De band met je moeder
Naar aanleiding van het draadje "word je blij van contact met je volwassen kinderen" blijkt dat er veel emoties opkomen over de eigen opvoeding.
Hoe was en is de band met je moeder? Wat heeft ze prima gedaan, wat had je liever anders gezien, hoe sta je nu tegenover haar, wat doe jij anders met jouw kinderen (als je kinderen hebt), kan je met haar praten over wat je niet fijn vond/ vindt?
Om af te trappen: De band met mijn moeder was moeizaam. Soms had ze iets liefs maar voor het merendeel heeft ze alleen in verwijten tegen me gepraat, geprobeerd me te manipuleren, te gaslighten (zelfs als je met bewijs voor haar stond van iets dat niet leuk was, betekende dat dit ik gek was) en me het idee te geven dat ik een heel slecht kind was. Ook jarenlang gestalkt: kwam ze op mijn werk langs, of ging ze op het bankje voor mijn huis zitten. Maar... het was tragisch want ik hield best van haar, maar ze kon mijn liefde niet ontvangen. Het was nooit genoeg en alles wat ik deed was verkeerd. Heel raar allemaal. Ze leeft niet meer en wat overblijft is een spijt en zelfs verdriet dat ik haar niet meer kon geven in haar eenzaamheid omdat ze me helemaal opgeslokt zou hebben en ik toch mijn eigen leven moest leiden.
Hoe is dat voor jullie?
mijn moeder zelf heeft een hele slechte jeugd gehad. Ze waren heel arm, woonden in een onbewoonbaar verklaard huis, had een altijd dronken vader en werd veel aan haar lot overgelaten. Ze had dus geen goed voorbeeld van vroeger.
ze heeft alles op alles gezet om het anders te doen. En dat is haar gelukt. Veel liefde gegeven, voor ons door het vuur gegaan. Mijn band met haar is heel sterk. We wonen in hetzelfde dorp en spreken elkaar geregeld. Ze is niet mijn vriendin, en ik niet de hare. We zijn Moeder en dochter en helpen elkaar altijd als het nodig is. We komen geregeld bij elkaar langs. En hebben goede gesprekken ook over de opvoeding. Er zijn, relatief, kleine dingen van vroeger waar ze spijt van heeft. Maar ze heeft het met de beste bedoelingen gedaan. Ik heb dat ook, als ik bepaalde dingen wist had ik voor mijn kinderen ook andere keuzes gemaakt. Maar ik geloof oprecht dat als je dingen kiest enndoet met volle overtuiging je dit ook met goed ebedoelingen doet. En soms pakt niet alles heel goed uit. Maar dat is wel het leven. Wij kunnen daar goede gesprekken over voeren. Zo vraag ik ook geregeld dingen over de opvoeding van mijn kinderen. Tips en adviezen.
En, het het leven ook niet zo dat we allemaal ons best doen? Maar dat je het soms anders uitpakt? Niemand heeft de antwoorden.
Ik vind het heel heftig om verhalen van jullie te lezen, wat jullie hebben meegemaakt en hoe de band van sommigen is met jullie moeder. 
Ik hoor wel vaker dat ouders uit 1930/40 uit emotie-arme gezinnen komen. Zo ook mijn ouders. Mijn vader liet zijn liefde blijken op z'n eigen manier, m'n moeder heeft echt wel heel erg haar best gedaan om het beter te doen dan haar eigen ouders. Zij is zelfs nooit door haar moeder op schoot genomen toen ze klein was. Dat is bijna niet voor te stellen.
Mijn moeder.... Ze gaf mij altijd het gevoel dat ik de minst leuke van de kinderen was. Ik had 2 broers met ADHD en een grote zus die altijd vrij uitbundig was, met veel vriendinnen terwijl ik rustiger was en hooguit 1 of 2 vriendinnen had. Ik voelde me niet gezien thuis over het algemeen. Mijn moeder gaf pianoles en alle kinderen kregen om te beginnen pianoles maar kozen daarna een ander instrument. Al snel bleek ik de blokfluitles niet leuk te vinden en werd ik weggezet als a-muzikaal. Wat wel gezien werd door mijn ouders was mijn creatieve kant en ik werd toen wel op een hobbyclub neergezet waar ik jarenlang met veel plezier ben heen geweest.
Doordat de andere kinderen aan muziek deden en zij wel samenspeelden, werd ik samen met mijn vader in de 'luisterhoek' gedreven.
Mijn vader heeft mij ook veelvuldig betast als kind; ik ben niet verkracht maar hij deed wel allerlei dingen die je met een dochter niet hoort te doen. Hij goot het in de vorm van sexuele voorlichting die ieder kind behoorde te krijgen maar tegelijkertijd zei hij ook steeds dat dit 'óns geheimpje' was. Het was eigenlijk de enige vorm van exclusieve aandacht die ik binnen het gezin krijgen kon waardoor ik er zelf niet los van kon komen.
Later merkte ik dat ik heel boos op mijn vader was hier over. Maar tegelijkertijd ook op mijn moeder. In het gezin was het namelijk bekend dat 'papa en Pippeltje geheimpjes hadden'. Mijn moeder stuurde mij zelfs naar hem toe;'' Ga jij papa maar eens heeel lief wakker maken' zei ze dan. Achteraf begrijp ik dat zij het ergens dus wel wist maar er waarschijnlijk ook geen halt toe kon roepen omdat mijn vader te dominant was. Er ontstond ook een raar soort concurrentie met mijn moeder; zo voelde ik dat.
Toen ik rond de 25 was, was ik in therapie en heb ik mijn vader (met moeder erbij) ter verantwoording geroepen. Dat was een heel moeilijk gesprek. Mijn vader ontkende het niet maar zei dat hij 'het niet meer wist'. Gelukkig legde mijn therapeut later uit dat iemand die daarvan valselijk beschuldigd zou worden daar dan heel boos om zou worden en het dus betekende dat hij het waarschijnlijk heus wel wist. Dat gaf mij alsnog enig gevoel van erkenning.
Mijn moeders reactie was ook nogal pijnlijk. Ze vroeg aan mij; "Maar...vond je het stiekem eigenlijk ook niet lekker?'
Hierna heb ik het nooit meer besproken met hen en ging onze relatie over koetjes en kalfjes. Toen ik 35 was kreeg ik mijn zoon, zij vond mijn man vreselijk leuk en toen we samen een kindje kregen werd de relatie met mijn moeder ook beter.
Leuker dan mijn zus ben ik trouwens nooit geworden volgens haar maar er kwam een tijd dat mij dat niet meer interesseerde: er waren voldoende anderen die mij leuk genoeg vonden. Ik heb mij goed los kunnen maken van alle negatieve dingen uit mijn jeugd.
Mijn moeder is overleden toen mijn zoon 11 jaar was. Ze heeft nog een beetje van hem mee kunnen genieten en ook kunnen zien hoe wij, net als zij ruim 30 jaar daarvoor, struggelde met mijn ADHD-zoon.
Pippeltje: wat een vreselijk naar verhaal over je jeugd maar wat ontzettend sterk dat je je los heb weten te maken van negatieve dingen. Je moet wel een enorm krachtig karakter hebben. goed hoor
Over mijn moeder kan ik eigenlijk kort zijn. Ze is geen moeder in die zin van, ik houd van mijn kinderen, kleinkinderen.
Ik zeg, ze is, maar de waarheid is dat ik niet eens weet of ze nog leeft.
Mijn jeugd was verknipt, je wist nooit waar je aan toe was.
Veel meegemaakt, ook ernstige dingen waar ik liever niet op in ga.
Later, toen ik uit huis was ging het even goed daarna om de kleinste dingen werd ze boos, erg onredelijk en zag en hoorde ik haar weer een paar jaar niet.
Ik heb nooit gemerkt of gevoeld dat ze haar kinderen met wie ze op dat moment ruzie had miste.
Met mijn kinderen heb ik een liefdevolle band. Ik ben moeder maar wat heb ik en kan ik soms nog gewoon een moeder missen.
Een moeder maar niet die moeder.
Het zal naar overkomen, dat begrijp ik maar het is zoals het is!
Ach wat heeft menigeen toch veel meegemaakt in haar opvoeding.
Eigenlijk zou ik zo graag de verhalen kunnen lezen van de moeders waar we het over hebben... Mijn moeder was van een generatie waar je het gewoon niet had over misbruik, mishandeling, het feit dat je geacht werd alleen maar voor je man en kinderen te zorgen en eigenlijk geen eigen identiteit te hebben naast mooi en verzorgend zijn.
Niet omdat de pijn uit onze jeugd dan minder zou zijn en dat we daar overheen zouden moeten stappen. Maar om, door dingen in perspectief kunnen zien, bij te dragen aan de eigen heling van verdriet en boosheid.
MRI schreef op 06-11-2023 om 13:35:
Ach wat heeft menigeen toch veel meegemaakt in haar opvoeding.
Eigenlijk zou ik zo graag de verhalen kunnen lezen van de moeders waar we het over hebben... Mijn moeder was van een generatie waar je het gewoon niet had over misbruik, mishandeling, het feit dat je geacht werd alleen maar voor je man en kinderen te zorgen en eigenlijk geen eigen identiteit te hebben naast mooi en verzorgend zijn.
Niet omdat de pijn uit onze jeugd dan minder zou zijn en dat we daar overheen zouden moeten stappen. Maar om, door dingen in perspectief kunnen zien, bij te dragen aan de eigen heling van verdriet en boosheid.
Helemaal mee eens.
MRI schreef op 06-11-2023 om 13:35:
Ach wat heeft menigeen toch veel meegemaakt in haar opvoeding.
Eigenlijk zou ik zo graag de verhalen kunnen lezen van de moeders waar we het over hebben... Mijn moeder was van een generatie waar je het gewoon niet had over misbruik, mishandeling, het feit dat je geacht werd alleen maar voor je man en kinderen te zorgen en eigenlijk geen eigen identiteit te hebben naast mooi en verzorgend zijn.
Niet omdat de pijn uit onze jeugd dan minder zou zijn en dat we daar overheen zouden moeten stappen. Maar om, door dingen in perspectief kunnen zien, bij te dragen aan de eigen heling van verdriet en boosheid.
Ach, ik denk dat ik een deel van het verhaal van mijn moeder best ken. Slechts een klein deel uit haar mond, de meeste info vanuit mijn vader. Mijn ouders zijn al heel lang niet meer samen, maar ze kregen een relatie toen mijn moeder 19 was en toen woonde ze nog thuis. Mijn vader weet daardoor veel over de achtergrond van mijn moeder.
Mijn moeder heeft een traumatiserende jeugd gehad, dus ik kan best verklaren waarom ze is zoals ze is. Dat laat onverlet dat ze voor mij een koele, kritische moeder is geweest en zeker geen 'veilige haven'.
Ondanks mijn begrip heb ik daar moeite mee. Maar dat komt ook omdat ik eigenlijk altijd al de zorgrol voor haar hebben 'moeten' nemen, ook toen ik volwassen werd. Nu loopt ze tegen de 80 en het mantelzorgen neemt alleen maar toe. Dat is best pittig, in een relatie waarbij er van wederkerigheid weinig sprake is.
Maar het klopt, het helpt wel om het in perspectief te zien, zeker.
