corrigeren andere ouders
in aansluiting op het andere topic:
Wat zou je doen als mensen in je omgeving een potje maken van de opvoeding? Wij hebben vrienden die we graag zien, maar tegenwoordig steeds minder vanwege de kinderen die alle aandacht op(kr)eisen en heel slechte manieren hebben. De kinderen worden ook behoorlijk verwend met snoep, speelgoed en kinderuitstapjes. De vrienden zijn ons dierbaar, we willen ze er graag op attent maken dat er echt dingen mis gaan naar ons idee, maar hoe doe je dat?
Ter illustratie (en even om te peilen of jullie ook anderen hier op aan zouden spreken): bij verjaardagen staan de kinderen vooraan bij het uitdelen van taart te schreeuwen welk stuk te willen, letterlijk:"ik wil die! IK wil die! Dat is MIJN taart!" terwijl ik net dat bordje had gekregen. Niemand die er wat van zegt. Als we gezamenlijke uitjes hebben zeuren hun kinderen heel snel dat het saai is en ze naar huis willen, als het geen speeltuin is. Als we op visite zijn en de televisie mag niet aan, dan wordt er moord en brand geschreeuwd. Ze bleven een keer bij ons eten en de maaltijd met veel walging afgewezen door een van de kinderen. Niet van 'dat lust ik niet' maar met nep-braakgeluiden erbij. Echt onfatsoenlijk. Bij een andere gelegenheid had mijn man een keer ijsjes voor iedereen gekocht en een van hun kinderen was niet tevreden met het ijsje dat hij kreeg en gooide het ijsje weg. Van zijn vader kreeg hij een nieuwe die hem wel naar de zin was. Een ander moment: kind zeurt om lekkers, krijgt het niet van zijn moeder en gaat vervolgens zijn moeder uitschelden. Moeder laat het allemaal maar een beetje gebeuren. Vader en moeder verschillen ook nogal in opvoedstijl (vader is erg gemakkelijk, geeft de kinderen snel hun zin; moeder is het daar zichtbaar niet altijd mee eens), dus dat speelt ook nog mee. Ik heb wel eens voorzichtig gehint dat onze kinderen voor zulk gedrag bestraft worden, maar dat vinden onze vrienden geloof ik een beetje zielig.
Nee
Ik spreek geen bekenden aan op hun opvoeding. Ik moet bekennen dat ik andere mensen ook vaak strenger vind dan ik zelf ben 
Soms kom je wel eens mensen tegen met zo'n zooitje ongeregeld en dan ben ik vooral blij dat ik die kinderen niet mee naar huis hoef te nemen.
niet aanspreken
Ik zou ze er niet op aanspreken. Mensen zijn vaak heel gevoelig wat het hun kinderen betreft en ze zullen het vlug als een afwijzing van hun kind ervaren. Daarnaast gaan de meeste mensen sowieso niet goed om met kritiek dus wat dat betreft zou ik daar altijd terughoudend mee zijn. Wel zou ik minder afspreken met de kinderen erbij. Ik heb bijvoorbeeld een ontzettend lieve vriendin maar opvoeden kan ze niet. Of misschien kan ze het wel maar heeft ze gewoon een vervelend kind 
Nee, dat valt wel mee. Ze is gewoon te makkelijk en niet consequent en ze heeft dat zelf niet echt door. Kind heeft het wel door en wordt er heel veeleisend van en kan ontzettend zeuren. Ik spreek dus zelden met haar af met de kinderen erbij. Dat klikt gewoon niet zo goed. Ik spreek gewoon alleen met haar af en dat gaat prima. Ik vind haar namelijk wel lief. Alleen de combinatie met kind niet zo.
Ik zou dus de gezinsuitstapjes wat beperken en meer als volwassenen afspreken.Kritiek zouik voor me houden tenzij ze me echt naar mijn mening zouden vragen.
Ook nee
Opvoeden laat ik aan de ouders over. Alleen als mijn mening gevraagd wordt geef ik die. Er kunnen wel eens leuke gesprekken ontstaan hoe je ieder als ouders zaken aanpakt of wat tips uitwisselen. Maar dan zijn het gesprekken op gelijk niveau. Ik strooi niet met de perfecte opvoedtips als een soort opvoednanny. Al helemaal niet als ouders net hun handen vol hebben aan hun prinsjes en prinsesjes. Als ik de kinderen echt niet leuk vind en me op die uitstapjes zou ergeren dan minimaliseer ik de gezamenlijke uitstapjes met beide gezinnen. Het contact met vrienden kan ook leuk zijn als je met zijn vieren uit eten gaat of alleen een bak koffie gaat drinken. Op visite gaan en de hele avond met jengelende kinderen op de voorgrond proberen een gesprek te voeren zoek ik niet op.
Komt me bekend voor
Wij hebben dit met familie. We houden onze mond, wel hebben we inderdaad de gezamenlijke activiteiten beperkt. Vroeger gingen we gezamenlijk op vakantie, dat doen we zeker niet meer. Verder is het toch vaak maar de tijd uit zitten tot ze weer weg gaan en in bredere zin tot hun kinderen groot zijn. De oudste is inmiddels 16, dus daar hebben we eigenlijk nooit meer last van, helaas hebben ze er 2 met een heel groot leeftijdsverschil (erg lang getwijfeld omdat ze 1 al erg lastig vonden), dus tot nummer 2 een beetje gezellig wordt duurt nog wel even.
Eigen grenzen
De ouders op hun opvoedstijl aanspreken zal hommeles opleveren. Wat je wel kan doen is in je eigen huis je grenzen aangeven en voorleven hoe jij het zou doen. Als een kind braakgeluiden maakt bij het eten dat jij opdient, kan je best zeggen dat je het jammer vindt dat ze het niet lekker vinden, dat je je best hebt gedaan om iets lekkers te maken en dat jij aan jouw tafel geen braakgeluiden wil horen. En dat ze best op een normale manier kunnen zeggen dat ze het niet lekker vinden. Idem bij moord- en brandgeschreeuw als de tv niet aan mag: wij kijken geen tv als we visite hebben en we vinden het niet gezellig dat je daarover doorgaat, je kan bijvoorbeeld ook (bied alternatief) gaan doen, veel leuker. Zo wordt de sfeer hopelijk wat beter als ze bij je zijn (kinderen kunnen ongelooflijk opknappen van iemand die grenzen aangeeft) en misschien pikken de ouders er wat van op.
skik
Eigen grenzen
De ouders op hun opvoedstijl aanspreken zal hommeles opleveren. Wat je wel kan doen is in je eigen huis je grenzen aangeven en voorleven hoe jij het zou doen. Als een kind braakgeluiden maakt bij het eten dat jij opdient, kan je best zeggen dat je het jammer vindt dat ze het niet lekker vinden, dat je je best hebt gedaan om iets lekkers te maken en dat jij aan jouw tafel geen braakgeluiden wil horen. En dat ze best op een normale manier kunnen zeggen dat ze het niet lekker vinden. Idem bij moord- en brandgeschreeuw als de tv niet aan mag: wij kijken geen tv als we visite hebben en we vinden het niet gezellig dat je daarover doorgaat, je kan bijvoorbeeld ook (bied alternatief) gaan doen, veel leuker. Zo wordt de sfeer hopelijk wat beter als ze bij je zijn (kinderen kunnen ongelooflijk opknappen van iemand die grenzen aangeeft) en misschien pikken de ouders er wat van op.
skik
gesprek openen
En mocht je een mogelijkheid tot gesprek willen creeren zou ik bij jezelf beginnen. Leg eens een opvoed 'probleem' waar jij mee zit op tafel en vraag of zij tips voor jou hebben. Als ze dan zelf ergens mee zitten is de kans dat ze er mee komen veel groter.
En ga dan het gesprek aan. Vertel jouw ervaringen en desnoods meningen. Maar ga zeker niet corrigeren. Dat lijkt mij dé manier om het gesprek en wellicht ook de relatie in een keer om zeep te helpen.
Nee
Als het een keer ter sprake zou kome in een gesprek dan zou ik aangeven dat ik het anders doe dan zij, maar zonder waardeoordeel of veroordeling. Je kan hun opvoeding niet goed vinden, maar dat is jouw mening en gaat over iets waar je helemaal niets over te zeggen hebt. Op het moment dat de kinderen in JOUW huis staan te krijsen of braakgeluiden maken zou ik ze zeker WEL corrigeren met de woorden dat dat bij jou in huis niet is toegestaan.
Eens met Skik
Hier ook een stel vrienden waarbij de kinderen alles bepalen. Ze hebben gelijke leeftijd met onze kinderen, dus vind ik het super lastig. Als we iets gezamenlijk gedaan hebben, zijn onze kinderen ineen ook heel opstandig.
Wat ik erg vervelend vind is dat deze kinderen continue de aandacht opeisen; je kunt geen normaal gesprek voeren met de ouders. En ze zijn inmiddels al 11 en 13.
Als ik door een van hen wordt onderbroken, laat ik wel altijd weten dat ik in gesprek was met mama (of papa). En dan zeggen ze gewoon "nou en!". En dan zeg ik er wel wat van, want ik vind het vervelend om zo'n brutaal antwoord te krijgen.
Ze zeggen ook gewoon dingen als "oud wijf" en "sukkel" tegen hun ouders; dat vind ik erg.
Maar we spreken wel veel minder af hierdoor. Erg jammer. Het zijn echt hele lieve mensen, maar echt iets te lief voor hun kinderen.
Gesprekje met zoon van 16
Afgelopen zondag hadden wij familiedag bij ons thuis. 's Avonds had ik een babbeltje met zoon. Volgens hem waren mijn schoonzus en zwager maar hele slechte ouders, ze zeiden er namelijk niets van dat neef (15) en nicht (bijna 17) alleen maar in hun beeldscherm zaten en vooral geen sociaal gedrag vertoonden door met iemand te kletsen.
Daarop zei ik dat hij (zoon) vond dat wij vervelende ouders waren omdat wij dat 'duiken in het beeldscherm' niet niet goedkeuren bij zo'n activiteit.
Dat klopt zei hij maar we hadden wel gelijk......
Inderdaad
Zonder kinderen, doe ik nu ook, vind het wel,jammer want ziel vrienden nu te weinig
herkenbaar verschijnsel dus
....helaas zonder oplossing. Nouja, zonder kinderen afspreken dan. Dat lijkt me lastig Lotto, als je eigen kinderen opstandig zijn na het contact met die kinderen! Onze kinderen (ongeveer even oud als de kinderen van de vrienden) zijn een stuk jonger, maar hebben dat tot dusver nog niet. Wel een beetje van waarom mogen wij niet elke dag 3 duur achter een beeldscherm, maar het gezeur om snoep en dergelijke vinden ze stom.
Het frappante is dan weer wel dat vriendin het wel erg waardeert dat onze kinderen op hun beurt wachten als er snoep/taart wordt uitgedeeld. Misschien gaat er nog wel eens een lichtje branden....
Gut
Dat had ik wel verwacht, ik zie hier gedragingen voorbij komen die ik helemaal niet zo erg vind. Natuurlijk wel het schelden en zeuren, maar 3 uur achter de pc of met een mobiel op een familiefeest vind ik niet zo schokkend. Daar zijn het pubers voor, en dan vind ik een hand geven en antwoord geven op een vraag al heel sociaal.
Niets
Ik ga volwassenen niet aanspreken op hoe ze hun kinderen opvoeden of op hoe hun kinderen zich gedragen.
Als ik me stoor aan een kind dan handel ik dat af met het kind zelf.
Voorbeeld van de taart, mijn reactie zou dan zijn 'pech gehad, deze is van mij' of als het een peuter zou zijn 'wil je de mijne? Dan wil ik wel een hapje proeven.'
Zijn ze wat ouder en ze zeuren dat iets saai is, opnieuw 'jammer, nogeven geduld, IK vind het hier wel leuk'.
Bij mij eten en braakgeluiden maken? 'Je hoeft niets te eten, hier is een glas water'.
Afkappen.
Andere kant (en eens met skik)
Helemaal eens met skik. In je eigen huis mag je kinderen van vrienden best wijzen op jouw 'huisregels'. En dan niet van "Zeg, je bent hier niet thuis hoor" of in je ondertoon duidelijk maken dat je een en ander vreselijk afkeurt. Beetje neutraal blijven.
Ik kan zelf trouwens helemaal, totaal niet tegen kritiek op mijn kinderen of mijn opvoedstijl. Als iemand iets negatiefs over een van mijn kinderen zegt, ook als er een kern van waarheid in zit (quod non natuurlijk, haha), zou ik die persoon het liefst ter plekke verdelgen. Vanzelfsprekend zit dat er niet in, dus ik reageer wel beleefd, maar van binnen kook ik en denk ik uitsluitend dingen als "Dat moet jij nodig zeggen, heb je wel eens goed gekeken wat een potje jij maakt van je huwelijk / loopbaan / vul maar in" of in de woorden van mijn tweejarige "Ga weg, tommet".
Tot dusverre mijn uiterst zinvolle bijdrage.
humor
idem als dirkmama, ik handel het zelf met het kind af. Met de nodige dosis humor. Ik erger me ook niet zo gauw.
Ik ben trouwens ook heel goed (al zeg ik het zelf) in imiteren van irritant zeurgedrag, dat schept een band 
tja
Ik heb hier ook regelmatig een neef over de vloer, soms met en soms zonder ouders en ik wil geen dingen toestaan die mijn eigen kinderen ook niet mogen in mijn huis.
Ik erger me er aan dat er door een neef als eerste wordt opgeschept, meteen begonnen wordt met eten als nog niet iedereen zit, als eerste broodjes worden uitgekozen (zonder te kijken hoeveel er voor iedereen is) en al dat soort dingen aan tafel bij hun. Dat accepteer ik thuis niet maar daar is het blijkbaar normaal (ze hebben maar één kind, ik heb hier meteen ruzie als er zomaar brood gepakt worden zonder te kijken of iedereen evenveel krijgt).
Het zijn wat kleinere dingen maar ik zeg er dus wel wat van als het om dingen gaat die mijn kinderen niet mogen. Bij mij mogen ze van tafel op een gegeven moment en zij vinden dat dat weer niet kan. Dus hier mogen ze eerder weg en daar blijven ze zitten 
Niet aanspreken wel tips geven
Ik vind het zelf ook heel erg als ik het gevoel krijg dat mijn kinderen(eigenlijk is het maar 1 van mijn kinderen)neit luistert of vervelend gedrag vertoont. Ik weet dat ik consequenter moet zijn, maar bij hem werken die regels die je uit boeken leert gewoon niet. En dan is het bijna altijd (schoon) familie die daar wel iets over kwijt wil. Een goed bedoelde tip, op een gepaste wijze gegeven, vind ik dan wel weer fijn.
Haha Mea
Erg verfrissend dat je toegeeft dat je niet tegen kritiek op je kinderen of je opvoeding kan. Veel ouders zeggen heel politiek correct dat ze graag willen dat je iets doet als hun kind zich misdraagt, maar owee als je dat daadwerkelijk doet.
Zoals die moeder zat te vertellen hoe ze een zelf ander kindje vriendelijk doch beslist duidelijk maakte dat het niet netjes is om in een restaurant alle tafeltjes af te gaan om om stokbroodjes te bedelen. Ze wilde ook heel graag dat anderen dat ook bij haar kind zouden doen (hoewel haar kind zoiets natuurlijk noooit zou doen). Maar toen haar kind met knuistjes met banaanresten en snot op mijn teerbeminde piano begon te rammen en ik zei: kom, gaan we even je handjes schoonmaken, dan mag je daarna zachtjes op de piano spelen keek ze toch heel verbolgen.
skik
Precies
Weet je, van je eigen kinderen kan je gewoon veel meer hebben, dan van de kinderen van een ander. Ten minste, ik wel.
Poepluiers van mijn eigen kinderen verschonen, vond ik geen hoogtepunt van de dag, maar ook geen ramp. De poepluiers verschonen van dat buurmeisje waar ik een dag oppaste, vond ik echt een stuk minder prettig. Toch ben ik een keer zwaar beledigd geweest, toen mijn schoonmoeder tegen mijn dreumes zei: 'He gat, heb je gepoept, gadverdakkie.' Hoe durfde ze!
En zo ook met irritant gedrag. Daarnaast schieten mensen ook nog zwaar in de verdediging. Want de meeste mensen willen toch 'goede ouders' zijn? Was er niet een keer een onderzoek van J/M, waaruit bleek dat tachtig procent van de ouders vond dat zij bovengemiddeld goede ouders waren? Dan zijn er toch heel wat ouders zichzelf voor de gek aan het houden. En dat ben ik niet natuurlijk.
mijn huis mijn regels
kinderen zijn ondertussen al boven de 16, maar ooit was hier een vriendje van zoonlief ong 7jr en vader bracht hem voor een verjaardagsfeestje, kind stond te springen op mijn bank, ik heb toen gevraagd om van mijn bank af te komen want er wordt bij mij niet op de bank gesprongen...
ik vind het niet erg dat mensen mijn kinderen corrigeren als ze bij hun zijn. Ik ga ook andere kinderen corrigeren. ook al krijg ik een grote bek, als niemand het doet blijven ze doorgaan.
wel een verschil
Er is voor mij een verschil tussen je ongevraagd bemoeien met iemands kinderen en andermans kinderen die op bezoek zijn of die iets doen waar je (kinderen) last van ondervinden (buitenshuis) of binnen handbereik net iets te gevaarlijk doen.
Een verbale hengst voor hun perzikwangetje
Pardon zeg, maar als ik vrienden binnen heb met zulke etters als jij beschrijft, dan hou ik me niet netjes op de achtergrond hoor. In mijn huis dienen ze zich netjes te gedragen, als ze zo onfatsoenlijk tekeer gaan als jij beschrijft, dan kunnen ze rekenen op mijn duidelijke afkeuring.
Ja, ik zou die vrienden wel aanspreken. Het gaat tenslotte niet alleen om hoe zij hun kinderen opvoeden, want dat is hun zaak, maar wanneer dat wangedrag anderen raakt -mij- zou ik zeggen dat ik dit soort gedrag niet pikte en dat ze hun schatjes mochten aanpakken. Zoniet, dan zou ik snel een eind maken aan de visite.
Ik betwijfel ook of de vriendschap veel kans van slagen zou houden. Mensen die zo weinig respect hebben voor anderen en hun kinderen zo vergrollen, daar ben ik geen vriend van.
Pick your battles
Een ieder legt de accenten in de opvoeding ook anders.
De kinderen hebben een leeftijd dat je ze wel iets kunt aanspreken op hetgeen waar jij last van hebt en daarna negeren. Benadruk het po Inzake de braakneigingen zou ik kort maar krachtig aangeven met kordate blik aangeven dat dat nou niet zo netjes is om te zeggen en dat je dat niet blieft aan jouw keukentafel. Voor de rest negeren. Blijkbaar zoeken ze negatieve aandacht. En voor de rest zou ik denken: wees blij dat het jou kinderen niet zijn.
Weet je, mijn kinderen gedragen zich buitenshuis, met andere stuiterballen om zich heen tijdens het aansnijden van de taart ook nogal uitgelaten. En mijn kinderen beginnen ook met eten voordat we allemaal aan tafel zitten. Ik hamer er wel eens op, maar niet voldoende blijkbaar. Pick your battles, denk ik dan maar. Ik vind andere dingen belangrijker blijkbaar.
Ik houd ook altijd vast: Wat je denkt/zegt tegen iemand zelf, zegt meer iets over jou dan over de ander. En dan kun je beter met jezelf aan de slag gaan dan met de ander. Misschien is dat wat je uit deze situatie kunt halen: wat zegt dit over jou? Waar zit jouw valkuil?
Toen ik je posting las, dacht ik ook: jeetje, zit je niet zo aan die kinderen te ergeren maar haal het positieve eens naar voren. Het doet me denken aan een situatie bij de zwemles waar een moeder haar zoontje altijd mopperend begeleidt. Jongetje vind zwemles blijkbaar een beetje eng en moeder moppert alleen maar dat kind niet heeft opgelet, heeft gehuild, etc. Nooit eens een complimentje, alleen maar op het negatieve letten. Met een positieve benadering kom je veel verder.
