De band met je kind

komt nog wel

Komt zodra je kind duidelijk op jou begint te reageren, tenminste zo was het bij mij. Vertedering voor zo'n kleintje en daar voor willen zorgen was er wel. Zeker ook geen gevoel van "duidelijk van mij" , in het begin was het gewoon een baby en ik heb wel eens gefilosofeerd over of ik verdrietig zou zijn als het kindje nu weg zou zijn. Of ik het zou missen. De conclusie was dat ik een ouder kind harder zou missen omdat ik die al kende, al een band mee had opgebouwd (en hoe ouder hoe meer band).
Ik kan niet echt goed omgaan met andermans kinderen, voel hen niet aan en voel me onzeker tegenover hen.
Nooit over gesproken met anderen.

komt vast wel

Mijn dochter was er slecht aan toe na de bevalling en heeft dan ook een maand in het ziekenhuis gelegen (de eerste 10 dagen kritiek). Toen ik bijkwam uit de narcose van de spoedkeizersnede was ik wel nieuwsgierig naar het geslacht van de baby, maar nauwelijks naar de baby zelf. Toen ik haar zag constateerde ik dat ze op mijn familie leek, maar ik had niet eens de behoefte haar aan te raken. Toen ik na een paar dagen zelf weer een beetje aan de beterende hand was, heb ik de zorg langzaam van de verpleging overgenomen. Ik vond de baby leuk en zorgde graag voor haar, maar gaf haar net zo gemakkelijk terug aan de verpleging. Toen ik uit het ziekenhuis werd ontslagen en dochter nog moest blijven, vond ik dat jammer, maar geen drama. Net als jij maakte ik me zorgen over mijn gevoelens.
Toen dochter eenmaal uit het ziekenhuis was ging ik haar langzaam 'leren kennen'. En die echte moedergevoelens kwamen pas toen ze op me ging reageren. De lach op haar gezichtje als ik haar uit haar bedje kwam halen. Hoe ze me volgde met haar hoofdje vanuit haar wipstoeltje. De zucht waarmee ze haar koppetje tegen mijn schouder legde. Ik werd helemaal verliefd! En toen ze een maand of 8 was kon ik me totaal niet meer voorstellen dat ik haar zo gemakkelijk aan de verpleegster van dienst had overhandigd.
Als je zwanger bent, ben je naar mijn idee verliefd op het idee van het hebben van een kindje. Je verzint namen, je vraagt je af op wie het zal lijken, je bedenkt wat je allemaal met dat kindje zult gaan doen. Door de zware bevalling had ik veel moeite om zelf weer op de been te komen. De baby bleef nog even een abstract begrip, alsof ze er nog niet was. Ik ben daar langzaam ingegroeid.
Ik vond de liefde voor mijn dochter anders dan voor haar vader (van wie ik al een tijd gescheiden ben). Veel onvoorwaardelijker. De liefde voor mijn ex hield op te bestaan, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit niet meer van mijn dochter zal houden.
De media roepen maar wat. Geniet lekker van de zorg voor je baby, zo te horen doe je het prima en komt het kind niks tekort. Straks, volgende week, volgende maand of over een half jaar doet ze ineens iets waardoor je hart even opzwelt. Er gaan heus geen violen zingen en er verschijnt geen regenboog. Het is gewoon zo'n klein geluksmomentje dat je weet: het zit wel goed.

Herkenbaar hoor

Dat gevoel ken ik wel maar ondertussen hou jij al veel meer van haar dan je nu al denkt.
Moederschap is iets dat groeit. Na de bevalling ben je opeens een vrouw met een kind in je armen maar moeder zijn is iets dat zich ontwikkelt. Bovendien, je bent zo druk en zo afgepeigerd, soms heb je ook even pauze nodig en dan sla je opeens op zulke momenten aan het twijfelen.

Ik heb ook een tijd getwijfeld tot ik met de fiets een zebrapad overstak en een auto met jongeren erin, te laat stopte en mij (en anderen) nog nèt niet overreed.. Woest was ik, de leeuwin kwam in mij boven. Ik had ze over het stuur, uit het raampje kunnen trekken bij wijze van spreken. Toen wist ik dat het wat moedergevoel wel goed zat.

Daar groei je vanzelf in

Ik heb weinig toe te voegen, maar misschien fijn om nog meer bevestiging te krijgen: je groeit er vanzelf in. Ik lees niks in je verhaal wat ik niet bij mezelf of anderen herken. Je zorgt goed voor haar, voelt beschermingsdrang. De liefde en herkenning komen vanzelf als ze groter wordt en een meer eigen karakter gaat krijgen.

Zolang je goed voor haar zorgt, en het goed met jou gaat, zou ik me er geen zorgen over maken en je zeker niet door anderen (partner, moeder, media) laten voorschrijven wat je exact zou moeten voelen. Vergeet trouwens niet dat je ook nog niet ontzwangerd bent. Ik was een speelbal van mijn hormonen die eerste maanden.

nog erger

Als ik mijn baby ging ophalen in de crèche keek ik eens om me heen en dacht: nou, het is dat ik nog weet wat ik haar vanochtend heb aangetrokken, want ik zou zo de verkeerde hebben meegenomen. Ze lijken allemaal precies op elkaar, het zou me niet opvallen.

En ja, ik vond het idee van een kindje hebben fantastisch en heb zeker goed voor haar gezorgd, maar de echte liefde moest nog groeien. Want hoe kan je nou houden van iemand die je nog niet kent, behalve dat ze poept, plast, eet en slaapt? Het was een rustig verlopend kennismakingsproces. En ik heb nog jaren wel van mijn man gedroomd maar nooit van mijn kinderen, kennelijk liep het onderbewuste nog verder achter.

Een paar dagen na de geboorte was ik haar bijna vergeten in een winkel: o ja shit, ik had die kar bij me! Ik heb een baby! Ik was ook nog niet echt sterk en misschien wat te snel naar buiten gegaan, maar het is een grote overgang en aan grote overgangen moet je wennen. Bij de tweede en derde ging dat wennen trouwens sneller, merkte ik. Je hebt de juiste hormoontjes al aangemaakt. Het is ook raar om jezelf opeens als een moeder te beschouwen, in plaats van iemand die toevallig opeens zo'n leuk hummeltje in huis heeft gekregen.

Mijn kinderen zijn nu pubers en echt, we zijn allemaal dol op elkaar en ze kijken blij terug op hun opvoeding. Ze kunnen om deze verhalen van mij ook best lachen! Ik vertel ze ook expres, zodat ze niet in de mythe van de roze wolk gaan geloven. Want die kan ouders en kinderen alleen maar schaden.

een vriendin

Een vriendin van mij had haar baby in een draagzak. We gingen even wat drinken en ze hing de draagzak aan de kapstok om haar jas uit te kunnen trekken. Toen we al aan de koffie zaten realiseerden we ons dat de baby nog aan de kapstok hing... Hij sliep en heeft er niks van gemerkt.

Boek

https://www.deslegte.nl/de-mythe-van-de-moederliefde-944918/

Er zijn ook boeken over geschreven dat het allemaal ook niet zo vanzelfsprekend is als we soms menen of elkaar bezweren.

Taboe

Heel fijn om te lezen dat ik dus niet de enige ben, maar zo jammer dat er (in mijn ogen) een taboe op rust. Hopelijk wordt dat wel minder want het heeft mij heel onzeker gemaakt.

Geen taboe

Gewoon over blijven schrijven zodat anderen ook opendurven zijn.
Bij mijn eerste duurde het 10 mnd toen ik voor het eerst iets voelde van: die hoort bij mij/ kriebel in de buik. Kreeg bij opa het eerste lachje, bij oma voor het eerst de slappe lach en ik stond erbij, ernaast en dacht: misschien komt het mórgen.
Het kwam, maar niet meteen en niet als in een ommezwaai. Het kwam langzaam, maar het kwam wel.

Ik was alleen maar aan het overleven in een wereld die doordraaide terwijl de mijne stilstond. Had ik nog een huilbaby met allerlei kwalen dus ik had er amper tijd voor.

Ze is nu 27, woont samen, wil een baby en ik ben stapeldol en apetrots op haar.

Bij jongste ging het makkelijker dus ook niet bang zijn voor een herhaling, want dat hoeft helemaal niet.

4 jaar

In de eerste jaren heb ik nooit een roze wolk gevoeld. Ik noemde mezelf een part-time moeder. Ik twijfelde of ik wel de goede keuze had gemaakt om kinderen te 'nemen'. En of ik wel een goede moeder kon zijn. Toen mijn oudste 4 jaar was, haalde oma hem van school. Hij rende onderweg de straat op, en werd geraakt door een auto. Ik was aan het werk, werd daar gebeld. Omdat ik in het ziekenhuis werkte, was ik eerder op de Spoedopvang dan mijn kind. Ik wachtte tot mijn zoon binnengebracht werd. De liftdeuren gingen open. De ambulancebroeder had mijn zoon in zijn armen. Op dat moment werd ik overspoeld door liefde voor mijn kind. Ik had me vergist. Ik was geen parttimemoeder. Ik was het fulltime. Na 4 jaar pas kwam de roze wolk.
Overigens, het liep goed af voor zoon. En als puber heb ik hem al heel wat keren verwenst
Het komt goed.

Al 20 jaar bij Ouders.nl

Trouwens, deze twijfels brachten me bij Ouders.nl. Iemand adviseerde me om het boek 'the Mask of Motherhood' te lezen. Het boek staat prominent in de kast. En ik ben blijven plakken bij Ouders.nl.

Schaam

Toen mijn oudste geboren werd voelde ik geen roze wolk maar meer angst. Stel dat ik iets niet goed zou doen, dan zou hij misschien wel dood gaan! Die verantwoordelijkheid vloog me zo aan..! Ik kwam met kind uit het ziekenhuis, de dag na de bevalling, en heb bijna in paniek liggen wachten op de kraamzorg. Die wist tenminste wat ze moest doen..
Toen zoon na een paar dagen wat geel begon te zien en ze voorzichtig begon over het ziekenhuis en een lamp waar hij mogelijk onder moest, was ik stiekem opgelucht. Als ze hem zouden opnemen, was ik even van hem af.. ik schaam me nog voor de gedachte...

De opname hoefde overigens niet. En uiteraard is het allemaal goed gekomen..zo goed dat ik bang was niet net zoveel van een tweede kind te kunnen houden... Uiteraard bleek ook dat onzin. Van nr 2 kon ik juist veel sneller genieten. Minder onzeker.

Volgens mij heb je een behoorlijk taboe aangeboord.. zo'n mythe die doorbroken moet worden.

Anders

Ik hou heel anders van mijn partner dan van mijn kind, dat laat zich niet vergelijken.

Ik zeg altijd: als er iemand zegt ik schiet jou neer of je kind, dan is het ik. Geen miliseconde twijfel, mijn kind gaat voor. Als iemand dat zegt met mijn man, dan kies ik waarschijnlijk ook ik, omdat ik niet met mezelf zou kunnen leven anders. Maar niet zo zonder enige twijfel als bij mijn kind.

Als je zegt: met wie wil je gezellig een avond op de bank zitten? Nou, mijn kind is inmiddels groter en heel gezellig, maar de eerste jaren zeker was dat toch twijfelloos mijn man hoor.

Een kleine baby, nog hormonen, en je zorgt er met plezier en liefde voor? Volgens mij scoor je dan een tien als moeder. Dat lijkt me een prima start. En boeken over hoe liefde moet zijn? Tja, is je huwelijk een bouquetreeksboekje?

Taboe

Ik herken het wel hoor, het gevoel dat er iets mis met je is als je je niet meteen als een tijger op je baby werpt. Dat is zeer zeker de invloed van rozewolkerige tijdschriften als "wij, blije ouders" (of zoiets; weet niet eens of het nog bestaat?).

Die hele feestelijke sfeer die er om de geboorte van een kind hangt. Tuurlijk is het leuk. Maar het is ook indrukwekkend. En vermoeiend. En je bent ongelooflijk verantwoordelijk voor iemand anders, zomaar ineens. Zonder dat je er nou ooit voor geleerd hebt.

Paasei

Het vreemdst vond ik nog het feit dat we het kind zomaar mee kregen uit het ziekenhuis. Het voelde toch een beetje alsof ze van het ziekenhuis was en niet van ons. Maar we hoefden geen eigendomsoverdracht te tekenen, de verpleegkundige zette haar zomaar in de gloednieuwe maxicosi en nam afscheid. Ik weet nog dat man en ik elkaar verbijsterd aankeken, zo van: en nu???

Ik heb dat met mijn puber

Niet dat ik niet vreselijk veel van haar houd, zonder twijfel! Ik zou mijn leven geven voor haar.

Maar.....pubers gaan hun eigen keuzes maken en dat zijn niet altijd mijn keuzes. Ze doet de dingen (op school, in omgang met vrienden, vrijetijdsbesteding etc) zo anders dan dat ik dat zou doen dat ik dat weleens moeilijk vind. Me er zelfs aan kan irriteren.

Ze is vooral met zichzelf bezig dat ik dan weer vind dat ze haar vriendinnen verwaarloosd. Te weinig initiatief neemt om af te spreken, en verwacht dat men altijd maar naar haar toe komt. Zelf heeft ze er geen last van en vind vooral (terecht natuurlijk) dat ik me er niet mee moet bemoeien. Maar dat dus, je irriteren aan de dingen hoe je puber ze doet.

Herkent iemand dat?

Haha Oef

Herkent iemand die pubers heeft dat NIET dan?
Een troost: je dochter is compleet normaal.

Hihi Niki

Uiteraard!

Ik bedoel eigenlijk je er dus danig aan irriteren dat het een dingetje wordt zeg maar. Echt denken "sjeetje zeg, ga nou toch eens met je vriendinnen afspreken". Of "dat doe je zo toch niet". Of, ze houdt altijd bij hoeveel reacties ze krijgt op een foto op instagram, maar reageert zelf amper op foto's van iemand anders, en daar dan ook ff iets van moeten zeggen. Ik: vind je het gek dat niemand reageert op je foto als je zelf ook niet de moeite neemt. Boze dochter, want ik bemoei me er mee. Dat soort irritaties zeg maar. Dat ze wel gaan lopen klagen bij je, maar er zelf weinig aan doen om het te veranderen.

Nooit meer samen

Ik weet nog dat ik vlak na de geboorte van de eerste zoon na een paar dagen moest huilen bij het idee dat partner en ik noooit meer samen zouden zijn. Helemaal goed gekomen.
En ja bij pubers is lijkt bij mij soms ook de onvoorwaardelijke liefde even weg als je van alles de balen hebt. Gelukkig komt de diepe liefde altijd terug.

Oh. Li. Wat griezelig herkenbaar.

Ik vond al,e baby's op de crèche ook altijd vreselijk op elkaar lijken. Ben sowieso zwak in gezichten herkennen. Ook bij volwassenen..

Ik ben een keer de crèche binnengelopen en kon echt mijn eigen kind niet vinden. Wat bleek??? Hij had zichzelf compleet ondergespuugd (of iets dergelijks) en lag braaf op een speelkleedje in een mij volstrekt onbekende vervang-outfit van de crèche. IK schaamde me dood. Voelde me echt een ultiem slechte moeder.

En ik heb trouwens ook de maxi coai een keer tussen een paar bloempotten geparkeerd in de intratuin om er echt gangpaden verder achter te komen dat de baby heel ergens ander stond....

Komt goed!!!

Ingrid

ik vind het bij volwassenen ook niet makkelijk, al helemaal niet als ik ook de juiste naam eraan moet koppelen. Dat heeft me al wat boze mensen opgeleverd...

Herkenbaar li....

En ik ben sinds een paar jaar docent. Ieder jaar 109+ nieuwe leerlingen. Ze denken allemaal dat ik die vaste klasseolattegronden do omdat ik dat beter voor de klassen vind. Maar het is echt mijn redding. Tegen de herfstvakantie kan ik al mijn klassen op papier probleemloos uitrekenen. Wijs je probleemloos aan waar Femke zit,men wie de buurman van mark is. Maar als ik ze in de kantine tegenkom ben ik echt verloren. Vooral de meisjes..,al,email blond, langharig, en zeker die van13, 14 nog zo griezelig veel op elkaar lijkend....als ze 16,17 zijn wordt t beter. Net of ze dan wat meer 'eigens' krijgen...

Ingrid

grinnik

Een (mannelijke) college van mij heeft me ook wel eens verteld dat hij bang was dat hij de verkeerde baby van het kdv mee naar huis zou nemen omdat ze allemaal op elkaar leken. Maar het is geloof ik nooit gebeurd.

Ik ben zelf erg slecht in gezichten herkennen dus ik had dit risico ook gelopen, maar ik heb de mazzel dat mijn twee kinderen half kaaskop/half Chinees zijn, dat is ze ook altijd duidelijk aan te zien geweest, en die combi kwam gelukkig in hun kdv-groepen niet voor. Daar kwam ik dus goed mee weg

Groeten,

Temet

Ingrid T

In elk geval weer gelachen vandaag-- weet je wel zeker dat je kinderen van nu van jou zijn?
Vrienden van mij hebben een keer vlak nadat ze een tweede kregen deze in een winkel achtergelaten omdat ze zo aan één kind gewend waren... wel weer opgehaald hoor.

Gij zult genieten

Vlak na mijn bevalling kreeg ik veel goed bedoelde reacties dat ik maar vooral veel moest genieten van de kraamtijd, want die komt nóóit meer terug. Ik vond het geen rottijd, maar genieten was anders. Net zo'n beetje als bij ts. Je doet wat je moet doen, het gaat gewoon en ik was blij en tevreden als kindje sliep en de wasmachine vredig ronkte. Ik was toen ik zwanger was gestopt met roken. Ik herinner me dat ik kort na de bevalling heb geconstateerd dat ik dat niet roken nog minstens 18 jaar zou moeten volhouden.... en ik had zó'n zin in een sigaret!
Het komt vanzelf. Nu is ze 16 en ik heb meer moeite dan ik verwacht had met het "loslaten": weer iets nieuws

En.....

....over 2 jaar mag ik weer roken dus, haha , maar dat ben ik helemaal niet van plan hoor!