Dochter in het buitenland

 Ik snap geloof ik niet zo goed waarom je dochter via een dure particuliere school haar diploma heeft gehaald, terwijl jullie dat eigenlijk niet konden betalen. Hier heeft kind waar het via de reguliere weg niet lukte certificaten gesprokkeld bij de VaVo. 

Ik denk dat je vooral duidelijk moet zijn maar je kinderen wat je maandelijks kunt bijdragen aan hun studie en daar dan ook niet overheen gaan.  Dat kind niet thuis komt uit Japan snap ik wel, wie zou dat moeten betalen?

Tja, een ticketje Japan-Nederland (en weer terug) gaat natuurlijk weer geld kosten. Geld dat zij niet heeft én geld dat jullie nauwelijks hebben.
Ik snap dus wel dat als het ginder qua studie, vriendinnen, ... eindelijk een beetje goed gaat én er is geen geld ze voorlopig niet geneigd is om terug te komen / op bezoek te komen.

Is het een optie dat jullie - eens de lening afbetaald is - zelf gaan sparen voor een paar weken Japan en haar daar opzoeken?

Ik zou voor een stuk na heel haar parcours dolgelukkig zijn dat ze ergens haar draai heeft gevonden. En een beetje gaan voor "choose your battles". Ze is 26, het lukte niet in Nederland en nu lukt het - behalve werken voorlopig - wel in Japan.

Hoe lang duurt haar studie nog? Want ik gok dat de druk van én een studie én een sociaal leven én sporten én ook nog ergens een job bijproppen gewoon ook teveel is. Dat de boel dan ook weer crasht. Dan zou ik haar liever zien slagen in die studie waarna ze nog jaren kan werken.

Is je dochter ooit onderzocht op autisme? Zo nee, waarom niet? Ik zie daar in jouw verhaal inderdaad zeker aanwijzingen voor (o.a. Het niet naar jullie informeren). Een diagnose kan helpen om jezelf beter te begrijpen, maar is ook je route naar (passende) hulp. Ook trouwens voor jullie als ouders. Kinderen met autisme behoeven echt een andere aanpak dan ‘gewone’ kinderen, je slaat al snel de plank mis.

Ik ben niet bekend met Japan, maar kan het niet zo zijn dat het daar minder gebruikelijk is om naast je studie te werken? Met mijn bevooroordeelde blik vermoed ik dat de lat daar best hoog ligt, zowel voor studenten als voor werkenden. En dat voor je dochter daarom een baan(tje) naast haar studie niet haalbaar is. Of misschien komt je er als buitenlander gewoon minder makkelijk tussen. Heeft ze zelf geen antwoord als je haar daarnaar vraagt?

En over het heen en weer vliegen, daarin ben ik het met de anderen eens, als ze al bij jullie haar hand moet ophouden voor haar dagelijkse kosten kan ze natuurlijk geen ticket betalen, beetje raar om dat dan wel van haar te verwachten.

Ik snap dat je haar mist, maar dagelijks facetimen is wel een goede manier om op de hoogte te blijven. En omdat je haar ook ziet wel een betrouwbare indicatie of het echt goed met haar gaat.

Ik zou bij het eerstvolgende gesprek echt doorvragen waarom ze steeds haar hand op blijft houden bij jullie. En als je daar een helder antwoord op hebt ga je samen met haar op zoek naar manieren om bij te verdienen. Ze kan bij wijze van spreken voor een Nederlands callcenter werken vanuit Japan. Er is echt wel wat mogelijk, maar je moet er wel wat voor doen. Dat kan voor haar wel moeilijk zijn, zeker zonder coaching van jullie. Als ik kijk naar mijn zoon van 23 met autisme, dan is solliciteren een van de ingewikkeldste dingen voor hem. Jezelf presenteren vindt hij doodeng. Kan voor je dochter ook gelden. En dan in een buitenland met een heel andere cultuur, ik zou het heel goed snappen als haar dat niet lukt. Maar dan moet je haar dus vanop afstand helpen.
En als het haar alsnog niet lukt om wat bij te verdienen, wat doen jullie dan? Heeft ze nog recht op studiefinanciering? Heb je daar al naar gekeken? Is er misschien een tegemoetkoming voor studeren in het buitenland? Ik heb daar geen verstand van, maar er is vast wel iets mogelijk.

Mag ze daar dan wel werken want waarschijnlijk heeft ze een studentenvisum? En als ze mag werken. Hoe zit in in Japan met partttime baantjes. Hoe realistisch is het dat ze daar iets vindt?

Leuk dat ze in Japan studeert maar je mag haar best duidelijk naken dat jullie financieel niet kunnen bijspringen. Ze is 26 jaar dus je mag inmiddels ook nee zeggen. 

Als ze echt goed Japans schrijft, leest en spreekt dan kan ze ook genoeg vertaalwerk doen voor Nederlandse bedrijven.

Verder vind ik het raar dat ze alleen met jou facetimed en niet met de rest van de familie. Ik zou dat bevorderen. En echt dagelijks komt wel een beetje clingy over. Weet je zeker dat ze daar veel vrienden heeft en niet gewoon eenzaam is?

Het kan natuurlijk ook dat ze haar studie of nieuwe vrienden niet zomaar een paar weken wil lossen. Je gaat meestal namelijk ook niet effe over en weer voor een weekendje.
En Nederland associeert ze misschien met "dat land waar het altijd moeilijk ging".

Ik zou ook beginnen te overwegen om zelf naar ginder te gaan. Kijken waarom het daar zo leuk is / lijkt voor haar.

autisme, hoogbegaafdheid, gewoon blij dat ze eindelijk kan ontspannen in een situatie die haar past en bang voor terugkeer in een omgeving die minder lekker zat? Het blijft gissen. Het is jammer dat het geld er niet is om haar te bezoeken en kennelijk is ze ook nogal op zichzelf gericht. Op haar 26e zou ik dat langzaamaan wel anders verwachten. Anderszins is dat moeilijk te beoordelen voor mensen die geen “normale” puberteit hebben gehad. Hoe/waar ziet ze haar toekomst? Heeft ze daar beeld van?

zit ze daar in een specifieke subcultuur, of een beetje bij de middenmoot? Gaat ze vooral om met andere buitenlandse studenten of juist met mensen uit Japan?

Ik herken er wel wat van maar weet geen oplossing. Mijn dochter met ASS heeft ook in Azië gestudeerd en woont sinds drie jaar in het VK. Haar psycholoog die ze een paar jaar geleden had vond het opmerkelijk dat ze zei haar ouders niet heel erg te gaan missen. Ze wist dat we er waren en als het moet kunnen we erheen. Het is al die jaren niet altijd goed gegaan, ze is depressief geweest, burn-out en ik was eigenlijk de enige die daarvan wist. Als ieder ander belt of facetimet zet ze haar positieve hoofd op.
Ik kan dat niet voor haar oplossen, ze is volwassen en neemt haar eigen beslissingen. Financieel draag ik nog wel bij, dat is dan nog het enige wat ik kan doen, naast een luisterend oor.

Denvi schreef op 22-10-2023 om 23:43:

Ze gaat met allemaal internationale mensen om die ook japans leren. Het is een talen cursus, ze krijgt geen studiefinanciering, we betalen ieder de helft, dochter heeft een bijbaantje, ze mag op haar visum 20 uur per week werken. Ze was thuis zo eenzaam en depressief, we wisten niet meer wat te doen. Maak me toch zorgen over haar toekomst.
Ze heeft nooit iets verteld wat ze besprak met haar therapeut.

Dan is het dus eigenlijk meer een soort tussenjaar dan een serieuze studie, of niet?
Daar zou bij mij dan wel een einde zitten aan hoe lang ik dat wil financieren, want dat lijkt me geen realistische situatie om jaren in te zitten. Financieel niet haalbaar voor jullie en ook niet gezond voor dochter om zonder echt doel jarenlang financieel afhankelijk te zijn.
Fijn dat jullie haar deze ervaring hebben kunnen bieden, maar nu tijd om eens na te denken over een nieuw toekomstplan (opleiding of werk, waar dan ook ter wereld). Waarbij ze toewerkt naar zelfstandigheid.

Ik begrijp dat dat in haar situatie en met alle problematiek ontzettend lastig is en dat jullie haar heel graag willen steunen en niet zomaar los kunnen laten. Hopelijk lukt het om daar een goede manier in te vinden waarbij jullie steeds meer alleen ondersteunend zijn op de achtergrond en zij meer de regie neemt over haar eigen leven. Sterkte gewenst!

Als het een cursus is, neem ik aan dat ze binnenkort sowieso weer terug komt naar Nederland. Dan zie ik al helemaal het nut niet van heen en weer vliegen voor veel geld dat er niet is.
Ik zou met haar bespreken dat ze, als ze terug is, een onderzoekstraject in gaat zodat jullie helder krijgen wat haar gebruiksaanwijzing is en gericht hulp kunnen gaan zoeken bij het zelfstandig worden. Dat moet je dan nu al opstarten denk ik, want de wachtlijsten zijn lang. Hier is zoon bij de GGZ (weer) gestart met medicatie, ik heb wel het idee dat het hem helpt. In ieder geval heeft hij via praatgroepen ook meer inzicht in zichzelf gekregen en doet het hem ook goed te ervaren dat hij niet de enige is.
Echt, het gaat haar helpen als ze leert dat het vastlopen op school heel logisch is als ze zoveel energie heeft gestoken in sociaal zijn/doen. Dat gaat niet samen bij een autist, tenminste, niet bij die van mij. Intussen leert hij zichzelf beter accepteren, heeft een lieve vriendin, dus het gaat beter, maar hij is ook nog steeds depressief. Dat kan naast elkaar bestaan. Help je dochter door aan te sturen op professionele hulp, dat heeft ze nodig! Maar hulp vragen is voor iemand met autisme ontzettend ingewikkeld, dus je zult hier het voortouw moeten nemen ben ik bang.