De vriendin van mijn zoon

Hulpverlening?

Dan ben ik benieuwd wat voor hulpverlening dat zou zijn. Heb je daar al contact mee gehad? Ik zou daar zo snel mogelijk melden dat dit meisje bij jou niet kan blijven. Daar heb je de financiële middelen niet voor.
Vervolgens meldt je je bij het WMO loket van de gemeente en vraagt daar wat er moet gebeuren dat dit meisje een plek voor begeleid wonen krijgt.
En op welke termijn. Misschien moet je haar daarvoor de deur uitzetten maar dan moet je wel weten bij wie je dat kunt melden en wie dat dan op moet pakken. Zorg dat je eerst zelf wat weet. Veilig Thuis is natuurlijk onzin. Het gaat hier niet om melden maar om werkelijk concrete hulpverlening, huisvesting en begeleiding van een minderjarige.
Zoals meestal.
Veilig Thuis melden kan weleens zaken nog langer laten duren. Dan mag je eerst op een wachtlijst tot ze een keer langskomen. Alle hulpverlening valt op zon moment vaak stil omdat men af gaat zitten wachten wat het vervolg gaat zijn. Komt er een onderzoek, een rechtzaak, mogelijk, hopen ze vaak op, een gezinsvoogd, kun je makkelijk buiten iedereen om zaken mee doen.
Dus doen in elk geval niet zelf een melding, maar zoek uit wat voor hulp er mogelijk is en dring daar op aan bij de bestaande hulpverlening. Zelfs al komt er een melding VT dan is het nog belangrijker om de bestaande hulpverlening achter de vodden te zitten.

Voedselbank

Mogelijk kom je wel in aanmerking voor de voedselbank. DAt zou je ook zsm kunnen informeren. Laag inkomen en ook nog een extra loge, naast een pleegneefje. Informeer daar eens naar wat er mogelijk is.

Inderdaad, waar zijn de ouders in dit verhaal

Die hebben toch gewoon een zorgplicht? Het kind is 15! Ik zou die ouders eens bellen om een afspraak te maken. Eens belangstellend vragen naar hun kijk op de zaak, en wat zij als concrete praktische oplossing zien. En afhankelijk van hun opstelling (iedereen heeft nu een paar weken af kunnen koelen dus ik verwacht dat ze er nu met wat meer afstand en minder woede en frustratie naar kunnen kijken en over kunnen praten) kun je het dan hebben over hoe het verder moet.
Ik kan wel begrijpen dat ze haar bij familie willen hebben, maar ze is te groot om over haar te beslissen. Dus ze heeft zeker inspraak vind ik. En als zij dat niet wil moet er een andere oplossing komen. Bij jou is geen oplossing voor de lange(re) termijn. Maar pas op dat jij dan geen bemiddelaar wordt. Misschien kan je daarvoor de hulpverlening (weer) inschakelen.
Heel veel succes! En ik snap je gevoel over werken aan nee zeggen. Maar ik vind het juist heel mooi dat je blijkbaar zo open staat voor anderen en dat ook uitstraalt. Koester dat! Problemen, en vooral praktische, zijn er om op te lossen!
Bij de weg, hoe is het met je neef intussen??

is geld het grootste probleem?

Als je grootste probleem geld is dan zou je kunnen voorstellen dat je wel als "netwerkpleeggezin" voor het meisje wilt optreden. Ouders moeten dan wel vragen om een indicatie pleegzorg, dat schijnt te kunnen via het ouder/kindcentrum of via de eigen huisarts (van de kinderen dan, lijkt mij). Je moet als pleegouder-in-spe wel worden gescreend (maar allicht is dat al gebeurd ivm neef?), maar omdat dat nogal lang schijnt te kunnen duren kunnen vergoedingen in de tussentijd vziw wel worden toegekend.

Maar de vraag is natuurlijk of geld de grootste zorg is, ik kan allerlei redenen bedenken waarom je het sowieso geen geweldig idee vindt dat dit meisje langdurig bij je bivakkeert.

Groeten,

Temet

de ouders

willen niet dat ze bij jullie is maar bij familie. Vervolgens ga jij het meisje toch onderdak bieden en ook nog de ouders verwijten dat het wel gemakkelijk is? En dat ze een financiele bijdrage zouden moeten geven?
Een kind kan vanaf 16 jaar zelf bepalen waar het wil wonen en een fnanciele bijdrage afdwingen. Dat vind ik in bepaalde gevallen al erg gek. Maar in dit geval; het kind is 15; stop haar onderdak te bieden en zorg dat de ouders daar zeggenschap over hebben!

Wel eens met tante Sidonia

Zeg dat het voor nu akkoord is maar dat je graag wil dat er na het weekend een andere oplossing komt.
Ze is van harte welkom bij jullie, maar niet zo.

Zeg dat je wil bemiddelen met haar ouders voor een duurzame oplossing.

Je hebt zelf ook de hand in gehad.

en...

hoe kom je bij het verhaal dat het meisje het huis uit is gezet? Ik heb veel ervaring met jongeren die zeggen uit huis te zijn gezet, terwijl de ouders vertellen dat de jongere zelf is weggegaan omdat het bepaalde dingen niet mag van de ouders.
Vergeet niet dat je alleen het verhaal van de dwarse pubermeisje hebt gehoord , die probeert het voor jou zo aannemelijk mogelijk te maken zodat je haar in huis neemt!!
Hoognodig tijd om dus eens te gaan praten met de ouders op een fatsoenlijke en niet verwijtende manier. Dat kan best lastig zijn omdat jij je een beeld hebt gevormd van deze ouders....maar misschien een geheel verkeerde!

Dit:

https://www.ouders.nl/artikelen/onderhoudsplicht-voor-jongmeerderjarigen-18-21-jr
Misschien zitten de ouders er even helemaal doorheen en zitten ze op adem te komen of het kan ze bar weinig schelen.
Probeer te overleggen met ze maar durf stappen te nemen als het 2e waar blijkt te zijn. Ouders zijn wettelijk verplicht om hun kroost te onderhouden, in- en uitwonend.

Even heel druk gehad

Maar nu mijn reactie:
ondertussen is er een gesprek geweest tussen meisje, ouders en ggz hulpverlening. Die laatsten kunnen niets voor haar doen maar gaan wel kijken of ze via de gemeente iets kunnen regelen.

Ik heb zowel tegen het meisje als de ouders gezegd dat bij mij wonen voor de korte termijn is en dat ze moeten opschieten met een permanente oplossing. De ouders hebben mij namelijk geappt over hoe dat gesprek is gegaan. Ik zei dat het meisje niet bij de familie wilde wonen en dat dat dan een probleem is en als reactie kwam: Niet voor ons.

Ik heb ook meteen mijn financiële situatie aangehaald maar daar kwam totaal geen reactie op.

Veilig Thuis wil ik hier buiten laten. Dat zou de verhoudingen op scherp zetten en ik geloof niet dat iemand daar nu mee gebaat is.

Neefje is al een tijdje weg. Dat was een pleegzorgplaatsing en daarvan weet ik dat die weg heel lang duurt en je geen voorschotten krijgt.

Het meisje wil ook gewoon op zichzelf wonen. Er is al jarenlang strijd met haar ouders en daar is blijkbaar ook al hulp voor geweest. Mijn inschatting is dat daar 2 personen qua karakter heel erg op elkaar lijken en dat knalt. Ik geloof ook niet dat er iemand blij zou worden al het meisje gedwongen terug moet. De ouders doen (in hun gekwetstheid) uitspraken als dat ze behandeld wordt als kennis en niet meer als dochter en laatst mocht ze niet op een familiefeestje komen. Ook hebben ze al haar spullen buiten gezet. Die stonden allemaal op het tuinpad.

Daarom denk ik dat de ouders haar (nu) niet terug willen en ik denk ook dat je een bijna 16-jarige niet zo maar heen en weer kunt schuiven. Het meisje heeft zeker ook wat te zeggen over wat er met haar gebeurd. Haar ouders kunnen wel willen dat ze bij familie gaat wonen maar als zij dat niet wil dan houdt dat toch op?

En ik realiseer me heel goed dat ik dit mogelijk maak door haar onderdak te bieden maar voor mijn gevoel had/heb ik geen keus. Ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik een 15-jarige op straat zet en dus gewoon iemand in de steek laat. Om nog maar te zwijgen wat dat doet voor de relatie tussen zoon en mij.

Ik ga trouwens helemaal niet bemiddelen. Als moeder van het vriendje is mijn positie hierin toch al lastig vind ik. En ik heb daar ook totaal geen behoefte aan. Die mensen zijn slim genoeg om zelf te bedenken wat ze moeten doen, daar hoef ik niks aan toe te voegen. Ik ga me niet ook nog in dat wespennest steken.

Het verhaal van het meisje klopt trouwens wel. Uiteraard ben ik niet helemaal dom en ga ik niet klakkeloos af op wat me verteld wordt.
Ik heb een hele tijd geleden (voordat dit allemaal gebeurde) lang met de ouders gepraat en er werd verteld over de al jarenlange problemen en alle hulp daar op. Daarna heb ik ze nog een paar keer gesproken en werd ook weer het problematische gedrag van het meisje aangehaald. De ouders hebben haar na een ruzie een keer hier voor de deur afgezet en het meisje kwam totaal over haar toeren binnen van alles wat er gezegd was. Verder vertelt zoon wel eens het een en ander en heb ik gezien hoe het meisje er aan toe was nadat ze had gehoord dat ze niet op het familiefeest mocht komen. De spullen op het tuinpad heb ik zelf gezien.

Het is dus geen verhaal van een opstandige puber die de boel verdraait om haar zin te krijgen. Al weet ik ook van die gesprekken met die ouders dat het meisje een hele lastige puber is. Ik zie daar ook wel een wisselwerking in en een patroon wat in de loop der jaren gegroeid is maar niet meer gezond is voor iedere betrokkene.

Maar nogmaals, ik wil absoluut niet de ouders ondermijnen. Maar ik kan ook niet het meisje laten zitten. Wat een spagaat

Maar er moet iets gebeuren. Financieel is dit niet haalbaar maar vooral vind ik het niet gezond voor zoon en vriendin om met 17 en 15 al samen te wonen. Ze kunnen nog niet eens ruzie maken want waar moet het meisje dan naar toe?

Op zich heb ik geen last ervan dat ze hier is en de andere zoon vind het ook prima maar we hadden net weer onze rust na alle gedoe met het neefje. Ik had eigenlijk even wat rust nodig.

Vandaar mijn vraag in mijn eerste bericht wat te doen?

Over het neefje:
Dat is moeilijk gebleven van begin tot eind ondanks alle goede wil en hulp. Mijn theorie is dat hij te gestoord, in de zin van te autistisch, en te beschadigd door de afwijzing van zijn ouders en
het verblijf in de instellingen om nog in een normaal gezin te kunnen functioneren. Hij kon zich gewoon niet meer aanpassen.

Op een middag kwam het neefje thuis en vroeg naar iets wat ik had zullen doen maar vergeten was. Toen ik zei dat ik dat niet had gedaan begon hij te schelden en te tieren. Zeg maar, het hele woordenboek kwam langs. Toen was voor mij de maat vol. Er was al zoveel gebeurd en gezegd wat ik maar elke keer had gepikt en goed gepraat maar dit was de druppel. Als iemand mij in mijn eigen huis en na alles wat ik gedaan heb voor hem zo totaal niet respecteert dan houdt het allemaal op.

Ik heb hem toen gezegd zijn spullen te pakken en daarna heb ik hem naar zijn vader/mijn broer gebracht. Dat is vanwege allerlei zaken geen goed idee maar ik zag geen andere optie.

Van daaruit is neefje in een begeleid kamer wonen traject geplaatst
maar woont nu weer bij zijn vader. Hij is nog vaak hier en hij doet het redelijk. Hij gaat nog steeds naar school en haalt goede cijfers dus wie weet.

misschien is het toch ...

beter dat het meisje ergens opgenomen wordt in een pleeggezin of iets, instelling zou tweede keus zijn. Maar haar bij jullie laten bivakkeren is inderdaad zoals je zelf al zegt een ongezonde situatie voor je zoon en haar.
Je lijkt de probleemgevallen ook wel een beetje aan te trekken als ik het zo lees.

En je moet toe kunnen geven dat het blijkbaar nogal meeviel met de slechte oplossing dat je neefje bij zijn vader terugbracht, hij is notabene vanuit een kamertraject uit eigen keus weer bij vader gaan wonen en nu gaat het nog goed ook.
Misschien zie je de situatie van het meisje ook niet helemaal goed. Jij bepaalt nu dat het niet goed voor haar is dat ze zoals de ouders willen bij familie is, maar...is dat wel zo?

Je bent best vrij eigenwijs dat je beter denkt te weten wat goed voor anderen is: in het geval van neefje en nu in het geval van het meisje. Terwijl je ook wel toegeeft dat deze situatie niet goed voor haar is. Of durf je niet tegen je zoon in te gaan?
Ik ben nog steeds van mening dat je zelf voor de impasse zorgt door het meisje onderdak te blijven bieden en de ouders niet de kans te geven dit zelf op te lossen met haar. Wie weet wat je stuk maakt. je geeft de ouders een machteloze positie.

Moeder

Ik kom toch nog even op dat pleegzorgverhaal terug. Het verbaast mij dat je zo lang zonder geld hebt moeten zitten, ik hoorde onlangs van een pleegzorgorganisatie dat er wel degelijk voorschotten zouden worden verstrekt, maar misschien verschilt dat per gemeente oid. Maar hoe dan ook: ik neem aan dat je destijds zo lang op geld moest wachten omdat er een screeening moest plaatsvinden. Nu ben je al gescreend, zou ik dan denken, dus als je bereid zou zijn om als pleegouder te fungeren dan hoeft er dit keer minder lang gewacht te worden.

Maar als je dat meisje sowieso niet in huis wilt hebben omdat je het geen goed idee vindt dat je zoon daardoor in feite al samenwoont, - en daar kan ik me van alles bij voorstellen - dan maakt dat allemaal natuurlijk niet uit.

Groeten,

Temet

Termijnen

Heb je een termijn waarop het zelfstandig op kamers wonen kan gebeuren? Of is dit een verhaal van de lange termijn?
Is er kontakt geweest met de familie waar haar ouders haar graag willen plaatsen? Of geldt dan alleen het woord van het meisje 'ik wil niet'.
Misschien hebben je zoon en het meisje zelf een idee hoe ze kunnen zorgen voor wat extra geld.

Tsjor

Reactie

Ai tante Sidonia, wat een aannames. Jammer. Je zult vanuit eigen slechte ervaringen spreken maar niet iedereen met goede bedoelingen is fout. Dat mijn neefje nu bij zijn vader woont is het slechtste wat hem kon gebeuren. Dat heeft te maken met de persoonlijkheid en de omstandigheden. Jeugdzorg heeft 6 jaar heel erg hard geprobeerd om neefje daar weg te houden maar als iemand 18 is mag hij zijn beslissingen zelf nemen. Neefje vind zijn vader helemaal geweldig en wil niets liever dan bij hem zijn. Maar goed, een hond die je in een hoek trapt staat daarna ook weer kwispelend bij je.
En hoe kom je er bij dat ik iets bepaal? Het meisje heeft tegen haar ouders en de hulpverlening uitgesproken wat ze wel en niet wil. Daar heb ik niets aan toe te voegen. En ik meen al helemaal niet dat ik iets beter weet. Ik vind je toon best onaangenaam. Als ik dacht dat ik het beter zou weten zou ik hier al geen bericht schrijven.
Bij neefje zat er al ver voor ik erbij betrokken werd een legertje hulpverleners op die de beslissingen namen. De enige beslissingen die ik heb genomen is hem in huis nemen en hem uit huis zetten. En zelfs dat is uitgebreid besproken met de hulpverlening. Je hebt blijkbaar geen idee hoe het gaat als een kind onder jeugdzorg valt. Er zijn zoveel mensen bij betrokken, de voogd, de rechter, de begeleiding op de groep, de mentor, de thuisbegeleiding, de psycholoog, de gedragsdeskundige. Er is geen enkele ruimte voor eigenwijsheid of zelfstandig beslissingen nemen. Alles moet overlegd worden.
Wat betreft de ouders van het meisje, die kunnen alle kanten op. Ik hou het meisje niet gevangen. De ouders kunnen eens met het meisje praten over de voorwaarden om weer naar huis te komen. Ze zouden zelf iets anders kunnen regelen nu die familie-optie blijkbaar niet acceptabel is. Ze hadden al veel eerder iets kunnen doen in plaats van alles zo hoog op te laten lopen. Ze zouden nu eens wat druk op die hulpverlening kunnen zetten. Mogelijkheden genoeg en geen enkele daarvan heeft iets met mij te maken. Uiteindelijk hebben de ouders samen met hun kind voor deze situatie gezorgd en om dan de schuld bij mij neer te leggen vind ik behoorlijk onder de gordel.

Temet, neefje kwam de eerste keer nog voor de carnavalsvakantie (februari). In november heb ik de eerste keer iets betaald gekregen. Ik heb het een paar keer aangekaart maar dat proces was niet te versnellen. Het kind kwam hier met iets van een broek, 3 onderbroeken en 2 tshirts. Echt belachelijk. Ik heb mijn eigen reserves aangesproken, lieve mensen hebben geholpen en de vader heeft een paar keer een klein bedrag gegeven want dat kind moest echt fatsoenlijk gekleed worden en er moest een mond extra gevuld worden.
De screening was best pittig maar daar kwam ik prima door dus dat zou het punt niet zijn. Maar ik heb me al een keer in zo'n wespennest gestoken en daar ga ik niet meer aan beginnen. Als pleegouder wordt je gepiepeld door de ouders, de hulpverlening, de pleegzorgorganisatie, de school, de begeleiding en uiteraard door het kind. De pleegouder mag voor alles zorgen en de gemaakte afspraken rond proberen te breien maar heeft eigenlijk zelf heel weinig invloed. Ik heb me met hart en ziel ingezet voor mijn neefje omdat hij familie is en omdat ik hem die kans wilde geven maar voor mij was het een heel negatieve ervaring. Wel eentje waar ik veel van geleerd heb dus het is toch nog ergens goed voor geweest. Maar ik doe het nooit meer.
Verder klopt het wat je schrijft, ik vind het geen goed idee als die twee samenwonen. Dat moet je niet willen met 15 en 17 jaar. Los van het meisje, mijn zoon heeft zo zijn eigen problemen waardoor ik me ook zorgen maak over wat hij aan kan en hoelang. Voor hem zou ik willen dat zijn thuis een rustige plek is waar hij kan herstellen. Nu zijn er constant prikkels door de aanwezigheid van zijn vriendin.

Tsjor, dat met die familie is besproken. Het meisje is daar een middag heen geweest. Ik hou me daar buiten, dat moet ze zelf met haar ouders uitzoeken.
Vandaag vertelde ze dat volgende week een gesprek is tussen haar, de gemeente, de hulpverlening en de ouders. Dus er gebeurt wel wat.
Het meisje had eerst haar bankpas niet omdat de ouders die hadden ingenomen maar nu ze die terug heeft is ze op zoek naar werk. Jongste heeft ook af en toe een of een paar dagen werk maar die zit ook nog met zijn opleiding. Die gaat voor alles vind ik.
Hopelijk weten we na volgende week meer. Maar ik hou m'n hart vast als dadelijk de vakanties beginnen. Dan gebeurt er natuurlijk niks meer.

ultimatum

Het is het probleem van het meisje, haar ouders en eventuele hulpverleners. Niet van jou. Ik zou als ik jou was een ultimatum stellen: je kunt nog 2 dagen/tot het weekend/nog een week (maar toch zeker niet langer) hier logeren, maar daarna moet er een andere oplossing komen en moet je hier weg zijn.
Ze heeft vast ook wel vriendinnen waar ze een poosje terecht kan, of toch bij familie of weer naar huis Wat dan ook. Heel jammer als ze dat niet wil, maar jij wilt dit niet. En het is jouw huis.

Er uit zetten

Als je haar niet in huis wil hebben. En dat snap ik, zou ik ook niet willen. Dus: tot het weekend, maandag er uit. Waarheen? Geen idee, zoek maar wat. Ouders, familie, in ieder geval ergens anders.
En als je al eerder zo'n geval hebt gehad zoek je het echt wel zelf op hoor! Ik ken niemand die twee 2 dakloze tieners op geeft moeten vangen.
Gewoon nee zeggen!

"gewoon"

Ik vind nee zeggen tegen dat meisje helemaal niet zo gewoon. Natuurlijk moet ze ergens anders heen en natuurlijk is dat in principe niet jouw probleem, maar als ze (zegt dat ze) nergens anders heen kan, dan is het feitelijk wel jouw probleem en dan kan je haar toch moeilijk op straat zetten? Althans, ik zou dat niet kunnen. En ja, ik heb ook al twee keer een tiener opgevangen, een keer een week en een keer een paar weken. Beiden gingen na verloop van tijd weer in redelijk goede harmonie naar hun eigen huis terug. De eerste was weggelopen, de tweede het huis uitgezet. Eerlijk gezegd was ik vooral blij dat ze ons hadden gevonden,
een veilige plek waar ze nou juist niet weggestuurd worden. Maar ik moet erbij zeggen dat het niet veel langer had moeten duren, we hebben niet eens een logeerkamer dus praktisch of handig was het allerminst.

Ik zou wel zeggen dat ze een ander adres moet zoeken, want dit duurt te lang. Ik hoop dat het lukt!

Dakloos?

Ik ken ook niemand die 2 dakloze tieners heeft moeten opvangen. Snap niet waar je dat vandaan haalt Algebra.
Er komt de 29e! een gesprek met de hulpverlening. Echt belachelijk dat het zo lang duurt. Terug naar huis kan niet. Ze mag er niet meer in.
Hoe dit allemaal gegaan is vind ik niet mijn verantwoordelijkheid. Dat is helemaal aan de ouders en het meisje zelf. Maar ik ben inderdaad wel blij dat ik haar een veilige plek kan bieden. Ik kan me niet voorstellen dat ze ergens in een crisisopvang tussen de criminelen en de junks zit. Vriendinnen heeft ze niet, eigenlijk is er alleen die tante. Heel jammer want dan had ook iemand kunnen bemiddelen tussen haar en de ouders.
Ondertussen heb ik me er maar bij neergelegd dat ze voorlopig nog hier is. Ik heb ook geen hinder van het meisje, dat is het punt ook niet. Dat haar ouders haar zo makkelijk afschuiven en dat er gewoon geen snelle hulp komt, dat vind ik wel een probleem.
Ik wacht maar de 29e af. Hopelijk komt daar wat bij uit.