De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 19:32:
Nee, niet Polen. Nog wel wat erger dan Polen.
Als hij aangeeft dat hij graag heeft dat ik mee ga, terwijl ik de keus bij hem heb gelaten, waarom zou ik dan niet meegaan?
Zodat je eens vanuit jezelf een stapje terug doet en hem echt laat merken dat het om hem en zijn kinderen gaat?
Persoonlijk zou ik het liefst hebben dat de kinderen het dichtst zijn bij het grootste deel van de familie. Dus ook bij bijvoorbeeld opa en oma van zijn kant (die hun kleinkinderen al bijna een jaar niet hebben gezien), oma van haar kant (die door ruzie met haar dochter) haar kleinkind al bijna 2 jaar niet in het echt heeft gezien. En ergens opgroeien met een toekomstperspectief, wat ze daar amper hebben.
Maar goed, dat is nu geen heel realistisch scenario.
Ik denk dat als hij gaat pendelen dat hij op termijn daar ook niet gelukkig van wordt. Kinderen worden groter en gaan steeds meer hun eigen tijd invullen. Beetje bij beetje komt dan de tijd dat ze liever andere dingen gaan doen dan de hele dag bij papa zitten of met papa ergens naar toe.
Daarnaast maak ik me ook gewoon zorgen. Heb zijn emotionele toestand voor het eerst echt onder ogen willen zien en ben er van geschrokken. Geen idee hoe hij dat hele eind in z'n eentje af gaat leggen in deze toestand. Vooral de terugweg zie ik wat dat betreft met angst en beven tegemoet.
Hij zegt er naar uit te kijken dat ik zijn kinderen beter leer kennen. Hij denkt dat ik dan de situatie ook beter ga begrijpen. Ikzelf wil graag zijn kinderen beter leren kennen.
In deze situatie is het handiger om het stap voor stap te doen. De kinderen zullen er zeker in eerste instantie de behoefte hebben aan alle aandacht van hun vader. Ze hebben hem al vier maanden niet gezien en dat is lang voor kinderen.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 19:42:
Persoonlijk zou ik het liefst hebben dat de kinderen het dichtst zijn bij het grootste deel van de familie. Dus ook bij bijvoorbeeld opa en oma van zijn kant (die hun kleinkinderen al bijna een jaar niet hebben gezien), oma van haar kant (die door ruzie met haar dochter) haar kleinkind al bijna 2 jaar niet in het echt heeft gezien. En ergens opgroeien met een toekomstperspectief, wat ze daar amper hebben.
Maar goed, dat is nu geen heel realistisch scenario.
Ik denk dat als hij gaat pendelen dat hij op termijn daar ook niet gelukkig van wordt. Kinderen worden groter en gaan steeds meer hun eigen tijd invullen. Beetje bij beetje komt dan de tijd dat ze liever andere dingen gaan doen dan de hele dag bij papa zitten of met papa ergens naar toe.
Daarnaast maak ik me ook gewoon zorgen. Heb zijn emotionele toestand voor het eerst echt onder ogen willen zien en ben er van geschrokken. Geen idee hoe hij dat hele eind in z'n eentje af gaat leggen in deze toestand. Vooral de terugweg zie ik wat dat betreft met angst en beven tegemoet.
Hij zegt er naar uit te kijken dat ik zijn kinderen beter leer kennen. Hij denkt dat ik dan de situatie ook beter ga begrijpen. Ikzelf wil graag zijn kinderen beter leren kennen.
'PERSOONLIJK zou IK het liefst'... Heb je je eigen woorden steeds door?
Het gaat je niet om hem en je zorgen om hem. Hij zou er juist van opknappen zijn kinderen vaker te zien. Dan wordt hij emotioneel gezien vast stabieler.
Daarbij, je bent zijn opvoeder niet natuurlijk.
Je laatste alinea is een herhaling van zetten, zoals je veelvuldig doet. Maar waarmee je vooral veel tekst creëert en niet ingaat op het werkelijke probleem.
Misschien zou je eens moeten stoppen met alle mogelijke op lange termijn scenario’s in te vullen voor zowel de kinderen als ex als opa’s & oma’s onder het mom ‘zoveel beter voor de kinderen’. Mij overtuig je al niet meer van het feit dat je het volledig voor het welzijn vd kinderen doet.
Hij heeft zijn kinderen al zoveel maanden niet meer gezien en vice versa, ze hebben vooral tijd met elkaar nodig ipv ook nog een ‘vreemde’ vrouw. Nog genoeg tijd om zijn kinderen beter te leren kennen. En dat de terugreis voor hem zwaar zal zijn, zeker! Wees er dan gewoon voor hem en hoor hem aan en steun waar je kan zonder geïrriteerd te raken!
A12345 schreef op 02-08-2021 om 19:32:
Nee, niet Polen. Nog wel wat erger dan Polen.
Als hij aangeeft dat hij graag heeft dat ik mee ga, terwijl ik de keus bij hem heb gelaten, waarom zou ik dan niet meegaan?
België?
Je OP: 'Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.'
Nergens komt de angst voor ruzie meer terug en een depressie werk je op deze manier alleen maar in de hand.
Maar in die middelste zin zit alles besloten! Waarom zou je bang zijn dat hij voor zijn kinderen kiest? Dat zou je juist toe moeten juichen!
Alle reacties die je tot nu toe hebt gegeven, draaien alleen maar om dit punt. Jij wilt niet dat hij voor zijn kinderen kiest. Punt.
En dat kan en mag! Maar zie het zelf alsjeblieft. Daar zou je jezelf (en de anderen) een groot cadeau mee geven.
Laat hem het zelf uitzoeken ipv de hele tijd je ideeën en vooroordelen op te dringen. Het universum draait niet om jou heen.
Dat kan, maar objectief bekeken zijn zijn kinderen hier beter af dan daar. Laten we zeggen Goed, ze zijn daar en het lijkt erop dat ze daar nog wel even moeten blijven.
Hij heeft nota bene zelf gezegd dat hij graag heeft dat ik mee ga. Heb dat volledig bij hem neergelegd en duidelijk uitgelegd dat elk antwoord goed is, zonder verwijten. Wat mijn rol daar dan precies wordt, dat laat ik aan hun over.
De berichten hier geven wat dat betreft weinig moed. Maar we gaan het zien.
NinjeTurtle schreef op 02-08-2021 om 19:53:
[..]
België?
Nee. Dan was het ook niet zo'n probleem de afstand natuurlijk. Belgie is ook geen dag rijden. Op de fiets zelfs niet eens. 
Hij zet zichzelf ook klem door er niet naar toe te gaan en vervolgens depressief te zijn. Er naar toe gaan kost minder energie dan continu somber zijn. Als hij vliegt zou hij gewoon veilig moeten kunnen reizen als de autorit te zwaar is.
Natuurlijk, waarschijnlijk anders weer ruzie en ergernis thuis als hij zou zeggen liever zonder jou te gaan, dat heb je immers al meerdere malen bewezen als het zijn kinderen betreft. Dat je dat nou echt niet zelf snapt.
Maar TO, stel nou dat zijn ex en zijn kinderen inderdaad in Nederland gaan wonen. Ben je dan ineens niet meer bang dat hij meer tijd aan zijn kinderen gaat besteden dan aan jou en je kinderen?
Hen74 schreef op 02-08-2021 om 19:53:
Nergens komt de angst voor ruzie meer terug
Omdat ik nu heb geprobeerd zoveel mogelijk te luisteren in plaats van te discussiëren en hem een duw te geven om hier even alles aan de kant te leggen en zijn kinderen te gaan zien.
Natuurlijk zijn er dingen te beslissen en te regelen. En ik heb ook wel mijn mening over sommige dingen. Maar dat was nu niet het moment.
Wat dat betreft dit topic en vooral de reacties op het juiste moment gekomen als reflectie.
Jullie denken in problemen in plaats van oplossingen. Heeft hij wel gevraagd of de kinderen in de vakantie naar Nederland mogen?
