Een spelletje voor voedselneofobie?

Tja

Waar het omgaat is dat de aandacht van zowel pap en mam als kind ergens anders is, dus het zal zeker werken.

Wat mij verbaasde is dat het kind van tafel mocht na 3 happen, onze dochter moet aan tafel blijven tot wij klaar zijn, dus als er dan iets op haar bord ligt wat ze niet lekker vindt, gaat ze toch maar eten omdat ze niets te doen heeft aan tafel.

Ik denk dat het belangrijkste is dat het een machtsmiddel is. Kind eet niet, pa en moe dringen aan, kind houdt mond dicht, pa en moe dringen nog meer aan en kind heeft in de gaten dat hij het ideale machtsmiddel heeft.

Waar het omgaat is dat de macht bij het kind weg gehaald moet worden: eet je niet? oke dan niet, dus ook geen toetje en geen snoep, wel 3 keer per dag een maaltijd en tussendoor fruit (niets anders). En dan ook helemaal niet aandringen als ouder, op geen enkele manier. Zelfs (licht) autistische kinderen gingen weer eten. Ik heb op een dagbehandeling gewerkt waar eetproblemen ook voor kwamen als een opvoedingsprobleem. En dat is het volgens mij vaak, een opvoedingsprobleem (natuurlijk zijn er uitzonderingen!!)
Dus geen aandacht geven maar wel duidelijke regels: aan tafel blijven tot iedereen klaar is, bord leeg is toetje en anders niet. Bij slechte eters eerst alle vervangers afschaffen (dus snoep, koek, crackers tussendoor enz.) En verder negeren bij gemiep.
En echt, kinderen gingen vanzelf weer eten, de een wat sneller dan de ander, maar er werd wel gegeten.

groetjes

Marsy

Klopt. Onze zoon heeft deze week voor het eerst weer normaal gegeten. Hij eet al sinds hij 1,5 jaar is slecht. Zeg maar liever gewoon totaal geen warm eten. Natuurlijk in het begin van alles geprobeerd maar de laatste jaren niets meer. Ik kook, schep het eten op en dan gaan wij eten. Niet eten prima maar ik compenseer niets. Iedereen mag wel wat yoghurt toe maar ik ga echt geen boterham geven. Verder moet natuurlijk iedereen aan tafel blijven totdat iedereen uitgegeten is. Mijn oudste heeft deze week voor het eerst in jaren alles gegeten. Zelfs Boerenkool en bloemkool. Ik wist echt niet wat ik zag.

Dé methode

bestaat natuurlijk niet. Ik denk dat veel mensen de fout maken door te denken dat als iets in hun situatie goed werkt het bij anderen ook wel zal werken. Onzin natuurlijk.
Blijkt al uit wat Biene M. schrijft.
Mijn kinderen eten redelijk goed, okee, geen 'aparte' dingen zoals olijven, mosselen of schimmelkaasjes, maar gewoon meestal prima ook simpele groenten. Mijn methode was/is altijd: geen drama van maken, niet dwingen, wel stimuleren, toetje mag wel (als het fruit is of simpel yoghurt) en heeft kind later honger mag het een boterham. Simpelweg omdat ik niet een hongerig kind naar bed kan sturen én omdat ik niet de volgende dag om 5 uur wakker gemaakt wil worden door een hongerig kind.
Nogmaals, prima eters hier. Zou het komen door mijn 'methode'? Waarschijnlijk wel, omdat het bij mijn kinderen werkt, bij andere kinderen werkt iets anders beter en bij weer andere kinderen werkt waarschijnlijk helemaal niks.
Overigens zou ik van avondeten geen spelletje maken. Dat gaat mij echt te ver! Ik zie ons al zitten met zo'n draaischijf. Moet er niet aan denken. Ik zou er niet aan beginnen. Daar ben ik wel duidelijk in: eten is niet spelen.

Vreemde ogen...

Dwingen!!!

De voorbeelden die ik noem waren werk gerelateerd, ik had dus geen emotionele band met kinderen en kon het professioneel bekijken, dan is het een stuk makkelijk om vol te houden. berber jij hebt drie kinderen en ze zijn alle drie anders terwijl ze een vergelijkbare opvoeding krijgen, dan lijkt mij dat er meer aan de hand is (karakter, gezondheid) en ik kan mij goed voorstellen dat het heel frustrerend is!

Als er sprake is van ondergewicht gaat het natuurlijk niet goed. Bij wat ik beschrijf was het natuurlijk wel zo dat kinderen gezond bleven, als dat niet zo is, dan is er meer aan de hand.

Dus de ideale tip heb ik niet, mijn eigen dochter is goede eter, ze eet graag spruitjes (ik dus niet, maar haar vader wel!) en dat ligt echt niet aan mijn opvoeding! (al wil ik dat wel soms geloven) En thuis ben ik echt niet zo rigide met toetjes, soms krijgt dochter wel een toetje terwijl niet alles op is, thuis ben ik gewoon moeder!

Verder ben ik het wel eens met Fianna, ik zou er ook geen spelletje van maken.

groet

Pfff

Het kan mi helpen:
1) Het maakt iets waar een kind tegenop kan zien wellicht leuk.. (dat is ook heel kindafhankelijk). Op deze manier werkt het drempelverlagend: het geeft een duwtje. Niet voor elk kind maar veel kinderen vinden spelletjes leuk.. alleen dan moet je ook kunnen wachten op je beurt etc. Bij hele jonkies kan je zeggen: jij doet mee met iedereen zoals jij wilt.. dus als iemand draait en groenten treft, mag jij ook groenten eten ('kijk maar eens of je dat leuk vindt, of dat lukt'). Ook heel afhankelijk of er veel dwang cq veel spanning bij het spelletje spelen is.. Kan me voorstellen dat dit kan uitmonden in veel chaos. Wel leuk om te doen bij het eten van fruit om 10 uur of na school bijv.

2) Je doet mee, met de groep, het trekt je wellicht een beetje over de drempel door te zien dat anderen geen moeite hebben met het eten van een wortel oid terwijl jij dat lastig vindt.

Maar bij echte mondproblemen werkt dit niet.. daar heb je op een andere manier een trekje of een duwtje bij nodig maar zeker niet zoveel onrust. Daar zou dit averechts bij werken. Een van mijn kinderen zou mee doen en bij de ander zou ik bij de hand nemen en zeggen, wij doen niet mee op dit moment (no pressure), maar we kijken hoe het spelletje gaat. Dat zou al heel wat zijn voor hem om anderen te zien eten en daarbij geen kok-gevoelens te hebben.

Er zijn mi tal van andere manieren om eten leuk te maken. Ik maak van het eten een gezichtje op het bord of een zeilboot.. en dan verzinnen we er al etend een verhaal bij. Verder is ons spelletje aan het eind van het eten altijd iets bedenken dat niet kan (een boterham met .. ijskast!) en daar moeten we dan altijd hartelijk om lachen (wij zijn beeldendenkers). Daarnaast dwingen wij niet met eten (dat verlies je altijd, al is het alleen al dat het eten dan een nare ervaring wordt) en probeer ik alle luchtigheid die ik heb om het leuk te laten zijn voor een kind met een mondtrauma. Daarbij doe ik veel aan wat genoemd wordt 'empathisch negeren' en ook niet overdreven prijzen (geen aandacht op het probleem) maar wel aan het eind.. ik zie dat jij je best hebt gedaan, fijn! (en ook alleen als dat ook zo is).

Reactie van een juf op die site

Wat als mijn kind niet meedoet?
"Als een kindje niet meedoet, dan is hij af. De
volgende mag dan draaien. Zodra het kindje
het hapje heeft genomen, dan is hij weer
aan de beurt."

Dit vind ik dan ook een heel 'naar' advies en ook slecht. Bij kinderen bij wie dit werkt, hebben helemaal dit niet nodig. Bij een deel van de kinderen zou dit niet werken en die hebben heel wat anders nodig. Dit is geen steun maar een straf op deze manier. Eten en straf, hoort niet bij elkaar. Dan komen er zoveel boodschappen bij elkaar.. en dan ook nog bij iets als eten.. En er zijn al zoveel boodschappen rondom eten (ondertussen denk ik aan een draadje anorexia).
Ik pas daar heel erg mee op met het vermengen van allerlei boodschappen mee geven met eten.

Helaas krijg ik die andere link (De Pers) niet open maar het klinkt heel erg als een moeder die iets leuks heeft bedacht en dat helaas niet voldoende van alle andere kanten heeft bekeken.. Die opmerking van de juf geeft het geheel een huppel-lading mi.

Judith

"Eenieder heeft zelfbeschikkingsrecht, ook kinderen, die passend is bij de leeftijd en levenservaring."
Precies. Hetgeen inhoudt dat je bij kinderen op sommige gebieden prima de baas kunt spelen, daar waar je dat bij volwassenen niet in je hoofd zou halen. Dat kunnen ze namelijk heel goed aan, dat past bij hun leeftijd en levenservaring.
Iets wordt pas een machtsstrijd, wanneer je de ander de indruk geeft dat er ruimte is voor een strijd (en dat er dus compromissen gesloten kunnen worden). Wanneer je vanaf het begin duidelijk en consequent bent in wat je wil en niet wil als ouder, dan kan er ook geen strijd over ontstaan.

Spelletje

Wat ik hierboven schrijf is trouwens precies het principe van het Mangigi-principe. Van eten wordt een spel gemaakt en dat blijkt te werken. Dat komt, omdat een spel strikte regels heeft, en omdat kinderen van spelletjes houden, gehoorzamen ze blindelings aan die regels, zonder zich vragen te stellen over wat ze nu eigenlijk aan het doen zijn.
Als dit werkt, dan lijkt het me een uitkomst voor moeilijke eters. Maar inderdaad ,kinderen die om fysieke redenen niet eten, die zul je hiermee niet kunnen helpen, ben ik bang. Want die worden bij iedere hap geconfronteerd met hun probleem en zullen dus, lijkt me , een hekel aan het spelletje krijgen.

Starry

Wanneer je vanaf het begin duidelijk en consequent bent in wat je wil en niet wil als ouder, dan kan er ook geen strijd over ontstaan.
Ja,dat dachten mijn ouders ook,wat betreft het eten.Jammer dat het niet zo werkte.Ik was niet zo'n beste eter,mijn zus was nog erger.Je kunt het wel willen,maar wat doe je dan als een kind het toch echt niet eet?

Huh?

"Dat komt, omdat een spel strikte regels heeft, en omdat kinderen van spelletjes houden, gehoorzamen ze blindelings aan die regels, zonder zich vragen te stellen over wat ze nu eigenlijk aan het doen zijn."

Als kinderen iets leuk vinden, volgen ze de regels omdat het plezier oplevert niet omdat ze gehoorzamen. Gehoorzamen is iets dat je moet doen omdat je het niet leuk vindt. Dan gaan ze zich afvragen waarom het moet, toch ? Overigens vereist een spel dat je kan wachten op je beurt.. dat is iets wat je pas na een bepaalde leeftijd kan en dat je ook moet oefenen. Liefst al voordat je aan dit eet-spel doet: setup for succes ipv failure.

Niet alleen kunnen kinderen een hekel aan spelletjes krijgen maar ook nog meer aan eten of je nu een makkelijke of moeilijke eter bent. Het valt of staat bij de sfeer die er ontstaat tijdens het spelen. Zoals iemand eerder zei, liever niet onder het eten zelf.

Baas spelen?

Speel jij baas over je kinderen ? Sta je ook op eenzame hoogte en wordt elke verwijzing naar een vorm van kritiek ook meteen de kop ingedrukt ? Ik heb de leiding en je mag kritiek hebben en boos zijn, soms praten we daar over, soms neem ik wat meer de leiding, al naar gelang wat er moet gebeuren en wat ze moeten leren. En naar mate kinderen ouder worden en meer kunnen, meer weten, beter kunnen vragen wat ze niet snappen, wisselt dat, passenderwijs.

"Wanneer je vanaf het begin duidelijk en consequent bent in wat je wil en niet wil als ouder, dan kan er ook geen strijd over ontstaan."

Mijn ervaring is anders. Je hebt ook het factor kind. Niet alles is alleen maar opvoedkundig op te lossen. Sommigen hebben een kind met een factor en anderen niet. Vooral deze laatsten denken vaak dat alles opvoedbaar (dwz de kop in te drukken) is. Er ontstaat altijd over vanalles strijd.. en alleen bij de dominanten halen kinderen het niet in hun hoofd daar iets tegen in te brengen. Of ze daar prima tegen kunnen, nah, dat merk je pas na de puberteit.. als ze pas goed leren verwoorden wat ze vinden. Dan vinden ze ook wat van de relatie (lees hechting).
Maar goed, wellicht vat ik baas anders op dan bedoeld wordt.

Mmm

Mijn slechte eetster is nu een beetje te oud voor zo'n spelletje, maar ik verwacht niet dat het zou gewerkt hebben bij haar. Zij is zo iemand die liever honger heeft dan dat ze iets eet wat ze niet lust. En die ook nog eens heel veel dingen in het lijstje 'dat lust ik niet' heeft staan. Daarnaast houdt ze absoluut niet van spelletjes en heeft ze helemaal geen drive om te winnen of de beste te zijn.
Ik vraag me af hoe het verder ging met de eetgewoontes van de kinderen van de dagbehandeling van Marsy, als ze weer terug zijn in hun thuissituatie. Waarschijnlijk doen ze dan wat een ieder zal doen die uit het ziekenhuis oid komt: 'Gelukkig ik ben weer thuis, dat vieze eten hoef ik niet meer, vanaf nu eet ik alleen nog wat IK lekker vindt.'
Dat doe ik zelf overigens ook. Ik eet ook alleen maar wat IK lekker vindt. Als ze bij ons thuis erwtensoep (oh, gruwel) willen, eet ik een salade. Ik ga dan toch ook niet kokhalzend die soep eten?
Ik begrijp overigens nooit waarom mensen willen dat kinderen hun bord leeg eten. Ik denk dat het juist belangrijk is om te leren luisteren naar signalen uit je lichaam. Genoeg is genoeg.

Pelle

Je hebt gelijk, als het hele kleine porties zijn, kan je bord leegeten geen kwaad. Maar er zijn ook ouders die wel een vol bord opscheppen en verwachten dat het kind het allemaal opeet.

Reuze lollig deze discussie

Ik vind deze discussie reuze lollig. En ik sluit me fijn aan bij Judith. Er bestaan gewoon kinderen bij wie alle geweldige plannetjes om ze aan het eten te krijgen gewoon niet werken (ik heb er hier een paar).
Bovendien zou zo'n spel bij jongste (3) absoluut niet werken. Ten eerste: hij trapt daar niet in. Ten tweede: hij bepaalt zelf de regels bij alle spelletjes die hij speelt. Valt niet over te discussiëren met hem.
Anyway, leuk als zo'n bordje voor sommige kinderen wél werkt, daar zijn dan toch weer een paar eetzieltjes mee gewonnen. En mijn jongste gaat op den duur vast wel gewoon mee-eten, dat heeft mijn voormalige rampeneter van nu 8 tenslotte ook een keer gewoon besloten. Vanavond was hij de droom (of nachtmerrie) van elke restauranthouder. "Nou, doet u mij maar álles. Maar wel graag in een kinderportie. En met appelmoes.".

Ja, je zou niet denken dat we 3 jaar geleden door de krant zijn geinterviewd over zijn eetprobleem. Nu had ie: lamsrug, spareribs, hamburger, gegrilde kip, een stuk vis en nog een stuk osso bucco. En daarna nog een volwassen dame blanche. Hemeltje.

Verschil (lang)

Ik vind dat er een verschil is tussen een opvoedprobleem en tussen iets medisch, het verhaal van Berber lijkt duidelijk medisch, als er (weer) een sonde komt is er duidelijk meer aan de hand.

Op de vraag van Pippin: kokhalsend eten heb ik nog nooit meegemaakt: we begonnen natuurlijk met kleine stapje inderdaad mini aardappel, mini beetje groente en mini beetje vlees en dat langzaam opbouwen. Maar veel van deze kinderen kregen thuis patat: want ze lusten niets anders... Dus ja thuis zullen ze wel weer aan de patat zijn, maar een kind heeft wel ervaren dat eten ook anders kan, dat het gezellig is om aan tafel te zitten en het soms zelfs lekker kan zijn.

En dan heb ik het over kinderen bij wie het écht een opvoedingsprobleem is en géén medisch probleem. Overigens waren dit wel altijd kinderen vanaf 7 jaar (ik weet niet of ik dat al gezegd had?) Ik denk dat iedere peuter of kleuter in meerdere of mindere mate problemen heeft met eten.

En nog even over macht: een kind ziet hoe een ouder soms wanhopig probeert om eten naar binnen te krijgen en steeds een andere poppenkast te voorschijn tovert, dat geeft de macht aan het kind. Ik bedoel dus met macht weg halen bij het kind dat de ouder beslist: dus kind aan tafel, bord weghalen wanneer het toetje komt (niet uren aan tafel laten zitten boven een bord koud eten jag!) of juist wel een toetje geven maar verder niets. De oduer is de baas en die beslist zónder dat je op je kop moet staan. En nogmaals: alleen bij kinderen bij wie er geen medisch probleem is.

Guineviere: ik heb het idee dat het bij kinderen wel lastig is, maar ook iets wat jullie zelf in de hand hebben, volgens mij zet jij niet de hele wereld op zijn kop om kind te laten eten: eet je niet, dan niet.

Nou ik hoop dat ik een beetje duidelijk overkom, ik pretendeer niet het orakel te zijn: het blijft nou eenmaal lastig bij je eigen kind! Veel lastiger dan bij die van een ander.

(en nu ga ik het gevecht aan met mijn 3 jarige om haar tanden te poetsen!)

Berber

Wel vervelend hoor als er niet echt een oorzaak te vinden is, lijkt me vooral vervelend voor jou: je zal je regelmatig zorgen maken denk ik.

En sommige kinderen blijven altijd slechte eters, ondanks van alles. Een vriend van ons lust ook bijna niets: heel veel groente niet, geen rijst en pasta eet geen vlees en dat al zijn hele leven (meer dan 30 jaar) dus soms gaat het nooit over....

groetjes

En die vriend..

Eet natuurlijk wel de 3 beruchte P's!!!

Marsy

"volgens mij zet jij niet de hele wereld op zijn kop om kind te laten eten". Nee, dat klopt, ik ben zélf diverse keren op mijn kop gaan staan, tevergeefs trouwens, hahaha.
En die 3 P's: oh, wat zou ik blij zijn als jongste die at! Wat een vooruitgang zou dat zijn! Nu eet hij alleen Pnakworst, van de P-producten.

Berber

Ik begrijp het ook niet, wat er lekker is aan een pnakworst. Slappe zoute dril met een taai vel erom heen. Geef mij maar een goede duitse worst...

4 p's! en pnakworst

Er is nog een P, namelijk Pasta!
En wat betreft pnakworst: Die uit blik zijn per definitie niet te eten. Maar VERSE knakworst is heel erg lekker! Ik eet het vrijwel nooit omdat we voornamelijk vegetarisch en/of biologisch eten. Maar heel soms moet ik een uitzondering maken.
Hmmm, morgen broodjes pnakworst met zuurkool?

Carmen.

Pasta

Wordt ook heel vaak niet gegeten (die vriend is een voorbeeld lust hij ook niet)

de 4de P kan wel van pofertjes zijn! Zijn eigenlijk nep pannenkoeken

Marsy

Nee,pannekoeken en poffertjes verschillen behoorlijk van elkaar,kwa smaak en recept.

Verse ?? pnakworst?

Waar kan je dat kopen, verse pnakworst ?