De band met je moeder
Naar aanleiding van het draadje "word je blij van contact met je volwassen kinderen" blijkt dat er veel emoties opkomen over de eigen opvoeding.
Hoe was en is de band met je moeder? Wat heeft ze prima gedaan, wat had je liever anders gezien, hoe sta je nu tegenover haar, wat doe jij anders met jouw kinderen (als je kinderen hebt), kan je met haar praten over wat je niet fijn vond/ vindt?
Om af te trappen: De band met mijn moeder was moeizaam. Soms had ze iets liefs maar voor het merendeel heeft ze alleen in verwijten tegen me gepraat, geprobeerd me te manipuleren, te gaslighten (zelfs als je met bewijs voor haar stond van iets dat niet leuk was, betekende dat dit ik gek was) en me het idee te geven dat ik een heel slecht kind was. Ook jarenlang gestalkt: kwam ze op mijn werk langs, of ging ze op het bankje voor mijn huis zitten. Maar... het was tragisch want ik hield best van haar, maar ze kon mijn liefde niet ontvangen. Het was nooit genoeg en alles wat ik deed was verkeerd. Heel raar allemaal. Ze leeft niet meer en wat overblijft is een spijt en zelfs verdriet dat ik haar niet meer kon geven in haar eenzaamheid omdat ze me helemaal opgeslokt zou hebben en ik toch mijn eigen leven moest leiden.
Hoe is dat voor jullie?
Mijn band met mijn moeder is zoals het is. Het is wat oppervlakkig en we brengen geen tijd met zijn tweeën door. Ik ga als ik ergens mee zit, niet naar mijn moeder. We hebben geen hele warme band, maar ook geen ruzie oid.
De band met m’n moeder was bijzonder. Is is nu 5 weken overleden en ik ben best opgelucht. Geen afwijzing meer, geen manipulerende kwetsende en denigrerende uitspraken meer. Mijn moeder wilde geen dochters dus besloot ze om mij als huishoudster te gebruiken. Was ik toch nog ergens goed voor.
Enorm herkenbaar, MRI.
Mijn moeder was een zeer getroubleerde vrouw. Op bejaarde leeftijd werd een bipolaire en narcistische persoonlijkheidsstoornis vastgesteld - 6 maanden na deze diagnose overleed ze.
Ik groeide op in de jaren 70, en in die tijd loste mijn moeder haar psychische problemen op met valium, sherry en minnaars. Mijn vader was altijd aan het werk en emotioneel ook onbereikbaar, dus ik was van zeer jonge leeftijd mijn moeder's levenspartner. Al haar problemen besprak ze met mij en het was niet de bedoeling dat ik een eigen leven had. Dat had ik dus ook niet: ik ging naar school en als ik thuis kwam, werd ik geacht bij mijn moeder te zitten. Ze hamerde wel op een goede opleiding, want die had ze zelf nauwelijks gehad (hoewel ze zeer intelligent was). Ik zag haar gehamer op een goede opleiding als mijn escape, want als ik naar de universiteit ging moest ik wel op kamers. Mijn leven zou dus na de middelbare school beginnen, zo dacht ik. Dat was overigens fout gedacht, want mijn moeder hield me nog tot ver in mijn volwassen jaren in haar greep. Pas toen ik zag dat ze met mijn oudste dochter hetzelfde deed (namelijk haar als vertrouweling behandelen), realiseerde ik me dat ik me aan haar moest ontworstelen, en dat heb ik ook min of meer succesvol gedaan, maar mijn relatie met haar is tot haar dood ingewikkeld gebleven.
Ik heb overigens een jongere broer. Hij had een heel andere jeugd: waar alle aandacht van mijn moeder op mij gericht was, werd hij -achteraf bezien- gewoon verwaarloosd. Hij was een zogenaamd "moeilijk opvoedbaar kind" en pas toen ikzelf volwassen was, zag ik dat hij gewoon altijd om aandacht schreeuwde. Ik was jaloers op zijn vrijheid, hij was waarschijnlijk jaloers op de liefde en aandacht die ik wel en hij niet van mijn moeder kreeg. We hadden dus als kind al een hartgrondige hekel aan elkaar, en dat hebben we als volwassenen nooit kunnen herstellen - met hem heb ik dus al jarenlang geen contact meer.
"Ze leeft niet meer en wat overblijft is een spijt en zelfs verdriet dat ik haar niet meer kon geven in haar eenzaamheid omdat ze me helemaal opgeslokt zou hebben en ik toch mijn eigen leven moest leiden."
Ik voel dat exact hetzelfde.
Goed dat je dit topic geopend hebt MRI. Ik vind het vreselijk knap hoe jullie het tot dusver onder woorden weten te brengen.
Mijn moeder was ontzettend liefdevol en zorgzaam. Toch was onze relatie ook regelmatig lastig. Toen wij jong waren draaide alles om ons, de leukste activiteiten werden georganiseerd en mijn moeder was er altijd voor ons. Toch heeft mijn moeder een lange periode geworsteld met haar eigen geluk. Terugkijkend had ze denk ik vaak depressieve gevoelens. Ook was ze heel erg op zoek naar 'haar plekje' in deze maatschappij waardoor ze periodes heeft gehad dat ze aan wilde sluiten bij genootschappen met wat 'enge' gedachtes. Ik heb dat als kind overigens nooit als eng of bedreigend ervaren. Mijn ouders hebben jarenlang geworsteld met hun huwelijk en dat heeft een flinke stempel gedrukt op mijn jeugd. Zij trokken dus beiden hun eigen plan en wij werden daarin een beetje heen en weer geslingerd. Dat voelde soms onveilig. Uiteindelijk toen ik bijna volwassen was zijn ze gescheiden, daar knapte de onderlinge relatie (vooral tussen mijn ouders) enorm van op.
Ik lijk erg op mijn vader. Sta heel nuchter in het leven terwijl mijn moeder vooral heel erg zweefde. Dat botste nogal. Toen ik eenmaal uit huis was werd de relatie tussen mijn moeder en mij beter. Mijn moeder wilde altijd wel meer contact maar wat er was, was goed. Toen mijn moeder ernstig ziek werd (ik was toen 26) ben ik veel voor haar gaan zorgen (mee naar het ziekenhuis e.d.). Toen ik een jaar later zwanger werd deed dat onze band heel goed en kon ik veel dingen met mijn moeder delen. Mijn dochter werd geboren, een maand later werd mijn moeder schoon verklaard en we waren eindelijk allemaal blij met waar we stonden in relatie tot elkaar.
Helaas kwam een maand later de kanker kei hard terug en toen mijn dochter 5 maanden was is mijn moeder overleden. Die laatste periode was onze band wek heel goed en sterk en daar ben ik ontzettend blij mee. Dat had, gezien onze strubbelingen, ook heel anders kunnen zijn.
Inmiddels zijn we zeven jaar verder en mis ik mijn moeder juist steeds meer. We hebben met mijn dochter net een diagnostisch traject achter de rug en we (ik zelf maar ook mijn broers) leren daardoor ook heel veel over onszelf. En er komt zoveel bovendrijven over onze jeugd en de keuzen die mijn ouders hebben gemaakt. Zo veel mogelijke verklaringen of gedachtenspinsels over onszelf maar ook over onze ouders. Daar had ik het heel graag uitgebreid met hen over willen hebben maar helaas kan dat niet meer (mijn vader overleed acht maanden na mijn moeder. Op 51 jarige leeftijd ook aan een heel snel verloop van dezelfde ziekte).
Bij ons thuis was alles altijd bespreekbaar. Ook moeilijke emoties of gedachten. Dat heeft mij wel heel erg geholpen met wie ik nu ben en hoe stabiel ik in het leven sta. Het is verdrietig dat mijn ouders niet kunnen zien wat een fijne mensen wij uiteindelijk zijn geworden. Daar heeft mijn moeder best wel eens zorgen over gehad namelijk (of ze ons niet te veel buiten de maatschappij plaatste, maar ze maakte die keuzes ook ket de beste bedoelingen en overwegingen).
De band met mijn moeder is nu ik zelf een kind heb een stuk beter en gelijkwaardiger. Ik leer mijn moeder opnieuw kennen. We zijn nu allebei volwassen en moeder. Ik zie haar warmte en liefde hoe ze met mijn zoon omgaat. Mooi om dit mee te mogen maken. Ook zie ik steeds meer gelijkenissen en veel herkenning.
Van mijn 18de tot 30ste bijna geen contact. Ze verbrak het contact omdat ik van God los leefde en ze dat niet aan kon. Dat was en is haar goedrecht. Nu ik een man en kind heb en gesetteld ben is de rust wedergekeerd en kunnen we weer contact hebben.
De band met m’n moeder is niet bestaand, ik was duidelijk niet het kind wat ze wenste, gelukkig heb ik ons pa nog.
Al vanaf dat ik klein was (mijn oudste concrete herinnering was toen ik 8 was, maar daarvoor gebeurde het al) was dat ik me verantwoordelijk voelde voor de jongere kinderen thuis omdat mijn moeder zich regelmatig labiel gedroeg. Toen ik 8 was liep ze eens weg en schreeuwde ze dat ze nooit meer terugkwam. De aanleiding weet ik niet meer. Dan sta je daar 's avonds met nog 3 jongere kinderen die huilen en vragen of mama nog terugkomt en dan moet je ze geruststellen terwijl je ook niet zeker weet of ze deze keer gewoon terugkomt net als de vorige keren. Nog een paar van dat soort dingen en de verwijdering zet ongemerkt in. Ik liet verder alles gebeuren, luisterde altijd naar geklaag over mijn vader, probeerde in ieder geval niet zelf de trigger te zijn. Aan de andere kant zat ze me enorm te pushen en in toenemende mate te bekritiseren, omdat ik niet was wat zij graag wilde. Ik was een leuk uitziend, intelligent, maar verlegen meisje, en daar begreep zij helemaal niets van. Als de buurvrouw mij groette, groette ik terug en ging ik naar binnen, Ik kreeg dan later te horen dat de buurvrouw mij echt raar vond, en diverse andere mensen schenen haar ook verteld te hebben dat ik echt raar was omdat ik niks zei. Onder andere de moeder van een klasgenote, terwijl ik die klasgenote een nogal domme hockeytut vond, dus daar had ik geen gesprekken mee, nee. En toen ging ik op een gegeven moment op kamers. Toen bleek ik gewoon normaal in de ogen van andere mensen. Ik ben toen langzamerhand onware dingen van mijn moeder gaan tegenspreken. Dat trok ze niet.
De band met mijn moeder is heel sterk. Ik weet dat ik haar altijd kan bellen en ze dan alles voor ons opzij zet. Helaas is dat de laatste tijd vaak nodig is. Als ik verdriet heb, dan zie ik dat zij daar ook verdrietig van wordt.
Ze heeft ook wel kleine steken laten vallen in de opvoeding. Zo was ze heel prestatie gericht en dat heeft mij mij geleid tot faalangst. Maar ze deed ook maar wat ze dacht dat goed was. En nu ik zelf moeder ben weet ik dat je als moeder oneindig veel kansen op een dag krijgt om het niet goed te doen en maar één kans om alles goed te doen. Als ik dan naar mijn moeder kijk dan vind ik dat ze het fantastisch heeft gedaan.
Mijn moeder was lief en kwetsbaar dus voelde ik me voortdurend een ploert. Niet dat ik erg ploerterig deed maar je voelde je altijd verantwoordelijk voor hoe ze opvatte wat je zei. Mijn vader had een wat steviger karakter en hoewel hij zijn plicht deed was hij niet iemand die je betrok bij je leven. Soms wel. Niet genoeg.
Iedereen deed zijn best denk ik. Zo gaan die dingen. Ik weet niet of ik het beter had gedaan. Waarschijnlijk had ik andere dingen niet goed gedaan en dan had ik boze kinderen gehad. 
PS: in financieel opzicht kon ik absoluut op mijn ouders rekenen. Had ik problemen gehad (wat niet het geval was) dan hadden ze alles gegeven wat ze hadden.
Mijn moeder heeft het goed genoeg gedaan om te kunnen leven met de dingen die ze niet goed deed. Die waren er uiteraard ook, het is maar een mens. Maar het basisgevoel dat ik altijd op haar (en mijn vader en broer en vice versa) kan rekenen zit diep verankerd in mijn opvoeding en dat is een fijn en veilig gevoel, ook nog nu ik tegen de 50 loop. En ik hoop en denk te weten dat dit voor mijn kinderen naar mij en mijn man ook geldt, want ik heb heel hard geprobeerd dit door te geven.
Voor de buitenwereld leek mijn moeder de ideale moeder die alles over had voor haar kinderen, ze deed ook aan naschoolse opvang en busbegeleiding. Voor mij was ze vooral afwezig en veel bezig met andere kinderen en het buitenbeeld.
Tijden waarin ze handtastelijk was, periodes waarin ze chronisch depressief was en haar bed niet uitkwam, periodes dat ze volgepompt werd met pijnmedicatie omwille van een hernia,... en vanaf dat ik zeven jaar was hing steeds die dreiging met een scheiding boven ons hoofd, waarbij ze ons inprentte hoe spijtig ze het vond dat ze met onze dronken vader was getrouwd en hoe ik en mijn broer haar alles waren.
Toen mijn jongere broer het huis verliet is ze ook gescheiden en amper een jaar later zat ze voor de eerste keer in een inrichting. In het begin hebben we haar gesteund, de dubbele kosten gedragen van de huur icm met de instelling, leenden we haar geld; maar dat is gestopt toen ik ontdekte dat ze achter mijn rug terwijl we sliepen (nachtwerk), hier eens is binnengeslopen en geld heeft genomen uit mijn portefeuille.
Laatste jaren heb ik met haar geen contact meer, kamp ik met schuldgevoelens hierdoor en wacht ik op het verlossende bericht dat ze eindelijk dood is. Ze is 62.
Edit: wat ik als man anders doe: ik tracht mijn stiefzoon niet te belasten met mijn problemen en probeer hem op te voeden als een zelfstandige man die nooit iets verantwoord is aan mij. De zin dat hij mijn alles is en dat ik leef voor hem, zal ik dus nooit gebruiken.
Momenteel heb ik een fijne band met mijn moeder. Toen ik nog thuis woonde was haar wil wet en daar viel ook niet over te praten. Dat heb ik als erg lastig en beklemmend ervaren. Onze band is verbeterd nadat ik uit huis ging en de opvoedrol van haar minder werd. Nu helpt ze me waar nodig, kan ik haar altijd bellen en kan ik ook beter met haar praten. Daarnaast is ze een fijne oma voor mijn kind wat ik erg leuk vindt om te zien.
Als kind had ik wel een goede band met mijn moeder. Ze begreep mij niet altijd, omdat ik introvert ben en zij extrovert. Ze had niet altijd geduld met mijn getwijfel. Dan koos zij wel voor mij. Beide dan wel weer driftkikkers, dus dat botste wel eens. Mijn vader was altijd de rustige factor en ook introvert, dus de band met mijn vader is altijd wel beter geweest. Samen hebben ze altijd gestreden dat ik de juiste kansen zou krijgen en ik was nooit zover gekomen als ze dat niet hadden gedaan. Daar ben ik erg dankbaar voor. Mijn moeder was ook altijd erg trots op mij. Meer dan op mijn broer die overal moeiteloos doorheen fietste.
Toen ik 20 was gingen ze scheiden en dat heeft mijn band met haar wel veranderd. Ze zat enorm in de slachtofferrol en aan de andere kant werd ze een beetje losgeslagen met elke keer een andere vent. Ik was toen de enige die nog thuis woonde en dat was niet best voor onze band. Toen ik uit huis ging werd het weer veel beter. Ik had geen last meer van wat ze deed en wie er kwam logeren. Als ik langs kwam gingen we gezellige dingen doen zoals samen naar de markt.
Helaas is ze een aantal jaren na de scheiding helemaal afgegleden. Veel drank en weinig eten. Het huis was een puinhoop. Toen is er meer afstand tussen ons ontstaan. Ik ging ook een eind weg wonen. Als ik langskwam probeerde ik wel nog weg te gaan, maar dat lukte steeds minder en minder. Ik belde wel elke week en dat was altijd wel gezellig, maar redelijk oppervlakkig. Echte hulp kon ze niet meer geven en hulp van familie kon ze niet accepteren. Het gezeur over mijn vader heb ik vaak moeten afkappen en dat deed de band ook geen goed. Het is toen veel complexer geworden.
Inmiddels is ze een jaar geleden overleden. Ze wilde zelf niet meer en heeft niet aan de bel getrokken toen het heel slecht met haar ging. Artsen hebben nog geprobeerd haar op te lappen, maar ze wilde echt niet meer en toen heeft ze zelf besloten om de behandeling te stoppen. Ik had jaren terug al afscheid genomen van het deel van haar dat gezellig mee ging naar de markt. Ergens is het een opluchting dat we ons geen zorgen meer hoeven maken over haar, maar ik mis haar vooral in de kleine dingen. Als mijn dochter iets leuks doet dat ik geen foto meer kan sturen en het delen met mijn moeder. Ze was niet de perfecte moeder en heeft echt ook wel wat steekjes laten vallen, maar ze was voor mij als kind geen slechte moeder.
Omdat mijn vader vrachtwagenchauffeur was, en vrijwel altijd aan het werk was ben ik (en zus) vooral door mijn moeder opgevoed.
Moeder werkte toen wij in de basisschoolleeftijd waren niet, en was dus altijd beschikbaar voor ons en heeft ons vol zorg en liefde opgevoed. Wij konden altijd op haar vertrouwen en rekenen.
Ze is pas gaan werken toen zus en ik naar de middelbare school gingen.
Het enige wat ik haar kan "verwijten" is dat mijn zusje op jonge leeftijd veel medische zorg en dus aandacht nodig had, en later wat moeizaam leerde.
Zij kreeg hierdoor veel aandacht, en omdat bij mij alles min of meer vanzelf ging, kreeg ik weinig tot geen aandacht, want het ging toch wel goed met mij.
Mijn ouders zijn nog van voor de oorlog, en die generatie bleef bij elkaar.
Ik heb het gevoel dat als moeders 30 jaar later was geboren, ze wel uit elkaar waren gegaan. Niet vanwege ruzie's of iets dergelijks, maar ze was toch al praktisch een alleenstaand moeder met een man die altijd werkte.
