Drinkende opa, schadelijk?

net als roken

Ik behandel het net als roken: ja, dat is slecht voor je, maar het is de keuze van opa. Opa weet dat ook wel, maar kan het niet meer laten.

en er vervolgens bij zeggen dat ze niet alles hoeven te melden bij je omdat je het wel weet en Opa toch niet gaat veranderen.

Niet relativeren

Waarom zou je het relativeren? Opa is alcoholist. Alcoholisme is een ernstige ziekte. Gelukkig heeft hij geen kwade dronk en zolang hij niet in de auto stapt is het alleen schadelijk voor hemzelf.

skik

Relativeren

Met relativeren bedoel ik niet dat het niet ernstig is, maar meer dat het voor ons geen gespreksonderwerp is. Ik kan me er ook eerlijk gezegd niet druk meer om maken. Dat heb ik wel een tijd geprobeerd, maar hij weet zelf wel dat hij alcoholist is en zijn artsen doen mee met het dweilen met de kraan open. Je kunt iemand ook niet dwingen zich te laten behandelen, en waarschijnlijk krijg je een verslaving van bijna 50 jaar ook niet weg.
Naar de kinderen toe heb ik inderdaad verteld dat ik op de hoogte ben, maar dat opa volwassen is en zelf mag bepalen wat hij eet en drinkt. Wat ik zelf wel een risico vind is dat ze zien dat je kennelijk na liters bier en sterke drank op het oog nog prima functioneert. Volwassenen kunnen kennelijk ver gaan voor ze zich in coma drinken.

Luchtig

Ik zou er tegenover de kinderen redelijk luchtig over doen. Ja, opa drinkt te veel, ja dat is niet goed voor opa maar het is heel lastig voor opa om minder te drinken. Met 10 jaar zou je misschien een beetje kunnen uitleggen wat een verslaving is en waarom het daarom moeilijk is voor opa om minder te drinken.
Verder zou ik ze ook zeggen dat ze het niet hoeven te zeggen elke keer als opa drinkt maar dat ze dat natuurlijk wel tegen je mogen zeggen als ze dat fijn vinden.
.

alcoholisme / keuze

eerlijk gezegd zou ik het wel sterker aanzetten dat alcoholisme een dodelijke ziekte is. Dat opa ooit koos om te gaan drinken is inderdaad een keuze geweest. En in principe zou je elke dag die keuze kunnen maken om te stoppen. Maar net zoals nicotine je heel subtiel (en niet zo subtiel) probeert te overtuigen dat het echt niet zo erg is, is alcoholverslaving niet iets om luchtig over te doen.
Het feit dat opa het zelf niet als een probleem benadert wil natuurlijk niet zeggen dat hij 'goed bij zinnen' is. Hij is wel degelijk volledig onder de invloed en niet meer in staat om echte keuzes te maken. Dus benadrukken dat de alcohol opa heel ziek heeft gemaakt en daarbij ook zijn wilskracht en ziekte-inizcht heeft weggenomen lijkt mij een betere beschrijving van de huidige situatie.
En ja dat is heel verdrietig. Voor hem, maar ook voor jullie om hem heen. Te zien hoe hij niet in staat is om hulp te vragen/accepteren/te starten met afkicken. Maar dat jullie van hem houden en hopen dat hij ondanks de slechte vooruitzichten voor zijn gezondheid misschien toch nog 'oud' kan worden.
zoiets. . . Kijk als het makkelijk was en een kwestie van 'ik wil stoppen dus ik doe dat' dan waren er minder alcoholisten op aarde. Ik heb ooit een eerste hulp arts horen zeggen dat veel alcoholisten ook iets anders hadden kunnen 'kiezen' om verslaafd aan te raken. Dat het dus een 'symptoom' is van een psychisch probleem en dat het daarmee niet 'de schuld' van alcohol is.

gr Angela

pas op

met het consequent als 'ziekte' aan te duiden. In bepaalde opzichten, om het op een bepaald moment te accepteren en om om te gaan met bepaalde kenmerken van alcoholisme, kan het gemakkelijker zijn om het als ziekte te zien.

Maar vergeet niet dat de meeste ziektes NIET je eigen schuld zijn. Alcoholisme is hoe dan ook, op bepaalde momenten een keus geweest van iemand. je kunt best uitleggen dat bepaalde omstandigheden maken dat het serieus heel moeilijk wordt om er iets aan te veranderen.

Maar het is een verslaving. Het verschil is dat een ziekte betekent dat je er bepaalde therapien en off medicijnen voor moet slikken maar voor de verslaving hoef je alleen maar iets te LATEN. Hoe simpel klinkt dat...dat is het natuurlijk niet en er zijn zelfs dan wel weer medicijnen om je ermee te helpen, maar goed het is een verslaving en dat moet je wel benoemen naar je kinderen. Vind ik.

zeker weten

Sidonia,
ik ben het helemaal eens dat een alcoholverslaving ook 'gewoon' een alcoholverslaving genoemd moet wo rden. En dat dit het gevolg is van niet op tijd stoppen óf op tijd hulp zoeken bij stoppen. Dat is gewoon het feit dat je kunt en moet benoemen.
En als je dit met je kinderen bespreekt als 'algemeen onderwerp' dan kun je het daar ook bij laten en/of verder technische details bespreken en het op henzelf gaan betrekken (hoe voorkom je dat etc).

Maar als het zoals hier een direct familielid betreft gaat het niet meer 'technisch' over alcoholisme, maar gaat het over hoe opa zich handhaaft of niet, wat je daar als familiie mee kunt doen of niet, hoe ga je er met elkaar mee om. En wat doet het met opa (en oma, als die er nog is) etc. Dan krijgt het dus een 'gezicht' en komen er emoties bij die de term 'ziekte' wel rechtvaardigen, vind ik.

gr Angela

Verslaving is wel degelijk een ziekte

Verslaving is wel degelijk een ziekte. Een psychische ziekte welteverstaan. Het is niet voor niets opgenomen in de dsm inmiddels. De middelen afhankelijkheid overkomt de meeste verslaafde en is zeker geen keus. Het is een glijdende schaal. Ik werk al jaren in de verslavingszorg en weet inmiddels dat de meeste verslaafde het simpelweg niet lukt om van hun afhankelijkheid te komen. Zeker niet van alcohol omdat het zo makkelijk te verkrijgen is. En de meeste mensen beginnen op een bepaald moment met drinken. Helaas weet niet iedereen op het juiste moment te stoppen. Vaak gaat er achter de verslaving iets anders schuil. Een dieperliggend probleem dat met een middel gedempt wordt.

nouja Swaen

Het blijft een opvatting. Dat het inmiddels in de dsm vermeld staat geeft wel aan dat de duiding als ziekte nu wel gangbaar is onder psychiaters. Maar voorheen dus niet. Dsm is ook vooral een werkraster voor psychiaters, geen harde wetenschap.(homosexualiteit is ook als ziekte ge)zien bijv) En in de praktijk kan het goed werkbaar zijn een verslaafde als zieke te benaderen.
Dat zegt echter niets over hoe dit te benaderen in privesfeer.
Zelf zou ik denk ik toch ook kiezen voor een meer laconiekere benadering in dit geval.
Maar dan heb ik mijn eigen kinderen natuurlijk ook in beeld, dat zijn toch al sterke piekeraars en maken niet zo heel veel kans zo'n slecht voorbeeld te volgen. (garanties zijn er natuurlijk nooit, maar hier gaan ze niet eerder drinken door een drinkende opa)

Verslaving

Op de een of andere manier hebben wij als kinderen allemaal wel een bepaalde verslaving. Roken en eten, en ondanks goede wil niet in staat om dat te keren. Drinken doen we bewust met mate, zeker niet dagelijks of wekelijks. Maar misschien had dat wel zomaar onze verslaving kunnen zijn.

Haha anne

Dat je vindt dat de dsm een opvatting is vind ik dan weer een reuze lollige opvatting. Kolderiek bijna. Natuurlijk heeft de dsm 'last' van voortschrijdend inzicht. Dat doen ze op basis van gedegen onderzoek. Kanker wordt inmiddels ook anders bestreden dan pak 'm beet 50 jaar geleden. Thank god for that.

Als professional maar ook als ervaringsdeskundige in de zin dat mijn familie een aantal verslaafde kent zou ik zeggen dat het belangrijk is dat het geen familiegeheim wordt. Iets dat iedereen ziet maar onbespreekbaar laat. Maak het soms bespreekbaar, bijvoorbeeld als de kinderen er vragen over stellen. Dat ze ieder misstand komen melden klinkt me wel ietwat zorgelijk. Ik denk dat je er goed aan doet aan te geven dat dat niet nodig is. Zoals jaina ook aangeeft. Die verantwoordelijkheid hoeven ze natuurlijk helemaal niet te dragen. Waarom doen ze dat trouwens? Maken ze zich zorgen?

tsja Swaen

Het mag dan voor jou een soort van bijbel zijn, dat is je goed recht. Maar houd het bij jezelf.
De dsm is echt geen uitkomst van onderzoek.
Het zijn werkafspraken, de taal zeg maar van hulpverleners.
Deskundigen zijn het lang niet altijd met elkaar eens, dat zou jij als professional moeten weten.
De dsm is een compromis wb die diversiteit in inzichten en meningen. Al dan niet gestaaft door onderzoek.
Natuurlijk is het zinvol en zegt het zeker wel 'iets', maar wat mij betreft niet alles.

Verslaving vind ik ook bij uitstek een onderwerp waar je als leek prima een mening over kunt hebben.
We hebben er nl allemaal in grote mate mee te maken. De meeste mensen herkennen wel delen ervan bij zichzelf, en zijn ze niet verslaafd aan iets dan is er vaak toch sprake van gewoontegedrag. (sterk verwant aan verslaving) En zelfs die mensen die volledig 'vrij' door het leven gaan kennen doorgaans veel mensen in hun omgeving met verslavingsgedrag.
We zijn in zekere zin bijna allemaal behoorlijk ervaringsdeskundig op dit vlak.

Anne

Dat je ergens ervaring mee hebt maakt je geen deskundige. En ja, als leek is het makkelijk ergens een mening over te hebben. In het geval van verslaving, verslavingsgedrag en hoe je het beste kunt omgaan met iemand die verslaafd is is het ook wel uitermate verstandig er wat kennis van te hebben. Ipv een mening.

nog eens tsja

Swaen, ik weet dat 'ervaringsdeskundig' nog steeds erg weinig gewaardeerd wordt in hulpverleningsland. In menig hulpverleningsteam zit tegenwoordig een ervaringsdeskundige en dat juig ik enorm toe! Ze worden nog niet erg serieus genomen, ik hoopl zo dat dat gaat veranderen.
Ik ben het dus ook zoo met je oneens!! Ervaring geeft mi juist heel veel kennis.
Wat betreft verslaving 'ken' ik ook beide kanten trouwens; ik heb er op professionele wijze veel mee te maken en (zoals bijna alle mensen) prive. (zelf nicotine en helaas teveel ervaring met andere verslavingen binnen familie- en vriendenkring)
De term ervaringsdeskundige komt trouwens absoluut niet van mij
Maar jouw weerstand tegen die term geeft mij wel info over het type hulpverlener dat je bent. Naar mijn idee is er nog veel te veel sprake van hoogdravende en arrogante instellingen binnen hv. (en dat werkt pas averechts!!)