Een oproep tot ongehoorzaamheid
De persoon Jet Bussemaker, of beter gezegd: haar optreden als minister binnen de Nederlandse politieke arena, herinnert mij automatisch aan de bejegening die ik als schoolverlater heb ondervonden van één van mijn oudere zussen. ¨Al het persoonlijke is politiek¨ voegde zij mij bezwerend toe, terwijl zij mij een exemplaar van het Vrouwen Lijfboek in handen duwde bij één van haar bezoekjes aan mijn studentenkamer. Ik zat in het eerste jaar van mijn studie Geschiedenis en zij had mij wel vaker voorzien van wat extra educatief leesvoer. Leergierig als ik ben, stelde ik dit altijd zeer op prijs. Een zeker praktisch nut had haar voorlichting ook wel. Dat moet gezegd.
Zelf had mijn zus nog maar kort tevoren een studie achter de rug in één van de sociale wetenschappen; t.w. die van de andragologie / andragogie / agogie. Reeds aan het begin van haar studie was zij lid geworden van de Communistische Partij Nederland (CPN). Tot ontsteltenis van mijn ouders; want toen zij nog thuis woonde, had zij zich nu juist nadrukkelijk gemanifesteerd als een actief lid van hun (Rooms-katholieke) kerk. Zodra zij door op kamers te gaan wonen onder het ouderlijk gezag vandaan kwam, ruilde zij de katholieke kerk echter onverbiddelijk in voor de zogeheten linkse kerk.
Haar toewijding aan de communistische partij was al even groot, als vanouds die van mijn moeder aan de katholieke kerk. In haar fanatisme was zij onmiskenbaar een dochter van mijn moeder. Ook evenaarden zij elkaar in hun grondhouding naar mensen van buiten hun eigen club. Beiden waren, zacht uitgedrukt, weinig respectvol naar andersdenkenden. De arrogantie die zij aan de dag legden, kende bovendien een identieke verschijningsvorm: beiden stelden zichzelf onomwonden ten voorbeeld aan de rest van de vrouwspersonen in hun omgeving.
Voor hen sprak het alleen maar voor zich om jezelf tot norm te verheffen. Zelf traden zij immers ook in de voetsporen van lichtende voorbeelden? Daar waar mijn moeder op voorbeeldige wijze het ideaal van de heilige maagd Maria nabootste, profileerde mijn zus zich als iemand die het lichtend pad had verkozen van het meisje met het rode haar.
Op open, inhoudelijke discussies heb ik hun nooit kunnen betrappen. Ze kwamen niet verder dan het elkaar over en weer bestoken met slagzinnen als: ¨Het huwelijk is een sacrament!¨ en ¨Het huwelijk is een vorm van prostitutie!¨ Bijgevolg had het conflict waarin zij als moeder en dochter belandden van meet af aan het karakter van een patstelling, waaruit het zeer moeilijk, zo niet onmogelijk ontsnappen was.
Ik bevond mij overduidelijk tussen twee vuren. En zoals het meestal gaat in geval van conflict: van beide kanten werd druk op mij uitgeoefend om partij te kiezen. Van beide kanten werd ik bestookt met allerhande schuldtrucs, terwijl een ´normale´ communicatie tot de onmogelijkheden bleek te behoren.
Als andragoge zag mijn zus een heldinnenrol voor zichzelf weggelegd mijn leven op het juiste spoor te brengen. Als ik mij nu maar ook als lid aanmeldde bij de CPN, dan kwam het allemaal, in ieder geval in moreel opzicht, wel goed met mij. Tegelijkertijd deed mijn moeder alle moeite mij te behoeden voor ´duivelse´ invloeden. Hun mens-, maatschappij- en wereldbeeld mochten dan formeel wijd uiteenlopen; in hun strijd om een betere wereld bedienden zij zich opvallend genoeg van precies dezelfde middelen. Ook waren zij er alle twee oprecht van overtuigd, dat het doel de middelen heiligde.
Ik had intussen wel even wat anders aan mijn hoofd: uiteraard mijn studie Geschiedenis, maar ook de liefde! Betere afleiding had ik mij niet kunnen wensen. Enfin; gebruikmakend van de grondrechten die een burger in dit deel van de wereld vooralsnog geniet, vulde ik mijn leven uiteindelijk in naar eigen goeddunken en individuele omstandigheden. Net zoals ieder ander wilsbekwaam individu dat pleegt te doen.
In economisch opzicht bevind ik mij inmiddels, voor zover mogelijk, in een onafhankelijke positie ten opzichte van de Nederlandse staat. Ik ontvang noch studiefinanciering, noch een andere uitkering. Mijn studieschuld heb ik reeds lang geleden geheel en al terugbetaald, inclusief de rente. Aangezien ik nooit een hypotheek ben aangegaan tot het aanschaffen van een woning, valt een belastingvoordeel in de vorm van hypotheekrente-aftrek mij niet ten deel. Andersoortige al dan niet aftrekbare schulden heb ik ook niet. Mijn levenspartner trouwens evenmin.
In politiek opzicht ben ik al snel beland bij de sociaaldemocratie, net als Jet Bussemakers uiteindelijk ook; haar voorgangers uit de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw zeer erkentelijk voor het openen van deuren binnen het onderwijs, die anders voor mij gesloten waren gebleven. De mogelijkheid mij via de weg van gedegen onderwijs te ontworstelen aan onwetendheid en onkunde heeft onnoemelijk veel voor mij betekend. Een ervaring die ik ongetwijfeld deel met vele andere vrouwen; of zij nu heden ten dage voltijds werkzaam zijn in een betaalde baan, of niet.
In religieus opzicht heb ik stoutmoedig de rol van afvallige op mij genomen. In sociaal-cultureel opzicht ben ik zodoende verzeild geraakt in een soort van Koude Oorlog. Het varen van een eigen koers is me namelijk bepaald niet in dank afgenomen; al heb ik dan een goed bestaan opgebouwd. En verdomd; ook hierin blijk ik niet de enige!
Bij monde van Jet Bussemaker wordt ons, hoogopgeleide vrouwen die geen betaalde arbeid verrichten of ´slechts´ parttime, verweten een kwalijke rol te spelen als het gaat om de staatsfinanciën. Vadertje staat heeft toch zoveel in ons geïnvesteerd, en nu hebben wij de euvele moed niet voltijds te participeren op de Nederlandse arbeidsmarkt! Daarmee plegen wij ook nog eens collectief verraad aan het feminisme, door ons financieel te afhankelijk op te stellen van die vermaledijde mannen van ons! Hoe moet het ooit nog goed komen met de Nederlandse samenleving in het algemeen, de vrouwenemancipatie in het bijzonder, en (vooral) niet te vergeten het begrotingstekort, nu wij het zo laten afweten?
De hoogopgeleide vrouw gereduceerd tot melkkoe voor de Nederlandse staat; nooit eerder ben ik geconfronteerd met een dergelijke eenzijdige, platte invulling van de vrouwenemancipatie. En wat een schrikbarende gelijkenis tussen de manier waarop Jet Bussemaker pretendeert zich over het levenslot te ontfermen van hoogopgeleide vrouwen en de autoritaire, bevoogdende, aanmatigende en laatdunkende grondhouding die ik zo goed ken van mijn moeder en oudere zus. Voor mij niets nieuws onder de zon, maar een regelrecht déjà vu!
Het geeft over haar te denken, dat zij ons zo makkelijk in de luren denkt te kunnen leggen. Zou ze niet beseffen hoezeer wij op de hoogte zijn van onze rechten en plichten binnen onze (sinds de Franse revolutie zo zorgvuldig opgebouwde) democratische rechtsstaat? Beschikt zij zelf eigenlijk wel over voldoende kennis van onze staatsinrichting en de historische achtergronden ervan? Hoe kun je als minister anders zo je boekje te buiten gaan, door als politica een moreel standpunt in te nemen inzake een privé aangelegenheid, alwaar de politiek helemaal geen zeggenschap over heeft, noch behoort te hebben?
Hoe geërgerd en verontwaardigd ik ook ben; medelijden overspoelt me, als ik mij probeer te verplaatsen in de persoon van onze minister van Emancipatie. Aan ambitie zal het haar wel niet ontbreken, maar op deze manier schrijf je geen geschiedenis als groot staatsvrouw. Ik kan me voorstellen dat het kabinet niet als een stelletje Middeleeuwse roofridders te boek wil komen te staan. Impopulaire maatregelen zal men zoveel mogelijk positief willen verkopen aan het electoraat. Maar al ben je dan politica, het geeft werkelijk geen pas om het feminisme aan te wenden als voorwendsel voor impopulaire belastingmaatregelen. Via bangmakerijen de vrouwenemancipatie bevorderen? Het zou een cum laude gepromoveerd politicologe van feministische huize onwaardig moeten zijn. Tenzij deze Nederland graag omtovert in een of andere dictatoriale heilstaat, waarin al het persoonlijke politiek is, natuurlijk.
Ik vraag het me inmiddels serieus af: zou Jet Bussemaker zichzelf misschien zien als een vooraanstaand lid van een intellectueel superieure politieke voorhoede?
Hoe dan ook; niet voor niets trekt de hele kwestie nogal veel aandacht. Het is een politieke uitglijder van de eerste orde, die haar en haar partij veel stemmen zal kosten. Niet wij zitten fout en zouden ons schuldig moeten voelen, maar zij. Als minister verleent zij immers medewerking aan een aantal vrouwonvriendelijke maatregelen in de zorg. Als het haar menens is met het feminisme en haar rol als voorhoedespeler binnen de Nederlandse samenleving, dan zou ze dus de eer aan zichzelf houden en uit dit kabinet stappen. Tot op heden wekt zij vooral de indruk het braafste kindje uit de klas te willen zijn. Een van de lessen uit het verleden echter is, dat je ook te gevoeglijk kunt zijn. Als volksvertegenwoordiger heb je je verre te houden van volksverlakkerij.
Wat jullie?
Rode krullenbol
Nou gewoon
Als je maar niet komt zeuren als het inkomen van je man weg valt. Zolang ik je niet hoef te onderhouden, maakt het mij allemaal niks uit.
Huh?
Wat bedoel je nou eigenlijk? in een notendop?
Los van je bespiegelingen over jouw leven is het mij onduidelijk wat ze nou eigenlijk fout doet in jouw ogen. Is je punt dat ze zich bemoeit met een privé-kwestie? Dat is nou juist het punt, het is maar heel beperkt een privé-kwestie.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Grinnik
Gelukkig is de minister iemand die je in het dagelijks leven rustig links kunt laten liggen, met je moeder en zus ligt dat anders.
Tsja, en de minister zal ook niet zo blij met mijn man en mij zijn geweest, allebei 3 dagen pw werken, helaas nu meer omdat het de keuze was tussen 4 dagen of 0 en dat ging ons met de huidige arbeidsmarkt ook weer net even te ver. Ach, we werken beide, hebben de zorg verdeeld en proberen zo snel als het kan weer terug te gaan zodat we zelf voor onze kinderen kunnen zorgen. Ik kijk uit naar het moment waarop de jongste naar school gaat (nog een jaartje) zodat we 5 dagen per week kunnen, maar dan een deel thuis en/of korter zodat de kinderen zo min mogelijk naar de opvang hoeven.
Het zal wel heel erg slecht en onverantwoordelijk zijn, maar ik probeer er zoveel mogelijk zelf te zijn voor mijn kinderen, maar wel te blijven werken zodat ik wel een leuke mama blijf.
Er loopt al een draad hierover in "werk en recht"
Een redelijk lang draadje, maar waarschijnlijk toch korter dan jouw bericht.
You've lost me
Alleen ouderwets-linkse mensen kunnen volgens mij zulke lange overloze verhalen fabriceren.
Maar als ik de toon goed begrijp denk ik dat je bij de volgende verkiezingen het beste VVD kunt stemmen.
Mag ik
de samenvatting?
Bij de 1e alinea al afgehaakt
Waar gaat dit eigenlijk over? Kun je misschien wat bondiger zijn?
Betoog
Mag van mij best een mooie column zijn hoor. Ik ben nog van een generatie die niet vanzelfsprekend zinnen inkort tot twitterlengte en ik kan een mooi verhaal wel waarderen. Je hebt toch echt wel wat tekst en verhaal nodig om een betoog te onderbouwen.
Voor mij komt het verhaal van Rode Krullenbol neer op het volgende:
Jet Bussemaker hanteert een feministisch vertoog om er bezuinigingen mee te legitimeren. Dat is tot meerdere eer en glorie van Jet zelf, het versterken van haar positie in de politiek. Ze ondermijnt de positie van vrouwen in de samenleving door de verantwoording weer alleen bij de vrouwen te leggen.
Mogelijk heeft ze een vast eetclubje van vriendinnen of zoiets die vanuit hun geprivilegieerde positie menen de rest van Nederland te kunnen verheffen door zichzelf als de maat aller dingen te nemen.
Biografie
Het uiteindelijk betoog kan ik er met enige moeite ook wel uitfilteren. Maar wat is de functie van die hele biografie erbij dan?
Weer een oproep?
"Bij monde van Jet Bussemaker wordt ons, hoogopgeleide vrouwen die geen betaalde arbeid verrichten of ´slechts´ parttime, verweten een kwalijke rol te spelen als het gaat om de staatsfinanciën."
Het belangrijkste punt was volgens mij dat ze niet voor zichzelf kunnen zorgen als hun huwelijk op de klippen loopt of hun man vroegtijdig overlijdt (daar hoor je weinig van maar het kan echt).
"Vadertje staat heeft toch zoveel in ons geïnvesteerd, en nu hebben wij de euvele moed niet voltijds te participeren op de Nederlandse arbeidsmarkt!"
Ook wel waar. Ik ken drie vrouwen die medicijnen hebben gestudeerd en daar nagenoeg niets mee doen. Pure kapitaalvernietiging. Vroeger gingen alleen mannen medicijnen studeren (dure studie zwaar gesubsidieerd) en die werden allemaal arts of specialist. Meestal meer dan full time. Tegenwoordig is de meerderheid van de medicijnensudtenten vrouw en mag je al blij zijn als ze part time als arts of specialist gaan werken.
Dat kost een hoop geld en levert veel minder op.
"Daarmee plegen wij ook nog eens collectief verraad aan het feminisme, door ons financieel te afhankelijk op te stellen van die vermaledijde mannen van ons!"
Dat feminisme interesseert me verder weinig, maar ja, als ik onverhoopt arbeidsongeschikt mocht worden dan hebben we hier wel een probleem.
Opvreters?
Wat mij stoort in die hele oproep van Jet Bussemaker, is de boodschap dat het werk wat je verzet, alleen maar "zinvol" en "goed" is als het betaald werk is, en je er je broek mee op kunt houden. (Jojanneke vanderveen schreef daar nog een column over op Joop.nl http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/21065_bussemakers_emancipatie_is_anti_emancipatie/ )
Het werk wat thuis onbetaald wordt gedaan, wordt door deze houding al snel als minderwaardig gezien en afgedaan. Daar heb ik moeite mee. Ik heb er moeite mee om als een profiteur en opvreter neergezet te worden.
Wat mij ook stoort, is dat door haar opstelling de hele groep vrouwen van 18+ tot 90+ opvreters en profiteurs zijn. En daar heb ik nog meer moeite mee...
Er was namelijk ook een tijd dat je je moest verdedigen dat je aan het werk ging, of wilde werken als je kinderen had. Er was ook een tijd dat er nog geen of onvoldoende betaalbare kinderopvang was, en dat er geen voor en na schoolse opvang was, laat staan dat er tussenschoolse opvang was.
Het is ook nog maar 1 generatie geleden dat vrouwen (in bepaalde sectoren) hun werk op moesten geven op het moment dat ze gingen trouwen. En ook die vrouwen zijn nu opvreters en profiteurs geworden?
bah, bah, bah.... ach nou ja, het zal mijn tijd wel duren... Vroeg of laat komt er wel weer een moment waarop het "goed" is dat vrouwen thuis blijven. Zo is dat altijd nog gegaan.
Klapstoel
Het zou natuurlijk handiger zijn als we een goed 'verdienmodel' kunnen onderhandelen of regelen voor de verzorgingstaken. Werk schijnt pas waarde te hebben als je er geld voor krijgt. Maar dat zijn toch hele oude discussies. De vrouw als klapstoel. De vrouw als sandwich. Ik zou graag eens iets nieuws horen. Voorlopig is het nog even wachten op die derde feministische golf blijkbaar.
Slimme meid?
Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.
Zijn jullie dat of hebben jullie een blind vertrouwen in onbetrouwbare mannen of een minstens zo onbetrouwbare overheid?
Is dat slim?
Beter/slechter?
Ik kan het niet laten te reageren. Ja, mijn man was kostwinner en is overleden. Ik had al veel eerder mijn baan moeten opzeggen ivm onze zorgenkinderen. Ja, ik moest toen een groot beroep doen op de gemeenschap, en op gemeenschapsgeld.
Ik ken inmiddels veel lotgenoten, ouders die jong hun partner verliezen. Het geijkte patroon is dat de vrouw hulp nodig heeft qua financiën, en dat de man hulp nodig heeft bij de zorg voor huishouden en kinderen. En dan zijn er velen die hulp nodig hebben bij beiden, zeker in de eerste fase is dat heel veelvoorkomend.
Maar is het een nou echt afhankelijker -dus slechter- dan het andere? Is het slechter als je financiële hulp nodig hebt om de ramp te boven te komen? Is het beter als je de zorg voor je kinderen moet uitbesteden?
Mijn ervaring is dat gezinnen die een beroep doen op gemeenschapsgeld, beter af zijn dan de gezinnen die zeven buurvrouwen nodig hebben die per toerbeurt zorgen voor kinderen en huishouden.
Zijn mannen werkelijk beter voorbereid op het overlijden van hun vrouw, weten zij het werkelijk zelfstandig draaiend te houden? Nee, echt totaal niet. En weet je, ik vind dat niet erg. Net zoals het niet erg is als dat de vrouw na het overlijden van de man een poos leeft van een ANW-uitkering.
Het is alleen maar prettig dat er een gemeenschap is waarop je even mag leunen, totdat je het weer aankunt zelf verder te kunnen. En of dat nou financieel is of meer praktische hulp, of desnoods beide, het helpt bij het overleven, bij het weer opkrabbelen.
Ik ben dankbaar dat ik die kans gekregen heb. En ik kan me, nog niet met de beste wil der aarde, er nog geen seconde schuldig over voelen. Of me ervoor schamen. Integendeel. Ik ben er trots op dat ik het red, met mijn kinderen, dat wij het goed hebben samen, dat ik een nieuwe hbo-studie heb kunnen doen, dat ik langzamerhand uit de uitkering raak, dat ik weer meer in de maatschappij kan staan. Ik ben er trots op dat mijn kinderen redelijk stevig in hun schoenen staan, dat ze hun eigen weg weten te kiezen, dat ze vrolijk en gelukkig kunnen zijn.
Wij hebben het gered, hoe zwart onze wereld er ook uitzag, hoe intens verdrietig we ook zijn, wij zijn er, en we zijn weer in staat er ook voor anderen te zijn.
Dat we daarvoor 1000 euro in de maand kregen, gemeenschapsgeld wat sommigen hier mij blijkbaar niet gunnen, heb ik iedere maand opnieuw met grote dankbaarheid ontvangen.
Zo dankbaar als ik ben voor die 1000 euro per maand, zo dankbaar hoop ik dat mensen ook zijn als hun partner gewoon leeft, en zij beiden de mogelijkheid hebben samen voor de kinderen te zorgen en samen centjes te verdienen en vanuit die positie lekker kunnen mopperen op mensen die afhankelijker zijn.
Je weet niet wat je hebt, totdat je het kwijtraakt.
Kaatje heksenvet
Mooi gesproken!
Wees blij dat je afhankelijk van elkaar bent...
Kaatje
Mooie post, dank je wel. Je hebt een aspect belicht waar ik simpelweg nog nooit bij had stilgestaan (gelukkig voor mij dat dat niet hoefde). Ga er maar vanuit dat dit inzicht een gespreksonderwerp is vanavond in mijn huis. Dank.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Kaatje en sinbad's vrouw
Ik ben het met jullie beiden volledig eens!
Daarnaast vind ik het sowieso van de zotte dat ervan uitgegaan wordt dat vrouwen allemaal dure hoge opleidingen doen? Hoezo? Er zijn er zat die dat helemaal niet kunnen. En een 'gewone' opleiding en dito baan hebben. Hele andere koek, maar wel de normale realiteit. Afgezien daarvan, vraag ik mij af wie al dat broodnodige onbetaalde vrijwilligers werk gaat doen. En inderdaad zorgenkinderen, komt ook niet aan bod. Het lijkt of Bussemaker maar 1 beeld voor zich ziet: alle vrouwen zijn hoogopgeleid én hebben een probleemloos gezin. Tja
Je kunt hooguit zeggen, dat áls een vrouw een dure hoge opleiding doet daar wel over nadenkt ivm gezin.
Bibi
En als we dan toch alles gaan berekenen...
Ik heb wel een baan en mijn man ook. Omdat ik zelf jong mijn moeder ben verloren, denk ik vaker na over wat er gebeurt als ik of mijn partner overlijdt.
Met mijn baan en een stukje nabestaandenpensioen en een stukje levensverzekering ga ik het financieel prima redden (als ik het red om baan en zorg te combineren). Maar weet je, waar we nu maar een heel klein beetje kinderopvangtoeslag krijgen, krijg ik dan weer veel meer omdat mijn inkomen veel lager is dan ons gezamenlijk inkomen. Dat gaat misschien wel richting de 800 euro per maand. Kortom: ook als je financieel en zorgonafhankelijk bent (en dat is dus niemand!) dan 'kost' je de samenleving geld als je partner overlijdt. So be it.
Snap iets niet
Er zijn rond de 30.000 echtscheidingen per jaar. Het aantal alleenstaande ouders is inmiddels -mede daardoor- enorm. Die krijgen o.a. Belastingfaciliteiten, die ik ze van harte gun.
Maar ik kan me niet voorstellen dat ik die allemaal als hulpbehoevenden moet beschouwen. Ik verwacht van mijn kinderen dat ze zelfstandig worden, dus ook op economisch vlak. Ik zie niet in waarom dat zou vervallen als ze trouwen.
Ik vind dit allemaal zo'n non-discussie.
Je kunt niet alles over een kam scheren
Klant schreef:
Er zijn rond de 30.000 echtscheidingen per jaar. Het aantal alleenstaande ouders is inmiddels -mede daardoor- enorm. Die krijgen o.a. Belastingfaciliteiten, die ik ze van harte gun.
Maar ik kan me niet voorstellen dat ik die allemaal als hulpbehoevenden moet beschouwen. Ik verwacht van mijn kinderen dat ze zelfstandig worden, dus ook op economisch vlak. Ik zie niet in waarom dat zou vervallen als ze trouwen.
Mijn reactie:
Je hoeft die ook niet allemaal als hulpbehoevenden te beschouwen. Waar je redenatie in mijn ogen scheef gaat, is het feit dat je je kinderen (en hun te verwachten economische zelfstandigheid 1 op 1 vergelijkt met de mensen die nu gaan scheiden.
Ik vind de vergelijking tussen een 22 jarige die haar eigen broek op moet houden, met een 45 jarige die haar eigen broek op moet houden compleet ongepast.
Die 45 jarige komt namelijk vanuit een maatschappij waarin het heel normaal was dat het gezinsinkomen door 1 persoon verdiend werd, en het hele uitgavenpatroon van dat gezin was ook gebaseerd op dat ene inkomen.
Die 22 jarige van nu, weet niet beter dan dat het gezinsinkomen gebaseerd is op 2 inkomens, en dat beide partners moeten werken om dat gezinsinkomen te vergaren. Het hele uitgaven patroon is ook gebaseerd op 2 inkomens.
Je kunt niet verschillende generaties op 1 hoop gooien, en dan 1 norm verzinnen die voor de hele groep geld.
Daar komt ook bij, dat als je die hele groep vrouwen op 1 hoop gooit, je ook de hele groep mannen op 1 hoop gooit. Het zouden dan ook allemaal mannen moeten zijn die prima voor het gezin kunnen zorgen, die kunnen eten koken, wassen, en die in staat zijn (en bereid zijn) om hun deel van de huishouding te doen.
Die mannen hebben namelijk ook een verwachtingspatroon met de paplepel ingegoten gekregen, namelijk die van kostwinnaar en ook zij hebben er nooit bij stil gestaan dat er van hun verwacht werd dat zij de taken zouden overnemen die van oudsher bij de vrouw lagen.
En ook is deze groep heel groot, van de 45 jarigen die echt niet iets in huis willen doen tot de 22 jarigen die daar hun handen niet voor omdraaien.
En ja, je mag ht prima een non-discussie vinden, maar ik denk dat dat meer over jou zegt, dan over het onderwerp.
Kom op zeg
Een vrouw van 45 wist toch dat een slimme meid op haar toekomst moest zijn voorbereid. Samen (parttime) werken was ook voor die generatie mogelijk, de voorzieningen qua opvang waren er.
Ik kan er ook niets mee dat vrouwen met gezonde kinderen en een gezonde man niet voor zichzelf zouden kunnen zorgen. Van mij mag iedereen zelf weten wat hij/zij doet, maar wees dan wel zo eerlijk om te zeggen dat het een eigen keuze was, en niet iets wat niet anders kon.
Maar goed had ik al gezegd in het draadje in werk en recht.
De maatschappij van een 45-jarige
Een 45-jarige die denkt dat ze uit een maatschappij komt die verwacht dat de man voor het inkomen en de vrouw voor het huishouden zorgt leeft wel onder een ENORME steen.
Ik ben een aantal jaar ouder dan die 45-jarige, en ik ben echt niet opgegroeid met die verwachting. Noch van huis uit, noch vanuit school, noch vanuit omgeving.
Ik vrees dat je er zo'n 20 jaar naast zit qua leeftijd. En ach, vrouwen van 65 krijgen AOW. Ik mag hopen dat dat nog bestaat als ik 70 wordt. Ik ga er in elk geval van uit dat ik zoiets niet met 65 maar met 70 zal krijgen, als het nog bestaat.
En ikke
Ik verdiende op mijn 22e veel meer dan op mijn 45e mogelijk was. Kwestie van veranderingen, zowel in eigen leefomstandigheden als van veranderingen in de maatschappij.
En ikke
Ik zit ruim boven de 45 jaar die Sindbad's vrouw een andere generatie noemt. Ik vind het normaal dat iedere volwassene probeert om zelf aan zijn of haar levensonderhoud te komen. Ik werk vanaf mijn zeventiende en heb in de loop van mijn leven alle soorten en maten van inkomstenniveaus en inkomstenbronnen gehad. Inderdaad, zoals Kaatje zegt, de context verandert steeds en dat vergt steeds aanpassen.
Nogmaals, dat alleenstaande ouders belastingkorting krijgen, acht ik redelijk. Ze zijn nu eenmaal in de onmogelijkheid om een tweede inkomen te regelen en draaien wel overal voor op. Dat men na het overlijden van een partner of na een scheiding tijdelijk dermate psychisch belast is, dat het een tandje minder moet, lijkt me ook nogal logisch.
Wat me wel ooit heeft verbaasd, was een Volkskrantreportage over een heel stel "bijstandsmoeders" voor wie het leven van een uitkering vrije keus was. Ze lieten zich voorstaan op hun levenswijze, hadden van alles geregeld om niet te hoeven werken en zich toch prima te redden en waren mede om die reden, bijzonder met zichzelf ingenomen. Ze kochten goedkoop in, knoopten uitkeringen en regelingen aan elkaar (waaronder vaak ook PGB's). Ze leken zich geen seconde te realiseren dat hun inkomen niet uit de hemel komt vallen, maar wordt opgebracht door hun medemensen. Dan vallen er termen als "het kan gelukkig", "ik kies voor", waarbij in het taalgebruik inkomstenbronnen worden ingewisseld voor algemeenheden. Het is niet waar dat "het kan". Wat er echt aan de hand is achter dit soort omfloerste taal, is dat "het wordt betaald door" en "mijn gezin en ik worden onderhouden door". En ik kwam ze ook in het dagelijks leven wel eens tegen. Moeders die een huwelijk hadden, waar erg genoeg een eind aan kwam en die vervolgens ferm verklaren dat ze niet zullen gaan werken. Want dat zijn ze niet gewend, of er komt niks leuks langs enzovoort. Ik vind dat er voor iedereen het vangnet van een uitkering moet zijn, maar dan graag als vangnet. Dat vangnet gebruiken voor een manier van leven, is in mijn ogen misbruik maken van het fatsoen van je medeburgers. Dat je dan niet zou zijn opgegroeid met het idee dat je ooit je eigen brood zou verdienen, vind ik wel een heel slap excuus. Ik zie in dat opzicht geen verschil tussen een bonussen graaiende bankier en een bijstand graaiende mevrouw. Beiden proberen aan geld te komen zonder een tegenprestatie te leveren.
Maar dat laat overigens onverlet dat ik vind dat Bussemaker zich niet met keuzes van vrouwen moet bemoeien. Iedereen mag van mij niet werken, maar dan niet ook geld willen hebben graag.
Overigens schijnt het de laatste jaren een stuk lastiger te zijn om bijstand te krijgen en achter de geraniums te blijven hangen. Ik hoor er weinig meer over. Benieuwd hoe het deze bijstandsgerechtigden tegenwoordig vergaat.
Toch
Ook bij mijn dochter in de klas (VWO 5) zitten er meiden, die met droge ogen vertellen, dat het eigenlijk niet zo belangrijk is of ze gaan studeren, want 'Als ik getrouwd ben stop ik toch met werken.' Voor hun is dat nog steeds normaal.
Mijn dochter is nu in de fase dat ze een toekomstige opleiding moet kiezen. Ze twijfelt heel erg tussen een beta studie en de kunstacademie. Mijn bezwaar tegen de kunstacademie, is dat economische onafhankelijkheid dan wel heel moeilijk te bereiken wordt. Hierop heb ik al van drie verschillende mensen gehoord, dat dit niet zo uit maakt, want 'ze is toch een meisje?'. Yeah, right.
We zijn nog niet helemaal klaar hoor, met die voorlichting van 'een slimme meid is op haar toekomst voorbereid'. Het is nog niet echt gemeengoed.
De cijfers
Wat pubermeiden roepen lijkt mij niet zo relevant, ik ken er ook een die voetbalvrouw wil worden 
.
Als je de cijfers van het CBS kijkt dan zijn er maar weinig autochtone vrouwen die in de bijstand raken als zij alleenstaand zijn. Ik durf te gokken dat dat bij hoogopgeleide vrouwen nog lager is. Misschien moet de minister zich drukker maken over de opleiding en emancipatie van vrouwen waarbij dat echt nodig is. Zonder die vrouwen iets te verwijten!
Cijfers CBS: http://www.cbs.nl/nl-NL/menu/themas/arbeid-sociale-zekerheid/publicaties/artikelen/archief/2013/2013-3752-wm.htm
Ha inderdaad
Ik zie het. Van de autochtone eenouders iets boven 1/10 nog in de bijstand. Het percentage is scherp gedaald het laatste decennium. Je hebt volkomen gelijk Fay: Bussemaker kan zich beter richten op degenen die steun nodig hebben om het huisvrouwenbestaan achter zich te kunnen laten.
Nadere toelichting
In deze moderne samenleving moet je stevig in je schoenen staan en goed je eigen weg weten te kiezen om een gelukkig bestaan te kunnen hebben. Als je niet uitkijkt, dien je aan een wirwar van (eventueel haaks op elkaar staande) eisen te voldoen. Voor je het weet, raak je behoorlijk in de knel.
Als je niet uitkijkt, degradeer je tot mikpunt van spot en minachting, doordat je eigen minister van Emancipatie een karikatuur neerzet van jouw persoon. Dan ben je opeens niet meer iemand die tezamen met haar echtgenoot een goed bestaan heeft opgebouwd, maar een onverantwoordelijke, roekeloze gokker! Terwijl het de politiek zelf alleen maar om het geld te doen is. Hoe frustrerend!
En wie anders dan jijzelf zet dat scheve beeld dan weer recht? Je zou er naast je normale werkzaamheden nog een volledige dagtaak bij krijgen ook! Je zou nog gaan denken, dat het moderne leven heel wat neteliger is, dan dat van vroeger. Als je niet beter wist.
Enfin; de zo weinig benijdenswaardige rol van slachtoffer loert om elke hoek. Een verstandig mens is daar natuurlijk op bedacht. Wat doet die? Die laat zich niet slachtofferen, maar treedt doortastend op, in de hoop het onheil af te wenden. Vandaar mijn oproep tot ongehoorzaamheid.
Voor alle duidelijkheid: ik voel mij in het geheel niet aangesproken door de absurde aantijging van minister Jet Bussemaker aan ons adres. Kort samengevat luidt mijn boodschap: laat haar Emancipatienota maar vooral voor wat die is: een rapport dat wegens gebrek aan kwaliteit zo snel mogelijk in de prullenbak zou moeten belanden.
De toekomst van de Nederlandse samenleving laat zich helemaal niet persen in het keurslijf van een zogenaamd feministische blauwdruk. Van een gedwongen voltijdse participatie van vrouwen op de Nederlandse arbeidsmarkt valt meer nadeel, dan nut te verwachten. Sterker: de rampen zouden niet te overzien zijn. Niet alleen de mogelijkheden flexibel maatwerk te verrichten zouden drastisch worden ingeperkt, maar ook de grondrechten van vrouwen.
De manier waarop minister Jet Bussemaker vrouwen van nu tegemoet treedt is hopeloos ouderwets en niet van deze tijd. Terwijl zij als minister het algemeen belang zou behoren te dienen, voel ik mij door haar absoluut niet vertegenwoordigd. Integendeel: ik weet me bedrogen.
Ik zie de noodzaak van het kabinet tot bezuinigen, maar laat de ministers wel met goed doordachte beleidsplannen komen en heuse argumenten in plaats van drogredenen bij het organiseren van draagvlak onder de Nederlandse bevolking.
Rode krullenbol
Zeker tbm?
Ouder dan 45
Ik ben ouder dan 45 en heb gewoon altijd gewerkt. In de jaren 70 en 80 waren werkende vrouwen ook al geen uniek fenomeen. Mijn ouders hadden trouwens een eigen bedrijf dus ik heb mijn moeder ook altijd zien werken. In de tweede helft van de jaren 80 was ik een alleenstaande moeder met twee kleine kinderen en werkte ik gewoon fulltime. Dat was ook toen al niet raar.
