Dat eeuwige commentaar altijd
Sorry, moet even spuien, zit hier echt met een rotgevoel...
Dochter ligt uitgeteld in bed na een heerlijk verjaardagsweekend. Vrijdag werd ze zeven en had ze koningsspelen op school, zaterdag heeft ze afgezwommen voor B nadat het vorige maand vanwege een oogontsteking niet kon, zaterdagmiddag haar kinderfeestje en vanmiddag was de familie hier op bezoek voor dochter. Dochter heeft ontzettend genoten, maar ik merk dat ik me enorm stoor aan het commentaar van mijn familie op hoe wij leven en opvoeden.
Om te beginnen gaat het met onze dochter prima. Ze is gelukkig, vrolijk, heeft vriendinnetjes, zit op clubjes, doet het goed op school.
Maar toch maakt mijn familie zich zorgen over mijn dochter. Ze is vrij klein voor haar leeftijd, en dat ligt volgens mijn ouders, zus en zwager aan het feit dat we thuis geen vlees eten. Volgens hun heeft ze dat nodig en doen we haar hiermee tekort. Ook vinden ze het sociaal gezien zielig, terwijl we ons elders gewoon aanpassen en onze dochter geenszins verbieden om vlees te eten.
Dochter is overigens veel te vroeg geboren vanwege zwangerschapsvergiftiging en heeft die groeiachterstand nooit helemaal ingehaald. Het is overigens niet ernstig; ze groeit en volgt haar eigen lijn. En de kinderen van mijn zus zijn juist erg lang, waardoor het verschil extra opvalt.
Ook vinden ze dat we te weinig spullen kopen voor onze dochter en dat we meer mee moeten gaan met wat maatschappelijk gezien gangbaar is, want anders valt dochter buiten de boot en dat is een recept om gepest te worden, aldus hun.
Dochter heeft naar mijn idee echt genoeg speelgoed, kleding en schoenen, klaagt nooit dat ze te weinig heeft of niks leuks en speelt ook graag buiten, en geeft weinig om schermen, maar bijvoorbeeld het niet in huis hebben van een tablet is zielig, aldus zus en zwager.
Ook vinden ze dat mijn dochter een telefoon moet krijgen als 'iedereen' die heeft. Op de school van mijn neefje en nichtje is het blijkbaar heel gebruikelijk dat kinderen in groep drie al allemaal een telefoon hebben. Hier gelukkig niet, maar ik zou er ook niet in mee gaan. Dochter gaat nergens zelfstandig naar toe buiten het eigen dorp. Dus alles wat ze zelfstandig doet is binnen tien minuten lopen of vijf minuten fietsen van huis. Maar als 'iedereen' die heeft, moeten we dat ook doen, want anders doen we haar tekort en is het zielig en valt ze buiten de groep etc.
En ze vinden het niet meer van deze tijd om ons kind religieus op te voeden. Dat ze daar zelf weinig mee hebben, helemaal prima. Maar blijkbaar plaatsen we haar 'buiten de groep' door haar mee te nemen naar de kerk en kennis te laten maken met liederen en teksten over het geloof. Want 'dat doet niemand meer' en 'dat is niet cool, straks wordt ze gepest met heilig boontje of zo'. Dochter draagt het liefst rokjes en jurkjes, dat is niet iets wat van ons moet of zo, maar zus en zwager leggen wel de link met religie. We zouden haar nooit dwingen of iets dergelijks, maar tot nu toe heeft ze er zelf interesse in en vindt ze het allemaal wel prima om mee te gaan naar de kerk.
De reden dat ze denken mij/ons te moeten helpen met de opvoeding is dat ik weinig gevoel heb voor sociale normen en dat ik de wereld en de tijdsgeest niet zo goed begrijp.
Daar hebben ze wel een beetje gelijk in, maar omdat ik echt ontzettend hard mijn best doe om de wereld te begrijpen en mijn dochter te bieden wat ze nodig heeft om op te groeien tot een stabiele volwassene, maakt het me echt verdrietig dat het lijkt alsof ik alles fout doe en dat mijn kind daar de dupe van is. Mijn man trekt zich daar minder van aan en kan al dat commentaar makkelijker naast zich neerleggen. Maar ja, het is ook niet zijn familie die dat zegt.
MamaE schreef op 26-04-2022 om 10:26:
De reactie op mijn appje was 'nou ja, we willen je alleen maar helpen'.
Ja, dat hoeft dus niet meer. Geef me alsjeblieft het vertrouwen dat ik het zelf kan.
Ik hoef het niet alleen te doen, ik heb ook nog een man die ook over gezond verstand beschikt.
dan is je antwoord: Dat snap ik maar sorry dit helpt mij dus niet. Ik ben volwassen, ik maak samen met mijn man onze eigen keuzes en als ik hulp nodig heb bij die keuzes dan vraag ik dat aan jullie. Nu geven jullie ongevraagd advies en dat is niet prettig voor mij. Ik hoop dat jullie dat begrijpen en zo een fijne opa/oma/tante/oom etc voor mijn dochter kunnen zijn.
Mooi antwoord, Suusje.
Jouw ouders en je zus kunnen veel van je leren. Als ze er voor openstaan.
Jij ziet het precies goed. Helpen is voldoende zelfvertrouwen geven, dat is niet dingen uit handen nemen en al die dingen meer die jij noemt.
Je klinkt als een wijs mens.
Baken je grenzen af, wil je niet dat je vader van alles doet, dan geef je dat aan. Ze moeten misschien wennen aan jou, ze moeten blij zijn dat jij het zo goed doet. Hopelijk zien ze dat in.
Bijtje82 schreef op 24-04-2022 om 23:02:
[..]
Ja daar heb je een goed punt. Maar ons vlees is nog altijd niet 100% zuiver vrees ik. Het blijft een duister wereldje.
Maar het standpunt voeding klopt verder wel. Wij eten gewoon anders dan zij. Toch wel ongezonder denk ik, maar wel gevarieerder. En meer en ook meer bewerkt.
We dwalen af.
Je kinderen zijn je spiegel. Als zij gelukkig en gezond zijn, dan weet je dat het goed zit.
Ook die laatste zin is (gemene) onzin!!! Dat zou namelijk impliceren dat ouders van depressieve kinderen iets fout hebben gedaan.
Mijn ouders en zus zijn als familie echt wel lief voor mijn dochter. Ze komt er graag.
Hoewel de kinderen van mijn zus ook wel wat nare trekjes van haar hebben en mijn zus dat niet altijd even goed corrigeert naar mijn mening.
Maar inderdaad; mijn ouders zijn te lang in de zorgmodus blijven hangen en ik weet eigenlijk niet of ik ze dat echt kan verwijten. Ik kan me best voorstellen dat het loslaten van zorgenkinderen lastiger is. Maar dan nog vind ik vertrouwen meegeven in het zelf kunnen en in zelfredzaamheid belangrijk.
Ik heb ze wel laten weten dat ongevraagd advies niet nodig is en dat ik het wel vraag als ik graag advies wil omdat het me erg onzeker maakt.
Weet jouw familie al dat kinderen in Silicon Valley allemaal zo opgevoed worden als jouw dochter? Tot veertien geen telefoons daar. Jouw familie loopt juist achter, niet jij.
TO: ‘Dat is ook nog een punt van kritiek; ze vinden dat ik veel te veel verwacht van mijn kind. Vergeleken met veel andere kinderen is dat misschien ook wel zo, maar tot nu toe laat ze juist zien die verantwoordelijkheid prima aan te kunnen.’
Bekijk het anders; je geeft je kind de ruimte om zelf te ontdekken. Ondertussen weet je dat ze naar je toe komt, als ze je hulp nodig heeft. Die andere kinderen ontbreekt het aan die ruimte om te groeien en roepen later dat hun ouders altijd alles voor hen bepaalden. Oftewel; negeren.
Je hebt het nu aangegeven en dat is natuurlijk hartstikke goed, maar wat ze ermee doen is een tweede. Het belangrijkste is dat ze van jullie houden en andersom, ook al verschillen jullie van elkaar.
Hopelijk wordt het commentaar minder maar het is lastig om de gewoonten van een ander te veranderen. Wat je wel kunt veranderen is de manier waarop je er zelf mee omgaat. Geloof in jezelf, je doet het prima (!!!), en beschouw hun commentaar als onterecht maar goedbedoeld. Het is zoals het is, accepteer hun fouten. In het vervolg reageer je dan luchtig maar kort 'Ja Ma, maar wij doen het anders, dat weet je. Gaan jullie nog naar de vrijmarkt morgen?'.
Pippeltje schreef op 26-04-2022 om 13:57:
[..]
Ook die laatste zin is (gemene) onzin!!! Dat zou namelijk impliceren dat ouders van depressieve kinderen iets fout hebben gedaan.
Zullen we gewoon OT blijven en geen onzin gaan roeptoeteren waarvan je zelf ook wel weet dat ik het zo niet bedoel.
Mijn commentaar is direct aan MamaE gericht met de bedoeling te zeggen dat ze het goed doet op haar manier.
Juist dat meten (wie dat wat beter) wat voegt dat toe?
Echt, niet doen. We verschillen en dat is zo mooi juist!
Je hebt hun goedkeuring niet meer nodig. Dat was ooit, maar je onzekerheid zul je nu met jezelf moeten oplossen.
Sommige mensen geven nu eenmaal graag ongevraagd advies. Het is maar de vraag of ze daar in kunnen veranderen. (Mijn ervaring is dat mensen heel moeilijk veranderen)
Steek daar ook niet op in. Steek in op jezelf: zorg dat het jou niet meer negatief raakt.
Wilgenkatje- schreef op 26-04-2022 om 11:25:
[..]
Liefde verstaan kan best ingewikkeld zijn...
Mooi gezegd, geldt voor alle kanten. Het is niet altijd makkelijk om de vorm van liefde van de ander te accepteren en respecteren en te zien als liefdevol.
Door de vorm heenkijken is lastig, maar kan wel milder stemmen.
Ik weet echt wel dat mijn ouders hun best doen en ook altijd hebben gedaan. Naar eer en geweten, met beperkte kennis en kunde maar met de beste intenties hebben ze gedaan wat zij op dat moment zagen als de beste keuze. Ik verwijt ze dat ook niet. Ze hebben zeker wel fouten gemaakt, maar het zijn ook maar mensen. Ik heb zelf ook wel eens dingen gedaan en gezegd waar ik niet trots op ben.
Mijn man zegt ook tegen mij dat hij ziet dat ik ontzettend mijn best doe om een goede moeder, echtgenoot, dochter, zus, vriendin, collega etc. te zijn en dat ik heel hard vecht voor mijn plekje in de samenleving omdat er blijkbaar diep in mij de overtuiging zit dat ik dat niet zonder meer verdien. Iets met prestatie versus genade.
Wat hij juist in mij waardeert is dat ik open sta voor het inzicht van anderen en voor zelfreflectie. Ik moet inderdaad leren om ongevraagde adviezen en commentaar los te laten en minder onzeker te zijn. En meer te vertrouwen op dat het goed genoeg is wat wij samen doen.
Ik merk wel dat mijn spanning en emoties nog best hoog zitten. En dat ik wat betreft zelfacceptatie misschien toch nog minder ver ben dan ik mezelf voorhield.
Dat is ook wel een punt om aan te werken: ik heb soms de neiging om mezelf voor te houden/te overtuigen van het feit dat ik dingen geaccepteerd heb omdat ik dat graag zou willen.
Dochter merkt het wel altijd als ik ergens mee zit. Vandaag had ze een tekening voor mij gemaakt. 'Met heel veel glitters zodat je weer blij wordt'.
Wat lief van je dochter. Zij accepteert en houdt van je zoals je bent. Luister maar goed naar haar 😉
Suusje. schreef op 26-04-2022 om 11:32:
[..]
dan is je antwoord: Dat snap ik maar sorry dit helpt mij dus niet. Ik ben volwassen, ik maak samen met mijn man onze eigen keuzes en als ik hulp nodig heb bij die keuzes dan vraag ik dat aan jullie. Nu geven jullie ongevraagd advies en dat is niet prettig voor mij. Ik hoop dat jullie dat begrijpen en zo een fijne opa/oma/tante/oom etc voor mijn dochter kunnen zijn.
Precies dit ... Maar zonder het woord Sorry.
Je hoeft namelijk niet te verontschuldigen dat je hun hulp niet wil.
het maakt niets uit wat je doet, er is altijd wel iemand die er iets van vindt. Zolang jij je eigen keuzes als ouder kunt verantwoorden naar jezelf en naar je dochter en ze niet verwaarloosd wordt is het helemaal prima.
Koekie1980 schreef op 27-04-2022 om 12:55:
[..]
Precies dit ... Maar zonder het woord Sorry.
Je hoeft namelijk niet te verontschuldigen dat je hun hulp niet wil.
dat weet ik ook wel maar soms heiligt het doel de middelen. Hun reactie duidde er al niet op dat ze het gaan begrijpen. Door er een sorry tussen te gooien hoop je dat het kwartje valt.
