eenzame ouders
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier op dit forum, en heb geen idee of ik hier goed zit.
Ik zal me even voorstellen, ik ben cindy, 29 jaar oud, getrouwd en moeder van 2 dochters ( 5 en 2.5 jaar oud).
Mijn man en ik hebben allebei nooit echt veel vrienden en vriendinnen gehad.
Na de geboorte van ons 2e kindje lijkt het alsof onze vriendenkring steeds kleiner word. Ons dochtertje heeft vanaf haar geboorte veel gehuild vanwege refluxklachten en dat heeft veel familie en vrienden afgeschrikt.
Daarnaast ben ik zelf depressief geweest en vind het moeilijk om contact te leggen.
Wij zijn dus een eenzaam gezin.
Zijn er hier meer gezinnen die ook eenzaam zijn en behoefte hebben aan nieuwe gezellige contacten?
Groetjes cindy
niet eenzaam
Hoi Cindy,
Ik herken mezelf heel erg in. Ik had vroeger best een ggrote vriendenkring, maar sinds ik kinderen heb is die echt naar het minimum geslonken. Mijn vriend heeft wel een grotere groep die is over gebleven maar dat zijn echt zijn vrienden, en die ziet hij vooral buitenshuis. Mijn 2e was ook een behoorlijke huilbaby, en ik kon dus niet vaak weg, omdat ik me dan al van te voren druk ging maken over wat de mensen ervan gingen vinden. Ze zijn mij ook bijna niet wezen opzoeken in die tijd, dus ik heb nu (nu de huilperiode voorbij is) ook geen behoefte om heel veel moeite voor hun te doen. Soms kom ik ze tegen en doen ze aardig en zeggen ze dat ze langs komen en me gaan "appen" maar dat doen ze dan toch niet, en ik vertik het om zelf nog contact te zoeken. Ik was toen ik nog 1 kind had altijd degene die naar hun toe ging, en dus vind ik dat zij ook wel wat moeite voor mij mogen doen, en als ze dat niet doen, dan maar niet. Ik voel mij echter helemaal niet eenzaam. Ik ben blij met wie ik wel heb, en dat zijn mijn kinderen en vriend, en daar krijg ik meer dan genoeg liefde en aandacht van. Ze zijn nu nog wel jong, dus het kan zijn dat ik dat over een aantal jaar anders ga voelen. Daarnaast heb ik ook nog mijn werk, en lieve collega's waar ik mijn ei ook kwijt kan. Ik kan me wel voorstellen dat mensen zich in deze situatie best eenzaam kunnen voelen, dus ik wil je er wel sterkte mee wensen, en hoop dat je mensen gaat tegen komen die je aandacht en tijd wel verdienen. Want zo zie ik het: Als iemand geen moeite voor mij doen, dan krijgen ze ook geen moeite van mij.
Contact leggen
Werk jij? Je kan een goed contact met collega's hebben, maar het kan ook zijn dat je dat niet hebt. Dus je werkt, maar de gesprekken gaan alleen over het werk of als het niet over het werk gaat zijn de gesprekken alleen oppervlakkig. Dat is niet wat je zoekt.
Ik denk dat je behoefte hebt aan contacten buitenshuis. En als je dat niet hebt kan je het eventueel opzoeken bij activiteiten buitenshuis. Er hoeft niet direct een hele goede vriendschap uit te hoeven ontstaan, maar het is wel fijn om wat omhanden te hebben, naast de verzorging van jouw kinderen en partner.
Bijvoorbeeld: gymclub, aeorobics, sieradenclub, etc.
Jouw eerste kind zal wel naar school gaan. Gaat je tweede dochter naar een peuterspeelzaal? Dan heb je jouw handen vrij om even wat anders te doen dan alleen kinderen te verzorgen.. denk even niet aan het huishouden. Jij bent er ook nog.
Ik weet nog van mijzelf dat toen mijn kinderen de peuterleeftijd hadden bezochten wij vaak de "speelgoeduitleen". Je kan daar speelgoed lenen. De kinderen kunnen ook daar met elkaar spelen met dat speelgoed en je komt dan in contact met de andere ouders. Dat vond ik wel leuk.
Heb je geen contact met (schoon)ouders of wonen ze te ver?
Kunnen zij niet een weekend oppassen zodat jij en jouw man samen wat leuke dingen kunnen doen zonder de kinderen?
welke regio?
Cindy, ik neem aan dat je hier graag wat nieuwe contacten zou opdoen? Ik welke regio woon je?
Verder (ook voor Brazella): Mijn ouders dachten (denken) er ook altijd zo over, ze willen alleen vrienden zijn met mensen die zelf ook regelmatig contact zoeken. Gevolg, zij zijn ook vrij eenzaam omdat wat hen betreft contact zoeken op de weegschaal moet. Weetje, misschien denkt de andere kant er gewoon niet zo aan, of denken ze wel net zo als jij, en dan is het niet gek dat je je vrienden/contacten kwijt raakt. Vriendschappen moeten ook onderhouden worden, maar zijn niet direct verdwenen als je elkaar 2 jaar niet/weinig gesproken hebt. Laatst heb ik een vriendin met kleine kinderen opgezocht, die ik al een jaar niet gezien had. Was hartstikke gezellig, en we hadden het nog over een gezamenlijke vriendin die zij al héél lang niet meer had gesproken. Het was geen onwil, maar ze had er gewoon de puf niet voor met schoonouders in huis, twee kleine kinderen, een verbouwing en een baan van 4 dagen in de week. Dat kan ook. Net als dat vrienden kennissen zelf in een dip kunnen zitten en het moeilijk vinden om de telefoon te pakken. Soms heb ik dat zelf ook wel eens, dan ben ik een tijdje sjagrijnig en heb ik al een poos geen vriend(inn)en gesproken en dan ben ik ook aan het mokken dat ik zeker weer zelf het iniatief moet nemen om een ander te zien. Maar als ik dan uiteindelijk weer eens wat afspreek, is het altijd gezellig en blijkt dat de ander ook al tijden aan ons heeft gedacht maar het er gewoon niet van kwam. Mijn vriend heeft zelf best wel wat vrienden, maar is heel slecht in het onderhouden van het contact. Die vrienden ziet hij dus maar eens in de 3 jaar ofzo, maar dat vindt hij niet erg blijkbaar. Maar hij zou ze wel uitnodigen bij speciale gelegenheden, zoals een bruiloft of 50e verjaardag ofzo.
Ik zou zeggen: bel je familie/vrienden weer eens op, nodig ze uit op je verjaardag, of geef gewoon een feestje (misschien nog beter dan een verjaardag, want daar zijn er al zoveel van). Wie weet wie er op reageert!
Dat kan
Creabea,
Het kan idd zo gaan zoals jij beschrijft.
Bij mij gaat het zo:
Vanaf dat oudste 2 is, kom ik bij iedereen langs, ze komen zelden of nooit bij mij. Alle vrienden hebben een auto, ik niet, ga dus met de bus of fiets bij hun langs, en ik ben ook nog eens de enige met kinderen. Bij mij is afspraak afspraak, en als ik iets afspreek kom ik dus ook. Vanaf dat ik bevallen was van de tweede, had ik dus 2 kindjes die ik mee moest sjouwen waaronder 1 huilbaby, dat vond ik erg vervelend, dus ik ging uit mijzelf minder naar hun toe. Ik app wel om af te spreken en dan ga ik ook. Maar als ik met mensen af spreek dat ze bij mij komen, bellen ze 9 van de 10 keer af. Ook als ik hun app krijg ik pas de volgende dag respons, terwijl ze wel met elkaar appen, en wel gewoon online zijn op bijv whatsapp of facebook. Ze posten ook dingen, gezellig met zijn allen, terwijl ze niet even kunnen reageren op mijn app etc. Dus vandaar dat ik heb besloten, alleen nog moeite te doen, als mensen moeite voor mij doen, anders niet. Ik ga niet meer achter mensen aan lopen.
Gaat over als ze ouder worden
Vanaf een jaar of vijf willen ze speelafspraakjes met leeftijdgenootjes, dan leer je vanzelf nieuwe mensen kennen. Hoewel er ook ouders bij zitten met wie het altijd wat afstandelijk blijft. Maar soms klikt het met een ouder en dan heb je er een nieuwe vriend(in) bij.
idee? Cindy
Doordat er veel ouders om je heen werken maak je ook niet snel contact op straat, in je eigen straat of bij een speeltuintje.
Mijn dochter viel dit ook op toen ze er voor koos ( sorry voor diegene die die keuze niet hebben)om thuis te blijven na de geboorte van haar kind (eren)
Omdat zij contacten leuk en belangrijk vindt heeft ze met twee moeders die ze via een forum leerde kennen een mamacafe opgezet, ze heeft vanuit die groep een speeltuin groeps whatsapp zodat iemand kan aangeven wanneer ze naar welk buurtspeeltuintje gaat zodat je elkaar kan ontmoeten. Ook kan je een 'spelen in jouw buurt' Facebook pagina maken waar ouders met jonge kinderen zich bij kunnen aansluiten. bv door een briefje bij de buurtsuper of misschien een buurtkrantje kan je ouders erop attenderen
Een paar ideeën waar je missen iets aan hebt?
