De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Echt er is zo'n naam voor.. even denken... het moment dat je zo'n openbaring hebt he zoals je nu had en ziet wat het met hem doet... dat is een van de grootste stappen vooruit die een mens kan maken. Ik vind dit echt positief en zo hebben we allemaal in ons leven dat we een openbaring krijgen waardoor we iets anders zien of leren daardooranders te handelen. Ik word hier oprecht blij van, ik word zowieso blij als mensen een flinke stap vooruit zetten op wat voor manier dan ook. En ik vind dat je hier voor jezelf een flinke stap hebt gezet in de juiste richting.
Ps sorry voor de spam , ik word er oprecht blij van als het ineens de andere kant op kan gaan waardoor je een goed gesprek krijgt samen en daarbij ook een goede stap zet. Ik gun iedereen zich gelukkig te voelen jou ook, dus zo'n stap op de goede weg is goed om te lezen.
Ik heb ook zomaar het idee dat deze man amper de tijd heeft gehad zijn scheiding te verwerken en tel daar de rest bij op. Ik ken een hoop mensen die voor minder depressief zijn geworden of zijn ingestort!
A12345 schreef op 02-08-2021 om 13:33:
Eerder naar bed gegaan om alles nog eens door te lezen en te laten bezinken. Toen mijn vriend naar boven kwam, was ik klaar om erover te praten.
Toen hij naar boven kwam, bleek mijn dochter hem een app-je gestuurd te hebben om te vragen of hij de oplader van haar telefoon kon brengen. Ze logeert bij een vriendinnetje en was haar oplader vergeten. Ik vond dat dat best tot morgenochtend kon wachten, maar hij vond het maar tien minuten op en neer rijden en ging de oplader wel even brengen.
Toen hij terug was vrij snel in slaap gevallen allebei. ‘s nachts om een uur of twee werd ik wakker. Hij lag huilend naast me. Toen begonnen met praten. Me voorgenomen vooral te luisteren, maar moest er echt alles uit trekken.
Hij mist zijn kinderen enorm, maar bovenal voelt hij zich enorm schuldig dat zijn kinderen hem missen. Als hij met ze belt doen de dingen die ze zeggen hem pijn. Hij houdt zich dan tijdens het telefoongesprek sterk, omdat zijn kinderen zich niet beter gaan voelen als ze hem verdrietig zien, maar daarna komt alles eruit.
Achteraf gezien heeft hij het verkeerd aangepakt. Hij had alles om alles moeten zetten om de kinderen, desnoods met de ex, naar Nederland te halen en dan alles verder af te handelen. Om allerlei redenen heeft hij daar onder tijdsdruk de scheiding toch maar afgehandeld. Zijn ex bleek alles maandenlang voorbereid te hebben en voor hem kwam alles als donderslag bij heldere hemel. Achteraf gezien is dat een kapitale fout geweest.
In het begin na de scheiding heeft hij zijn toevlucht vooral gezocht in het zorgen voor zijn kinderen en als ze niet bij hem waren in zijn onderneming. Op een gegeven moment is hij daar telkens weggegaan als de kinderen bij haar waren. Daarna is ook onze relatie begonnen.
Ook toen heeft hij vooral zijn toevlucht gezocht in de relatie, zijn werk, zorgen voor zijn kinderen en het wegcijferen voor ons. De beslissing om te verhuizen heeft hij wel met een aantal mensen besproken. Vooral met mensen die ook langere tijd daar vertrokken zijn zonder kinderen. Helemaal helder heeft hij deze beslissing niet genomen. Hij blijft maar zinspelen op een scenario waarbij de ex met de kinderen daar ook weg moet, dat dat ook beter is voor de kinderen, etc. Het liefst was hij verder gegaan met zijn leven met de kinderen dichtbij, hier. Daar zijn toch wel wat dingen gebeurd, waardoor het niet heel prettig meer was.
Hij vindt het moeilijk om met mij over zijn kinderen te praten. Vanwege mijn reacties. Hij probeert me dat niet persoonlijk kwalijk te nemen. Hij snapt dat gezien wat er in mijn leven is gebeurd, ik sommige dingen anders inschat of moeilijk kan begrijpen. Hij zou liever hier zijn met de kinderen dan daar. Hij popelt om met z’n alle leuke dingen te gaan doen.
Uiteindelijk gezegd dat hij deze week met of zonder mij naar daar gaat om zijn kinderen te zien. Hij zei dat hij het liefst heeft dat ik mee ga, zodat ik zijn kinderen ook weer wat beter leer kennen en hij ziet erg op tegen met name de lange terugreis alleen. Ergens ben ik ook bang dat als hij nu voor een week gaat, dat hij dan niet meer terug komt.
Ik blijf erbij dat er dingen geregeld moeten worden en knopen doorgehakt moeten worden, maar heb daar nu niks over gezegd. Hij is emotioneel helemaal op. Mijn gevoel is dat hij enorme spijt heeft van allerlei beslissingen die hij heeft genomen, te beginnen met het daar (met het idee tijdelijk) heen te gaan met zijn toenmalige gezin. Veel van die beslissingen zijn moeilijk of zelfs niet meer terug te draaien. Natuurlijk heeft hij veel beslissingen zelf genomen, maar ik denk wel via een cocktail van zijn emotionele toestand toen, vluchtgedrag en proberen weg te drukken van zijn gevoelens. Nee, dat heeft hij niet goed gedaan achteraf, maar om hem dan een waardeloze vader of lapzwans te noemen gaat me te ver. Sommigen hier doen alsof hij een beetje vakantie zit te vieren, terwijl de moeder ploetert met de kinderen. Dat moet wel genuanceerd worden.Ten koste van zichzelf heeft hij het iedereen naar de zin proberen te maken. Hij zit op de blaren, ik heb er zout op gegooid. Moeder blijkt een au-pair te hebben die overdag voor de kinderen zorgt.
Dankjewel voor de verduidelijking, hij klinkt in ieder geval niet meer als een lapzwans en het is positief dat jij dit zelf dus ook ziet. Ik denk wel dat jij jouw verwachtingen moet bijstellen. Hij doet jou niet tekort door er ook voor zijn kinderen te willen zijn. Mijn vader was veel buiten beeld en ik had eerlijk gezegd verwacht dat ik er ook den duur alleen voor zou komen te staan. Dat bleek niet het geval en ik zie nu dat kinderen zich evenveel aan beide ouders hechten. Dit kan nu veranderen doordat hij ze weinig ziet en dat zou toch ontzettend verdrietig zijn?
Hij moet er natuurlijk zelf achter staan maar desnoods een week per maand zou ik in deze situatie mooi vinden.
Ik snap ook je angsten to, maar probeer niet teveel scenario's te bedenken, laat het op de loop oefen het vertrouwen. En weetje zelfs al zou het zo zijn dat hij op een of andere manier weggaat.. pijnlijk maar hee, ik vind door dat gesprek van jullie dat je echt wel je deel doet en je best doet. De woorden van je faalt als partner neem ik dan ook direct terug. Al is het maar voor je eigen gevoel hee je doet er iets mee je werkt eraan.. zovan mocht hij ooit weg gaan kun je je zelf in ieder geval niks kwalijk nemen dat je jou deel niet gedaan hebt ofso.
Ik heb het ook een tijd niet goed aangepakt. Te lang ook gedacht van als ik niets aan hem merk, dan zal het wel goed zijn. Terwijl hij dus wel zich redelijk sterk kan houden een tijdje om dan in z'n eentje als niemand het ziet weg te kwijnen. Voor nu maar zorgen dat hij z'n kinderen ziet en daarna verder zien. Heldere beslissingen of dingen regelen, dat lukt hem nu toch niet. Sinds de scheiding heeft hij eigenlijk non-stop "gevlucht" en slecht doordachte beslissingen op elkaar gestapeld.
Zijn ex moet ook werken overdag (lijkt me?), dus het is niet zo gek dat zij een au pair regelt voor de kinderen. Ze zijn nog veel te klein om alleen te zijn.
Waarom denk je dat hij niet meer terugkomt als hij eenmaal daar is? Heb je zo weinig vertrouwen in hem en jullie relatie? Ben je bang dat hij teruggaat naar zijn ex?
Niet het idee dat ze heel veel werkt. Maakt verder ook niet uit. Gaat er meer om om het beeld bij te stellen dat hij de lapzwans is die is vertrokken en zij nu 24/7 ploetert met de kinderen. Dat is niet zo.
Ik denk niet dat hij in staat is om daar zijn kinderen af te zetten bij de moeder en dan weer alleen terug te rijden. Denk niet dat hij terug gaat naar zijn ex. Hij gaf daar over aan dat hij het fijn vindt dat het contact normaal is in plaats van elke keer ruzie, maar dat hij ook niet de behoefte heeft om met haar over andere dingen te praten dan de kinderen.
Desire schreef op 02-08-2021 om 13:50:
Ik heb ook zomaar het idee dat deze man amper de tijd heeft gehad zijn scheiding te verwerken en tel daar de rest bij op. Ik ken een hoop mensen die voor minder depressief zijn geworden of zijn ingestort!
Hij heeft zich na de scheiding volop gestort op voor de kinderen zorgen, werken en daarna vluchten. Als de kinderen er waren dan was hij 24/7 met hen bezig, als ze er niet waren altijd werken of weg zijn om weg te zijn, waarbij hij dan vaak nog met werk bezig was.
Na het grotendeels verkopen van zijn zaak, heeft hij wat dat betreft meer tijd gekregen voor zichzelf. Denk ook dat veel weggestopte gevoelens toen eruit zijn gekomen.
Dankjewel voor de verduidelijking, hij klinkt in ieder geval niet meer als een lapzwans en het is positief dat jij dit zelf dus ook ziet. Ik denk wel dat jij jouw verwachtingen moet bijstellen. Hij doet jou niet tekort door er ook voor zijn kinderen te willen zijn. Mijn vader was veel buiten beeld en ik had eerlijk gezegd verwacht dat ik er ook den duur alleen voor zou komen te staan. Dat bleek niet het geval en ik zie nu dat kinderen zich evenveel aan beide ouders hechten. Dit kan nu veranderen doordat hij ze weinig ziet en dat zou toch ontzettend verdrietig zijn?
Hij moet er natuurlijk zelf achter staan maar desnoods een week per maand zou ik in deze situatie mooi vinden
Hij zal wel beslissingen moeten nemen en dingen moeten regelen. Zoals hij na de scheiding heeft geleefd, dat zie ik hem eerlijk gezegd ook niet heel lang volhouden. Maar daar is hij nu niet toe in staat.
Ik heb niet het hele topic gelezen, maar het wel gevolgd.
TO, wat fijn dat er een goed gesprek is geweest. Wat goed van je dat je je zo hebt opengesteld.
Ik lees bij jullie allebei veel angst. Eigenlijk ook bij beide op hetzelfde gebied: bang om verlaten te worden, alleen te zijn. Klopt dat?
Als dat zo is, dan kun je daaraan werken. Met een goede relatietherapeut, bijvoorbeeld, of een codependency-therapeut. Google daar desnoods maar eens op. Dat hij zichzelf zo wegcijfert voor iedereen kan daar best eens mee te maken hebben.
Goed dat jullie nu in gesprek zijn over waar het écht om gaat. Hou dat vol.
Ik herken dat wel. Voor mezelf in elk geval. Ik heb in mijn hoofd dat het hoe dan ook een keer fout gaat. Om wat voor reden dan ook. In dit geval zijn kinderen. Als ze er wel zouden zijn, ben ik bang voor spanningen in de relatie. Maar als ze er niet zijn, blijken die er ook te zijn.
Hij is meer het type dat z'n uitvlucht zoekt en emoties wegstopt totdat dat niet meer gaat. Cijfert zich weg: voor zijn kinderen, voor zijn werk destijds, voor mij, voor de goede vrede met zijn ex.
Wat we gemeen hebben is we allebei enorm balen en last hebben van het "mislukken van de familie die ooit was begonnen". En in allebei de gevallen de schuld daarvan vooral bij de toenmalige partner lag.
Ik heb het ook een tijd niet goed aangepakt. Te lang ook gedacht van als ik niets aan hem merk, dan zal het wel goed zijn. Terwijl hij dus wel zich redelijk sterk kan houden een tijdje om dan in z'n eentje als niemand het ziet weg te kwijnen. Voor nu maar zorgen dat hij z'n kinderen ziet en daarna verder zien. Heldere beslissingen of dingen regelen, dat lukt hem nu toch niet. Sinds de scheiding heeft hij eigenlijk non-stop "gevlucht" en slecht doordachte beslissingen op elkaar gestapeld
heb daar niks meer aan toe te voegen, je zegt het heel goed idd ben blij dat je het zo goed ziet hee echt waar!! En vergeet jezelf niet he, jij hebt ook hulp nodig met die angsten want kan me echt voorstellen dat het je opbreekt. Het komt wel goed wat er ook gebeurd, met liefde en geduld vinden jullie samen wel een soepele weg. Goed dat je het ook bij de kern aanpakt! Je mag trots zijn opjezelf hoor, niet veel mensen kunnen zich zo instellen zoals jij net hebt gedaan 🧡 tis super goed dat je hem helpt en zijn kant inziet! Daarnaast vergeet je zelf niet he, jij hebt ook nog emoties die je dwars zitten als jullie daar beiden wat stabieler in staan gaat het makkelijker worden.
heb daar niks meer aan toe te voegen, je zegt het heel goed idd ben blij dat je het zo goed ziet hee echt waar!! En vergeet jezelf niet he, jij hebt ook hulp nodig met die angsten want kan me echt voorstellen dat het je opbreekt. Het komt wel goed wat er ook gebeurd, met liefde en geduld vinden jullie samen wel een soepele weg. Goed dat je het ook bij de kern aanpakt! Je mag trots zijn opjezelf hoor, niet veel mensen kunnen zich zo instellen zoals jij net hebt gedaan 🧡 tis super goed dat je hem helpt en zijn kant inziet! Daarnaast vergeet je zelf niet he, jij hebt ook nog emoties die je dwars zitten als jullie daar beiden wat stabieler in staan gaat het makkelijker worden.
Dat klopt. Er zit me veel dwars. Een groot deel kan hij niets aan doen en deel van zijn beslissingen kan hij niet meer terugdraaien.
Heb het daar deze nacht maar niet echt over gehad. Hij is emotioneel aardig uitgeteld.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 15:10:
Dat klopt. Er zit me veel dwars. Een groot deel kan hij niets aan doen en deel van zijn beslissingen kan hij niet meer terugdraaien.
Heb het daar deze nacht maar niet echt over gehad. Hij is emotioneel aardig uitgeteld.
Nee precies ik snapje, heel goed en verstandig van je dat je het nog even niet hebt benoemd.. als hij wat meer energie heeft kan hij ook beter naar jou problemen luisteren denk ik, dus heel slim hoe je het zo hebt aangepakt!
uiteindelijk wanneer je voelt dat het kan, ook jou kant bespreekbaar maken idd , dat is ook erg belangrijk.. en daarna weer de volgende stappen. Alles stap voor stap. Wie weet komt er meer begrip van beide kanten dan dat jullie verwachten.
TO, deze man heeft het moeilijk (of dat nu zijn eigen schuld is of niet staat daar los van). Ik denk dat het makkelijker voor hem wordt als jij als een blok achter hem gaat en blijft staan mbt toekomstige keuzes. Oók als dat betekent dat hij 1 of 2 weken per maand naar zijn kinderen gaat.
Tickel schreef op 02-08-2021 om 15:26:
TO, deze man heeft het moeilijk (of dat nu zijn eigen schuld is of niet staat daar los van). Ik denk dat het makkelijker voor hem wordt als jij als een blok achter hem gaat en blijft staan mbt toekomstige keuzes. Oók als dat betekent dat hij 1 of 2 weken per maand naar zijn kinderen gaat.
Ja, hij heeft het moeilijk. Deels als gevolg van zijn keuzes. Keuzes die ik soms op zich wel begrijp, maar wel vaak zijn gemaakt op moment dat hij het emotionaal zwaar had of er zijn daarna dingen gebeurd die hij niet voorzien had.
Die 1 of 2 weken per maand, dat zie ik nog steeds niet zo zitten. Dan heeft hij hier een leven en daar een leven. Lijkt me niet vol te houden. Hij is dan ook steeds 2 dagen onderweg om z'n kinderen te zien.
Donderdag vertrekt hij dan. Tot en met de vrijdag daarop is hij dan met zijn kinderen. Om dan vrijdagmiddag weer daar te vertrekken en hier zaterdag in de ochtend te arriveren. Die zaterdag is 'ie dan ook kwijt. Zondag, maandag, dinsdag en woensdag is hij dan hier om dan donderdag weer weg te gaan. In de praktijk komt dat neer op 4 dagen per 2 weken. Dag of 10 per maand dus zo ongeveer.
Vliegen scheelt een paar uur misschien, maar vliegtuigen vertrekken natuurlijk niet precies op het moment dat het hem uit komt.
Qua werk en financieel kan hij zich het veroorloven, maar de meeste mensen zouden dat niet kunnen natuurlijk.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 15:48:
[..]
Ja, hij heeft het moeilijk. Deels als gevolg van zijn keuzes. Keuzes die ik soms op zich wel begrijp, maar wel vaak zijn gemaakt op moment dat hij het emotionaal zwaar had of er zijn daarna dingen gebeurd die hij niet voorzien had.
Die 1 of 2 weken per maand, dat zie ik nog steeds niet zo zitten. Dan heeft hij hier een leven en daar een leven. Lijkt me niet vol te houden. Hij is dan ook steeds 2 dagen onderweg om z'n kinderen te zien.
Donderdag vertrekt hij dan. Tot en met de vrijdag daarop is hij dan met zijn kinderen. Om dan vrijdagmiddag weer daar te vertrekken en hier zaterdag in de ochtend te arriveren. Die zaterdag is 'ie dan ook kwijt. Zondag, maandag, dinsdag en woensdag is hij dan hier om dan donderdag weer weg te gaan. In de praktijk komt dat neer op 4 dagen per 2 weken. Dag of 10 per maand dus zo ongeveer.
Er zijn nog tig andere scenario's te bedenken. Twee weken daar, twee weken NL zou de helft aan reistijd schelen. Of anderhalve week daar, tweeënhalve week in NL. Hij bepaalt wat hij wel en niet aankan, niet jij.
Je kunt elke dag weer nieuwe keuzes maken. Dat je man ooit een bepaalde keuze heeft gemaakt, betekent niet dat hij nooit meer een andere keuze kan maken.
Vaak is het een zoektocht naar wat werkt en kom je uiteindelijk tot een oplossing die voor alle partijen werkt. Ik denk dan vooral aan de kinderen van je man en aan je man en zijn ex. Jij bent geen partij hierin, omdat het over een omgangsregeling voor zijn kinderen gaat.
Imi schreef op 02-08-2021 om 15:59:
[..]
Er zijn nog tig andere scenario's te bedenken. Twee weken daar, twee weken NL zou de helft aan reistijd schelen. Of anderhalve week daar, tweeënhalve week in NL. Hij bepaalt wat hij wel en niet aankan, niet jij.
Aan elk scenario moet ook zijn ex medewerking verlenen. Ik denk dat hij beter iets besluit wat hij ook waar kan maken dan dat hij nu "halsoverkop" een besluit neemt en het over een paar maanden toch weer volgens een van de tig andere scenario's moet.
Denk ook niet dat zijn ex daar elke keer aan mee gaat werken. Nog even los van de vraag wat zij precies voor ogen heeft qua scenario. In feite heeft ze een soort van veto. Er liggen nu afspraken en die kunnen zonder haar akkoord niet aangepast worden. In elk geval niet op de hele korte termijn.
Ik ben daar inderdaad geen partij in.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 15:48:
[..]
Ja, hij heeft het moeilijk. Deels als gevolg van zijn keuzes. Keuzes die ik soms op zich wel begrijp, maar wel vaak zijn gemaakt op moment dat hij het emotionaal zwaar had of er zijn daarna dingen gebeurd die hij niet voorzien had.
Die 1 of 2 weken per maand, dat zie ik nog steeds niet zo zitten. Dan heeft hij hier een leven en daar een leven. Lijkt me niet vol te houden. Hij is dan ook steeds 2 dagen onderweg om z'n kinderen te zien.
Donderdag vertrekt hij dan. Tot en met de vrijdag daarop is hij dan met zijn kinderen. Om dan vrijdagmiddag weer daar te vertrekken en hier zaterdag in de ochtend te arriveren. Die zaterdag is 'ie dan ook kwijt. Zondag, maandag, dinsdag en woensdag is hij dan hier om dan donderdag weer weg te gaan. In de praktijk komt dat neer op 4 dagen per 2 weken. Dag of 10 per maand dus zo ongeveer.
Vliegen scheelt een paar uur misschien, maar vliegtuigen vertrekken natuurlijk niet precies op het moment dat het hem uit komt.
Qua werk en financieel kan hij zich het veroorloven, maar de meeste mensen zouden dat niet kunnen natuurlijk.
Daar ga jij toch niet over! Hij is je bezit niet. Als hij de helft van zijn tijd bij zijn kinderen wil doorbrengen is dat zijn goed recht.
En ook slim. Vind ik.
