De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Viva-amber, wat een lelijke reactie. Lijkt me niet helpend voor A12456, noch voor haar partner, noch voor zijn kinderen.
Ik vind het contrast bizar dat je aangeeft dat jouw kinderen een vader figuur hebben gemist, terwijl je aan de andere kant je partner niet stimuleert een goede betrokken vader voor zijn eigen kinderen te zijn.
Julali schreef op 02-08-2021 om 18:49:
Hij wil dingen samen doen met zijn kinderen en hij mist ze. Daar hoef jij toch niet de hele tijd bij te zijn? Jij vindt het daar niet leuk en voor zijn kinderen is het ook niet leuk als er steeds nog iemand bij is. Ze hebben hun vader zolang niet gezien.
Of het voor hun niet leuk is, dat weet ik niet. Echt, misschien ga ik er iets te makkelijk vanuit dat ze dat wel vinden, maar hier lijken veel er al bij voorbaat vanuit te gaan dat ze dat niet vinden.
Veel hangt ook af van hoe je je tijd invult.
Als je in 'n gat van 150 inwoners op een mooie dag gaat wandelen, picknicken, naar de speeltuin en zo heb je een gezellige dag. Als je in Disneyland de hele dag op de hotelkamer blijft liggen, heb je dat waarschijnlijk niet.
Due-scimmie schreef op 02-08-2021 om 18:58:
Ik vind het contrast bizar dat je aangeeft dat jouw kinderen een vader figuur hebben gemist, terwijl je aan de andere kant je partner niet stimuleert een goede betrokken vader voor zijn eigen kinderen te zijn.
Ja, dat is iets wat bij mij speelt. Het rakelt vanalles bij me op als ik zie dat een vader het tegenovergestelde is van de vader van mijn kinderen. En ook als ik moeders zie klagen over van alles en nog wat, terwijl ik twee kinderen grotendeels alleen heb groot gebracht onder niet heel simpele omstandigheden.
Dat is reeel, want ik voel en merk het elke dag. Maar een ander dan de vader van mijn kinderen kan daar natuurlijk niks aan doen.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 19:08:
[..]
Ja, dat is iets wat bij mij speelt. Het rakelt vanalles bij me op als ik zie dat een vader het tegenovergestelde is van de vader van mijn kinderen. En ook als ik moeders zie klagen over van alles en nog wat, terwijl ik twee kinderen grotendeels alleen heb groot gebracht onder niet heel simpele omstandigheden.
Dat is reeel, want ik voel en merk het elke dag. Maar een ander dan de vader van mijn kinderen kan daar natuurlijk niks aan doen.
En je loopt hierdoor ook nog het risico dat uiteindelijk zijn kinderen jou de schuld gaan geven van het feit dat ze hun vader amper zien.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 19:08:
[..]
Ja, dat is iets wat bij mij speelt. Het rakelt vanalles bij me op als ik zie dat een vader het tegenovergestelde is van de vader van mijn kinderen.
Hij is niet het tegenovergestelde van de vader van jouw kinderen. Als dat zo was had hij schijt aan jouw en zou hij om de week daar bij zijn kinderen zijn.
Ik begin wel heel erg benieuwd te worden in welk buitenland een dag autorijden van hier het toekomstperspectief zo dramatisch is.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 19:08:
[..]
En ook als ik moeders zie klagen over van alles en nog wat, terwijl ik twee kinderen grotendeels alleen heb groot gebracht onder niet heel simpele omstandigheden.
Stel je niet zo aan!
Zij brengt ze nu ook alleen groot omdat vader van 50/50 naar 0 is gegaan door het land te verlaten.
Ik heb (afgekeurd in de bijstand) ook 2 kinderen in mijn uppie groot moeten brengen, terwijl de vader nog geen 4 km hiervandaan woont.
En zo zijn er heel veel moeders en vaders die het alleen moeten doen.
Moosey schreef op 02-08-2021 om 19:18:
Ik begin wel heel erg benieuwd te worden in welk buitenland een dag autorijden van hier het toekomstperspectief zo dramatisch is.
Polen vermoed ik.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 19:06:
[..]
Of het voor hun niet leuk is, dat weet ik niet. Echt, misschien ga ik er iets te makkelijk vanuit dat ze dat wel vinden, maar hier lijken veel er al bij voorbaat vanuit te gaan dat ze dat niet vinden.
Natuurlijk is het voor hun niet leuk als ze de aandacht van hun vader, die ze al 4 maanden niet hebben gezien, moeten delen met een vrouw die ze helemaal niet kennen.
Ze willen hem 100% voor zich zelf en dat verdienen ze ook.
Granny71 schreef op 02-08-2021 om 19:24:
[..]
Natuurlijk is het voor hun niet leuk als ze de aandacht van hun vader, die ze al 4 maanden niet hebben gezien, moeten delen met een vrouw die ze helemaal niet kennen.
Ze willen hem 100% voor zich zelf en dat verdienen ze ook.
Zo met je eens, gun hen gewoon eens quality time samen ipv jezelf erbij te voegen.
Moosey schreef op 02-08-2021 om 19:18:
Ik begin wel heel erg benieuwd te worden in welk buitenland een dag autorijden van hier het toekomstperspectief zo dramatisch is.
Polen
Due-scimmie schreef op 02-08-2021 om 19:14:
[..]
En je loopt hierdoor ook nog het risico dat uiteindelijk zijn kinderen jou de schuld gaan geven van het feit dat ze hun vader amper zien.
Ik ben er banger voor dat ze zichzelf de schuld gaan geven.
Nee, niet Polen. Nog wel wat erger dan Polen.
Als hij aangeeft dat hij graag heeft dat ik mee ga, terwijl ik de keus bij hem heb gelaten, waarom zou ik dan niet meegaan?
Granny71 schreef op 02-08-2021 om 19:24:
[..]
Natuurlijk is het voor hun niet leuk als ze de aandacht van hun vader, die ze al 4 maanden niet hebben gezien, moeten delen met een vrouw die ze helemaal niet kennen.
Ze willen hem 100% voor zich zelf en dat verdienen ze ook.
En dat wil TO ook, die 100%. En dat gaat niet.
Beste TO, als je zou moeten kiezen, wat wordt het dan:
- De kinderen van je vriend hebben hun vader voor de volle 100% (verdeeld tussen hem en hun moeder).
- Jij hebt hem voor 100%, maar zijn kinderen zullen daar veel voor moeten inleveren (o.a. hun moeder niet of nauwelijks meer zien).
Hoe groot is de liefde voor je vriend? Hoe groot is jouw hart in het voorop zetten van het geluk van je vriend én zijn kinderen?
