Constante afwijzing vader. Genoeg reden om contact te verbreken?
Mijn vader is een klasse apart. Hij is nooit uit huis gegaan en woonde altijd in het ouderlijk huis, waar zijn moeder, dus mijn oma hem altijd verzorgde. Opa van vaderskant heb ik nooit gekend omdat hij eerder was overleden. Ik hoorde via kennissen uit het dorp dat hij ook geen fijne man in omgang was. Op een gegeven moment was zij 80 en heeft ze besloten om een zogeheten importbruid naar Nederland te halen, voor de seks en zorg van mijn vader.
Mijn moeder kon geen Engels en uiteraard ook geen Nederlands en is in the middle of nowhere gedumpt, kwam in een zeer kwetsbare en afhankelijke positie. Een boerderij op een platteland waar een auto onmisbaar is, in de jaren 80 zonder internet of contact met buiten. Ze wilde wel graag naar Nederland komen om een nieuw leven te kunnen opbouwen, ook om hier te werken om familie en dochter uit eerdere relatie in buitenland te kunnen onderhouden. Dus er was wederzijds voordeel. Hij de zorg en seks, zij kon hier geld verdienen voor familie.
De relatie toen was al niet zoals het hoorde, want beiden konden niet met elkaar communiceren en mijn moeder kon geen kant op. Teruggaan werd onmogelijk gemaakt omdat familie dan opnieuw in armoede zou komen. De bruidsschat was bovendien al betaalt. De relatie was niet gebaseerd op liefde maar op wederzijds voordeel.
Ze zei dat hij 'erg op de centen' was, zo ver dat er nauwelijks eten en kleding was en dat er maximaal op alles werd beknibbeld. Dat terwijl hij één van de rijkste mensen uit het dorp was.
Op een gegeven moment werd mijn moeder zwanger. Ze dacht dat wanneer hij vader zou worden zou veranderen in een lieve zorgzame man. Dat bleek niet het geval te zijn, heeft zich nimmer om onze gezondheid bekommert. Mede door de taalbarrière is het e.e.a. misgegaan tijdens de zwangerschap maar ben ik uiteindelijk toch gezond te wereld gekomen. Wel heb ik een tijdje in het ziekenhuis moeten verblijven om aan te sterken.
Hoe het daarna ging weet ik niet, ook mijn moeder is er best vaag over. Wel lees ik in het dossier, toen ik een jaar of 3 was en naar de peuterspeelzaal ging dat er toen al hulpverlening betrokken was. Er was sprake van een taalachterstand. Niet zo gek, want moeder kon geen Nederlands en vader bekommerde zich totaal niet om het gezin en was compleet onzichtbaar. Met de nodige logopedie heb ik de taalachterstand grotendeels weten in te halen.
De jaren erna op de basisschool waren moeizaam en leerkrachten zagen al gauw dat er thuis geen normale gezinssituatie was. Door een gebrek aan sociale vaardigheden en angstklachten (er was thuis veel huiselijk geweld) is wederom hulpverlening ingeschakeld.
De hulpverleners konden moeilijk thuis voet tussen de deur krijgen. We woonden afgelegen en oma had thuis de broek aan en probeerde zoveel mogelijk pottenkijkers buiten de deur houden. Ondertussen terroriseerde vader het gezin. In eerste instantie moest mijn oma het vooral ontgelden maar toen zij naar een verzorgingshuis moest kreeg mijn moeder de volle laag. Mijn moeder moest dit alles maar incasseren, want ze durfde niet te scheiden en wist niet waar ze naar toe moest. Ze heeft hier nooit een netwerk kunnen opbouwen.
In 2005 heeft ze een nieuwe vriend gekregen en ik kon in 2006 met haar meevluchten. Even verderop in een nieuwe stad nieuw begin gemaakt. Ze is toen ook gescheiden van mijn vader en hertrouwd. Sinds dien hadden we het een stuk beter, iig niet meer moeten meemaken dat mijn vader het gezin terroriseerde. Wel had ik het op school niet gemakkelijk, zat door alle ellende op speciaal onderwijs, werd gepest en had leerproblemen.
Nooit een vaderfiguur gehad want ook mijn stiefvader kon ik niet echt mee opschieten maar zorgde wel voor veiligheid.
Sinds ik verhuist ben heeft mijn moeder ervoor gezorgd dat we om de 2 weken mijn vader bij hem thuis even bezoeken. Elk initiatief moest van ons uit komen. We mochten wel binnenkomen maar werden nooit fijn ontvangen. Elke keer ging het weer over hem, klaagzang over alles en iedereen, en dat hij zoveel belasting moest betalen. Naar mij heeft hij nooit gevraagd, altijd ongeïnteresseerde houding aangenomen. Bij een kind komen kosten, maar elke keer toen dit ter sprake kwam of er een rekening betaald moest worden kon hij helemaal uit zijn plaat schieten. Dat terwijl hij multimiljonair is en een simpele rekening voor een schoolreis of vereniging prima kan betalen. Wat hij letterlijk deed was de rekening verscheuren en ons het huis uit schelden. Dus ik heb mijn jeugd in armoede moeten doorbrengen omdat mijn moeder er alleen voor stond en alle kosten voor mij moest dragen. Pas later is via een advocaat wel kinderalimentatie geregeld maar dit was iets in de 100 euro, daarvan dek je niet alle kosten. Op mijn 18e jaar is dit ook gestopt. Later pas begrepen dat hij eigenlijk tot mijn 21e dit door had moeten betalen.
Toen ik later door mijn stiefvader uit zijn huis gezet werd wou ik onderdak vinden bij mijn vader. Hij had immers alleen een grote woning tot zijn beschikking en meerdere huizen van hem die leegstaan. Zijn antwoord was resoluut NEE. Omdat ik nergens terecht kon heb ik uit de schuur de sleutel te pakken weten te krijgen en ben in één van zijn leegstaande woningen gaan bivakkeren omdat ik anders op straat moest slapen. Week later kwam hij er achter. Scheldend en tierend heeft hij de deur proberen open te breken en omdat de situatie zeer dreigend was heb ik 112 moeten bellen en had mijzelf opgesloten in de badkamer. Was daarom ook opgelucht toen de politie ter plaatse kwam en hadden hem kunnen kalmeren. Ook zij vonden het vreemd dat hij mij geen onderdak wou verlenen maar hadden geen andere keus dan de wet te volgen. Ik moest er uit.
In overleg met mijn stiefvader kon ik weer tijdelijk bij hem terecht, later heb ik via de woningcorporatie een woning toegewezen gekregen met urgentie.
Wat mij nog het meest dwarszit is de ongeïnteresseerdheid en de constante afwijzing van hem. Hij heeft nooit één cent in zijn kind willen investeren, terwijl hij zelf meer dan geld zat heeft en dit kennelijk liever aan de belastingdienst betaalt. In die 30 jaar heeft mij nimmer maar dan ook nimmer gefeliciteerd, hij weet niet eens hoe oud ik ben. Ook heeft hij nooit contact opgenomen, nooit gebeld of langsgekomen. Elk contact moest vanuit ons komen en werd je alsnog als een hoopje stront behandeld. Ik ben hier best boos over en wil het contact verbreken. Omdat hij nu in een verzorgingshuis zit en helemaal dement is krijg ik het verwijt dat ik niet betrokken ben. Ook mijn moeder zegt dat ik contact moet houden en moet incasseren, dat God straft.
Veel informatie vanuit de kindertijd komen uit de dossiers van Jeugdzorg, BC, AMK en GGZ.
Wat denken jullie? Heb ik voldoende reden om het contact te verbreken? Ik merk dat veel mensen uit het dorp dit moeilijk
TO, ik sta er verbaasd van te kijken hoe goed je je hier kunt uitdrukken in de Nederlandse taal gezien je moeder dat niet goed spreekt en je vader en oma je zo hebben verwaarloosd.
Ergens zul je dat zelfstandig hebben opgepikt, daar mag je trots op zijn! Misschien kun je daar wat mee doen voor je toekomst?
Poezie schreef op 16-03-2022 om 09:46:
TO, ik sta er verbaasd van te kijken hoe goed je je hier kunt uitdrukken in de Nederlandse taal gezien je moeder dat niet goed spreekt en je vader en oma je zo hebben verwaarloosd.
Ergens zul je dat zelfstandig hebben opgepikt, daar mag je trots op zijn! Misschien kun je daar wat mee doen voor je toekomst?
Na de basisschool naar VMBO Basis gegaan, kon het niveau gemakkelijk aan maar vanwege alle problemen vonden ze een lager niveau beter bij de situatie passen. Ik was wel verbaast dat vrienden die cognitief minder functioneren op KGT gezet werden, maar die hadden actieve ouders die aandrongen op een hoger instroomniveau.
Als je dat wil, kun je alsnog een mbo-opleiding gaan volgen in de richting die jij leuk vindt. Het is nooit te laat. Je hebt vroeger op 6-0 achterstand gestaan, niet dezelfde kansen gekregen als de kinderen in je omgeving, maar wat weerhoudt je ervan om jezelf die kansen wel te bieden?
Feit is als je je een beetje inleest op het Nederlandse onderwijssysteem is dat doorstroom vanuit VMBO B een stuk moeilijker is dan KGT. Daarom gaan de meeste kinderen, als zij al naar het VMBO gaan meestal naar T niveau.
VMBO B geeft enkel toegang tot MBO niveau 2 terwijl je met K zelfs direct op niveau 4 kunt beginnen.
Ik kan nu wel begrijpen waarom veel ouders zoveel waarde hechten aan die CITO training.
ongewenstkind schreef op 16-03-2022 om 17:12:
Feit is als je je een beetje inleest op het Nederlandse onderwijssysteem is dat doorstroom vanuit VMBO B een stuk moeilijker is dan KGT. Daarom gaan de meeste kinderen, als zij al naar het VMBO gaan meestal naar T niveau.
VMBO B geeft enkel toegang tot MBO niveau 2 terwijl je met K zelfs direct op niveau 4 kunt beginnen.
Ik kan nu wel begrijpen waarom veel ouders zoveel waarde hechten aan die CITO training.
Voor volwassenenonderwijs hoeft dat niet. Voor een leer-werktraject kun je meestal een een asessment doen.
ongewenstkind schreef op 16-03-2022 om 17:12:
Feit is als je je een beetje inleest op het Nederlandse onderwijssysteem is dat doorstroom vanuit VMBO B een stuk moeilijker is dan KGT. Daarom gaan de meeste kinderen, als zij al naar het VMBO gaan meestal naar T niveau.
VMBO B geeft enkel toegang tot MBO niveau 2 terwijl je met K zelfs direct op niveau 4 kunt beginnen.
Ik kan nu wel begrijpen waarom veel ouders zoveel waarde hechten aan die CITO training.
Maar dat maakt toch niet uit? Je bent boven de 21, schrijft behoorlijk foutloos Nederlands, dus dat hoeft je nú toch niet te hinderen? Jij kunt toch vandaag besluiten dat je je middelvinger opsteekt naar iedereen die je slecht behandeld heeft en voor jezélf te gaan zorgen. Door een opleiding te gaan doen die aansluit op jouw wensen?
Dat is volwassen gedrag. Je verleden was kut, je bent slecht behandeld, maar vanaf nu ga jij goed voor jezelf zorgen. Door die opleiding wél te gaan doen. Desnoods begin je op een vavo met een aantal vakken die je aanspreken en je helpen om over een paar jaar wel die mbo-4 studie te doen.
Het kan je zomaar veel meer energie geven om je daarin te verdiepen, op zoek te gaan naar die potjes, dan in het vol wrok en afgunst omkijken naar je jeugd en iedereen die het beter (lijkt) te hebben.
Zonder in detail over mijn jeugd te spreken, tenslotte de spreuk die het motto van mijn studententijd was; ik heb misschien een slechter verleden en het slechter gehad, maar ik ga zorgen dat ik het beter krijg.
Je kunt zelfs een 21+ toets (colloquium doctum) doen voor toelating tot hbo of universiteit als je denkt dat je dat zou kunnen. Of je doet een leer-werkopleiding op het mbo. Dan betaalt je werkgever je opleiding en je hebt meteen een inkomen. En of dat nu niveau 2, 3 of 4 is, maakt niet uit. Je kunt ook stapelen.
Er kan best veel. De mensen die je vroeger slecht behandeld hebben zijn niet de mensen die gaan zorgen dat je het beter krijgt. Dat kun je alleen zelf doen.
Wat vind jij leuk om te doen? Waar wordt je blij van? Waar ben je goed in?
Van de week bij moeder en haar nieuwe man op bezoek gegaan.
Ze zat te jammeren dat ze spijt had dat ze weg was gegaan bij haar tweede man. Dat mijn halfzus jaar een schuldgevoel aanpraatte dat wanneer ze bij hem gebleven was ze het financieel veel beter zou hebben.
Mijn oma denkt er ook zo over.
Ik kan dat maar niet begrijpen. Keer op keer moet ik het hen opnieuw opleggen dat het weinig uitmaakt. Als mijn moeder bij hem gebleven was had ze net zo goed weinig te besteden, én moest ze ook nog huiselijk geweld incasseren.
Halfzus wil namelijk dat we op familiebezoek komen, maar hebben het geld er momenteel niet voor.
Iemand die mij kan vertellen waarom vrouwen aan kinderen beginnen met een man die daar helemaal niet geschikt voor is?
Als ik tegen mijn moeder vertel dat mijn vader nimmer enig contact o.i.d. heeft gezocht is mijn moeders uitleg dat "hij ziek in zijn hoofd is", dat ik toch bij hem op bezoek moet gaan omdat ze anders bang is dat god straft. Dat terwijl ik zelf helemaal niet gelovig ben.
Toch blijf ik het maar een beetje vreemd vinden. Als je weet dat je in een zeer afhankelijke situatie zit, taal niet spreekt e.d. en ook nog eens een man die niet naar je omkijkt, om hem dan met een kind op te zadelen.
Naast dat hij nooit erop gerekend had dat hij vader zou worden is hij simpelweg ook helemaal niet geschikt als vader. Nooit geweest ook. Ik merk daarom ook zo'n houding in het dorp tegen ons van 'had je maar van hem geen kind moeten krijgen'. Met andere woorden dat mijn moeder daar zelf voor gekozen houd hebben.
Soms veranderen mensen in de loop van een huwelijk. Soms weet je pas of iemand een geschikte vader is als het kind er al is.
En wat betreft je moeder was er waarschijnlijk gewoon geen keuze. Ze was totaal afhankelijk van je vader.
Je moeder had geen enkele andere keuze. Misschien kon ze door de taalbarrière niet an anti conceptie komen. Misschien was oma zo dominant dat een kind " hoorde " in een relatie om het perfecte plaatje naar de buitenwereld te krijgen. Je weet het niet.
Laat het los. Ga voor jezelf zorgen. Met behulp van studie, therapie enz. En trek je niets aan van de woorden van je moeder : je krijgt straf van God ". God is goed. Je vader en oma waren dat niet. Dat mag, nee moet, je loslaten om zelf verder te komen in het leven. Zonder je druk te maken wat je moeder, zus of het dorp vindt.
Er is ook nog een spreekwoord: God helpt hen die zichzelf helpen. Breek jezelf niet verder af, maar ga aan de slag om jezelf te " redden "
Het verleden is het verleden. Dat is voorbij. Maar er is ook nog een toekomst. En die kan je zelf beter maken. Maar dan zal je je verleden achter je moeten gaan laten.
ongewenstkind schreef op 12-04-2022 om 23:10:
Van de week bij moeder en haar nieuwe man op bezoek gegaan.
Ze zat te jammeren dat ze spijt had dat ze weg was gegaan bij haar tweede man. Dat mijn halfzus jaar een schuldgevoel aanpraatte dat wanneer ze bij hem gebleven was ze het financieel veel beter zou hebben.
Mijn oma denkt er ook zo over.
Ik kan dat maar niet begrijpen. Keer op keer moet ik het hen opnieuw opleggen dat het weinig uitmaakt. Als mijn moeder bij hem gebleven was had ze net zo goed weinig te besteden, én moest ze ook nog huiselijk geweld incasseren.
Halfzus wil namelijk dat we op familiebezoek komen, maar hebben het geld er momenteel niet voor.
Dus je moeder zat, waar haar nieuwe vriend bij was, te jammeren dat ze had moeten blijven vanwege het geld?
Praat je hierover met andere mensen dan je familie of de mensen uit het dorp?
Je zult het nooit begrijpen, het is niet iets waar je verstand iets mee kan.
Als je maar minimaal deze wijze les onthoud: dat je als vrouw financieel voor jezelf kunt zorgen zodat je een man kunt kiezen op zijn karakter.
Aan dit relaas zitten wat haken en ogen.
Ik heb zelf te maken (gehad) met ouders in een zorgcentrum en die waren niet meer in staat financiële zaken af te handelen; dat doen dan kinderen of een aangestelde bewindsvoerder. Wie regelt die zaken voor je vader?
Omdat je op papier zijn kind bent, kan je een jaaropgave krijgen om zo je vader te beschermen tegen misbruik door derden.
Daarom is het wel handiger maandelijks even je gezicht te laten zien zodat mensen nog zien dat zijn kind nog leeft en ze rekening met dat kind dienen te houden.
Zelf was het contact tussen mij en mijn vader ook niet bepaald warm. Toen hij in verpleeghuis belandde, ben ik hem gaan beschermen tegen iemand die financieel misbruik van hem maakte. Door die wekelijkse bezoeken werd ik het aanspreekpunt voor het verpleeghuis en maakte ik die ander het onmogelijk langer misbruik van hem te maken. Mensen die in verpleeghuis wonen en dement zijn, zijn heel kwetsbaar voor manipulaties. Als iemand hen zegt dat bv de kerk geld nodig heeft en hij een plek in hemel wordt beloofd als hij bijdraait, gaat die handtekening zo op papier. Het kan ook anderen zijn , vrienden of kinderen van broers of zussen die wel wat geld willen. Zolang iemand niet wilsonbekwaam wordt verklaard, kan ‘donaties’ niet worden terug gedraaid. Pas als het oplichterij wordt en je er politie bij moet halen. Maar dan moet je wel inzicht hebben in zijn kosten en uitgaven en door rechter aangesteld als bewindsvoerder, anders krijg je nog geen inzicht in bankzaken.
Ten tweede.
Hij heeft onroerend goed. Dat kost ook het een en ander. Denk aan verzekeringen en belasting. Het is vermogen en die wordt meegeteld bij de eigen bijdrage van wlz. Elk jaar gaat 8% van zijn vermogen naar wlz. Op zich geen punt, want daarvoor ontvangt hij wel zorg. Het is alleen onduidelijk wat hij eigenlijk als vermogen heeft en wie de huizen en boerderij beheert. Het kan prima dat iemand het beheert, maar jij dient te controleren of dat beheer wel op juiste wijze gebeurt.
Het klinkt nu allemaal heel zakelijk wat ik schrijf, helemaal terwijl je hem eigenlijk niet eens meer wilt zien. Maar je kan twee dingen doen, of wel contact met verpleeghuis aanbinden als familielid in de eerste orde, want enig kind zodat ze rekening met je gaan houden, of je handen er van af trekken en het risico nemen dat je achteraf te horen krijgt dat hij jaren geld aan iemand gaf die misbruik van zijn kwetsbaarheid heeft gemaakt. Dat laatste was voor mij reden om frequent bij mijn vader langs te gaan.
In die tijd ben ik hem ook anders gaan leren kennen. Dat haalt de bitterheid weg. Hij zag mijn bezoek ook eerder als een uurtje met een activiteitenbegeleidingen dan een uurtje bezoek met dochter, maar hij was ook dement en had behoefte aan aandacht. Geef hem die aandacht en behoed dat anderen achter je rug om dingen regelen; bescherm hem en jezelf.
De liefdevolle band tussen vader en dochter heeft nooit bestaan. Verwacht niet dat je die alsnog gaat krijgen. Maar stel je als een ‘professional’ op, zo bescherm je ook je eigen gevoel.
Cijfer jezelf niet weg.
en laat je niet leiden door de manipulatie van je moeder of halfzus...
Vertel hen ook niet over jouw kennis over de financiële zaken van je vader.
Goede invalshoek, Flanagan, iets voor TO om over na te denken.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 22:06:
[..]
Nou, contact is wel zeer minimaal. Ook ter zelfbescherming.
Voor de buitenwereld en omdat mijn moeder bang is dat er negatief over ons gepraat wordt. Vanuit haar cultuur is ze erg beducht wat anderen van haar vinden. Speelt ook een stukje geloof bij kijken, dat ondanks wat je ouders je aangedaan hebben je loyaal aan hen moet blijven omdat God anders straft.
Ze schaamt zich er ook voor en wil zoveel mogelijk het happy family idee voor de buitenwereld showen.
Laat je niet manipuleren door je moeder met het op je gevoel spelen. In praktijk wordt God er al heel snel bijgehaald terwijl men niet eerlijk durft toe te geven waarom ze willen dat je hem bezoekt. Nog altijd dat ‘voordeel’ halen, waar je in begin van je draad ook over had. Wordt niet de speelbal voor een ander. Zo kan je er neutraal in staan.
