De situatie van Brandon...

Meer dingen

er gebeuren wel meer dingen die twijfelachtig zijn in de gehandicaptenzorg:

Één van de ernstige gedragsproblemen bij verstandelijk gehandicapten is zelfverwondend gedrag. Dit levensbedreigende gedrag kan vele vormen aannemen en op alle delen van het lichaam gericht zijn, hoewel relatief vaak het hoofd erbij betrokken is: bonken, slaan, krabben, in ogen prikken e.d.

Als allerlei behandelprocedures geprobeerd zijn om zelfverwondend gedrag te verminderen en niets heeft geholpen, kan EAT een uiterst middel zijn.

Wat is dat – EAT?
Een begeleider geeft een cliënt een elektrische stroomprikkel (35 mm ampère; te vergelijken met schokje bij schrikdraad) direct volgend op het zelfverwondend gedrag. De cliënt beleeft dit schokje als aversief (=niet prettig) en houdt op met het zelfverwondende gedrag. De cliënt associeert het slaan met het krijgen van de onaangename prikkel en leert de aversieve prikkel te vermijden.

Het apparaat:
Het apparaat bestaat uit een oplader (a), een zender (b) en een ontvanger (c). De opgeladen zender stuurt bij het indrukken van een knop een ultrahoog geluid uit, welke door de eveneens opgeladen ontvanger wordt opgevangen. Vervolgens wordt in de ontvanger een circuit gesloten en wordt de elektrische prikkel via de elektroden aan de huid van de cliënt toegediend. Deze toediening heeft een onaangename sensatie tot gevolg.

Procedures bij gebruik van EAT:
• Ouders/ wettelijk vertegenwoordigers dienen na volledig geïnformeerd te zijn, schriftelijk toestemming te geven;
• Medische controle;
• Behandelingsplan dient opgesteld te zijn;
• EAT behandeling wordt altijd vooraf voorgelegd aan een commissie&ethiek;
• Inspectie is op de hoogte van de behandeling.

Bij zowel Brendon als met EAT is er goedkeuring door inspectie!

Nu in pauw en witteman

Nu in Pauw en Witteman diverse direct betrokkenen.

Aanvulling

Ik heb niet direct een mening over de situatie van Brandon, daarvoor weet ik er te weinig van vind ik. Ik heb wel de link gelezen die ik in mijn vorige posting gaf. Het is natuurlijk een gekleurd verhaal (het moet het succes van het project onderstrepen denk ik) maar ik herken wel de liefdevolle en positieve toon van de begeleiders die zich volop inzetten voor hun cliënten uit de tijd dat ik zelf in de GGZ werkzaam was.

Jeugdgevangenis

In nieuwsuur gisteren een persoonlijk begeleidster die van mening was dat Brandon beter op z'n plek zou zijn in een jeugdgevangenis. Omdat die al ingericht is op agressief gedrag en vrijheidsbeperking, beter en humaner dan het op 's Heeren-loo kan. Daar zijn geen gesloten afdelingen en de begeleiding is er ook niet op afgestemt, hebben de competenties en mogelijkheden niet.
Nog even afgezien van de vraag of dat wel de goede plek en omgeving is voor zo'n jonge jongen...kan het ook helemaal niet.
Omdat Brandon geen strafbare feiten heeft begaan en niet veroordeeld is, zal hij nooit in een jeugdgevangenis terecht komen.
Volgens de staatsecretaris zijn er in Nederland 40 van zulke cliënten, verdeeld over verschillende instelling. De oplossing ligt voor de hand, maak een aangepast huis voor dit soort cliënten, die erop ingericht en geschikt voor is en neem er personeel dat hier tegen opgewassen is en in geschoold is.
Maar dat zal w.s. gewoon te duur zijn.
Ik heb een vergelijkbaar 'zielig' geval meegemaakt al ooit aan het begin van mijn werkzame leven. Niet zo schrijnend, maar zeker wel erg. Een oudere verst.geh. man (85+) werd opgenomen op de (pas opgerichte) geriatrische afdeling van een ziekenhuis. Man had z'n hele leven op de boer bij zijn alleenstaande zus gewoond, in een nogal ouderwetse omgeving (geen stromend water etc.) en zus was overleden en man zat daar alleen en wist niet wat te doen, ze hadden verder ook geen contacten of familie. Niveau van de man was ong. kleuterniveau. Kon alleen korte zinnen/woorden zeggen, geen ADL verrichtingen zelfstandig uitvoeren etc. Mede ook door de ouderwetse omgeving was de man helemaal van slag toen hij de moderne wereld inkwam en begreep daar niks (hele nachten met het lichtknopje spelen,bang voor de kraan etc.). Voor het verzorgingshuis (toen nog bejaardenhuis) had de man teveel zorg nodig. Voor een tehuis voor verstandelijk gehandicapten (GVT) was de man te oud, voor een instelling zoals 's Heeren-loo te goed en voor een verpleeghuis weer te verstandelijk gehandicapt. Toendertijd waren er ook nog geen speciale projecten voor oudere verstandelijk gehandicapten (die zijn er nu wel). De man is uiteindelijk 3 jaar (!!!) op die geriatrische afdeling van dat ziekenhuis opgenomen geweest! En iedereen had het beste met hem voor en alle hulpverleners probeerden van alles en nog wat en alle begeleiding die er maar was deed z'n best.
Maar die man die kwijnde daar weg! Kwam amper buiten(en kwam van de boer...dus totaal ontheemd was ie daar) snapte niks meer van de wereld om hem heen en verloor die vaardigheden die hij had óók nog. Zag elke keer weer andere patiénten om hem heen en die gingen allemaal dood of weg en hij begreep ook niet dat z'n zus er niet meer was. Het ziekenhuis was ook helemaal niet ingesteld op de begeleiding van de man en hoewel iedereen deed wat ze konden was het gewoon een onmachtsituatie waar maar geen einde aan komt.
Zoiets zal er met Brandon ook zijn.
Hij 'hoort' daar niet, de faciliteiten zijn er niet naar, de expertise en ook weet niemand waar hij dan wel 'hoort' en kan hij niet ergens anders terecht.
De man is trouwens na 3 jaar uiteindelijk terecht gekomen op een GVT op een boerderij. Maar was stukken slechter qua motoriek, verstandelijke vermogens en ook lichamelijke conditie dan toen hij 3 jaar ervoor kwam. Hij was gewoon in die 3 jaar 'weggekwijnd'.
Met al die indicaties die je tegenwoordig nodig hebt om ergens opgenomen te worden (of te gaan wonen) is het er niet beter op geworden, alleen maar complexer. Vooral als je niet past precies binnen die regeltjes.
groeten albana

Mijn mening

Okee even mijn mening. Dat Brandon soms vastgebonden wordt zou ik geen probleem vinden, op momenten dat hij een gevaar voor zichzelf is. Wordt ook wel met dwanbuis of spanlakens gedaan. Maar dat hij altijd zit vastgebonden en al drie jaar niet meer buiten komt, daar heb ik wel moeite mee. Als je hem zo hoorde en zag was hij tijdens het filmen helemaal niet aggressief. Ik zou zeggen laat zo'n jongen ook eens naar buiten gaan, evt in een besloten omgeving ,maar dat hij kan rennen etc. Hij vertelde zelf dat hij graag wil breakdancen, laat hem dan lekker, en op momenten dat het niet goed met hem gaat kun je hem evt wel vastbinden. Ik herinner me het verhaal ui '88 nog van dat meisje, toen ze niet meer vastgebonden werd en er wat met haar gedaan werd knapte ze zo heel erg op.
Muizemeis

(ot) pauw en witteman

vind ik wel steeds meer afzakken naar het niveau van een (sensatiebelust) amusementsprogramma.

Ook draadje in zorgenkinderen

In zorgenkinderen is ook een draadje over Brendon met nuttig commentaar.

Vera

Muizemeis

"Ik herinner me het verhaal uit '88 nog van dat meisje, toen ze niet meer vastgebonden werd en er wat met haar gedaan werd knapte ze zo heel erg op."
Je vermeldt hier niet bij dat er - door de publiciteit - veel extra geld is gekomen. Daardoor was 1 op 1 begeleiding mogelijk en konden er dingen met haar worden ondernomen. Eerder kon dat gewoon niet, ze was een gevaar voor zichzelf en haar omgeving (andere bewoners, personeel).
Wat je nu door deze publiciteit ziet gebeuren, is dat de beste stuurlui aan wal staan. 'Ga gewoon lekker met hem rennen, hij komt helemaal niet agressief over´. Alsof de begeleiders daar zelf nooit aan hebben gedacht. Alsof er niet al van alles geprobeerd is. In zorgenkinderen is inmiddels ook een draadje gestart, daarin lees je ook ervaringen van iemand die op dit soort groepen heeft gewerkt. Dat is de andere kant van het verhaal. Het is allemaal niet zo eenvoudig als het lijkt voor een buitenstaander.

Ijsvogeltje

Ik lees net de bijdrage van IJsvogeltje en ben het helemaal met haar eens. Wij kunnen - langs de zijlijn en zonder enige kennis of kunde - van alles roepen. Maar wij zijn op geen enkele manier op de hoogte van de situatie. Ik geloof graag dat iedereen de situatie schrijnend vindt, maar er is waarschijnlijk, gegeven de huidige omstandigheden, geen alternatief voorhanden.

"Ga gewoon lekker met hem rennen, hij komt helemaal niet agressief over" (geen idee meer wie het zei). Maar dat is natuurlijk oenigheid ten top. Dat begrijp ik, leek op dit gebied, nog. Als het zo simpel was, dan...

Muizemeis

"Als je hem zo hoorde en zag was hij tijdens het filmen helemaal niet aggressief. Ik zou zeggen laat zo\'n jongen ook eens naar buiten gaan, evt in een besloten omgeving ,maar dat hij kan rennen etc. Hij vertelde zelf dat hij graag wil breakdancen, laat hem dan lekker, en op momenten dat het niet goed met hem gaat kun je hem evt wel vastbinden."

Zoals hierboven al aangegeven. Ik heb weinig kennis over psychiatrische aandoeningen. Alleen ik kan me heel erg goed voorstellen dat er enkele personen in NL zijn die zo onvoorspelbaar en extreem agressief zijn (door welke psychiatrische aandoening dan ook) dat zij op ieder moment door niets helemaal kunnen flippen. En dan heb je het niet over een dreinende peuter die op de winkelvloer gaat liggen krijsen. Nee, dan heb je het over een vent van 80 kg die alles en iedereen door midden kan scheuren en vernietigen.

Wat gebeurt er als zo'n peroon losbreekt en een school of kinderdagverblijf binnenstormt?

Ik vond het zielig en griezelig tegelijk.

(heb overigens alleen Pauw & Witteman gezien, niet de oorspronkelijke uitzending van de EO)

Hoewel ik het een vreselijk gezicht vond, zo'n jongen die zichzelf staat vast te gespen terwijl een verzorgster vanachter een raampje checkt of alles idd goed vast zit, vond ik het ook eng. Net als die check-list briefjes op de deuren. Waar is de sleutel? zit alles 3 dubbel dicht? Het zal wel nergens op slaan, maar het herinnerde me aan Silence of the Lambs, waar Hannibal Lecter zo griezelig gentleman-like in zijn cel zit. Je kan je haast niet voorstellen dat....

En dat gevoel bekroop me bij deze jongen ook. Ik snap dat ze uit privacy overwegingen niet vertelden wat de redenen zijn dat ze voor deze aanpak gekozen hebben, maar het zal wel niet zijn geweest omdat ze bang zijn dat ie iemand knijpt, of aan zijn haren trekt. Ik heb zo'n duister vermoeden dat er door zijn acties verplegenden minimaal naar de eerste hulp zijn geweest. Ik vind het niet raar dat mensen niet fris en onbevangen de kamer van zo iemand binnenstappen. Dat kun je ook haast niet verwachten denk ik, hoe adequaat je ook opgeleid bent.

Doet er niets aan af natuurlijk dat het vreselijk triest is. Je kunt je haast geen voorstelling maken hoe het moet zijn om zo nog 40 jaar of langer door te moeten. dat kan ook niet denk ik. maar de naiviteit waarmee sommige mensen riepen dat het zo'n leuke knul leek & dat je toch best met een potige knaap erbij een paar baantjes kon gaan trekken in het zwembad...dat vond ik eerlijk gezegd ook tenenkrommend simpel gedacht.

Ingrid

Ingridt

"Het zal wel nergens op slaan, maar het herinnerde me aan Silence of the Lambs, waar Hannibal Lecter zo griezelig gentleman-like in zijn cel zit. Je kan je haast niet voorstellen dat..."

Datzelfde beeld kwam ook bij mij op. En ik denk dat er zeker meer overeenkomsten zijn.

Weet 't niet

Het is natuurlijk altijd een rotgezicht als een mens vastgebonden wordt voor de veiligheid, maar we hebben tot nu toe alleen van horen zeggen dat het wel meevalt en weten absoluut niet hoe ernstig de situatie is als Brandon zijn gang kan gaan.
Mijn gevoel zegt mij, dat er nu téveel vanuit het sentiment van de ouders wordt gepraat of van 'deskundigen' die Brandon niet zelf hoeven te verzorgen. Laat staan dat ik er een eerlijk oordeel over kan hebben.

Kaaskopje en ijsvogeltje

Ik ben het volledig met jullie eens.
Ik begrijp ook niet zo goed hoe dit zo ineens zulke enorme proporties kan aannemen terwijl er zoveel andere schrijnende zaken zijn in ons land, en dan de dag erop gelijk een spoeddebat...Alsof men niet weet dat sommige mensen dusdanig gevaarlijk zijn voor zichzelf of anderen dat inderdaad alles al is geprobeerd en niemand een oplossing weet...Maar daarmee begon ik dit draadje ook...

Ijsvogeltje

Tuurlijk kwam er toen meer geld en kon er meer begeleiding komen, maar ik kende in die tijd ook iemand die in die instelling werkte en ook met dit meisje/ deze jonge vrouw. En die vertelde dat iedereen door het voorval wel wakker geschud is,en dat de soms lakse houding van de leiding/personeel veranderd is. Daarna konden heel veel mensen of met een op een begeleiding, of groepsgewijs wel de instelling uit.
Muizemeis

Chippie

Ik bedoel niet dat je zo iemand maar gewoon over straat moet laten lopen, dat is weer het andere uiterste. Ik schrijf laat hem evt in een besloten omgeving rondlopen, en dan bedoel ik bv zoals je in een gevangenis ziet(sorry voor de vergelijking) dat ze een binnenplaats hebben. Daar kan iemand die daar alleen is een uurtje per dag gewoon rondlopen en daarna iemand anders. Dan komt hij nog een uurtje per dag naar buiten ipv aan een muur geketend te zitten.
Overigens lopen er veel meer mensen over straat die behoorlijk gevaarlijk zijn, en mischien wel gevaarlijker dan Brandon. Ik weet dat van een vriendin die op de crisisopvang stage loopt, nee ze heeft geen persoonlijke info gegeven, maar wel dat ze er zelf van geschrokken is wat voor een mensen er buiten instellingen rondlopen, gewoon tussen scholen door, langs voetbalveldjes etc etc.
Muizemeis

Dat is zo muizemeis

maar zo is het nu eenmaal. Ik zit momenteel ook meer met mijn neus op dit soort verhalen en het komt er voor een groot deel op neer dat zolang mensen op vrijwillige basis opgenomen zijn men niet zoveel kan uitrichten. Als iemand naar buiten wil zullen ze dat op een gegeven moment (moeten) goedkeuren. En bij die vrijwillige opnames zitten 'gevallen' die voor zichzelf een gevaar zijn, maar ongetwijfeld zijn er ook die je liever niet tegenkomt. En dit zijn dan de mensen die geregistreerd staan als iemand die zorg nodig heeft. Daarbuiten zijn er natuurlijk vast genoeg mensen die nergens als zodanig bekend staan, maar wel een gevaar kunnen zijn of worden voor een ander. Daar doe je niets aan.

Ik herinner

me nog mijn eerste stage in de verstandelijk gehandicaptenzorg. Tijdens een kennismakingsrondje kregen we een ruimte te zien waarin een jongeman letterlijk alles kapotmaakte..

Om een indruk te geven, zelfs een werkbank die met grote bouten in de muur vastzat, had hij van de muur getrokken. De soort judopakken die hij droeg (omdat hij zijn kleding altijd scheurde) waren meestal binnen een paar uur aan flarden.

Judopakken die zelfs nog van steviger stof waren gemaakt dan de normale judopakken..

Je kunt het je niet voorstellen hoeveel kracht een mens kan hebben.. Ik veronderstel dat het met deze jongen eerder zo is dan dat het allemaal wel ´meevalt´..

Ik denk toch ook nog richting medicatie, liever wat suf en vrijer, dan zo´n gevaar voor jezelf en je omgeving dat je vast moet zitten..

Maar ik neem ook aan dat de zorginstelling dat ook wel bedacht zal hebben..

Ik had voorheen wel moeite met de verhalen van de moeder van Jolanda (die jaren geleden in een soortgelijke situatie zat) die moeder die maar bleef beweren dat Jolanda thuis zoveel beter te hanteren was.. dan denk ik toch echt: als dat echt zo was, dan had je haar wel thuis (met extra rugzakje/pgb)....

Wat ik van Brandon moet denken weet ik niet, ik snap ook wel dat het (bijna) ondoenlijk is om 1 op 1 begeleiding te geven (en 1 op 1 zal ws ook nog niet eens voldoende zijn..)

Kaaskopje

Dat klopt inderdaad met de "vrijwillige"opnames daar heb je gelijk in. Soms komen mensen ook een nachtje bij de crisis slapen als ze zichzelf niet vertrouwen, maar toch.
Muizemeis