De dagelijkse ergernissen, hoe gaan jullie daar mee om?

Ik lees mee

Geen idee. Maar ik lees mee en hoop wat op te steken van de tips van anderen.

Groeten,

Temet

Gelukkig

Ik ben niet de enige met die handicap. Wat mij zachtjes aan begint te helpen is het aloude mantra dat je alleen invloed hebt op je eigen respons. Wat ergert je meer, je ergernis of dat gebaksvorkje (of die krant, dat bordje, die slingerende tas, of, in mijn geval, die overal openstaande deuren)?
Als je je echt ergert aan dat gebaksvorkje, ruim het dan gewoon blijmoedig op. Ergernis weg, probleem opgelost. Ja, dat betekent dat je nog veel zult opruimen, maar ook dat je je minder zult ergeren. Denk niet dat je zijn sloofje bent (hij ziet dat gebaksvorkje niet eens, laat staan dat hij vindt dat jij het moet opruimen); je helpt alleen jezelf van een bron van ergernis af, daar kun je niet tegen zijn.
Als je je ergert aan je ergernis, laat het vorkje dan lekker liggen, en train je in luchthartigheid. Ha, dat vorkje ligt er nog steeds, denk je dan elke ochtend. Geinig, dat niemand dat ziet behalve ik. Ook die optie geeft rust. Zo laat ik tegenwoordig die kastdeuren openstaan die ik voorheen met een geërgerde zucht dichtsloeg, hard genoeg om het de boosdoener te laten horen (die alleen een klap hoorde en daar verder geen enkele nuttige conclusie aan verbond). En verrek, soms zijn ze een halve dag later dicht zonder enige inspanning van mij. Soms ook niet.
Kortom: als je er zelf moeite mee hebt dat er iets slingert, ruim het dan op. Als je er moeite mee hebt dat jij altijd de lul bent die de rotzooi moet opruimen, mopperdemopper, maar de rotzooi op zich stoort je niet: laat het dan liggen.

O, en opvoedkundig

Het staat niet voor niks bij algemeen, tenslotte: troep van zoon, die minder sloddervost dan zijn vader, verzamel ik, dump ik na een tijd op zijn bed (of een andere plek waar hij er last van heeft in plaats van ik) en zoek ik dan samen met hem uit.

Dus bellefleur.....

je ergert je en .... zwijgt? Van wie heeft die jongen dat toch? ☺☺☺

Probeer eens een cursus mindfullnes. Jouw keus is inderdaad: ruim het of zelf op of leer je niet te ergeren. Succes!!

Toch zeggen?

Hier ben ik wel de meest georganiseerde persoon, maar de rest is niet zo erg als jij jouw huisgenoten omschrijft. Toch moet ik iedere ochtend ontbijtbordjes en bekers naar de keuken brengen omdat zoon het vergeet. Ook zijn sokken liggen ALTIJD in bolletjes/propjes gerold in de was. Als hij thuis is, roep ik hem beneden en mag hij zijn sokken uitvouwen voordat ze de was in gaan. Als hij er niet is, dan doe ik het (al mopperend) Verder zeg ik wel veel de hele dag door. Neem je tas mee naar boven etc. Maaarrrr inmiddels gaat ook veel heel goed (jassen netjes aan de kapstok, schoenen in het rekje). Dus ik blijf doorgaan met corrigeren, maar ga me niet de hele dag ergeren aan dat ontbijtbordje, dus dat ruim ik dan maar weer op.
Mijn moeder voedde me vroeger op met briefjes, aangezien ik mijn planten altijd vergat water te geven, hing mijn moeder briefjes aan de blaadjes met de boodschap "water!!!" erop. (soms zag ik die pas na 2 dagen hangen maar de boodschap kwam langzamerhand over) Dus misschien kan je het eens proberen bij dat vorkje? Plak er een post-it bij met de mededeling 'ruim me op' misschien heeft het effect?
Oh en wat ik hier vaak doe is een opruim moment aankondigen. Bijv. na het eten (dan deel ik dat tijdens het eten al mee) na het eten gaan we ALLEMAAL even opruimen, en dan vervolgens rennen we allemaal rond met onze spullen en is het huis binnen een kwartier weer spic en span.

Eens met krin

Zoals je het nu doet heb je er vooral zelf veel last van.
Je zou nog kunnen afspreken dat jullie 1 keer per dag tegelijk in 5 minuten alle rotzooi opruimen, na het eten ofzo, dan kan je 's avonds lekker rustig in een opgeruimd huis zitten.

Kiezen

Het is kiezen tussen je ergeren aan de troep of je op de huid gezeten voelen als sloof.
Mijn analyse was dat beide kwalen toch echt tussen mijn eigen oren zaten. Niemand die wil dat ik de sloof ben, niemand die zich zo ernstig druk maakt om de zooi. Dus ruim ik op. Voor mij. Op een door mij zelf gekozen moment. Fluitend.
Daar pas ik geheel ad-hoc wel wat trucjes bij toe. Een trucje is bijvoorbeeld om de zooi per persoon/dader te sorteren in een plastick tasje, gebaksvork en krant inclusief. Naam erop, aan de kapstok.
Niks zeggen. Geduldig wachten op het moment van verbazing bij de anderen 'maham, wat doet dat tasje...'
En dan kun je geduldig maar duidelijk los gaan over je ergernis:"Nou kijk, ik erger me kapot aan die zooi. Jullie kennelijk niet, dus heb ik een middenweg gevonden. Zooi in een tasje, dan hebben we er allemaal geen last van. Als je benieuwd bent wat er in zit, moet je het even uitzoeken."
Weekje later:"vrouwlief, heb je mijn pet/sokken/krant/gebaksvorkje gezien?" Jij weer:"Ik ben je hoeder niet, maar kijk maar in dat tasje".
Het tasje werd geen systematisch ding. Af en toe was het dat, weer op een ander moment lag er zooi in een hoek (bezem), zoals mijn pet stond.
Maar wel iedere keer een aanleiding om het erover te hebben.
Koentje legt de vinger op de zere plek "je ergert je en .... zwijgt? Van wie heeft die jongen dat toch? ☺☺☺"
Mijn kinderen zijn het huis uit. Manlief pakt nog steeds voor elke slok een nieuw kopje. Dat zet hij op zijn bureau en als het aan hem ligt net zo lang totdat hij er niet meer bij kan. Dan komt hij aan de eettafel zitten.
Ja, ik ruim zijn kopjes op. Voor mij. De eettafel is van mij!
Groet,
Miriam Lavell

Opruimmoment

Na het eten `s avonds even geen t.v., geen computers, maar eerst opruimen. Muziekje aan en aan de slag. Als we ons minder dan een half uurtje inspannen is het voor het oog weer redelijk aan kant. Hup, jij de tafel afruimen, ik doe de was verzamelen en in de machine, jij brengt even die vuilniszak weg. O, en boven ligt een vorkje dat bijna pootjes krijgt, opruimen graag! Dus ieder ruimt niet speciaal z`n eigen troep op maar gewoon hetgeen wat er moet gebeuren.
"Ja maar, dat is niet van mij" wordt door mij beantwoord met: "Nee, deze stinksokken ook niet van mij!".De heren zien het nu eenmaal niet, in stilte ergeren ruimt niets op, dus met muziek en wat humor lukt het beter.
Als we klaar zijn is er koffie en wat lekkers. Verder ruim ik tussendoor het meeste op, dat vind ik niet erg, zolang ik niet als sloof gebruikt wordt. Huiswerk, douchen,ik ben moe, allerlei excuses, niets ervan, meehelpen!
Volgens mij werkt elkaars troep ook opruimen beter dan alleen ieders eigen troep, het commentaar is niet van de lucht. "Mama, maak eens een nette stapel van die tijdschriften voortaan, jeetje wat een bende."

En, en

Hier ben ik geloof ik de enige is huis (van de 6 personen) die hecht aan een beetje orde en netheid. Dus ik ruim ook verreweg het meeste op. Tegelijkertijd wijs ik anderen er wel op en geef ik de kinderen ook gewoon opdrachten ("ruim dat eens even op") of dreig: "alles wat vanavond nog op het keukenblok (een favoriete verzamelplek voor alle mogelijke rotzooi) ligt gooi ik weg". En dat doe ik dan ook. Mijn man vraag ik -als ik mij echt begin te ergeren- of hij bepaalde dingen eens op wil ruimen. Maar ik ga dat geen tig keer vragen. Soms doe ik het dan toch zelf dan maar. En als het al te bar wordt gooi ik alle betreffende spullen in een kist en zet die in de schuur. Heb ik er geen last meer van. Sommige dingen van mijn man staan al jaren in de schuur ;o)

Ff praktisch

Cobi, behoud je je het reprorecht voor op dat grafschrift?

Irene: is die schuur niet een keer vol? En hoe dan?

Groeten,

Temet

Temet

De schuur is 5x10 meter. Al moet ik zeggen dat hij inderdaad aardig vol is. En dat zijn op wat fietsen en buitenspeelgoed van de kinderen na wel allemaal spullen van mijn man. Er staan nu bijvoorbeeld al geruime tijd 2 grote kratten tot de rand vol met tijdschriften die mijn man overal laat slingeren (maar zelden leest), en als hij bijvoorbeeld na een klus alle rommel en gereedschap laat liggen schuif ik dat gewoon huppekee in een bakje en zet dat op zijn werkbank. Het werkblad is allang niet meer te zien en bezwijkt bijna onder zijn last. Maar als mijn man weer wat nodig heeft weet hij in ieder geval waar (ongeveer) hij het kan vinden....
Ik ben het helemaal met Miriam eens: het opruimen doe ik omdat IK het prettig vind als het huis opgeruimd is. Voor de anderen hoeft dat niet zo nodig. Mijn zoon van 8 vindt het zelfs ongezellig als het te opgeruimd is. Dat gaat hij later als hij groot is echt nooit doen!

Hier

Dat gebakvorkje had ik allang voorzien van een cadeaupapiertje, eens zien hoe snel hij dat uitpakte
Voor de rest, onder de trap stond een grote krat waar ik alles in gooide wat rondslingerde. Ik spreek in de verleden tijd, want het heeft geholpen. Ze vonden het namelijk niet leuk dat de c.d. zonder hoesje niet meer afspeelbaar was omdat er een schoen op belandde of dat een boek gedeukt uit de krat kwam of hun essay zo erg gekreukt was dat deze opnieuw moest worden geprint en ingebonden. Oh en sokjes in propjes werden gewoon mee gewassen en belandden gepropt en al weer in hun sokkenla.

in bed

als ik de rommel niet meer trek pak ik een vuilniszak, prop het er per persoon in en kwak het op het matras van betreffende personen.
Die kieperen het vervolgens naast het bed, maar dan heb ik er beneden tenminste geen last meer van.
Als ik ooit het huis moet verkopen moet ik 3 personen in eenzame opsluiting laten plaatsen, dan kunnen ze geen kwaad meer ivm bezichtigingen

Paar opruimmomentjes

Wij ruimen hier allemaal even op voor de kinderen naar bed gaan. Die van 4 en 6 doen hun kamer, en wij beneden. Zo gedaan. Enbordjes blijven hier in de keuken, er wordt nergens anders gegeten. Verder ruim ik op voor mezelf en vraag ik om hulp als het me teveel wordt, maar voor ik boos ben.

Van ergernis tot sloof en weer terug

Ik heb al heel wat tips voorbij zien komen. Dankjewel! De reden dat ik dit draadje heb gestart in algemeen ouderschap, en niet in huishouden, is dat het mij niet zozeer om een opruimsysteem gaat. Ik heb me er al lang bij neer gelegd dat wij een chaotisch huishouden hebben. Cobi zei het mooi: een aanvaardbaar opgeruimd huis kost mij zoveel meer moeite dan een ander. Het kost mij ook teveel. Dus ik ga uit van een aanvaardbare chaos. Het gaat mij om het hanteren van het voor mij niet meer aanvaardbare. Want die grens ligt voor iedere huisgenoot ergens anders. Ik moet inderdaad kiezen. Óf voor het wegwerken van mijn ergernis, of het blijmoedig aanvaarden van mijn ergernis. Dus, het groen uitgeslagen bekertje waar sap in heeft gezeten in een vorig leven, en waarvan niemand meer weet behalve ik dat het op zolder áchter de monitor terecht is gekomen, ruim ik blijmoedig op. Omdat het niemands schuld is, en ik de enige ben die zich er aan stoort. Wat betreft de rugzak van mijn dochter die al een week in het gangpad staat, die zeul ik naar haar kamer. Die wordt uitgepakt door haar. Vroeger of later. En alles wat er uitkomt lopen, de overloop op ruim ik op. Verder denk ik dat ik voortaan hetzelfde antwoord geef als de rest van het gezin: 'weet ik niet'. Als mijn man verwonderd vraagt waar zijn lievelingsgebaksvorkje is gebleven, geef ik zijn eigen antwoord: 'weet ik niet'. Verder zal ik proberen om de spullen in huis de plek in mijn hoofd te geven die ze horen te hebben: rondslingerende spullen zijn maar spullen en spullen zijn het niet waard om op je ergernis te gaan broeden en de relaties in het gezin te verzuren. (vrij naar Cobi) Ik kijk altijd graag naar programma's over hoarders en mensen die nooit schoonmaken. Dat relativeert zo lekker.
Overigens over dat zwijgen: mijn zoon zwijgt niet om iets te zeggen, hij zwijgt gewoon. Mijn lijdzaam zwijgen is oorverdovend. En toch hoort niemand het. Mijn zoons zwijgen is gezonder op de langere termijn.

Jaja

Lijdzaam zwijgen, het kan het hele huis vullen en toch onhoorbaar zijn. Onzichtbaar is het niet, trouwens, voor wie kijkt. En het ruikt zuur
Ik heb zo het idee dat 'kop op' zeggen niet gaat helpen, je klinkt er wat triest onder. Misschien kun je proberen je perspectief te verdraaien: door je schouders op te halen en te doen wat jij voor jezelf nodig vindt, en niet meer, lijd je geen nederlaag, maar doe je waar de rest van je huishouden wel bij lijkt te varen: je eigen plan (en grens) trekken.
Mocht het je lukken het bij 'weet ik niet' te houden als iemand iets zoekt, kom dan even melden hoe je dat hebt geflikt. Dat stadium van verlichting heb ik nog niet bereikt )

Zeurmoeder

Ik kies ook ergens voor de tussenweg, de rest trouwens ook, dus zo'n sloof voel ik me nu ook weer niet. Niet alleen ik, maar ook oudste en man hebben er soms 'genoeg' van en ruimen dan in 1 keer 'alles' op. Man en oudste zijn ook erg van de 'vaste plekjes' dus lege koffiemok word steevast naast het koffieapparaat gezet op het moment dat ze toevallig toch opstaan...En ach van koffieapparaat naar afwasmachine is maar een klein stukje. De discussie van : "waarom zet je het daar dan niet meteen in?" voer ik niet meer....Dat heb ik opgegeven. Dus de tafels etc. zijn hier redelijk leeg van serviesgoed. Wel hebben we jongste nog totaal niet in het gareel wat opruimen betreft....Wat die er een zootje van kan maken, vooral als ze alleen thuis is. Je kan het spoor gewoon volgen, waar ze geweest is in huis en wat ze gedaan heeft....vorige week: Ik kom binnen vind schooltas midden in garage (is onze ingang/berging) en jas onder de kapstok...daarna woonkamer, schoenen bij de eettafel, bordje op aanrecht, beker op tafel...kruimels bij bank 1, vork bij bank 2...Jongste zit ondertussen boven. Ik haal d'r naar beneden en laat haar alles opruimen, kind boos, ik ben een 'zeurmoeder'. Als alles opgeruimd is vroeg ik hoe het eten was (moest alleen eten, opgewarmd restje uit diepvries...) Ja, lekker, was er nog wat over (ik heb ook honger) Jaha...en waar staat dat dan? Oepsie boven...op haar kamer (en streng verbod op boven eten). Nou lekker dan.
Die jongste tracteer ik regelmatig op spullen in de vuilnisbak en op haar bed, vooral 'vieze dingen' leg ik graag in bed (halfopgegeten snoepjes...). Dat werkt dan weer even.
Ikzelf heb er de grootste ergenis aan als er veel troep is als ik 'thuis' kom van werk...Dat geeft me een gevoel alsof ik wéér aan het werk moet.
Dus ruimen oudste en man altijd even op vóór ik thuis kom.........Dat doen ze voor mij, net als ik het voor hun de volgende keer doe.
Maar ja, die jongste, dat blijft 'lastig' dus ik zeur nog maar even door...
groeten albana

Ander geluid

Ik herken het verhaal compleet, dat voorweg.

Maar waar ik anders over denk, is het je neerleggen bij rommel.

Het grote nadeel van rommel is dat een rommelkont (zoals ik en 1 van mijn twee kinderen) het niet opmerkt als hij/zij er nog extra rommel bij maakt.

Dat is voor mij een belangrijke reden om toch naar een leeg huis te streven, want anders kan je het echt vergeten dat de rommel aanvaardbaar wordt. Als er eenmaal een rommelstart is, dan zit ik binnen no time op een vuilnisbelt.
Terwijl, als het aanrecht leeg is, dan ruim ik dat ene kopje ook zelf meteen op.

Het lukt niet altijd 100% hoor, maar een aantal vaste oppervlaktes leeghouden maakt het voor mij veel makkelijker.
Mijn kinderen zijn nog wat jonger, en ik laat oudste nu 5 dingen opruimen in zijn eigen kamer voordat hij gaat slapen. Ook in de woonkamer kan je dat soort dingen doen, zelf, of het vragen aan gezinsleden. Wil je 2 dingen van jezelf weghalen. Vaak opent dat toch wel de ogen!

Uiteindelijk is zelf met een mild gemoed opruimen wschl de bestendigste oplossing... helaas... maar zowel die 5 dingen als de lege oppervlaktes werken hier goed!

Kamp krin - met hindernissen

Herkenbaar hoor. Hier in huis is het naar mijn zin ook altijd te rommelig. Voor een grondige opruimbeurt is iets te vaak de dreiging van aanstaand bezoek nodig.

Ik probeer daarom sinds een paar maanden twee dagen in de week een beperkte schoonmaakroutine uit te voeren (lees: woonkamer stofzuigen en dweilen, badkamer schoonmaken, was opvouwen, rommeltjes opruimen, slaapkamers stofzuigen). Dat scheelt echt heel veel aan troep en viezigheid die zich anders ongemerkt om je heen verzamelt. Want zoals rode beuk al zegt troep trekt troep aan.

En ja, ik moet het doen, want man en kinderen doen/zien het niet. Ik zet mijn ergernis dus opzij en meestal lukt dat redelijk, maar niet altijd. En zodra ik een grote klus heb, zakt alles weer als een kaartenhuis in elkaar .

Chris

Oh cobi!

Dat is nu precies de reden waarom ik zo graag naar opvoedprogramma's kijk!! ☺☺

Ander geluid

Ik benijd veel van jullie wel dat je je zo gemakkelijk neer kunt leggen bij rommel. Ik kan dat absoluut niet! Als mijn huis rommelig is dan word ik heel onrustig. Huis is eigenlijk altijd wel opgeruimd. Althans, de gezamenlijke vertrekken. Wie heeft gekookt ruimt zijn eigen spullen (boter, zout ed) meteen op. Een ander krijgt de taak om de tafel af te ruimen en aanrecht leeg te maken. Heeft iemand koffie oid gedronken dan eigen mok opruimen. Ja, dat moet ik wel eens zeggen, dan is er niet zomaar in gekomen. Daarintegen is vooral de slaapkamer van de oudste verschrikkelijk. Natte handdoeken, kleding, blikjes, mokken, je kunt het niet bedenken maar alles blijft liggen, liefst op de grond. Ik erger me daar dus suf aan en zeur minstens toch eens per week hierover.
Oeps Cobi, ik ben bang dat ook ik hierom later herinnert gaat worden. Toch maar eens nadenken of ik dat wel wil. Goed om jullie berichten hierover te lezen, volgens mij moet ik een stapje terug wat oudste betreft.
Maarrr denk ik dan, leert ze het dan wel ooit of wordt het zo'n slons later(sorry, hoef ik eigenlijk niks om te geven maar hoop ik toch niet). Of moet ik dat gewoon loslaten en maar hopen dat het kwartje ooit zelf gaat vallen?

En een man die alles opruimt?

Zo een heb ik. Bijv. ik sta te koken, naast het fornuis ligt, op een bordje zelfs, mijn kookgereedschap: een vork, een spatel dat soort dingen. Je moet toch een keer in de piepers prikken of het vlees omdraaien? Toch? Man komt binnen en ruimt het hele aanrecht op, inclusief het bordje met vork/spatel. Zucht. Of wat denk je hiervan: ik word op mijn werk gebeld met de vraag: heb jij de afgelopen tijd dit en dit gemist? Eh, weet niet. Nou, als je thuis kont, is het weg. Mijn huis is altijd opgeruimd dat wel!

Geef mij zo'n man

Nou ja, alles opruimen hoeft nou ook weer niet, maar een beetje meer mag best. Vandaag had Tangoman een klusje gedaan in de kamer van Tangozoon, 1 lampje opgehangen. Hij vindt het dan echt teveel moeite om daarna de rommel die hij achter heeft gelaten op te ruimen, zijn gereedschap had hij nog net weggehaald maar er moest nog van alles op zijn plek gezet worden en dat kon ik doen toen Tangozoon naar bed moest. Vond hij (man) het nog gek ook dat ik op hem mopperde.....

O wat een akelige herkenning

maar wat doe je met een man die zelf een enorme sloddervos is, altijd alles kwijt is, kopjes overal laat staan en slingeren maar.............................die compleet uit zijn stekker kan gaan als de KINDEREN dat dan doen!!!!!!

Kijk, het lijdzaam zwijgen, dat kan ik inmiddels wel. Maar het irriteert me mateloos dat hij zijn eigen onhebbelijkheden niet ziet, maar wel de kinderen er op aanspreekt! Maar dan is het niet waar.

Vreselijk

Ik heb zo'n pietje precies partner (die niet hier woont). Inmiddels heb ik hem zover dat hij direct zegt als ik ergens rotzooi heb achtergelaten in zijn huis (als in: een krant op tafel, of het kopje weg brengen en schoteltje laten staan). Voorheen wilde dat nog wel eens aangroeien tot formaat KRANT of SCHOTEL, en dan kwamen er uitspraken met 'jij' en 'altijd'. Heel irritant.
Hier in huis ben ik evenwel het meest ordelijk, wat dus best wel erg is. Als de kinderen een keer op vakantie zijn merk ik dat ik een week niet hoef op te ruimen of te stofzuigen. Er liggen hier bijna permanent schoolboeken naast de stoel in de huiskamer. Dat is dan de opgeruimde versie, want dochter gooit ze bij voorkeur verspreid door de kamer. Dat stapeltje maakt ze tegenwoordig zelf omdat ik er een keer heel geïrriteerd over ben geweest. Verder is het een zooitje op het plankje onder de salontafel. Ik heb het een half jaar volgehouden om dat leeg te houden maar waar bewaar je dan bijv. tijdschriften die je nog wilt lezen (en dan na een half jaar toch ongelezen weg gooit)?
Nou ja, over het algemeen is het wel schoon hier. Dat vind ik al heel wat. Ik ben wel eens bij iemand geweest waar het op het oog opgeruimd was, en waar ik in de keuken in vet aangekoekt stof zag. Nou, doe dan maar een krantje (van eergisteren) op de eettafel Ik denk dat de enige echt opgeruimde kamer in huis mijn slaapkamer is, maar die is dan ook verboden terrein voor de kinderen (om te spelen of daar te zijn als ik er niet ben). De kinderkamers zien eruit alsof er zojuist een inbraak heeft plaatsgevonden, maar als zij zich er niet aan storen doe ik het ook niet (nou ja, soms).

En voor bellefleur

Dat je zo'n gebaksvorkje maanden laat liggen en je er over opwindt kan ik echt niet begrijpen. Morgenochtend, als je man opstaat en naar beneden gaat, moet je gewoon tegen hem zeggen: 'Goh, neem dat vorkje even mee en doe het in de vaatwasser'.
Ik weet wel hoe het werkt. Hier heeft bijv. zeker een half jaar een zakje batterijen op het aanrecht gelegen. Iedere keer als ik het zag dacht ik 'oh, als ik boodschappen doe moet ik dat even meenemen'. Vervolgens heb ik het zakje na maanden in mijn tas gestopt, waar het ook nog een maand heeft gezeten. Het is uiteindelijk in de chemisch-afvalbak op mijn werk beland, maar dat heeft even geduurd

Neem iemand die schoonmaakt

Dan ga je een keer per week samen door het huis en ruim je van te voren op. De bedoeling is dat je eerst je eigen rommel opruimt (dan wordt dat gebaksvorkje ook meegenomen) en dan wat er blijft liggen samen.
Bij ons werkt dat goed. Het kan een paar weken rommelig zijn maar dan ruimen we samen op. Goh, ik geloof dat ik gezegend ben met een opruimende man en zelf vind ik het ook niet vevelend...

Als een koe

van zijn stront. Zo noemen wij dat Als dochter hier in de weekenden is, begint het spoor bij de deur waar ze binnenkomt. En nu vind ik het wel gezellig om haar spullen op te ruimen en vouw ik liefdevol glimlachend haar frisgewassen kleertjes op.
Maar ach ach ach, wat kan die meid zooien, ongelooflijk. Je slaat spontaan de hand aan de stofzuiger als je haar studentenkamer binnenkomt. En dat is dan ook weer zo grappig: zo'n studentenkamer (11 hele vierkante meters! met tweepersoonsbed!) is zó opgeruimd, zo gezellig al die leuke dochterspulletjes

Tirza

Cobi

Kijk, dat is dus iets waar ik dan heel benieuwd naar ben. Thuis(op haar slaapkamer) is het altijd erg erger ergst(echt geen doorkomen aan)en dan zou het ze toch moeten lukken om een studentenkamer ordelijk te houden? Ik help het je hopen(al hoef ik er dan natuurlijk helemaal niets meer om te geven).
Het zal er wel aan liggen dat ik altijd heel opgeruimd ben geweest, ook als puber. Ook man ruimt alles achter zich op.
Nee, dat onderbreken zou ik ook niet doen en die tas blijft ook liggen waar hij ligt maar als de kinderen dan naar beneden komen dan stuur ik ze wel even vrolijk weer terug om tas ed op te ruimen.
Ik merk ook dat het echt iets pubers' is, voorheen was oudste heel erg netjes en jongste begint nu ook pas rommelgedrag te vertonen, terwijl hij vorig jaar nog meteen alles opruimde(gymtas, schoenen ed).