Dingen die me happy maken, wel of niet doen?

Ik zeg; doen!

Als je man er achter staat en het jou gelukkig maakt; gewoon doen! Je sjaggie van 15 vind dan vast wel weer iets anders om over te bokken. Juist om dat puber-eigen gedrag vol te houden heb je dit soort dingen voor jezelf nodig en je bewijst haar er ook een dienst mee. Hoe lekkerder jij in je vel zit des te beter je een puberma kunt zijn. Gewoon doen dus en lekker van genieten!

Je brengt het leuk, maarre...

Is dit niet gewoon vluchtgedrag? Het draagt niets bij tot verbetering van je huidige leefsituatie. Ja, jij hebt tijdelijk een beter humeur en e komt opnieuw een hondje. Ook al doe je alles qua verzorging, een hondje is een nadrukkelijk aanwezige huisgenoot.

Ik zou er als dochter ook van balen als een zwerfhondje voorrang kreeg boven mij. Je kunt het allemaal makkelijk afdoen als pubergedrag, maar is dat niet een beetje gemakkelijk?

Fio,

Amen!

Doen!

Ik zou dat doen hoor, als je gelukkig bent, dan straal je dat ook uit op je gezin. 300 is te overzien (3000 bijv. niet) en daar zou ik dan een beetje voor sparen. En tegen mijn puber zou ik denk ik wel een keer zeggen dat je het jammer voor haar vindt dat ze de hondjes niet leuk vind, maar dat je ze toch blijft opvangen, dus dat ze er voortaan haar mond over mag houden. Ik heb ook 2 pubers (inmiddels 15 en 18) maar ik zou dit soort gedrag niet tolereren. (ook verder geen halszaak van maken hoor, maar ik zou het wel even fijntjes melden)
Dus gewoon lekker gaan en genieten!

Nou fio!

Ik had nog helemaal niet gereageerd!!
Ik heb een hekel aan honden, dus die komen mijn huis niet in. Hoe graag de kinderen dat ook zouden willen. Andersom zal ik hen geen huisdier opdringen dat ze niet willen. We wonen hier tenslotte met zijn allen.

Plus

Ik snap nooit zo goed waarom we zwerfhonden uit het buitenland hierheen moeten halen. Van wat ik heb begrepen zijn dat nogal eens onhandelbare beestjes, waar nieuwe eigenaren hier in Nederland veel ellende van hebben.

Vic

Wat raar, hoe kom ik daar nou bij. Sorry.
Ik ben met je eens dat je met elkaar in een huis woont, maar wij hebben toch ook huisdieren waar mijn kinderen niks mee hebben. Maar ze hoeven er ook niet voor te zorgen.
Ik laat niet volledig mijn oren hangen naar de kinderen wat dat betreft. Net zoals zij dat ook niet hoeven te doen voor mij.

Nounou

Als ik af moest gaan op mijn vroege puber, dan kon ik mezelf wel de deur uit doen .
Nee, ik denk juist dat het, ook al wordt er over gemopperd door een puber, juist een goed voorbeeld is: een moeder die weliswaar rekening houdt met haar kinderen, maar ook haar eigen ding doet, voor haar zelf en voor anderen.

Niet doen

Je zet je dochter wel heel gemakkelijk weg als puber, zodat jij war zij vindt niet serieus hoeft te nemen. Lekker gemakkelijk. Alleen het feit dat ze 15 is, en dus pubert, betekent niet automatisch dat ze niet oprecht niksmet honden kan hebben. En jij dan steeds een hond (hondje???) in huis wil halen kan voor haar echt vervelend zijn. Het is toch in huis, ook haar huis.
Je schrijft verder ook dat de sfeer niet gezellig is: zoek je geen vervanging in de honden? In plaats van aan jezelf en je gezin en je huwelijk te werken? Als de hond een mens was zou je als een vreemdganger klinken: mijn man begrijpt me niet en is alleen maar ongeïnteresseerd, maar hond geeft mijn tenminste nieuwe energie, en dat is goed voor mij en dus voor iedereen. Mijn stelling: niet perse.
En als je dan ook nog schrijft dat jullie krap zitten en je eigenlijk het geld niet hebt is het voor mij duidelijk: niet doen.
Zoek een andere, goedkopere hobby.

Algebra

Hmz

Jongste dochter is een dotje, oudste dochter is constant chagrijnig. Dat vind ik een zeer nare houding tegenover je dochters. Volgens mij zijn er andere prioriteiten dan zwerfhondjes.

Linda

Ik zou in eerste instantie met je dochter praten over waarom ze geen hond in huis wil. Als ze een zwaar wegende reden heeft om dat niet te willen (allergisch, bang voor honden) dan zou ik daar zeker rekening mee houden. Als het is omdat ze honden gewoon niet leuk vindt dan zou ik het wel doen. Het is tenslotte maar een tijdelijke huisgenoot en ze hoeft er verder niets voor te doen of te laten. Ik vind sowieso dat je als ouder veto recht hebt over welke huisdieren er wel of niet in huis komen en dat je hier best een eenzijdige beslissing over mag nemen. Uiteraard wel nadat je geluisterd hebt naar de argumenten van de kinderen. Maar uiteindelijk is het jouw huis (en van je man) en jullie beslissen dus. Je kan best rekening met je kinderen houden maar je hoeft jezelf niet iets te ontzeggen alleen omdat ze het niet leuk vinden.

Wat de reis betreft. Dat gaat je kinderen al helemaal niks aan. Dat is tussen je man en jij. Kunnen jullie het betalen dan zou ik gewoon gaan. Je mag best iets voor jezelf doen. Natuurlijk als het zou inhouden dat je hierdoor de rekeningen niet meer kan betalen of je gezin ander essentiele zaken moet ontzeggen dan is het een ander verhaal. Als jullie het echter wel je kan veroorloven zou ik er gewoon voor gaan mits je man er achterstaat.

Doen!

Mijn eerste reactie is: gewoon doen. Misschien schat ik het verkeerd in, maar het humeur van jouw dochter lijkt me eerder gericht op jou dan op jouw hobby (de honden dus).
Mocht zij serieuze problemen hebben met het huisdier, dan ben ik het met Maylise eens. Maar eerlijk gezegd kan ik me ook voorstellen dat dit meer een aanleiding is om jouw dwars te zitten. Geef je de honden op, dat komt er misschien iets anders wat niet 'deugt'.
Jij hebt plezier in je hobby, het geeft je de mogelijkheid om de andere dingen aan te kunnen. Dat lijkt me voldoende om gewoon lekker zo'n hondje op te vangen en een weekje naar je vriendin te gaan. Dat geeft ook wat tegenwicht aan de situatie thuis.
Zeker, je woont met zijn allen in een huis en moet rekening houden met elkaar. Maar daarnaast kun je elkaar ook wat gunnen. Ik vind je zeker niet egoïstisch door in dit geval iets te zoeken wat je happy maakt.
n@nny

Zoals ik het lees

heb je het een beetje zwart/wit neergezet, maar hou je juist rekening met iedereen uit huis. Ik zie in voorgaande reacties verwijten richting je houding tegenover je dochter, maar ik ga ervan uit dat dat wel goed zit.
Ik weet niet hoe jullie financiële situatie is. Ik vind 300 euro met een werkloze man in huis wel een hoop geld, maar dan ga ik erg uit van onze situatie. Ik zou het dus dáárom niet doen. Mijn man zou zeggen dat ik lekker moest gaan. Ik vind sowieso niet dat het egoïstisch van je is om dit te willen doen. Als je altijd klaar hebt gestaan voor de rest en je opeens het gevoel krijgt dat je even tijd voor jezelf en iets leuks voor jezelf hebt verdiend, dan zie ik daar geen probleem in. Wat de hond betreft... ik zit een beetje met hetzelfde dilemma. Ik denk dat een hond heel verstandig zou zijn voor ons op dit moment. Zeven jaar geleden hadden we eigenlijk een punt achter dit hoofdstuk gezet, maar inmiddels is de situatie dusdanig veranderd dat we weten dat grote vakanties er voorlopig niet meer inzitten vanwege de gezondheid van mijn man en dat juist die gezondheid van mijn man een goede reden is om een hondje te hebben. Ik zeg er wel bij, dat wij er redelijk wat ervaring mee hebben.
Maar wij hebben nog 4 katten en die 4 katten zijn voor mijn dochters de max aan huisdieren. Er is net een kat dood (nou ja, al een aantal weken) en ondanks dat het natuurlijk sneu was en de poes gemist wordt, wordt dit wel afgestreept. Ik heb het mijn dochters ook terloops gevraagd wat ze van een hond zouden vinden en ze staan er niet juichend tegenover. Dus wat laat je voorgaan: de mening van de een of van de ander? Moeilijk hoor. Persoonlijk zou ik er niet voor kiezen om een hond uit het buitenland op te vangen. Als je op internet kijkt staan bepaalde sites er bol van en ik vind het echt heel erg sneu voor die honden dat het zo met ze is gegaan, maar wat haal je in huis? Wat doe je met de hond als hij zich niet in voldoende mate aan kan passen? Heb je voldoende ervaring om dat in goede banen te leiden? Of kun je de hond dan weer 'inleveren'? Dat het wel kan lukken weet ik. Ik ken een gezin met twee van dat soort honden en dat zijn leuke beesten, maar ik zou het zélf niet doen. Ik zou dan eerder kijken of ik voor een plaatselijk asiel iets kan betekenen qua opvang.

Niet

niet doen, lijkt me. 300 euro om een buitenlands zwerfhondje op te halen en tijdelijk te gaan opvangen? terwijl je man werkeloos is? Lijkt me onnodig geld uitgeven.(nog uitgesloten van het feit dat er al heel veel instanties zijn die buitenlandse hondjes hierheen halen en de asiels aardig vol zitten met Nederlandse hondjes die weggedaan zijn)

Compromis?

Hoi
Misschien is het al genoemd in de eerdere reacties (niet alles gelezen), maar wellicht is het een idee om wel naar de vriendin te gaan (ben je er even een weekje uit), maar geen hondje thuis opvangen? (ik begrijp overigens ook niet dat je een buitenlands hondje wil opvangen, terwijl er hier in Nederland genoeg in een asiel zitten).
Trouwens ander vraagje - hoe zit het met de kosten van de opvang van zo'n hondje bij jullie thuis? Vervoer naar Nederland, voer, inentingen, etc.? Wie betaalt dat dan?
Over de € 300,--. Kun je evt. meer gaan werken?
Nog een vraagje - zijn jullie wel met z'n allen op vakantie geweest? Zo niet, dan 'steekt' dat natuurlijk wel bij de rest van het gezin, jij wel en zij niet. Wel iets om over te praten denk ik.
Hoe zit het trouwens met de kansen op werk voor je man?
In elk geval, ik gun je je weekje weg, even "opladen" kan een positieve uitwerking hebben op jezelf en daardoor ook op de rest van het gezin, maar het moet niet zo zijn dat je relatie daarmee onder druk komt te staan.

Hond

Ik zou echt nooit een hond nemen, als niet iedereen in het gezin er echt achter staat. Ook niet tijdelijk. Een hond is een ontzettend aanwezig huisdier. .
Zo'n beest werkt echt enorm op mijn zenuwen. Honden zijn moeilijk te negeren. Ze willen graag in je persoonlijke ruimte zijn, zijn onrustig en raken je vaak aan. (zo'n natte snuit onverwacht tegen je hand, brrrr). Honden ruiken ook nog eens vies.
Dus ik snap je dochter helemaal en ik zou het dus niet doen.

Ik ben het met K.Heksevet eens. Ik zou eerst een goed gaan investeren in de band met je dochter. Het klinkt als een meisje dat erg veel behoefte heeft aan een moeder die haar helpt en begrip voor haar heeft.

Toen mijn broer puber was

Mijn broer heeft ook een hekel aan onze hond gehad vroeger. Honden waren vies en ze stonken. Nu woont hij op zichzelf en heeft hij een hond. Ik ben er van overtuigd dat het toen gewoon een soort van houding was (hij was veel tegendraadser dan ik was) dus mijn ouders vonden die hond leuk, mooi, dat is voor mij een reden om het beestje* te haten. (*inwisselbaar voor alles wat mijn ouders toendertijd leuk vonden)
Hoe lief ik mijn kinderen ook vind, (tenzij ze gewoon bang zijn voor honden of allergisch ofzo) ik zou dan toch een hond nemen (en dan hoeven ze 'm niet uit te laten ofzo).

Merel

Ik weet niet of het een goed idee is om een hond te nemen als de kinderen het écht niet leuk vinden. Jouw tijd komt wel weer.

Hmmm...

Mijn dochter was juist bang voor honden, totdat we zelf een hondje kregen... ja dat was wel zo'n lief schattig blond pupje waar niemand boos op kon worden (nu nog steeds niet trouwens). Misschien scheelt het dat ze nog een eind voor de puberteit zat ) maar ik vind het als moeder fijn als mijn kinderen met dieren opgroeien, ja het is mijn hond, ik verzorg hem, maar hij draait toch mee in het gezin en er moet rekening met hem gehouden worden, daar is niks mis mee hoor!
groetjes Tess

Gewoon doen

Ik begrijp dat je geld hebt gespaard en dat jouw moeder ook een bijdrage levert. Financieel kan het blijkbaar. Heerlijk om je even op te laden.
Over de relatie met je oudste dochter en de hond: ik zou met haar in gesprek gaan, waarom zij een hond niet ziet zitten. Ik kan mij b.v. Voorstellen dat het niet leuk is om je te hechten aan een hond die vervolgens weer weg gaat. Neem haar serieus en investeer in je relatie met haar. Ga samen iets leuks doen. Je bent nu even hondvrij, dat zou je ook nog even zo kunnen laten en eventueel over een tijd weer een hond opvangen.