja tranen horen erbij. Onze jongste was bijna 16 toen we verhuisden, moest nog twee jaar naar een andere school. Ze was de enige van de op dat moment nog thuiswonende kinderen die met ons mee verhuisde. Ook een grote verandering. Ze was weleens verdrietig omdat het 'oude leven daar' zonder haar verder ging (ik bij vlagen ook, trouwens, het eerste halfjaar) , maar uiteindelijk heeft de verhuizing haar ook veel goeds gebracht waar ze achteraf happy mee is.

Zeker weten doe je niets. Het leven is een onderneming waarin je soms wat moet wagen. Als volwassene overzie je meer dan als kind. Maak gebruik van die voorsprong en heb vertrouwen.

Sterkte ermee.

Werk en school

Bij ons thuis heerste vroeger ook de mening : "werk gaat voor". Toen mijn vader eind jaren 70 toen de werkloosheid erg hoog was op zoek moest naar een andere baan, maakte de plaats niet uit. Wij zijn toen verhuisd van het westen naar het oosten des lands. Ik zat toen in de 6e klas. We gingen een week vroeger op vakantie, ik heb het afscheidsfeest niet meegemaakt. Op die basisschool zat ik net 2 jaar, wegens pesten op de oude school en had het erg naar mijn zin. Na de verhuizing heb ik nooit meer contact gehad met oude klasgenoten.
Na 4 jaar oosten gingen wij weer terug naar het westen en kwam toen in 4 HAVO terecht. Het eerste jaar heb ik nog wel contact gehad met een paar oude klasgenoten/vriendinnen, maar dat is allemaal verwaterd.
Ik merk nu dat die verhuizingen best veel invloed op mij hebben gehad. Ik hecht mij nu veel minder aan omgevingen, zou het ook geen enkel probleem vinden om nu het boeltje op te pakken en naar het buitenland te gaan. Ik heb totaal geen vriendinnen overgehouden uit mijn middelbare schooltijd.
Mijn broertje en zusje (allebei jonger) hebben er veel minder moeite mee gehad. Allebei hebben ze ook nu nog vrienden uit hun middelbare schooltijd. Ik denk dus dat het van het kind afhangt en de omstandigheden. Succes met de beslissing.

Ze wil het gewoon niet, discussie gesloten.

Je wilt heel graag iets voor jezelf starten, het klinkt niet alsof je werkloos bent en uit noodzaak moet verhuizen. Enerzijds ben ik het eens met degenen die zeggen dat werk vóór kinderwensen gaat maar het gaat om een kind dat al eens gepest is dus dat ligt gevoeliger en bovendien gaat het (zo begrijp ik tenminste uit het verhaal) om een vrijwillige verhuizing vanwege vrijwillig gekozen werk, niet omdat je op straat staat en geen cent te makken hebt.

Enkelen zeggen: ik zou ik de stap pas wagen als die ene dochter naar de middelbare school gaat, dan is het voor haar veel minder belastend want er hoeft maar één keer van school te worden gewisseld. Zit wat in, ook in het argument dat dochter dan meer het gevoel heeft dat ze serieus wordt genomen. Zelf ben ik vroeger op school regelmatig gepest en buitengesloten, voor mij zou een schoolwisseling juist een geschenk uit de hemel zijn geweest.

Waar houdt het op dan?

Er is nog een jonger kind in het spel, misschien is het voor dat kind volgend jaar een issue.
Ik vind dat jullie hiermee de beslissing bij je oudste neerleggen. Jullie weten toch wat je wil? Handel daar dan naar!

Gr. Poezie.

Wij wachten

Wij willen ook verhuizen, dichter bij ons werk gaan wonen. Maar wachten bewust tot zoon klaar is met school (HAVO). Hij heeft in het verleden erg veel problemen gehad op school, en nu gaat het net goed. Dat willen we niet weer verstoren. Hij is wel met ons mee verhuisd toen hij 6 was, dat gaf ook erg veel aanpassingsproblemen. Een tweede reden waarom we wachten dus. Het hangt wel nogal van het type kind af, met deze zoon is het gewoon geen goed idee, bij een ander kind zal het minder problemen geven (ik ben zelf ook op 12e verhuisd, geen probeem).

groet,
Stenna

Eigen zaak

Ik denk toch echt dat je dat te rooskleurig ziet. Een eigen zaak *aan huis* gaat a-l-t-i-j-d voor en overal doorheen. Mijn vriendin heeft haar eigen bedrijf aan huis en dat is lang niet altijd een feest. Ik werk zelf thuis (geen eigen bedrijf) - en dat is idem dito. Klanten bellen ook ná drieen en dan moeten je kinderen stil zijn, de TV moet uit, muziek moet uit enzovoort. Eigen zaken kosten ongelooflijk veel tijd en zeker als je vanuit huis werkt, ben je nooit vrij.
Ik kan me levendig voorstellen dat jouw dochter het voordeel 'rust voor het gezin' niet bovenaan haar prioriteitenlijstje heeft staan. Ze heeft nu namelijk geen probleem en dat kríjgt ze wel.

Tirza