De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Dat de kinderen hier beter af zijn is alleen vanuit jouw oogpunt. En misschien van je vriend, omdat hij ze liever in Nederland heeft. Maar de moeder heeft ongetwijfeld goede redenen om daar te blijven (anders was ze allang terug) De kinderen zijn heeft daar gewend, hebben ongetwijfeld vriendjes, financieel past het waarschijnlijk beter, een fijn huis. Meer autonomie, want geen vader of familie in de buurt die zich er mee bemoeien.
maar eigenlijk boeit het niet. Ze wonen daar, dus jullie hebben het daarmee te doen.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 16:54:
[..]
Ze waren daar dus niet altijd. De kinderen zijn hier geboren.
Dat doet er niet toe, ze zijn als gezin verhuisd.
Desire schreef op 02-08-2021 om 17:14:
[..]
Ja je bent een complete buitenstaander, maar bemoeit je er wel mee juist omdat je er met je eigen emotie in zit. Je gedraagt je dus niet als buitenstaander.
En hoe financiert hij haar verblijf daar? Financiële afhandeling van hun huwelijk en alimentatie geeft hem (of jou eigenlijk) nog geen rechten om te bepalen wat ex ermee doet hoor. Nogmaals, bemoei je er niet mee.
Ik bemoei me niet actief met zijn ex, maar heb er wel een mening over. Die ik vooral voor mezelf houd.
Bedoel er vooral mee te zeggen dat als hij iets wil (kinderen in NL, desnoods met ex), dat haar verblijf daar financieren dat niet gaat versnellen. Integendeel.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 17:11:
[..]
Dat ik er iets mee moet, daar ben ik het mee eens. Ik ga dat ook doen. Dat ik alles maar moet laten gebeuren, daar ben ik het niet mee eens.
Hij wil graag dat ik zijn kinderen beter leer kennen. Ik laat hem maar doen daar. Wat ik begreep van hem is dat hij vooral met z'n allen uitstapjes wil maken en leuke dingen wil doen.
Hij zal eerst zelf moeten investeren in de relatie met zijn kinderen en ook wat van de pijn wegnemen. Er is nu geen ruimte voor een negatieve stoorzender, dat maakt het alleen maar erger. Gun hem zijn momenten met zijn kinderen en stap pas weer in wanneer het goed gaat tussen hun en de ergste pijn is besproken. Je maakt het anders kapot door steeds de concurrentiestrijd met zijn kinderen aan te gaan doordat je last hebt van angsten over je relatie die niet bij hen thuishoren. Het zijn kinderen, het is geen andere vrouw.
De verantwoordelijkheid die hij tegen over hun heeft bestond al voor je relatie. Het is zijn eigen bloed, het is een strijd die niet moet willen. Het is veel te vroeg om er met al je issues en angsten steeds bij te gaan zitten.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 18:07:
[..]
Ik bemoei me niet actief met zijn ex, maar heb er wel een mening over. Die ik vooral voor mezelf houd.
Bedoel er vooral mee te zeggen dat als hij iets wil (kinderen in NL, desnoods met ex), dat haar verblijf daar financieren dat niet gaat versnellen. Integendeel.
Het gaat je niets aan!!!!!!!!
Viva-amber schreef op 02-08-2021 om 18:08:
[..]
Het is veel te vroeg om er met al je issues en angsten steeds bij te gaan zitten.
Ze wonen al een jaar samen dus ik denk dat dit allang gebeurd is.
Haar motto is "Ik zie dat echt niet zitten" zal ook in het dagelijks leven de boventoon voeren.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 18:07:
[..]
Ik bemoei me niet actief met zijn ex, maar heb er wel een mening over. Die ik vooral voor mezelf houd.
Bedoel er vooral mee te zeggen dat als hij iets wil (kinderen in NL, desnoods met ex), dat haar verblijf daar financieren dat niet gaat versnellen. Integendeel.
Dus de alimentatie maar stopzetten? Wat begrijp je niet aan de woorden dat het jou totaal niet aangaat wat zij met haar geld doet?
Granny71 schreef op 02-08-2021 om 18:14:
[..]
Ze wonen al een jaar samen dus ik denk dat dit allang gebeurd is.
Haar motto is "Ik zie dat echt niet zitten" zal ook in het dagelijks leven de boventoon voeren.
Het is niet te laat, to kan zich alsnog wat meer op de achtergrond houden zodat man tijd heeft voor de relatie met zijn kinderen.
Ik kan me haast niet voorstellen dat dit topic echt is (en nee, daarmee zeg ik niets verkeerds), maar zoveel egoïsme en totaal geen zelfreflectie is haast ondenkbaar. 
Dus TO, als dat je doel was, missie gelukt!
Viva-amber schreef op 02-08-2021 om 18:08:
[..]
Hij zal eerst zelf moeten investeren in de relatie met zijn kinderen en ook wat van de pijn wegnemen. Er is nu geen ruimte voor een negatieve stoorzender, dat maakt het alleen maar erger. Gun hem zijn momenten met zijn kinderen en stap pas weer in wanneer het goed gaat tussen hun en de ergste pijn is besproken. Je maakt het anders kapot door steeds de concurrentiestrijd met zijn kinderen aan te gaan doordat je last hebt van angsten over je relatie die niet bij hen thuishoren. Het zijn kinderen, het is geen andere vrouw.
De verantwoordelijkheid die hij tegen over hun heeft bestond al voor je relatie. Het is zijn eigen bloed, het is een strijd die niet moet willen. Het is veel te vroeg om er met al je issues en angsten steeds bij te gaan zitten.
Daar moet ik vanaf. Hij wekt in elk geval de indruk dat hij de tijd met zijn kinderen ook zoveel mogelijk samen wil invullen. Het lijkt hem heel leuk om met z'n allen op pad te gaan, net zoals hij dat doet met mijn kinderen. Hij vertelde dat als we ergens naar toe gaan hij dan vaak zoiets heeft van "wat waren mijn kinderen hier graag bij geweest". Hier stelt hij meestal uit zichzelf voor om iets te gaan doen of als we ergens naar toe gaan vraagt hij altijd uit zichzelf aan de kinderen of ze ook mee willen. Wat dat betreft lijkt het erop dat hij het liefst dingen vooral samen doet.
Toen met dat cadeau wilde ik denk ik ook wat te enthousiast laten zien dat ik meedenk. Voelde als een afwijzing toen hij elke keer als ik iets voorstelde het meteen afwees met dingen als "van die pop worden ze bang, die tekenfilm vinden ze niet leuk, dat hebben ze al". Voelde een beetje aan als wat ik ook voorstelde het toch niet goed was.
To, wat bedoel je met: moet ik het allemaal maar laten gebeuren?
Jij bent hun ouder niet. Die kinderen hebben hun vader nodig zonder dat zijn nieuwe partner er steeds bij zit.
Laat ze bijv overdag samen op stap gaan en schuif in de avond aan bij het eten. Het is prima wanneer hij 70-80% van tijd met zijn kinderen is en jij er voor 20-30% bij aanschuift. Het is niet normaal om er altijd tussen te zitten. Later wanneer het goed gaat kan het bijv naar 50-50.
Hij voelt zich niet voor niets schuldig en zijn kinderen zijn niet voor niets verdrietig. Je maakt het erger door ze geen 1 op 1 tijd te gunnen.
Ik zou ook in de toekomst een x aparte vakanties plannen. Jij weg met jouw kinderen en hij weg met de zijne, maak ruimte!
Viva-amber schreef op 02-08-2021 om 18:33:
Hij voelt zich niet voor niets schuldig en zijn kinderen zijn niet voor niets verdrietig. Je maakt het erger door ze geen 1 op 1 tijd te gunnen.
Ik zou ook in de toekomst een x aparte vakanties plannen. Jij weg met jouw kinderen en hij weg met de zijne, maak ruimte!
Dit vooral ook, je komt enorm verstikkend over TO.
Allemaal maar laten gebeuren in de zin van elke keer maar afwachten welk scenario er uit de hoge hoed komt en daar maar weer op aanpassen. Las hier ook verhalen dat ik maar met twee pubers aan het andere eind van Europa moet gaan wonen met 0,0 toekomstperspectief.
Ik ga dat aan hem overlaten. Als hij graag heeft dat ik mee ga, dan ga ik graag mee. Wil zijn kinderen ook graag beter leren kennen. Lijkt me voor de kinderen ook fijn dat als ze in de toekomst hier vaker komen, dat ze dan bij mensen komen die ze toch al wat kennen i.p.v. bij bijna volkomen vreemden. En als hij dat niet graag heeft, dan probeer ik me afstandig te houden.
Hij wil dingen samen doen met zijn kinderen en hij mist ze. Daar hoef jij toch niet de hele tijd bij te zijn? Jij vindt het daar niet leuk en voor zijn kinderen is het ook niet leuk als er steeds nog iemand bij is. Ze hebben hun vader zolang niet gezien.
Het gaat om wat zijn kinderen willen en nodig hebben. Contact kun je ook opbouwen ipv als een olifant in een porceleinkast er meteen 100% induiken terwijl het nu overduidelijk niet goed gaat. Wil je dat hij ze helemaal kwijt raakt en elke nacht naast je ligt te janken? Is dat je doen in het leven?
