Dubbele gevoelens bij vriendinnetje in opvang
Dochter van 8 heeft pas een nieuw meisje in de klas gekregen, het meisje doet het goed op haar nieuwe school en maakt makkelijk contacten, zo ook met mijn dochter.
De moeder van dit meisje is zelden op school, meisje komt meestal zelfstandig, en die had ik nog niet ontmoet. Dochter had vrijdag met haar afgesproken, ik was op het schoolplein maar moeders was er niet. Omdat ik de moeder niet kende wilde ik eerst meelopen naar haar huis om mezelf voor te stellen en telefoonnummers uit te wisselen. Dochter en meisje vonden dat niet nodig, ik heb uiteindelijk het adres genoteerd en mijn telefoonnummer meegegeven en heb afgesproken dochter over 2 uur op te halen. Op het afgesproken tijdstip was ik in de betreffende straat maar ik kon het huisnummer niet vinden, in die straat is ook een soort huis voor daklozen. Wat bleek? Het meisje woonde niet in een van de gewone huizen in die straat maar in het opvanghuis.
Bij de ingang van dat huis zag ik nogal verlopen types staan en ik vroeg hen naar het meisje, ze verwezen me door naar de kamer van het meisje.
Daar waren ze, dochter en het meisje, heerlijk aan het spelen, in een kamer met schamel meubilair, twee bedden, een oud bankje, een tafeltje en vrij veel speelgoed. Moeder was nergens te bekennen. Ik praatte wat met de meisjes en uiteindelijk kwam moeders ook, ze was in de gezamenlijke ruimte aan het koken. Moeders maakte een nogal warrige indruk, ze was wel vriendelijk. We hebben nog even een praatje gemaakt en toen vertrokken dochter en ik weer naar ons eigen huis.
Dochter was vrolijk over haar speelafspraakje, ikzelf kwam thuis met veel dubbele gevoelens.
Ik voelde een soort medelijden, dit meisje in zo'n tehuis, wat tragisch, zo zou het niet moeten zijn. Tegelijkertijd was ik trots op dat meisje, zo'n vrolijke spring in 't veld, ondanks alles. En ook verrast over mijn dochter: geen oordeel over de situatie, dochter constateerde zonder waarde-oordeel, dat ze nu eenmaal even geen geld hebben en dat het misschien best leuk was in zo'n huis want er waren veel mensen en dat is gezellig.
En ook voelde ik, en daar schaam ik me een beetje over, een beetje angst. In die opvang zitten veel mensen die verslaafd zijn en/of psychiatrische problemen hebben, is dat wel een veilige omgeving voor mijn dochter? Dat laatste, die angst, is gênant. Ik heb de luxe om me dat af te vragen, het meisje en diens moeder niet, zij wonen er.
Ik sprak later met iemand die die opvang een beetje van binnen kent en die waarschuwde me, ik moest me volgens haar afvragen of ik speelafspraakjes aldaar wel door zou laten gaan in de toekomst, de sfeer in dat huis schijnt nogal unheimisch te zijn. Het staat al vast dat het meisje ook hier komt spelen, maar wat doe ik met toekomstige speelafspraakjes op dat adres? Ontmoedigen? Niet toestaan? Of gewoon laten doorgaan en niet overal beren op de weg zien?
Ik wil geen angsthaas zijn, en ik vind het belangrijk dat dochter ook leert dat er ook andere thuissituaties bestaan maar ik wil wel dat ze veilig is.
Hoe ga ik hier mee om?
(ironisch eigenlijk dat ik me dat afvraag, dochter gaat er gewoon met een glimlach mee om en heeft geen enkele bijgedachte, misschien moet ik daar een voorbeeld aan nemen)
Lastig zeg
Wat een dilemma, mijn voorkeur zou toch uitgaan naar het samen spelen zoveel mogelijk bij jullie plaats te laten vinden. Hei is natuurlijk wel goed dat je dochter ziet dat niet iedereen een eigen, zelfstandige woonruimte heeft, maar aangezien er ook andere mensen in die opvang wonen die mogelijk niet allemaal betrouwbaar zijn, zou ik toch mijn kind daar niet zonder toezicht laten zijn. Is het mogelijk om dit met de moeder van het meisje te bespreken? Of lijkt ze te warrig om goede afspraken mee te maken? Aan de andere knar klinkt het alsof de meisjes heerlijk gespeeld hebben en er genoeg speelgoed ed voorhanden was. Wanneer er goede afspraken met de moeder van het meisje te maken zijn omtrent toezicht ed is het misschien toch een optie om de meisjes zo nu en dan daar te laten spelen. Zo niet, dan alleen bij jullie.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Oh lastig
Dan gedraagt je kind zich precies zoals je haar hoopt op te voeden en dan vind je het zelf ineens eng. Ik geloof dat ik het toch zou proberen door te laten gaan. Omdat volgens mij voor vriendinnetje super is.. Is er een beroepskracht werkzaam daar die een oogje in het zeil kan houden? Reden waarom ik het wel zou doen is denk ik dat als mijn kinderen echt op hun gemak zijn het waarschijnlijk niet zo unheimisch is als het oogt en ook omdat ik net als jij heel trots zou zijn op het open hart van mijn kind.
Mijk
Wat moet dat mooi zijn voor dat meisje!
Die zit vast niet voor haar zweetvoetjes daar, en heeft waarschijnlijk al heel wat meegemaakt! En dan komt jouw dochter, die volkomen onbevangen met haar wil spelen! Wat mooi voor dat meisje, wat mooi van jouw dochter!
Ja, er zal ongetwijfeld vreemd spul rondlopen daar. Hoewel... Is dat werkelijk zo? Ik heb laatst gehoord van iemand die bij een gezinsvervangend tehuis voor autistische mensen woonde wat voor achterlijke verhalen er over de bewoners rondgingen (drugs, psychopaten, gevaarlijk... 't Waren alleen maar flink autistische mensen, niks anders). En zelf ben ik óók wel eens in contact gekomen met een opvang voor vrouwen, en daar zat van alles, maar drank en drugs waren er niet toegelaten en bij het minste spoortje van agressie of anderszins "storend" gedrag was het einde verblijf.
In een normale thuissituatie kan het net zo goed mis gaan. Ik ken in mijn directe omgeving meisjes met erg foute buurmannen die hun handen niet thuis konden houden. We kennen allemaal dat meisje Millie dat door die oh zo keurige buurman werd vermoord. Dus eigenlijk ben je nergens veilig.
Ik ga ervan uit dat er een vorm van toezicht is in de opvang. Dat een aantal bewoners er verlopen uitzien zal allemaal wel een reden hebben, maar ik vermoed dat alles in de gaten wordt gehouden.
Moeder maakte een warrige indruk. Die zal dan ook wel het één en ander meegemaakt hebben, je komt niet zomaar in de opvang.
Iemand vertelde je dat ze die opvang nogal unheimisch vondt. Ja, logisch, daar zitten mensen met een propvolle rugzak. Maar geloof me, er zijn ook keurige gezinnetjes waar de sfeer niet zo prettig is of waar stilletjes dingen gebeuren waar je niet goed van wordt. Helaas merk je dat niet zo snel, omdat ze in een net huis zitten en een gewone indruk maken 
Maar de kans dat jouw kind bij een "gewoon gezin" gaat spelen waar ook e.e.a. aan de hand is, is niet eens zo klein. In de praktijk zal ze er waarschijnlijk weinig van merken. Wat dat betreft is zo'n opvang waarschijnlijk nog veiliger, omdat daar waarschijnlijk een vorm van toezicht is, en in een doorsnee gezin met eventuele lijken in de kast is die toezicht er natuurlijk niet
Als je dochter er vaker komt zal ze waarschijnlijk wel eens geconfronteerd worden met emotionele buien. Die mensen zitten daar allemaal met een reden, en dat komt er wel eens uit, ook als er toevallig net een "meisje van buiten" is. Het is misschien wel handig om haar daarop voor te bereiden anders schrikt ze misschien. Je kan zeggen dat die mensen nare dingen hebben meegemaakt en daar soms heel erg verdrietig van kunnen worden en héél hard van moeten huilen, maar dat dat er allemaal bij hoort.
Kortom: ik kan me voorstellen dat je even moet slikken nu jullie van zo dichtbij worden geconfronteerd met mensen die een ander leven hebben dan jullie. Maar in eerste instantie zie ik niet echt bezwaren, tenzij er werkelijk (dus niet "van horen zeggen") zichtbaar dingen mis gaan in de vorm van herhaaldelijk (dus niet incidenteel) dronkenschap en/of agressie plus het gebrek aan toezicht.
Je dochter is volkomen onbevangen en onbevooroordeeld. Hou dat zo!
En nog iets: "van horen zeggen" is over het algemeen een onbetrouwbare, in ieder geval een allesbehalve objectieve bron
Ik zou die tegenstrijdige gevoelens ook hebben
Heel mooi en aardig om te vinden dat het geen kwaad kan, maar het is niet ónwaar dat er vreemde types rond kunnen lopen in een opvang. Voor een gezin met kinderen die dakloos is geraakt bijvoorbeeld, is het echt zaak om daar zo snel mogelijk weer uit te komen. Voor een kind in die situatie is het natuurlijk heel fijn als er toch vriendinnetjes mogen komen spelen. Ik zou dan ook op je intuïtie afgaan. Voelt het veilig dan zou ik het toestaan en ondertussen ook het meisje bij jullie uitnodigen. Normaal dus. Ik zou wel elke keer meegaan om de sfeer te proeven. Voelt het niet goed, dan neem je ze samen mee naar jouw huis als dat van de moeder van het meisje mag.
Precies zo
als Belle denk ik ook! Wel zou ik het prettig vinden om van te voren kennis te maken met ouder(s), dus een volgende keer zou ik misschien meegaan om kennis te maken. In ieder geval zou ik de moeder telefonische willen spreken. Hangt ook wel af van de leeftijd van je kind. Ik denk dat het goed is dat je kind ziet dat je ook anders kunt wonen en in een andere situatie kunt zijn dat doorsnee gezinnen. Ik ging vroeger een vriendinnetje die in een kindertehuis woonde zoals dat toen heette. Ik vond het interessant en herinner me dit nog steeds goed, dus het heeft indruk op me gemaakt.
Zou je dat tehuis eens kunnen bellen?
Er heeft daar toch iemand de leiding. Je zou kunnen bellen om te vragen of het verantwoord is dat een kind daar komt spelen. Zijn er tips wat betreft speelplek e.d.?
Tussenin
Ik zit een beetje tussenin met mijn gevoel. Ik zou ook eens onderzoeken hoe het precies zit in dat huis - is er leiding, waar kunnen de kinderen naartoe als er ruzie of iets anders uitbreekt, hoe warrig of helder is die moeder precies. Gewoon met die moeder bespreken in eerste instantie. Zij zit daar niet voor haar lol en zal het waarderen dat je open bent, denk ik.
Belle, je draaft een beetje door. Niemand beweert dat elk ander gezin veiliger is dan zo'n opvang. Niemand beweert dat er in andere gezinnen niets gebeurt. Niemand beweert dat er in dit geval 'achterlijke verhalen' de ronde doen over de mensen in deze opvang. Ja, de moeder van Zorra heeft een lieve dochter met een goed hart. Maar ze is wel moeder. Ik zou ook meer informatie willen hebben.
Groetjes
Massi
Mmhh
Werk zelf in psychiatrie en ken veel mensen die in opvanghuizen komen. Het is een harde wereld, ik vind 'm niet geschikt voor kinderen. Er lopen vaak een aantal totaal onbetrouwbare types rond, al dan niet onder invloed van. Heel misschien dat ik erover zou denken als ik de moeder volledig vertrouwde om de veiligheid te waarborgen van de kinderen. Gezien het feit dat je haar 'warrig' inschatte zou ik het echt niet doen. Hoe helaas ergens ook.
Vaker bij jullie
Hier in de buurt is een opvanghuis. De eerste keer wist ik niet eens dat in dat gebouw een opvanghuis zat, en liep na een speelafspraak nietsvermoedend daar naar binnen en zag dat vriendje van zoon in "wachtkamer 2" woonde (gebouw was voormalig gezondheidscentrum). Klein kaal kamertje met bedbank, tafeltje, tv en magnetron. Schrok ik toen ook best van, maar ik probeerde toch met zo min mogelijk vooroordelen er in te stappen - die mensen waren op de vlucht voor vader, en hadden veel meegemaakt. Ik probeerde destijds de afspraken toch vaker bij óns dan bij hén te regelen - onder het mom van "bij ons meer speelgoed en meer te doen". Misschien kun je het op die manier regelen ?
Stikit
Modo
Er zijn ook nog andere opvanghuizen, niet perse geschikt voor mensen met psychiatrische klachten maar gewoon mensen die tijdelijk geen dak boven hun hoofd hebben door wat voor problemen dan ook. Dat zijn meestal huizen met een oudergezinnen maar ook wel twee ouder gezinnen, met dus heel verschillende achtergronden. Ik vind het lastig om 'warrig' gedrag van moeder te typeren, dat is ook maar een subjectief gegeven. Dat vind ik niet een reden om daar dan maar niet te spelen. Ik zou meer naar de moeder kijken en hoe die op mij overkomt. Er was voldoende speelgoed en de dochter van Zorra had het naar haar zin. Vind ik net zo goed meetellen.
Ik ben goed bekend vanuit mijn werk met dit soort opvanghuizen dus krijg een beetje kriebels van vooroordelen. Te snel generaliseren moet niet, maar wel je gezond verstand gebruiken en met de moeder in gesprek.
Margriet
Zorra zegt met zoveel woorden dat er ook mensen wonen die verslaafd zijn of psychiatrische problemen hebben.
Zorra, ik zou mijn kind er niet laten spelen zonder dat ik er zelf bij was, heb te veel vervelende dingen zien gebeuren in de combinatie verslaafden-kinderen.
Een vriendinnetje van oudste
Een vriendinnetje van oudste heeft met haar moeder en 2 zussen ook in zo'n opvanghuis gezeten. Voorzover ik me herinner was het een huis van humanitas. En bood het 'tijdelijke opvang' aan allerlei soorten mensen. Mensen die tussen wal en schip vielen door gecombineerde problemen en mensen die een drugsprobleem hadden daarna na de behandeling in een andere woonplaats een leven moesten opbouwen, alleenstaande ouders die tijdelijk onderdak nodig hadden en ik herinner me 1 mevrouw die na een ongeluk ernstig gehandicapt was en na revaldiatie daar woonde omdat ze op een aangepaste woning moest 'wachten'.
Dit gezin was uit elkaar gevallen omdat ze samen woonden met de ouders van man, er waren relatieproblemen en voor de moeder was het onmogelijk om nog samen te leven met schoonouders+man, zo kwam ze daar terecht.
Op zich was het niet ver van ons, in stad waar wij wel eens winkelen. En het vriendinnetje belde ons meermalen op omdat ze dochter mistte, dus beloofden wij 'langs' te komen. De moeder was altijd erg vriendelijk geweest ook, dus waarom niet. Dus gingen wij op bezoek. En de eerste keer 'schrok' ik ook. Vergelijkbaar denk ik met jouw reactie. Wat je omschrijft voldeed dáár ook.
Vantevoren hadden wij het plan, we drinken daar koffie met moeder en laten dochter dan daar spelen en gaan wat winkelen en halen d'r op.
Maar zodra we binnen waren dachten we daar beiden zonder overleg heel anders over. We zijn er gewoon gebleven. Erbij dus. Moeder vondt dat prima, er was ook een soort recreatiezaal en daar hebben we samen een hele tijd gezeten. Ik ben met moeder nog meegeweest naar de kapper, terwijl man op onze en haar kinderen lette. (kwam ter sprake, moeder wilde graag naar de kapper, maar had geen betrouwbare oppas,dus boden wij dat aan).
Deze moeder gaf aan dat ze haar kinderen niet alleen durfde te laten in dit huis. Er was niemand die ze vertrouwde, behalve de zwaar gehandicapte vrouw, die ze ook de zorg niet kon overlaten door haar handicaps natuurlijk. Met die mevrouw had ze een goede band, de rest vertrouwde ze voor geen meter.
Ze liet haar kinderen nóóit alleen, ging altijd mee. Ja naar de badkamer die tussen haar kamer en die mevrouw lag en zelfs in de keuken (gezamelijk) liep ze mee.
Het 'gevoel' dat wij dus bij binnenkomst hadden was dus terecht blijkbaar. Hoewel ik die moeder wél vertrouw.
Naderhand zijn ze zelfs nog een weekend hier geweest (opgehaald door man) omdat ook de andere kinderen heimwee hadden en wij waren dat weekend weg (familieuitje in vakantiepark) dus ons huis was leeg.
En we zijn nog een aantal keren langs geweest.
Nu heeft deze moeder in die stad een goedlopende rijschool....een ruime flat/appartement en haar dochtersstuderen allerdrie. Als ik het goed heb is de oudste nu meester in de rechten of studeerd dit jaar af, dat kan ook. Alleen de jongste is nog thuis (dat is de vriendin van dochter). Dochter heeft nog steeds contact met het meisje. Zo 1 keer per jaar brengen ze een weekend samen door en ze spreken elkaar op msm, je weet wel hoe dat tegenwoordig gaat. Ik vindt het enorm knap van die moeder van hoe diep ze gekomen is, naar wat ze nu bereikt heeft.
Petje af, hoor!
Ik ben blij dat we toen wél op bezoek zijn geweest, dat gaf hen toen veel steun, verklaarde de moeder achteraf.
Ook al dufden we het niet aan dochter daar alleen te laten.
Als ik jouw was, zou ik zoveel mogelijk proberen het meisje bij jouw te laten spelen, misschien kan je de moeder ook een beetje steunen, door eens op te passen of vervoer aan te bieden of op een andere manier.
Toen die moeder hier was heeft ze een heleboel appeltaarten gebakken, dat kón daar niet (geen oven) en bakken was haar hobby. Er stond er ook 1 voor ons klaar toen we thuis kwamen. Zoiets simpels, maar het is flink behelpen in zo'n huis. Het heeft alleen maar de basis facalicteiten.
groeten albana
Margriet
Ik vind je posting nogal irritant eigenlijk. Tuurlijk zijn er verschillende vormen van opvangvoorzieningen, uit de postings klinkt echter duidelijk dat het om een meer algemene vorm van daklozen opvang gaat. Is dat niet zo, dan is het uiteraard een ander verhaal.
Ik heb het verder helemaal niet over perse psychiatrische patienten, ik zeg alleen dat ik door mijn werk met psychiatrische patienten veel heb gehoord over het publiek dat komt in daklozen centra. Zelfs doorgewinterde psychiatrische patienten voelen zich daar vaak niet veilig. Het lijkt me evident dat je dan wel erg van moeder op aan moet kunnen. Nou, en dan is 'warrig' voor mij absoluut onvoldoende geruststellend. (in specifiek deze setting dan he, laat mijn zoon die ik verstandig genoeg acht wel thuis spelen bij een vriendje wiens moeder ik zeer warrig vind.)
Nee
Ik zou het niet goed vinden. Een vriendin van mij werkt in een daklozenopvang en ik hoor van haar geregeld verhalen over allerlei escalaties. En als je dan ook de moeder nog niet helemaal vertrouwt dan is het helemaal eng. Je kunt nog zo'n nobele idealen hebben, maar het gaat wel om je dochter. Stel je voor dat je er spijt van krijgt...
Het lijkt me wel heel fijn voor dat meisje om een vriendin te hebben. Vraag gewoon of ze wat vaker bij jullie thuis wil spelen. Desnoods met een goeie smoes, want de waarheid is misschien wel erg pijnlijk voor haar.
Belle epoque
Mooi gezegd. Ben het helemaal met je eens.
