'een moeder is zo gelukkig als haar gelukkigste kind'

Maar als één kind nu zeer gelukkig is en één kind voelt zich ongelukkig, dan voel je je als moeder net zo gelukkig als dat kind wat zich wel gelukkig voelt? Rare zin of lees ik het verkeerd? Missen er niet twee letters (on)?

Triva

Wilgenkatje bedoelt denk ik idd dat een moeder zich niet gelukkiger kan voelen dan haar _on_gelukkigste kind. Maw je kunt zelf happy zijn maar wanneer er iets met een van je kinderen is blijft dat knagen. Hoe oud ze ook zijn.
Voor mijn moeder geldt dat in elk geval wel. (Voor mij ook maar mijn kinderen zijn nog jong en er is vanalles met ze aan de hand).

Andersom

Ik ken hem als: een moeder is zo gelukkig als haar ongelukkigste kind. Dus ja, volgens mij ontbreken er twee letters.

Ik denk het niet

Nou nee hoor, mijn geluk is denk ik een soort van gemiddelde van het geluk van dat mijn kinderen.

Nou...

Het is vast: een moeder is zo gelukkig als haar ongelukkigste kind.

Als het met mijn pubers gewoon 'goed genoeg gaat' kan ik zelf best heel erg gelukkig zijn.

Maar zodra er iets echt niet goed is overheerst dat vrijwel alles. Mijn puberzoon is erg ziek geweest en was daardoor een tijd ongelukkig. Nou, dat had veel impact op mijn geluksgevoel. Ik zat niet zo in zak en as als hij, maar mijn werk, sociale leven en geluksgevoel leden er wel echt onder.

Nu gaat het weer goed met mijn zoon en voel ik me (be)vrij(d).

Ik kan mijn kinderen prima loslaten, maar zodra het niet goed met ze gaat, voel ik dat lijfelijk. Dus ja, verwerven met het ouderschap, of te wel: volkomen verweven met mij (van mij uit gezien dan, mijn kind ziet dat vast anders.

goh

Dus als de kinderen gelukkig zijn is hun moeder dat ook? Dat lijkt me flauwekul.

Zo zie je maar, dat iets lekker bekt wil nog niet zeggen dat het een Diepe Waarheid is.

Moeders maken zich zorgen als hun kinderen ongelukkig zijn. Ja, dat zal beslist. Vaders trouwens ook, neem ik zomaar aan.

Groeten,

Temet

Temet

Volgens mij moet je zo´n uitspraak niet zo letterlijk en/of serieus nemen
Kern lijkt me dat je als ouder/opvoeder je leven lang kwetsbaar bent, omdat je je het lot van je kinderen aantrekt. Of ze nu 2 zijn, 20 of 50, dat maakt niet zo veel uit.

Verantwoordelijk

Kinderen mogen best merken dat we ons zorgen om ze maken, maar ze mogen niet het gevoel krijgen dat wij ongelukkig zijn als zij dat zijn. Daarmee geef je ze het gevoel dat ze verantwoordelijk zijn voor ons geluk.

Een kind wil nl. dat zijn ouders gelukkig zijn, net als dat andersom het geval is. Of neem ik die uitspraak nu ook te letterlijk.

Een ouder is zo gelukkig als zijn of haar ongelukkigste kind.

Dat zal zeker zo zijn, mijn kind is tenslotte een deel van mij. Het geluk of ongeluk van mijn kind heeft zeker invloed op hoe ik mij voel.
Maar wat Zeetakje zegt ben ik het ook mee eens. Kinderen willen niet het gevoel hebben dat wij ook ongelukkig zijn als zij dat zijn.

Wat heeft een kind eraan

als je mee ongelukkig bent? Dan kun je er ook niet zijn voor je kind.

Ik leef met mijn dochters mee, ik vind het sneu als het leven op een bepaald moment tegenzit, ik geef aan dat ik beschikbaar ben om met ze mee te gaan naar bepaalde afspraken, of gewoon om te praten. Ik laat ook wel eens een traantje als ik zie dat een van de kinderen verdrietig is, maar ik ben er vervolgens niet elke minuut van de dag mee bezig. Het scheelt natuurlijk dat ik ze niet dagelijks zie, dan kán ik het ook makkelijker van me afzetten, dan wanneer ze thuis zouden zijn. Ze hebben allebei een vriend en het is een geruststellend idee dat ze daar bij terecht kunnen als er iets is.

Wat Boekje zegt over haar lijfelijk meevoelen met haar zoon, herken ik in lichte mate. Als mijn oudste dochter wel eens ergens last van had of heeft, dan voel ik dat ook wel eens. Niet altijd hoor, maar best wonderlijk.

Inderdaad verkeerd geciteerd

Zo gelukkig als hun ongelukkigste kind.

Ik ervaar het zeker zo dat het invloed op m'n gemoedsgesteldheid heeft, ik krijg geregeld een naar gevoel in m'n maag als ik hoor van lastige kwesties.

Wilgenkatje

Maar een naar gevoel in je maag is toch iets anders dan dat je ongelukkig bent met je kind samen. Je leeft mee, het doet je iets of veel, maar het hoeft je eigen leven niet dusdanig te bepalen dat je er zelf ongelukkig van wordt. Het een en ander hangt misschien wel een beetje samen met wát er dan met je kind is. Het uitgaan van een relatie van de kinderen vind ik verdrietig, maar ik word er niet persoonlijk ongelukkig van. Mijn dochter heeft een gezondheidsprobleem waar haar hele toekomst door gekleurd zal worden. Dat vind ik echt héél erg voor haar, maar het heeft geen zin om daar zelf ongelukkig van te worden. Ik kan me wel voorstellen dat een psychisch probleem anders is. Omdat het zo ongrijpbaar is. Je ziet je kind worstelen, maar je weet niet wat je er aan kunt doen. Daar ben ik wel gevoelig voor. Niet alleen als het om de kinderen gaat overigens.

Maar je bent

Maar jij bent (en ik bedoel dat goed hoor!)ook wel een beetje een weemoedig type heb ik de indruk (sober, beetje glas half leeg, doe maar normaal, als voorbeeld van dat soort dingen, ik zeg niet per se dat je alles bent, ik probeer het te omschrijven).
Mijn dochter heeft náást haar depressie een aandoening waardoor ze altijd pijn heeft en heeft in een half jaar tijd 2 onverwachte ziekenhuisopnames gehad voor een spontaan opgetreden mankement waar ze veel heeft voor moeten afzeggen en veel voor moet laten en helaas nog lang niet is uitgedokterd.
Ik vind dat triest, ik ondersteun als dat wordt gevraagd of pep ook ongevraagd wel eens op, maar ik word er niet beroerd van. Ik word er niet somber van, wel leef ik mee. Het is niet mijn taak om dat te dragen en over te nemen, wel om haar te sterken en eens op te vangen, te verwennen.
Je blijft altijd moeder natuurlijk, daar heb jij meer ervaring in dan ik (samenwonende kinderen maar nog geen oma), maar ik denk dat je moet uitkijken dat je niet naar haar problemen gaat leven en jezelf in somberheid hult. Want daar schiet ze niet zoveel mee op, maar ze zal het wel oppikken.

Ik heb gewoon wat teveel tijd tegenwoordig. En er zijn gebeurtenissen in m'n leven die weemoedigheid aanwakkeren.

En klopt hoor Kaaskopje, een naar gevoel van binnen is wat anders dan ongelukkig zijn, al dan niet samen met dat kind.
Ik voel me totaal niet ongelukkig )