De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
ik denk dat jullie beter allebei een huis kunnen aanhouden en zeker nu zijn kinderen nog zo jong zijn. Als ze over een tijdje weer in Nederland zijn, kunnen jullie altijd nog afspreken om samen te eten of iets te doen. En verder dan hij met zijn kinderen en jij ook met je kinderen. Ik denk dat het dan meer rust geeft voor iedereen.
A12345 schreef op 25-08-2021 om 11:55:
[..]
Geen diagnose, ook nooit geweest. Moet ik wel doen, dat weet ik.
Ik zit middenin de situatie, reageerders hier niet. Dat scheelt ook wel denk ik.
Nou ja, je moet natuurlijk niks en ik begrijp het ook wel als je aarzelt daarover. Het is gewoon wat Tickel ook schrijft: iets waar ik als lezer niet helemaal de vinger achter krijg en dat ik niet zie hoe dit topic jou wat brengt, behalve jezelf en je keuzes (en in mindere mate die van je partner) te blijven verdedigen.
dan schreef op 25-08-2021 om 12:11:
ik denk dat jullie beter allebei een huis kunnen aanhouden en zeker nu zijn kinderen nog zo jong zijn. Als ze over een tijdje weer in Nederland zijn, kunnen jullie altijd nog afspreken om samen te eten of iets te doen. En verder dan hij met zijn kinderen en jij ook met je kinderen. Ik denk dat het dan meer rust geeft voor iedereen.
Dat hij met zijn kinderen de vakanties in een ander huis in NL doorbrengt zou een oplossing kunnen zijn ja. En dan kun je nog “op bezoek” of samen wat gaan doen.
A12345 schreef op 25-08-2021 om 11:56:
[..]
Ik maak uit de gesprekken van de kinderen met hun moeder en voorheen vader met de kinderen/moeder op dat dit gedrag helemaal niet zo anders is.
De vraag is dan nog steeds: wat wil jij met dat gegeven? Als de kinderen niet meer welkom zijn in 'jouw' huis, kan er toch geen sprake (meer) zijn van samenwonen? En is de relatie (nog) sterk genoeg om te dealen met de constatering dat je niet achter de opvoedstijl van je partner staat?
Coreopsis schreef op 25-08-2021 om 12:01:
[..]
Hoe realistisch schat jij deze voorwaarde in? Het zijn geen machines die je desgewenst op een ander standje kunt zetten.
Plus dat er in ieder geval in het eerste deel van dit topic nog het soort van trauma over de ex van TO en diens kinderen was.
A12345 schreef op 25-08-2021 om 12:03:
[..]
Mja, niet heel realistisch als ik hun gedrag nu zie. Eerder wat voorbeelden genoemd en meerdere mensen hier vonden dat ook extreem gedrag.
Kinderen kun je natuurlijk wel opvoeden, maar nu niet bepaald het idee dat dat heel goed gebeurt.
Hun gedrag valt me gewoon niet mee. Met twee kinderen erbij wordt het drukker, maar nu is het heel vaak geschreeuw en geroep. Vooral de twee kinderen tegen elkaar of als iemand komt aan iets wat van hun is. Speelgoed, plek aan tafel, etc. Als ze moeten bellen met hun moeder hebben ze ook hun uitbarstingen.
Er is, in het begin van het topic, geadviseerd om je vriend daar naartoe te laten gaan voor een week of 2 en jou daar (nog) niet bij te betrekken. Mede omdat de kinderen hun vader al sinds Pasen niet hadden gezien en om vader en ex de kans te geven concrete afspraken te laten maken over bezoekregeling.
Jij vond structureel 2 weken in de maand daar geen relatie en voelde je dan geparkeerd. Uit al je reacties bleek dat je het liefst alleen de man had en niet de kinderen.
Het eerst volgende hoofdstuk is een bericht waarin je schrijft dat jullie beide daar naartoe zijn gegaan en de kinderen hebben meegenomen naar Nederland voor de volledige vakantieperiode die nog resteert.
Daarna de berichten dat de kinderen druk zijn, niet opgevoed bla,bla,bla,bla. En tussendoor nog over de ex, geld en nog meer geld.
Niets lijkt tot je door te dringen. Heel veel reacties/adviezen hadden dezelfde strekking over vader die beter eerst alleen tijd met z'n kinderen kan doorbrengen.
Wat wil je nou eigenlijk met dit topic? Kun je dat uitleggen?
Maar to, dit was je vraag aan ons toch?
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Naast dat ene gesprekje voeren doe je verder niks met onze tips, je verdedigd zelfs om niet uit elkaar te gaan...
En dan nog zie je dat datgene waar je bang voor was nu toch gebeurd.. en nog heb ik het idee dat je alleen van je eigen gedachten uitgaat en onze tips weggewuifd omdat dat simpelweg niet is wat je wil horen.
Vergeet niet waarom je dit topic geopend hebt he, en met welke vraag..
Wat wij het meest verstandig vinden wuif je weg. Dan had je beter die laatste vraag in de op niet moeten vragen maar eerder erbij kunnen zetten dat je gewoon hier van je af wil schrijven.
Dus als je echt naar tips zoekt.. nou dan heb je ze hier al flink gehad. Het word je zelfs aangeraden om bestwil van iedereen inclusief jij zelf. Ik denk dat hieruit de discussie na jou ontstaat. Wwnt je vroeg ons om advies niet om alleen je verhaal te doen. En je praat om ons advies heen. Dus ik denk dat je daar miss wat duidelijker in kunt zijn.
Tickel schreef op 25-08-2021 om 12:23:
[..]
Er is, in het begin van het topic, geadviseerd om je vriend daar naartoe te laten gaan voor een week of 2 en jou daar (nog) niet bij te betrekken. Mede omdat de kinderen hun vader al sinds Pasen niet hadden gezien en om vader en ex de kans te geven concrete afspraken te laten maken over bezoekregeling.
Jij vond structureel 2 weken in de maand daar geen relatie en voelde je dan geparkeerd. Uit al je reacties bleek dat je het liefst alleen de man had en niet de kinderen.
Het eerst volgende hoofdstuk is een bericht waarin je schrijft dat jullie beide daar naartoe zijn gegaan en de kinderen hebben meegenomen naar Nederland voor de volledige vakantieperiode die nog resteert.
Daarna de berichten dat de kinderen druk zijn, niet opgevoed bla,bla,bla,bla. En tussendoor nog over de ex, geld en nog meer geld.
Niets lijkt tot je door te dringen. Heel veel reacties/adviezen hadden dezelfde strekking over vader die beter eerst alleen tijd met z'n kinderen kan doorbrengen.
Wat wil je nou eigenlijk met dit topic? Kun je dat uitleggen?
Ohw oops... same mind, had net soort gelijke gepost.
Niemand zegt dat jij je woning uit moet. Dat lijkt me zelfs zeer onverstandig, jij hebt zelf ook kinderen, dus ik zou nu niet afhankelijk willen zijn van een man, waarmee je een zeer onstabiele relatie hebt.
We zeggen alleen dat het handig zou zijn als je vriend een eigen woning had, zodat hij zijn eigen kinderen kan opvangen en verzorgen, aangezien dat waar hij nu woont geen optie is. Hij is immers de ouder van nog jonge kinderen, dus hun belang staat voorop.
Latten lijkt me de meest voor de hand liggende oplossing als je allebei kinderen hebt om voor te zorgen.
A12345 schreef op 25-08-2021 om 11:55:
[..]
Geen diagnose, ook nooit geweest. Moet ik wel doen, dat weet ik.
Ik denk dat het heel wijs zou zijn om te kijken naar hoe je in verbinding staat met mensen. Het zou kunnen helpen om jezelf beter te begrijpen, in plaats van oplossingen alleen van buitenaf, van anderen te verwachten. Ook hier in het gesprek valt je bijzondere communicatiestijl op. Je blijft heel aardig en correct, ook tegen mensen die wat uit de bocht vliegen. Dat is hartstikke positief! Tegelijkertijd valt ook op dat je op veel dingen niet ingaat (wat je goed recht is overigens) maar ook dat je niet lijkt te ‘voelen’ dat er vrij cruciale vragen en issues tussen zitten als het gaat om ‘een relatie laten slagen’. Omdat ik steeds wel degelijk het gevoel heb gehad dat je oprecht bent en dat je graag wil dat je relatie slaagt, ben ik af en toe blijven reageren. Maar ik heb niet het gevoel dat ik je heb kunnen bereiken. Als dat in het contact met je vriend ook zo is, als hij voor zijn gevoel niet met jou in contact komt en zichzelf en zijn behoeften niet echt met jou kan bespreken en samen een vorm kan vinden die voor jou, hem en jullie kinderen passend is, is een liefdesrelatie echt heel moeilijk, vooral als er tegenstellingen en conflicten ontstaan. En die zijn er nou eenmaal in deze gecompliceerde situatie.
Ik denk dat je er daarom wijs aan doet, je vraag te wijzigen naar: hoe komt het dat ik zo afhaak in het contact? Hoe komt het dat ik zo veel vind en zo weinig voel? Wil en kan ik daar iets mee, om mijn relatie beter te maken? Maar goed, om je die vragen te stellen, moet je dat wel eerst herkennen natuurlijk. Dus dat is dan nu mijn vraag: herken je dat je op een bijzondere, nogal afstandelijke, manier in contact staat met mensen? Waarbij je je beperkt van jezelf en je eigen inbreng bewust lijkt? Of denk je dat de mensen die daaraan refereren je gewoon niet begrijpen?
Doornroosje75 schreef op 25-08-2021 om 11:36:
Weet je, we kunnen ons nu wel uitleven op TO, maar ook haar vriend had wat beter moeten nadenken. Zomaar je kinderen achterlaten in een ander land en niet zorgen dat je zelf ergens een stabiele thuisbasis hebt waar zij (ook) thuis kunnen zijn.
Hier gaat het helemaal niet om. Natuurlijk heeft hij fouten gemaakt en doet hij dat nog. Dat doen we allemaal. Maar dan zoek je als partners met beide benen op de grond en in verbinding met elkaar naar ‘a way out’. Dan zoek je samen naar mogelijkheden en ruimte. En die vind je niet door eenzijdig te ‘weten’ hoe de kwestie zich had en zou moeten ontwikkelen en ijzerenheinig aan je partner mede te delen dat hij zus of zo had of zou moeten doen. Dat is een gezamenlijke zoektocht, waarbij je ook je positie moet kennen als ‘nieuwe vriendin’. De relaties met ex en kinderen zijn niet ‘van jou’ en daar heb je geen zeggenschap over, hoe frustrerend dat misschien soms ook is. En als je dat allemaal veel te ingewikkeld vindt, teveel gedoe en drama - dat kan hè, is heel legitiem zelfs - dan besluit je dat je geen deel wil uitmaken van dat ingewikkelde leven. TO heeft zelf een keuze te maken, of ze hem gaat aanvaarden inclusief de fouten die hij heeft gemaakt en nog maakt, inclusief de verschillen, de dingen die hij anders ziet en doet, de keuzes die hij vanuit zijn hart wil maken voor zijn kinderen, ook als die ongemak meebrengen. Of niet: niemand zal haar kwalijk nemen dat ze ervoor kiest deze problemen niet op zich te nemen. Maar het wekt wel verbazing, bij mij in ieder geval, dat ze hem weinig ruimte lijkt te kunnen gunnen en weinig steun lijkt te kunnen bieden om zijn problemen op te lossen op een manier die goed is voor zijn kinderen en voor hem, met al het bijbehorende vallen en opstaan. Terwijl ze wel al zijn steun en aandacht wil veiligstellen voor zichzelf en haar kinderen. Dat schuurt het allermeest, wat mij betreft.
coolpack2 schreef op 25-08-2021 om 12:19:
[..]
De vraag is dan nog steeds: wat wil jij met dat gegeven? Als de kinderen niet meer welkom zijn in 'jouw' huis, kan er toch geen sprake (meer) zijn van samenwonen? En is de relatie (nog) sterk genoeg om te dealen met de constatering dat je niet achter de opvoedstijl van je partner staat?
Je maakt er veel te veel een discussie van over wiens huis het is. Dat speelt geen rol. Ik zie het niet zitten om nog eens voor zo'n lange periode deze kinderen over de vloer te hebben. Ongeacht of die vloer nu ligt in mijn huis, mijn huurhuis, een gezamenlijk huis, zijn huis, een vakantiehuis, etc.
A12345 schreef op 25-08-2021 om 16:04:
[..]
Je maakt er veel te veel een discussie van over wiens huis het is. Dat speelt geen rol. Ik zie het niet zitten om nog eens voor zo'n lange periode deze kinderen over de vloer te hebben. Ongeacht of die vloer nu ligt in mijn huis, mijn huurhuis, een gezamenlijk huis, zijn huis, een vakantiehuis, etc.
En dus kunnen jullie de relatie beter beëindigen. Een relatie is niet haalbaar als kinderen niet welkom zijn.
Mija schreef op 25-08-2021 om 13:23:
[..]
Ik denk dat het heel wijs zou zijn om te kijken naar hoe je in verbinding staat met mensen. Het zou kunnen helpen om jezelf beter te begrijpen, in plaats van oplossingen alleen van buitenaf, van anderen te verwachten. Ook hier in het gesprek valt je bijzondere communicatiestijl op. Je blijft heel aardig en correct, ook tegen mensen die wat uit de bocht vliegen. Dat is hartstikke positief! Tegelijkertijd valt ook op dat je op veel dingen niet ingaat (wat je goed recht is overigens) maar ook dat je niet lijkt te ‘voelen’ dat er vrij cruciale vragen en issues tussen zitten als het gaat om ‘een relatie laten slagen’. Omdat ik steeds wel degelijk het gevoel heb gehad dat je oprecht bent en dat je graag wil dat je relatie slaagt, ben ik af en toe blijven reageren. Maar ik heb niet het gevoel dat ik je heb kunnen bereiken. Als dat in het contact met je vriend ook zo is, als hij voor zijn gevoel niet met jou in contact komt en zichzelf en zijn behoeften niet echt met jou kan bespreken en samen een vorm kan vinden die voor jou, hem en jullie kinderen passend is, is een liefdesrelatie echt heel moeilijk, vooral als er tegenstellingen en conflicten ontstaan. En die zijn er nou eenmaal in deze gecompliceerde situatie.
Ik denk dat je er daarom wijs aan doet, je vraag te wijzigen naar: hoe komt het dat ik zo afhaak in het contact? Hoe komt het dat ik zo veel vind en zo weinig voel? Wil en kan ik daar iets mee, om mijn relatie beter te maken? Maar goed, om je die vragen te stellen, moet je dat wel eerst herkennen natuurlijk. Dus dat is dan nu mijn vraag: herken je dat je op een bijzondere, nogal afstandelijke, manier in contact staat met mensen? Waarbij je je beperkt van jezelf en je eigen inbreng bewust lijkt? Of denk je dat de mensen die daaraan refereren je gewoon niet begrijpen?
Ik heb er niks aan om hier te gaan lopen tieren en schelden. Ik probeer zoveel mogelijk vriendelijk te blijven. Op sommige aantijgingen reageer ik maar niet.
Ja, ik kan redelijk afstandelijk zijn. Dingen ook zonder heel veel emotie bekijken. Mijn vriend is wat dat betreft anders. Soms begrijpen mensen, inclusief mijn vriend, me niet.
Bijvoorbeeld zoals hij geduld heeft met mijn kinderen. Ik zou dat niet kunnen met kinderen van iemand anders. Het stoort me al vrij snel. En dan zijn zijn kinderen ook nog eens enorm druk en opvliegerig. Ook in vergelijking met andere kinderen. Iets dat hij zelf overigens wel erkent, maar aan de andere kant weer constant verdedigd en "downplayed".
Goh wat raar dat kinderen in deze situatie enorm druk en opvliegerig zijn. Fijn dat je zo begripvol bent naar de kinderen gezien de situatie waarin ze zitten en dat je daarin niet alleen maar aan je eigenbelang denkt. Je zult als volwassene maar er boven moeten kunnen staan.
