De overheid en het ouderschap
Ik lees net zo'n krantje over Burgerkracht en meteen op de eerste pagina staan m'n haren al rechtop.
Ik citeer " Ouders en omgeving meer betrekken bij de ontwikkeling van hun kinderen"
Pardon? Hoezo meer betrekken? Ouders gaan over over hun kind. Die hoeven daar niet bij betrokken te worden.
Het stuk is geschreven door de gedeputeerde Ruimte, Onderwijs en Sociale Agenda en het gaat verder met
"() hoe we (de overheid) 100% talentontwikkeling bij kinderen proberen te realiseren"
Wederom, pardon? Hoezo probeert de overheid de talenten van kinderen te ontwikkelen?
In mijn visie moet de overheid zorgen voor goed onderwijs voor elk kind. Daar falen ze enorm in. Ook moet de overheid zorgen voor goede gezondheidszorg. Ook daar falen ze in. Verder moet de overheid hulp bieden aan kinderen en hun gezin waar het niet goed in gaat. Weer falen ze.
Ik denk dan, zorg eerst eens dat je je eigen zaken op orde hebt eer je de euvele moed hebt om zo'n stuk te schrijven. Maar het allerbelangrijkste is, bemoei je niet met de opvoeding vanuit dit arrogante standpunt. Hier druipt vanaf dat deze man denkt het beter te weten dan al die domme ouders die blijkbaar niks aan die kinderen doen.
Ik heb gezocht maar ik kan het stuk niet online vinden. Mocht je het willen lezen kun je naar het forumbeheer mailen.
Er zit ook nog een vraag in mijn betoog, wie gaat er over de kinderen? De ouders, de overheid? Wie is verantwoordelijk voor de "100% talentontwikkeling"?
Naar mijn mening zijn en blijven dat toch echt de ouders. De overheid is er voor de randvoorwaarden.
Wat vinden jullie?
Inderdaad
Heel apart idd ja......
Ik vind ook dat de Overheid er juist moet zijn voor de randvoorwaarden zoals jij stelt: goed onderwijs, goede gezondheidszorg in de ruime zin van het woord.... en daar schort nog het e.e.a. aan.
Verder heb ik het stuk niet gelezen, dus weet niet precies waar ze nou naartoe willen. Zouden ze niet bedoelen dat er veel kinderen zijn die geen kans krijgen om hun talenten te ontwikkelen ofwel door gebrek aan geld bij de ouders of desinteresse bij de ouders?
Gedeelde verantwoordelijkheid
De ouders zijn de eerste linie, maar als die het niet aankunnen moet de overheid daar bij helpen.
En voor die hulp geldt dan; met zachte hand als het kan, dwang als het moet.
Het is uitstekend dat de overheid vinger aan de pols houdt, hoe vaak hoor je niet dat er weer ergens een ernistig mishandeld kind is aangetroffen.
Tja
Het is natuurlijk moeilijk om iets te vinden van een stuk wat ik niet heb kunnen lezen.
Maar wat mij zo opvalt is jouw uitspraken dat jij vindt dat de overheid overal in faalt. Volgens mij hebben we het toch best prima voor elkaar in Nederland. Waarom die negativiteit en wat doe je er zelf aan? Als je zo voor goed onderwijs bent stem je dan ook op een onderwijspartij of juist vanuit die onderbuik?
Bezuiniging
Het heeft te maken met een terugtrekkende overheid die meer verantwoordelijkheid bij burgers legt uit bezuinigingsoverwegingen maar het verkoopt als burgerparticipatie en cocreatie. Het is bovendien fake.
loze woorden
Het komt op mij over als nogal loze tekst, eerlijk gezegd. Wat bedoelen ze bijvoorbeeld met 100% talentontwikkeling? Moet elk kind al zijn talenten volledig ontwikkelen (huh)? En gaat de overheid dat 'realiseren' (huh)? En wie zijn 'ouders en omgeving' (ouders en broertjes, ouders en tantes...)?
Het maakt me wel nieuwsgierig naar de rest van de tekst.
Beroep op ouders
Zoals ik het lees, willen ze een beroep doen op ouders omdat die makkelijker in beweging te krijgen zijn dan de grote gezondheidszorg- of onderwijsorganisaties.
De verantwoordelijkheid van de overheid wordt zo doorgeschoven naar het bordje van de ouders. Zelf hebben wij eens een rt-er in de arm genomen omdat de hulp op school minimaal was. Het potje voor ambulente hulp was leeg en de ontwikkeling van kind stagneerde. We wilden niet wachten tot het budget voor het daarop volgende jaar vrijkwam. Er was ook geen garantie dat kind dan wel passende hulp zou ontvangen.
Ik snap zodoende wel dat de overheid ouders erbij wilt betrekken. Het is ten eerste effectiever en ten tweede voor de overheid een stuk goedkoper; ouders vragen geen vergoeding voor de begeleiding van hun kinderen ten behoeve van de ontwikkeling.
Maar ik kan mij ook vinden in de link van AnneJ.
Och
Falen vwb onderwijs en gezondheidszorg ? Hoeveel procent van de andere landen is dat significant beter geregeld dan?
Wat je schrijft over dat stukje tekst lijkt het enorm jeuk-verbale-diarree tekst, dat ben ik met je eens maar dat falen op gezondheidszorg en onderwijs.... ik zou het geen falen noemen, tuurlijk kan er veel beter maar ja, ik heb eerlijk gezegd geen uitgewerkt plan liggen hoe eea dan wel goed zou werken, jij?
It takes a village
Ik ben ook niet enthousiast over de woordkeuze maar ik kijk er wel anders tegenaan dan jij. Ik zie de ontwikkeling van kinderen als een gedeelde verantwoordelijkheid van ouders, anderen en overheid. Ik snap wel dat dat een spanningsveld oplevert maar het gezin als een onaantastbare eenheid waarbinnen ouders met hun kinderen kunnen doen en laten wat ze willen is ook bepaald niet probleemloos.
Een mens functioneert in een breder verband dan alleen het gezin. We functioneren met ons allen in de samenleving. En die samenleving is sterk afhankelijk van kinderen, als toekomstige volwassenen. Op dit punt in de geschiedenis, zijn we niet meer van het laissez faire: we willen niet 'maar afwachten' waar het met de wereld, met ons land en ons leven naartoe gaat. We willen geen achteruitgang in welvaart, voorzieningenniveau, economische kracht etc. We willen geen conflicten, opstanden, oorlogen. Om op dit niveau te blijven (anders dan jij denk ik dat wij, ondanks alle fouten in het systeem, die ik echt wel zie, op een extreem hoog niveau functioneren, in de geschiedenis en in de wereld) hebben we een hoog ontwikkelingsniveau nodig en een stevige beheersing van gedrag en krachten.
Als de overheid die beheersing oplegt, ervaren we die als een dictatuur. Behalve dat is de beheersing van velen door sommigen een enorme krachtsinspanning die ook nog eens weinig kans heeft duurzaam resultaat op te leveren. Ik denk dat er niks anders opzit dan in te zetten op 'burgerparticipatie', wat natuurlijk een volstrekt idiote term is. Degenen die dit proberen uit te voeren weten in feite ook niet echt waar ze mee bezig zijn. De zelfgenoegzaamheid en autoritaire toon verraden dat politici en ambtenaren niet écht begrijpen in welk tijdsgewricht ze leven. Ze denken nog dat ze aan de touwtjes kunnen blijven trekken, dat hun ego's gestreeld kunnen blijven worden. En misschien kan dat ook wel niet anders: ik zie in het dagelijks leven veel politici en als hun ego's een deuk oplopen, ontstaan er allerlei vervelende dynamieken. Nou ja, eerlijkheidshalve verschillen ze in dit opzicht niet sterk van gewone mensen. Democratie is dan ook een soort 'conflictmanagement', een vorm van maatschappelijke mediation. Om te voorkomen dat mensen met tegengestelde belangen elkaar op straat de hersens inslaan, zetten we hun vertegenwoordigers in een vergadering bij elkaar en laten we ze strikt gereguleerd met elkaar delibereren en tot een besluit komen.
Maar dat terzijde: als wij als samenleving sterk afhankelijk zijn van hoge opleidingen en een sterk beheerst gedrag, moeten we daar ook als samenleving de voorwaarden voor scheppen en de mogelijkheden voor bieden. Ook ik hecht aan mijn 'eindverantwoordelijkheid' als ouder van mijn kinderen en ik oefen die ook uit. Tegelijkertijd besef ik goed dat mijn verantwoordelijkheid zich binnen de grenzen bevindt die onze samenleving hiervoor stelt. Dat is van alle tijden. Als je weet dat kinderen onder bepaalde voorwaarden grote problemen zullen ondervinden een bevredigend leven te leiden binnen de status quo, zijn er twee mogelijkheden: je probeert kinderen te helpen zich aan te passen aan de status quo (beleidstekst die jij citeert) of je verandert de status quo (dat doen zittende politici in de regel niet). Daar kun je van alles van vinden. Maar ik zie het wel degelijk als de verantwoordelijkheid van politici om gewenst beleid zoveel mogelijk in overeenstemming te brengen met reële menselijke mogelijkheden en vice versa. De overheid kan het dus niet (alleen) van individuele ouders laten afhangen of het kind de nodige ontwikkelingsmogelijkheden aangereikt krijgt. Tegelijkertijd kan de overheid de gewenste ontwikkeling niet eenzijdig opleggen. Dat besef van wederzijdse afhankelijkheid zit idealiter ook in 'burgerparticipatie' en zou tot een verbreding en versterking van de democratische dynamiek moeten leiden in plaats van taken 'over de schutting gooien'. Of die mentaliteitsverandering ook daadwerkelijk tot ontwikkeling gaat komen? Dat moet nog blijken.
Groet,
Jo Hanna
Volgens mij is dit het stuk
https://www.burgerkrachtlimburg.nl/wp-content/uploads/19036_burgerkracht_1_westelijke-mijnstreek.pdf
Die formulering 'ouders meer betrekken bij ..." is inderdaad van een Monty Python-achtige allure. Het is een tenenkrommend slecht geschreven stukje van een rasechte bestuurder die zo ingekapseld zit in zijn systeemwerkelijkheid dat hij waarschijnlijk verbaasd is dat deze teksten als paternalistisch worden ervaren. Hij had een tekstschrijver moeten inhuren.
Groet,
Jo Hanna
AnneJ: alleen fake?
Het terecht heel kritische interview met de bestuurskundige eindigt zo:
"Je hebt nogal wat bezwaren. Vind je dat we terug moeten naar die traditionele verzorgingsstaat?
“Nee. Ik erger me alleen aan de impliciete overtuiging dat participatie automatisch goed is. Als participatie leidt tot betere ouderenzorg, zien we dat dan ook in een afname van het aantal eenzame ouderen? Zorgen die stadstuinen voor een gezondere, eerlijkere stad? Het zou kunnen, maar dat wil ik dan wel zien. En dat kun je meten. Volgens mij is het, nu we uit de economische crisis zijn, ook een mooi moment om dat te gaan doen. Het is voor overheden tijd om echt professioneel met burgerparticipatie aan de slag te gaan.”
Hij ziet het dus niet als alléén fake.
Dat plaatje wat je stuurt is geweldig! Mijn variant is: "U en ik gaan voortaan als gelijkwaardige partners samenwerken. Ik ga u nu vertellen hoe wij dat gaan doen."
Groet,
Jo Hanna
Als de staat
echt iets voor de jeugd zou willen betekenen (en voor ouders!) dan zouden ze eens kunnen kijken naar hoe IJsland dat heeft aangepakt.
De insteek was, het terugdringen van 'ongewenst' gedrag, maar niet door straffen en intimideren, waar Nederland reflexmatig gebruik van maakt, maar door het aanbieden van leuke, interessante alternatieven, en ook nog eens door het contact tussen ouders en kinderen (het gaat hier om pubers) aan te moedigen en stimuleren. Want als ouders en kinderen een goede band hebben, elkaar vaak en regelmatig zien, komt dit aan iedereen ten goede.
De staat heeft daar zijn verantwoordelijkheid genomen. In Nederland is het ieder voor zich, en gaat men zitten kijken waar er mensen/gezinnen/jongeren uitvallen. Die krijgen daar dan de schuld van (eigen keuzes en zo) terwijl er meestal andere oorzaken aan ten grondslag liggen.
