De band met je moeder
Naar aanleiding van het draadje "word je blij van contact met je volwassen kinderen" blijkt dat er veel emoties opkomen over de eigen opvoeding.
Hoe was en is de band met je moeder? Wat heeft ze prima gedaan, wat had je liever anders gezien, hoe sta je nu tegenover haar, wat doe jij anders met jouw kinderen (als je kinderen hebt), kan je met haar praten over wat je niet fijn vond/ vindt?
Om af te trappen: De band met mijn moeder was moeizaam. Soms had ze iets liefs maar voor het merendeel heeft ze alleen in verwijten tegen me gepraat, geprobeerd me te manipuleren, te gaslighten (zelfs als je met bewijs voor haar stond van iets dat niet leuk was, betekende dat dit ik gek was) en me het idee te geven dat ik een heel slecht kind was. Ook jarenlang gestalkt: kwam ze op mijn werk langs, of ging ze op het bankje voor mijn huis zitten. Maar... het was tragisch want ik hield best van haar, maar ze kon mijn liefde niet ontvangen. Het was nooit genoeg en alles wat ik deed was verkeerd. Heel raar allemaal. Ze leeft niet meer en wat overblijft is een spijt en zelfs verdriet dat ik haar niet meer kon geven in haar eenzaamheid omdat ze me helemaal opgeslokt zou hebben en ik toch mijn eigen leven moest leiden.
Hoe is dat voor jullie?
Ik heb een goede band met mijn moeder. Ik ben haar dankbaar.
Geen vriendinnenrelatie maar moeder kind. Nu beginnen de rollen om te draaien. Nu is ze mij dankbaar.
De band met mijn moeder. Ja, goed.
Al had mijn moeder altijd ouderwetse ideeën. Het huis moest aan kant zijn als de heer des huizes binnen kwam. Je was pas goed als je het hele huis elke week goed had gepoetst. Toen ze kwam oppassen ging ze dan ook rustig hier aan het poetsen terwijl mijn schoonmoeder gewoon "oma-dingen" deed.
Als je thuis alles op de rit had dan was het goed, of het met jezelf goed ging was van minder belang.
Aan dat laatste heb ik voor mezelf echt wel moeten werken.
Inmiddels speel ik vaker voor de boze dochter. Mijn moeder is dementerende en kan soms heel vervelend doen tegen mijn vader. En daar zeg ik wat van. Want ze weet wel dat ze zo doet. Ik merk aan haar wel dat ze wat meer rust heeft nu ze weet dat ze op de wachtlijst staat
Mijn moeder was koud en afstandelijk. Ik had veel behoefte aan knuffels, daar deed ze niet aan. Als ze boos was, negeerde ze ons drie dagen. Andere kinderen (van mensen waar ze tegenop keek) waren altijd beter. Wat wij deden was nooit goed. Überhaupt had ze eigenlijk altijd wel kritiek op alles en iedereen. Ik ben erg gepest toen ik jong was. Daar deed ze niks aan, ze kwam niet voor mij op want "dat zou het alleen maar erger maken". En ik kreeg ook geen troost, moest het zelf maar oplossen. Dat heeft wel wat met me gedaan, als je er zo alleen voor staat. Mijn vriendinnen vond ze maar niks, dan sprak ze over "die trut".
Later, toen ik zelf kinderen kreeg, werd ze wel een hele lieve oma. En nog later, toen ze zorg nodig had, werd ze zowaar dankbaar voor wat we voor haar deden. Dat heeft veel goed gemaakt. Met de kennis van nu zie ik ook wel dat zij ook weer zo haar historie heeft/had. Ik vermoed dat ze wat asperger trekjes had. En dat ze eigenlijk best wel intelligent was, maar ja, als meisje ging je in die tijd naar de huishoudschool. En als niet katholiek was geweest, had ze hooguit twee kinderen gehad ipv 8.
Mijn moeder is mijn beste vriendin. Heeft ze alles goed gedaan? Nee dat niet. Maar daar kunnen we over praten. Zij leeft ook pas haar eerste leven. Ik heb ook niet allees goed gedaan. Maar mijn huis was mijn veilige basis, ik kon en kan met alles bij haar terecht en we konden en kunnen enorm lachen. Met mijn dochter heb ik denk ik een vergelijkbare band. En met mijn zoon ook al is hij veel meer gesloten.
Overigens vind ik het heel knap dat mijn moeder zo'n warme moeder was. Ze heeft zelf namelijk een heel andere opvoeding gehad.
Ik dacht altijd dat ik een prima jeugd en band had. Pas achteraf ben ik tot het inzicht gekomen dat er altijd een enorme druk was om in “het plaatje” te passen. Het plaatje wat met name mijn moeder in haar hoofd heeft van hoe alles hoort te zijn en vooral naar de buitenwereld hoort te zijn. Van die druk heb ik zowel lichamelijk als geestelijk last gehad - en geestelijk nog steeds wel. Ik neem dan ook meer en meer afstand, contact is oppervlakkig. Advies neem ik al lang niet meer aan, sinds ik door haar (tegenstrijdige) stelligheden heen ben geprikt.
Bespreken met haar doe ik dit niet, dat heeft geen zin. Ze kan niet buiten haar plaatje denken en heeft ook alles met de beste bedoelingen gedaan.
Persephone schreef op 31-10-2023 om 17:24:
Voor degenen met een ingewikkelde relatie met hun moeder: wat hebben jullie er (zowel in positieve als negatieve zin) aan overgehouden?
Hoe is dat voor jullie?
Ik heb al jong geleerd om het zelf wel te regelen, maar ook mezelf al vroeg aangepast en was een 'makkelijk' kind. Dat zorgt er onder andere voor dat ik het nog steeds lastig vind om om hulp te vragen maar ook om dingen van anderen aan te nemen. Ik moest het tenslotte vaak zelf doen.
Het zorgt er wel voor dat ik het anders wil doen dan mijn moeder, maar ik leg de lat voor mezelf te hoog. Ik denk dat we best dingen in elkaar zouden kunnen herkennen.
Ik wacht op adhd onderzoek, en eerlijk gezegd denk ik dat dit van mijn moeders kant afkomt. Maar zij werd door haar moeder ook zeker niet gezien. Ze deed wat ze kon en wat ze kende.
In mijn puberteit was mijn moeder regelmatig geveld door depressies. Zaken zoals eenzaamheid en stilletjes enige mate van jaloezie want ze was van de generatie huisvrouw, terwijl de iets jongere buurvrouwen wel werkten en daardoor financieel ruimer in hun jasje zaten. Dit zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan de spanningen in hun huwelijk. Ze probeerde de frustraties te stillen met clubjes, vriendinnen of andere vormen van afleiding. Alleen kregen zaken als krap bij kas steeds zijn weerslag binnen het huwelijk wat wij, de kinderen, ook gevoeld hebben. Mijn vader was van gehalte niet zeuren want we hebben toch te eten en ze mocht blij zijn dat hij in tijden van werkeloosheid en recessies nog werk had. Gevolg was dat ik regelmatig weken kende waarin ik na een dag school, langs de winkel kon en het eten kon koken. Ik heb er flink van gebaald want de rest van het gezin keek toe.
Maar ik wist ook dat dit mij leerde zaken zoals huishoudelijke taken, huiswerk en een sociaal netwerk met vrienden handig te organiseren. Een schrale troost, maar waar ik later de vruchten van heb kunnen plukken.
Mijn moeder was een schat, ergens gewoon te lief om in verweer te gaan. Eigenlijk heb ik door het intensieve contact in haar laatste levensjaren ( ze ging toen naar de 90), gezien dat ze ook over veel humor beschikte. Jammer dat ik daar vroeger weinig van zag. Verder was ze ook als spiegel voor mij; als iemand denkt van je te kunnen profiteren, is het zaak daaraan een halt te roepen anders ga ik mijn moeder achterna.
De eerste reacties in deze topic waren van gehalte pijnlijke herinneringen. Fijn te lezen dat er ook meer hartverwarmende herinneringen voorbij komen, of een combinatie ervan.
Ik weet nog niet helemaal hoe ik het moet omschrijven, maar ook ik heb maar een oppervlakkig contact met mijn moeder. Ik denk dat ik nu alweer een maand niks van haar gehoord heb. Als ik zelf app of bel, krijg ik zeker wel antwoord, maar als ik dat niet doe, hoor ik dus niks. Ik weet dat ze wel dagelijks contact heeft met mijn broer en dat ze zijn kinderen minimaal wekelijks ziet. Mijn kinderen ziet ze een paar keer per jaar. Maar ook bij ons geldt, er iets van zeggen, heeft totaal geen nut. Dan wordt het zodanig gedraaid dat het aan mij ligt, dus dat probeer ik maar niet meer.
Ik herinner me ook van vroeger dat we thuis genegeerd werden als 1 van ons iets verkeerd had gedaan, dat voelt heel onveilig.
Ik hoop dat ik het met mijn eigen kinderen over het geheel wel beter doe, maar ik doe dus maar gewoon wat op gevoel en ze zijn nog jong, dus eigenlijk heb ik nog geen idee of het me lukt.
Persephone schreef op 31-10-2023 om 17:24:
Voor degenen met een ingewikkelde relatie met hun moeder: wat hebben jullie er (zowel in positieve als negatieve zin) aan overgehouden?
Voor mij geldt het volgende: omdat ik al vanaf klein meisje verantwoordelijk was voor mijn moeder's levensgeluk, heb ik al mijn hele leven een enorm strak afgestelde radar voor de gevoelens van mensen om mij heen. En heel lang heb ik me er ook verantwoordelijk voor gevoeld om die gevoelens van anderen te fixen. Dat zag ik ook heel duidelijk in de relaties die ik in mijn leven gehad heb: op de een of andere manier word ik aangetrokken tot mannen met wie "iets" is, en dat ga ik dan fixen. Met mijn laatste partner was ogenschijnlijk niets mis (daarom koos ik hem ook uit), tot er opeens wel iets was en ik direct weer in de redderen-stand ging staan (en daarmee uiteraard de relatie ongelijkwaardig trok).
Mensen die mij goed kennen, roepen altijd dat ik zo sterk ben. Dat is denk ik ook wel zo. Maar ik heb er lang naar verlangd om even niks meer te hoeven fixen, om niet altijd maar te hoeven redderen, om niet altijd de sterkste in de relatie te hoeven zijn. Om eens tegen iemand aan te kunnen leunen zonder bang te hoeven zijn dat die ander dan omvalt.
Tegenwoordig ben ik zeer bewust en gelukkig single. Voor het eerst in mijn leven hoef ik maar alleen aan mezelf te denken, want mijn kinderen zijn allemaal volwassen en mijn zorgtaken zitten erop. Ik voel me rustiger, evenwichtiger en gelukkiger dan ik me in tijden gevoeld heb en ik geloof dat dat met name te maken heeft met het feit dat ik geen relatie meer heb of nastreef. Want in een relatie verval ik toch altijd weer in dat oude patroon van redderen, en dat wil ik niet meer. Je kan zeggen: "dan doe je het toch gewoon niet", maar dat betekent dat ik voortdurend naar mijn rol in die relatie moet kijken en daar heb ik geen zin meer in.
En zo is die strak afgestelde radar eigenlijk iets geworden waar ik geen last meer van heb, maar soms zelfs als een pluspunt zie. Ik ben een betrokken vriendin voor mijn vrienden, volgens mijn kinderen ben ik een fijne moeder en ik vind mezelf leuk gezelschap zodat ik me, als ik alleen thuis ben, niet eenzaam voel maar me juist kan opladen omdat mijn sociale balkje dan wel vol is (vanwege die radar dus.
Hoe is dat voor jullie?
Ik ga je morgen even een pb sturen, is dat ok?
@Persephone:
Ik herken voor een deel wat je schrijft (was verantwoordelijk voor mijn moeder haar geluk en later nam ik in relaties die verantwoordelijkheid weer op mij).
Vond het dik klote.
Zelf heb ik compleet gebroken met mijn moeder en daar ik vroeger binnen een relatie vooral de rol had om te pleasen, ben ik de laatste 10 jaar veel egoïstischer geworden.
MRI schreef op 31-10-2023 om 22:50:
[..]
Ik ga je morgen even een pb sturen, is dat ok?
Top!
Mijn broer en ik vulden een duidelijke rol voor moeder; zelf was ze als kind ernstig verwaarloosd en mishandeld, maar door onze komst zou dat goedgemaakt worden omdat ze het zelf helemaal anders zou doen! Het is een verdrietige geschiedenis en ik besef me heel goed dat ze alles heeft gegeven wat ze ons kón geven. Maar onze jeugd stond voornamelijk in het teken van wat moeder nodig had, niet wat wij nodig hadden.
Nu is onze band oppervlakkig. Babbeltje over het weer, de laatste vakantie. Het is voor mij goed zo, ik voel veel weerstand om met haar de diepte in te gaan en nog meer aan haar te geven ten koste van mezelf.
Uitspraken van ouders als 'ik leef voor mijn kinderen' vind ik vanwege bovenstaande ervaring ook erg lastig.
Mijn moeder heeft heel haar leven gewijd aan haar gezin. Ze was altijd thuis voor ons en deed veel voor en met ons. Ook op de middelbare school en daarna vond ze het fijn om thuis te zijn als wij thuis kwamen. Voor mij hoefde dat niet, ik vond het ook wel eens fijn om even alleen thuis te zijn. Ze heeft wel een overactief zorginstinct en maakt zich snel en veel zorgen over allerlei dingen. Dat is goed bedoeld, maar het ging en gaat wel vrij ver. Zo had zij altijd de hele dag buikpijn als mijn zus of ik naar de tandarts moest. Dus over mijn dochter vertel ik dingen vaak pas achteraf om haar te beschermen.
Toch is onze relatie niet heel diepgaand. Problemen bespreek ik bijvoorbeeld niet met haar want dan ligt ze daar weer dagen van wakker.
Ze denkt ook nogal in moeite in plaats van verantwoordelijkheid en op basis daarvan doet en regelt ze veel dingen die helemaal niet bij haar horen te liggen. Ze smeerde de boterhammen van mijn vader voor werk, rolde zelfs zijn sigaretten (toen ze nog rookten), rent er dagelijks met de medicijnen achteraan en toen ze in het ziekenhuis lag, hing ze om half zeven in de ochtend al aan de telefoon of we wel waren opgestaan en of het allemaal wel lukte en of pap de medicijnen al had genomen. Dat ik dacht; Mam, je ligt daar voor je hart, doe rustig.
Wel heeft ze een paar keer de negeerstraf toegepast (met het hele gezin, maar het was haar initiatief) en vond ze het oké als mijn zus me stelselmatig negeerde omdat 'negeren geen pesten is'. En daarmee heeft ze mij een paar keer zo veel pijn gedaan en voelde ik me zo ontzettend niet gezien, gehoord en begrepen dat ik op mijn 15e al gestopt ben met verwachtingen hebben op emotioneel gebied.
Wat ik ook heel naar vond is dat zij buitenproportioneel gedrag van mijn vader min of meer goed praatte. Dat ze dan zei dat hij het niet meende of zo. Dat was lief bedoeld, want ze zei ook dat ze het er niet mee eens was, maar dat zei ze dan tegen mij en niet tegen hem. Daar had ik voor mijn gevoel helemaal niks aan als kind. Als je partner over de schreef gaat, dan sta je voor je kind.
Voor de duidelijkheid; ik was ook niet heilig. Ik reageerde mijn frustraties veelal af op mijn ouders, kon soms echt wel brutaal zijn, ik was in sommige opzichten een heel makkelijk kind, maar in andere opzichten ook weer totaal niet. Mijn ouders deden ook maar gewoon naar eer en geweten hun best. Ik was totaal niet van het knuffelen tot ongenoegen van mijn moeder en was erg lui aangelegd qua helpen met dingen. Ik zie nu ik een knuffelig kind heb hoe ontzettend ik daarvan kan genieten en voel me soms een beetje schuldig dat ik dat mijn ouders niet heb kunnen geven als kind.
Ben wel benieuwd hoe mijn dochter later terug zal kijken op onze band en relatie. Ik ben nog steeds niet heilig en ik doe ook maar gewoon mijn best.
Bloemenzee schreef op 31-10-2023 om 20:17:
Ik dacht altijd dat ik een prima jeugd en band had. Pas achteraf ben ik tot het inzicht gekomen dat er altijd een enorme druk was om in “het plaatje” te passen. Het plaatje wat met name mijn moeder in haar hoofd heeft van hoe alles hoort te zijn en vooral naar de buitenwereld hoort te zijn. Van die druk heb ik zowel lichamelijk als geestelijk last gehad - en geestelijk nog steeds wel. Ik neem dan ook meer en meer afstand, contact is oppervlakkig. Advies neem ik al lang niet meer aan, sinds ik door haar (tegenstrijdige) stelligheden heen ben geprikt.
Bespreken met haar doe ik dit niet, dat heeft geen zin. Ze kan niet buiten haar plaatje denken en heeft ook alles met de beste bedoelingen gedaan.
Dit herken ik heel erg. Voor de buitenwereld waren we het perfecte gezinnetje, met een liefhebbende vader, een knappe moeder en twee leuke dochtertjes. Ik was als kind zo'n mollig, schaterlachend kind met Shirley Temple krullen. Mijn vader heeft ooit een fotowedstrijd gewonnen met een foto van mij als tweejarige. Maar toen ik wat ouder werd, was ik nog steeds mollig en dat paste niet in het plaatje. ik werd voortdurend op dieet gezet en vooral ook vergeleken met mijn veel slankere zus. Ik heb er een rare relatie met eten aan overgehouden. Dat schaterlachen was leuk als peuter, maar moest wel afgelopen zijn toen ik ouder werd (ordinair). Mijn zus kon ook nog eens beter leren, maar ik moest en zou van mijn moeder ook naar hetzelfde niveau als mijn zus. Ik heb dus VWO gedaan, maar het was geen gymnasium (wat mijn zus deed) en dus was ik altijd de dommere. Toen ik ook nog met een man trouwde die mijn moeder niet leuk vond, was ik helemaal mislukt. Overigens had mijn moeder over die man wel gelijk, ik ben later weer gescheiden. En ook dat was natuurlijk naar de buitenwereld toe een blamage. Want de dochter van tante Willy, die vier kinderen had en toch heel slank was, had haar man wél weten te houden. Die man bleek er later nog een ander gezin op na te houden, maar dat wisten we toen nog niet. Maar voor mijn dochter was mijn moeder een ontzettend leuke oma. Gelukkig voor haar is mijn dochter slank en slim 
Inmiddels is mijn moeder aan het einde van haar leven gekomen. Ik zie nu pas hoezeer ze zichzelf in de weg zit. Door ziekte en medicijnen is ze kilo's aangekomen en tegelijk is ze in lengte enorm gekrompen. Laatst vertelde ze me hoe ze haar lichaam haat. Ze noemde zichzelf een dik, vet, varken. Ik zei dat haar lichaam in 85 jaar bijna nooit ziek is geweest en dat ze twee gezonde kinderen had gekregen. Dat ze een beetje compassie met haar lijf moest hebben, nu ze oud en ziek is. Maar blijkbaar is het haar doel om slank te sterven. Ik kan nu wel beter zien dat ze haar eigen frustraties had en dat ze waarschijnlijk echt dacht dat ik gelukkig zou zijn als ik in het perfecte plaatje zou passen. Ik pas er niet in en ik heb er zelf vrede mee. Ik ben nu een schaterlachende, mollige vijftiger met een leuke vriend en lieve vriendinnen die me gewoon leuk vinden zoals ik ben. Arme moeder, zo je best doen en dan toch falen. Ik heb er in ieder geval van geleerd dat ik mijn dochter haar eigen keuzes moet laten maken en daar geen afkeurend gezicht over moet trekken.
