Ellendig

Ik zit er doorheen

echt zo doorheen. Ik weet niet eens wat ik strax wil gaan doen als mijn 2e ook naar school gaat, zomaar een baantje, in ons bedrijg gaan werken, mijn website weer lopend proberen te maken, toch een winkeltje en dan dus zaterdag geen tijd voor de kinderen.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn dochter moet echt gaan luisteren, maar hoe leer je haar dat alles geprobeerd, ze geeft nergens iets om. Maar mijn zoon luisterd heel goed, te goed, is verlegen en bangig, ze hebben zo een andere opvoeding nodig en dat is zo moeilijk. Ze zijn zo verschillend. Licht het aan karakter, ligt het aan de opvoeding, doe ik iets fout?
hoe moet het toch?

Jezelf

Niet twijfelen aan jezelf Buzz. Ik denk dat je in zo'n fase teveel van jezelf kan kwijtraken, je bent maar voortdurend voor anderen bezig en dat vreet op een gegeven moment. Ergens moet je ook nog kunnen opladen denk ik. Heb je een vriendin met wie je met de kinderen dagjes uit kunt doen of zo? Dat was mijn manier om er weer vaart in te krijgen. Lekker weg en dan de kinderen heerlijk spelen en ik even met een volwassene lekker lachen om het gedoe. Want je wordt wel uitgewoond van je kinderen hoor. Vooral als je er ook zoals jij veel liefde en energie in steekt. Tijd voor jezelf dus.
En van mannen weet ik niet veel maar mischien zou je er meer samen opuit kunnen en de kinderen even logeren of zo?
En verder geen tips alleen knuffels Buzz

Dank jullie

voeld goed!
en ook dank voor de tips. ik ga ze uitproberen!
Inderdaad mis ik de speeltuin ook om met andere ouders te kletsen. Maar er zitten processie rupsen, heel veel, dan wijk je uit naar een andere speeltuin en zie je niemand meer uit de buurt, maar hopen dat ze het vlug op komen ruimen.
Mijn man heeft gewoon nu al 3 weekenden achterelkaar beurzen en dan is hij er helemaal niet, door de week bezig met de voorbereidingen.
4 keer per jaar is zo een drukke periode, meestal ook de periode dat we niet op een golflengte zitten.
Ergens heb ik er zo veel zin in dat mijn dochter na de grote vakantie ook naar de basisschool gaat, maar ben ook een beetje bang voor mijn draai vinden, het is al zo lang dat ik alleen maar mama ben. En qua opvoeding is het soms zo onhandig dat ze zo verschillend zijn is zo onhandig en moeilijk, wanneer doe je het dan goed? Mijn dochter is zoooooo overduidelijk 3! Ik hoop dat het een meid van de klok is om het zo maar te zeggen. En dat bij mijn zoon de speltherapie wat helpt, want ik zie hem zovaak onzeker en bang zijn en het is best moeilijk om te zien dat hij het moeilijk heeft. Het komt vast allemaal goed. Maar inderdaad soms is het zo zwaar, mijn man kan het haast niet begrijpen. Ik zij mijn wereld voelt zo klein ten opzichten van vroeger.
Soms zijn die 2 en het huishouden zo vermoeiend ik ben savonds uitgeput, ik ben haast nooit alleen of ff weg.
Ja zecht hij dan van werken word je ook moe hoor, en ik ben alleen weg om te werken. Ja maar jij hebt dan zo je handelaars relaties om mee te kletsen wat ook wel vrienden zijn, en dat dan zonder kinderen en je bent lekker op je eentje onderweg. En dan krijg je zo een gedoe waar ruzie uit komt wat helemaal niet de strekking was van mijn geklaag. Wat ik wilde horen was wat jullie schrijven, Dat jullie het ook wel eens hebben, en wat je er aan kan doen, of wat helpt. Maar ja volgens mij kan je het ook alleenmaar begrijpen als je het zo meemaakt. Deze reacties lezen dat helpt al. Dank jullie.

Jammer

Jammer dat je 5,5 jaar geleden zulke 'slechte' afspraken hebt gemaakt. Je hebt toen waarschijnlijk in goed overleg besloten dat jullie de rolverdeling zo zouden doen, dus het zal niet eenvoudig zijn om daar iets in te veranderen. Het is niet zo gek dat je man het wel prima vindt zoals hij het heeft. Fulltime werken is natuurlijk veel minder zwaar dan fulltime thuis met 2 kleuters en een huishouden. Ik weet wel waarvoor ik zou kiezen
Je moet ook niet in de valkuil trappen door straks onder schooltijden te gaan werken, en dan alsnog het hele huishouden voor je rekening nemen. Persoonlijk zou ik inzetten op een baan voor 3 dagen, níet aan huis, en je man een dagje minder werken. En natuurlijk dat huishouden verdelen. En wat tijd voor jezelf (in het weekend) opeisen.

Niet wachten

"Mijn man heeft gewoon nu al 3 weekenden achterelkaar beurzen en dan is hij er helemaal niet, door de week bezig met de voorbereidingen. "

Jeetje, ik heb volgend weekend een weekend alleen met de kinderen, en we (dus mijn man ook) zijn druk aan het voorbereiden, zodat ik dan niet hoef te koken, boodschappen doen, enzo. Want het is gewoon zwaar de hele week en dan ook nog het weekend met kinderen, en ik zit niet in een dip en mijn kinderen luisteren over het algemeen goed.

Ik zou niet wachten tot na de zomervakantie. Je zit er NU doorheen, dus je moet NU iets veranderen. Kijk of je dochter misschien iets van 3 ochtenden naar de crèche kan ofzo? Niemand is er bij gebaat als jij in een diepe depressie raakt. Je zit er binnen een paar weken in, maar het kan je maanden of zelfs jaren kosten om er weer uit te kunnen.

En je man heeft mooi praten. Natuurlijk is werken vermoeiend, maar je wordt niet emotioneel geraakt door een collega of handelspartner. En dat is juist hetgene dat het thuismoederen zo zwaar kan maken!

Peuterspeelzaal

Gaat je dochter al naar de peuterspeelzaal? Dan kun je daar voorlopig alle uren vrij plannen. Oh, wat had ik behoefte aan een paar uur helemaal niets! Voortdurend de antenne aan en dwingende werkjes of aandacht. Pfffoe. Gewoon 3 uur voor je uit staren, was hemels geweest. Nu ze groter zijn kan dat weer en wat een rust dat geeft en wat een energie.

Ach buzz

Het klinkt inderdaad alsof je er helemaal doorheen zit. Het is ook niet zo gek hoor. Als je al zo lang fulltime voor je kinderen zorgt wordt je wereldje ook een stuk kleiner. Ik werk zelf vier dagen en dan nog vind ik het weekend vaak behoorlijk pittig met twee kleine kinderen.

Ik denk dat je er veel baat bij kan hebben om straks een baan voor jezelf te zoeken, waar je ook contact met collega's hebt. En dan inderdaad niet alleen onder schooltijd. Of misschien kan je weer wat dj-klussen gaan doen?

En je man heeft natuurlijk ongelijk, fulltime werken is qua zwaarte niet te vergelijken met fulltime voor de kinderen zorgen. Hij heeft geen idee waar hij het over heeft. Misschien een idee om een weekje weg te gaan met een vriendin en hem voor de kinderen te laten zorgen?

Sterkte ermee, en je had nog wel zo'n vrolijk berichtje over je dochter laatst!

Praat met je man

Ik zou ook eens met je man gaan praten over het werk (boekhouding) dat je voor het bedrijf doet. Je hebt er een hekel aan, zijn er geen zaken die je wél leuk zou vinden om te doen? Die boekhouding kan ook uitbesteed worden. Zo te lezen zit jij meer in de creatieve hoek, met het zelf ontwerpen. Probeer dus binnen het bedrijf iets te vinden dat een beroep doet op je creatieve kant.
En verder kunnen 3-jarigen veel van je vragen, pfff. Sterkte.

Gisteren

toen de kinderen spiepen en mijn man thuis was zat ik er echt doorheen, we hebben goed gepraat.
Toevallig had hij op de beurs met een man gekletst waarvan de vrouw erg ziek was geweest en die dus 14 dagen alleen voor de kinderen had gezorgd, Hoe zwaar die man dat vond.
Hij zij we moeten wat doen, neem zo af en toe 1 keer in de week een dagje voor je zelf, ga naar de hal en doe wat je wil, of naar de stad, of of of.
Het is zo dat we nu niet alles ineens kunnen veranderen zo voor de vakantie. Nog 4 weken en dan gaan we metteen 10 dagen op vakantie. Mijn man zij, en dan ga jij in de vakantie nog maar even weg met een vriendin. Zo veel begrip ineens. Hij zij en daarna neem je even de tijd om te bedenken wat je wil.
Mee in ons bedrijf en de foto's maken voor de website (vind ik leuk om te doen) Of weer spullen maken.
Gistere middag ook nog een vriendin gesproken, zit in de zelfde situatie, haar man organiseerd festivals, en zij wil volgendjaar een kinderfestival organiseren en zou mij goed kunnen gebruiken, nou daar heb ik wel oren na.
Dus wie weet. Oh ik realiseerde me dan ik al 2 dagen om alles zelfs dingen van niets al aangebrand was tegen de kinderen, en daar werd ik zo verdrietig van.
En nee eigenlijk niet overlegt hoe het moets worden met kinderen het is zo gegroeid, vanuit de zwangerschap al.
Het eerste jaar had ik het was gemakkelijker, mijn moeder kwam echt heel vaak langs zodat ik af en toe weg kon en wat tijd had om iets te doen, af en toe nog een klijn naai opdrachtje.
Maar mijn moeder brak haar arm erg verschrikkelijk met operatie, toen had mijn vader kanker, die was beter en toen bleek mijn moeder darmkanker te hebben. Ze is nu net kanker vrij na operatie en een kuur, maar ze is wel ineens heel oud geworden, en had zij het nodig dat ik bij haar af en toe als mijn dochter op de peuterspeelzaal ga poetsen en helpen, en zo is het ontstaan. Ach het jaar zat ook niet mee tot nog toe, als ik er zo over na denk, met veel ziekte van zoon amandelen , wel 1000 waterpokken met hoge koortst, hpond geopereerd is een oogje kwijt en heeft de afwijking ook aan zijn andere oog, het is de vraag hoe lang hij het red. Wat een toestanden allemaal een jaar vol tot op heden. De peg zat op mijn weg, allemaal geen onoverkomelijke dingen. Maar jullie hebben gelijk en mijn man begint het ook te zien, het word nu tijd voor mij, ook een beetje!

Misvatting

"En je man heeft natuurlijk ongelijk, fulltime werken is qua zwaarte niet te vergelijken met fulltime voor de kinderen zorgen. Hij heeft geen idee waar hij het over heeft. Misschien een idee om een weekje weg te gaan met een vriendin en hem voor de kinderen te laten zorgen.'
Dit vind ik wel een beetje een rare uitspraak. Waarom zou full-time voor de kinderen zorgen zwaarder zijn dan full-time werken??? Ik denk dat het punt is, dat niet iedere vrouw (want die doen dat meestal, full-time voor de kinderen zorgen) geschikt is om dat full-time te doen. Die zullen bij een full-time baan ook geen kleuterjuf worden/kiezen, maar liever een baan met een kantoor voor zichzelf hebben bijvoorbeeld . Daar zou ik persoonlijk nu weer heel ongelukkig van worden, zo'n kantoor helemaal voor jezelf alleen.
Kortom, het is niet ieder haar "ding" om voor kinderen te zorgen en dat wordt toch wel verwacht van vrouwen. Erkennen dat je al helemaal gek wordt van 2 kinderen om je heen de hele dag, is een eerst stap. De 2e stap is een baan zoeken die wél bij je past

Buzz

Wat fijn dat je man wat meer begrip toont! Ik denk ook dat het goed is als je met werk zoeken echt je hart volgt. Zoek een goede boekhouder voor die administratie, en ga iets doen waar je echt zin in hebt! Iets waar je energie van krijgt. En inderdaad niet alle schooluren volplannen, maar bijvoorbeeld de woensdagochtend helemaal voor jezelf houden - creatieve dingen doen, naar de kapper, bijslapen, nagels lakken, waar je maar zin in hebt.

Ik heb zelf (voor ik moeder werd) een burnout gehad, en ik heb geleerd dat ik creatief bezig moet zijn om mijn batterij weer op te laden, en dat ik niet tegen heug en meug dingen moet doen die niet bij me passen - dat kost teveel energie, en daar ga ik op de lange duur aan onderdoor. Neem gewoon tot kerst om tijdens schooluren eens rustig na te denken wat je graag wil doen. Wat mij daarbij enorm geholpen heeft, is het boek The Artist's Way van Julia Cameron. Ik heb daardoir m'n weg weer een beetje gevonden.

Succes!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ik vind thuis zorgen ook veeeeeel zwaarder dan werken hoor!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Klopt pelle

Vergeleken met mijn baan in de zorg vind ik het een eitje.

Haha

Ik had natuurlijk moeten schrijven: "In mijn geval is fulltime werken qua zwaarte niet te vergelijken met fulltime voor de kinderen zorgen.'

Maar ik vermoed dat dit bij Buzz en man ook wel eens zou kunnen gelden.

Natuurlijk peponi

licht het er aan wat voor baan je hebt.
Het gaat ook niet zo zeer om zwaar, maar om de eenzeidigheid, met als achterliggende gedachte van wat ik eerst deed.
De zorgen.
een van 3 die erg dwars is en een van 5 die erg onzeker is en via school gehoord dat spelthearpie zou kunnen helpen.
Verder zoals ik al zij vanaf januarie, hond geopereerd, oogje moest er uit, is een toestand van een maand geweest, waterpokken eerst de ene dan de andere met heel veel en koorts en keelontsteking,(in het ziekenhuis gelegen met verdenking van nekkramp) toen moesten zoons amandelen er uit, Mijn zoonw as altijd verkouden en zijn leven lang al eens in de 3 weken een paar dagen koorts.(anderhalve week heeft hij niet gesproken en niet gegeten)toen had docher keelontsteking, toen kwam er buikgriep allemaal een voor 1, toen werd mijn moeder geopereerd en dat was erg kritiek. Mijn man moest een scan vanwegen duizelingen, wat vanuit zijn oren bleek te komen. En tja ik ben best nuchter, maar op een gegevenmoment....
Als het zo gaat, en er gaan geen 2 weken achterelkaar normaal zonder zorgen en ziekte. Is thuis zijn met je kinderen, verplicht mee ziek zijn, zorgenhebben, en alles draaiend moeten houden erg zwaar, en zwaarder als welke baan dan ook wat mij betrefd. Het zijn dan de privee zorgen die het zwaar maken. Nu gaat het goed, de speltherapie is best te merken aan zoons gedrag zijn moeilijkheden verergeren (was ook gezecht dat dat kon in het begin) Dochter van 3 is in haar ik hoop opstandigste periode.
Maar voor de rest geen zorgen op het moment, en wie weet is het dat, dat het nu mag en dat ik nu moe ben van alles.
Wie zijn werk zwaarder vind als dit alles, dat mag, maar ik moest gewoon even mijn ei kwijt en zit er echt ff doorheen. En sorry hoor maar ik ben best een toegeweide geboren verzorgende mama, maar als er zo veel achterelkaar gebeurd waar je niet even afstand van kan nemen, dan kan zelfs een gebore mama er ff doorheen zitten. (vorg jaar september een souna bon gekregen van mijn schoonzus, en gewoon nog geen dagje kans gezien er gebruik van te maken) Als alles loopt, en alles werkt en er is maar zo nu en dan een ieke, dan teken ik er voor en vind ik best wel eigen tijd, maar dit was gewoon te veel ans ik er nu zo over na denk.

En peponi

Wat doe jij in het dagelijks leven, fultime moeder van 2 of meer? Met moeilijkheden en veel ziekte? Dan heb ik niets gezecht en ben ik er inderdaad misschien wel niet geschikt voor, al doe ik het al 5 en een half jaar over het algemeen met liefde en plezier. Maar eigenlijk kan ik me niet voorstellen dat je situatie zo is. Ik denk zoizo dat alle fultime moeders met een drukke man wel eens zoiets hebben van pppfffffff.
Mijn oudste wil niet uit logeren, mijn oudste wil niet dat alleen zijn papa er is, mijn oudste heeft het moeilijk met afscheid nemen, mijn oudste word snachts een keer of 5 wakker van enge dromen. De schrik die in zijn ogen staat op veel momenten (voor het kinderfeestje van vanmiddag waarbij de kindjes blijven eten bijvoorbeeld) is hardverscheurend. Hij is getest, het zit in hem het is geen comedie, hij gaat nu om leren gaan met situaties, leren dat je fouten mag maken, leren dat je dingen kan leren. Als dit niet lukt gaat hij op andere dingen getest worden.
In deze situatie een baan hebben, af en toe met andere dingen bezig kunnen zijn, af en toe alleen kunnen zijn, niet zo veel met je zieke kind op de bank hoeven zitten als dat ik doe. Dat zou iedereen fijn vinden, en wat voor baan dan ook , af en toe wat anders zijn dan de lieve mama die er altijd voor je is. Dag en nacht. Een baan is niet dag en nacht, daar ga je van naar huis, en dan ben je weer mama.
Nee eigenlijk weet ik zeker ik ben er geschikt voor, anders was dat ik het moeilijk heb met me zelf al veel eerder gebeurd.

Ik ben blij

Dat mijn man door met een ander te praten er nu toch een beetje anders over denkt. Vandaag gesproken met de speltherapeut, ook daaruit bleek dat ik erg mijn best doe en het goed doe voor mijn zoon, maar voor mezelf wat minder.
Ook weer fijn, want ik begon de grip te verliezen, ik begon het idee te krijgen dat het aan mijn manier van doen met hem lag. Maar zo was het dus gelukkig niet. Hij heeft het juist nodig een mama die er voor hem is. Maar niet een mama die het niet meer lukt. Mijn man was er bij en het komt goed, hij schrok er enigsinds van wat er bij mijn zoontje mist aan zelfvertrouwen, en hij zal nu op een andere manier met hem om gaan, (iets minder afdoen of over dingen heen walsen)waaroor ze een beter band krijgen en ik ietsmeer bewegengs vrijheid.
Alles komt goed!

Appels en peren

We moeten hier geen appels met peren vergelijken: een thuissituatie is nou eenmaal heel anders dan een werksituatie. De één doet het één, de ander doet het ander, en een derde doet het allebei.
De dingen die je verteld Buz, zijn voor iedereen zware dingen. Dat heeft niets met wel of niet werken te maken. Je hebt het zwaar op dit moment, en dat MAG ook gewoon! Probeer om tijd te vinden om hiervan bij te komen, anders ga je er uiteindelijk aan onderdoor.

Gr. Poezie.

Buzz

Ik denk dat het in geval van zorgen en ziekten geen draad uitmaakt of je werkt of niet. De zorgen worden niet minder van een baan, of meer door thuis te zijn, is mijn ervaring...Sterkte!

Na mijn beleving wel

Het zorgen voor oppas als de jongste naar de peuterspeelzaal moet, je opgesloten voelen. Er niet heel even afstand van kunnen nemen gewoonweg omdat je nodig bent. Het scheelt heel veel, als mijn man er smiddags even was en ik 1 keer per dag een flinke wandeling met de hond van een half uur kon maken, lukte het daarna weer met goede moet de rest van de dag.
Even in de bedrijfshal gaan poetsen voor er klanten kwamen en mijn man een uurtje alleen laten met de kinderen en tante jet, dat was toch even wat anders, en brak de dag.
Mijn ervaring is dat het scheelt, maar het kwam te weinig voor. Gelukkig gaat het na het amandelenknippen beter met hem.

Natuurlijk

Afleiding is fijn, in welke vorm dan ook. Maar ik weet dat mijn man het soms ook heel naar vindt dat hij moet werken terwijl hij liever thuis zou zijn in tijden van zorgen. De zorgen nemen niet af als je werkt, bedoelde ik eigenlijk.

Laat je niet leven

het klinkt een beetje alsof je jezelf laat leven. Je dochter is de baas, je man is veel weg en je 'moet' het huishouden etc. doen.
Kom voor jezelf op, wees wat resoluter en strenger naar je dochter, die meiden kunnen soms echt vreselijk zijn, kort houden. (klinkt wat hard maar je moet niet altijd te lief doen en alles maar overleggen...).
Je wordt hier moe van, logisch, het huishouden en kinderen is vaak vermoeiender dan een baan. Ga nadenken over als de jongste naar school is en overleg met je man en ga iets leuks doen. Leef!

Hehe

Het gaat weer.
Door het praten met mijn man, en dat het nu echt tot hem doordrong dat het serieus was geeft hij me wat meer ruimte.
En hij is ook tevreden met net iets meer tijd met de kinderen. Ik doe nu de boekhouding als hij de kinderen onder zijn hoeden heeft, inplaatsvan in mijn vrije tijd, en zo nog meer van die dingetjes. Hij dekt de tafel als hij thuis komt en speelt met de kinderen ipv dat hij metteen tot het eten achter de computer gaat zitten. Hij leest savonds 1 van de 2 voor, zet de kliko buiten, gaat dit weekend even alleen met ze naar opa en oma ipv dat ik mee moet. Heerlijk, ik voel me weer goed en tevreden, zo gaat het lukken tot na de grote vakantie, en dan zien we wel weer verder.

Heerlijk