Complimenten over het uiterlijk van je kinderen

ook

Ik geef complimenten over van alles, dus ook wel over uiterlijk. Wil het niet te zwaar maken, want uiterlijk, dat is maar mooi een soort mazzeltje van de natuur en niet iedereen heeft mazzel. Toch zeg ik het wel eens, maar wel heel gevarieerd, tot mooie ogen, prachtig haar, leuke glimlach. Ik probeer meer de nadruk te leggen op innerlijke dingen en gedrag. Iets van wat ben je toch lief voor oma, wat leuk dat je bij haar langs ging en dat soort dingen.
En ik probeer het goede voorbeeld te geven door niet andere mensen af te kraken op hun uiterlijk, natuurijk denk ik ook wel eens iets, maar benoem dat niet, nergens voor nodig en een slechte eigenschap van mezelf ;-(

Jasmijn

Das wel een goede inderdaad, geen negatieve opmerkingen maken over het uiterlijk van anderen. Dat probeer ik ook zo veel mogelijk inderdaad. Maar zeg je dan tegen je kind "wat heb je toch een mooie glimlach" ? Dat zou nou helemaal nooit in me op komen. Terwijl het eigenlijk wel heel lief klinkt. Maar dat is ook een beetje het probleem, uit mijn mond klinken complimenten vaak geforceerd (dat zijn ze ook, want ze komen nooit vanzelf) en de kinderen gaan er ook vaak tegenin.

geen complimenten over uiterlijk

Uiterlijk kan een kind weinig aan doen he, dat heb je of dat heb je niet. Ik geef complimenten over zaken waar een kind wel iets aan kan doen.

Twee soorten uiterlijk

Het uiterlijk wat je kind bij de geboorte meegekregen heeft is geen verdienste, dus een compliment is dan niet het goede woord. Maar uiteraard mag je je best eens positief uitlaten over het uiterlijk van je kind. Als de haren mooi zitten, of een jurk of trui zit leuk dan kun je daar een complimentje over geven. Het is altijd fijn om te horen dat je er leuk uitziet.

benoemen

Ik snap dat eigenlijk nooit zo, dat je geen complimenten zou mogen geven voor iets waar iemand geen moeite voor heeft gedaan. Mag je dan iemand pas een compliment met zijn uiterlijk geven als 'ie er wèl heel veel moeite voor gedaan heeft?

Maar goed, dan noemen we het geen compliment geven maar 'benoemen'. Ik benoem dus wel het uiterlijk van mijn kinderen. Niet dagelijks of heel nadrukkelijk, maar gewoon zo af en toe terloops.

Wel

Ja hoor, ik laat mijn kinderen van jongs af aan weten dat ze mooi zijn. Op een speelse manier. Tegen mijn zoons zeg ik regelmatig: Wat ben jij knap, zeg! Zijn alle meisjes al verliefd op je? Of: Weet je wel hoe cool je eruitziet? Jongste rolt dan meestal met zijn ogen. Puberzoon zegt: ja, dat weet ik (spottend lachje).

Ze zijn echt niet knapper dan andere kinderen _ behalve dan in mijn ogen. Maar ze zijn niet onzeker over hun lichaam of uiterlijk, en dat vind ik winst.

Mijn ouders hebben toen ik een kind was welgeteld drie keer tegen me gezegd dat ik er leuk uitzag. Ik weet alle drie de keren nog precies. Daar was ik zo blij mee.

Grappig

Ik vind zelf niet dat ik zoveel complimenten geef over hun uiterlijk maar of dat waar is? Als ik tegen de kinderen (14 en 17) iets zeg over er mooi of leuk uitzien zeggen ze allebei: "ja duh, jij bent mijn moeder dus natuurlijk vind je dat." Geldt trouwens ook voor complimenten over vaardigheden of talenten of geleverde prestaties. Ze hebben kennelijk allebei het gevoel dat ik ze altijd geweldig vind.

Jippox

"Ik snap dat eigenlijk nooit zo, dat je geen complimenten zou mogen geven voor iets waar iemand geen moeite voor heeft gedaan. Mag je dan iemand pas een compliment met zijn uiterlijk geven als 'ie er wèl heel veel moeite voor gedaan heeft? "

Ja. Pas nadat iemand een beugel heeft gehad, zich afgebeuld heeft in de sportschool, eeuwig op dieet is, langs de plastisch chirurg is geweest en uren voor de spiegel heeft gestaan. Da's namelijk echt afzien, en is zo'n compliment verdiend. Natuurlijk mooi, daar is geen kunst aan.

skik

Niet zo vaak

Ik zeg niet zo vaak wat over hun uiterlijk. Wel eens als iemand zich heel mooi heeft aangekleed, een nieuw kapsel heeft, een nieuw shirt draagt of zo. Maar zelden iets van 'wat heb je toch mooie ogen.' Niet bewust hoor maar dat komt niet zo bij me op.
Ik kom zelf uit een familie waarin helemaal geen complimenten werden gegeven dus ik ben dat ook niet zo gewend. Ik vind het ook nooit zo heel fijn om complimenten te krijgen. Ergens ook weer wel maar ik weet nooit hoe ik moet reageren.
De kinderen feliciteer/complimenteer ik wel altijd met prestaties en lieve acties.

Skik

Jaa! Mijn zoon kan na anderhalf jaar beugelen eindelijk gewoon zijn mond dichtdoen zonder dat zijn voortanden tussen de lippen doorsteken. Ik zei laatst tegen hem dat het zo mooi werd. "Oh ja?", zegt ie: "dus je vond me lelijk?"

Hmmm

Ik heb als kind voornamelijk complimenten gekregen over hoe slank ik was, en hoe goed ik het deed op school. Dat heeft er eigenlijk vooral toe geleid dat ik vreselijke complexen kreeg over mijn figuur (waar nu overigens weinig van over is) en het voor mijn zelfbeeld ook niet lekker uitpakte toen ik stopte met studeren omdat ik er niets van snapte.
Misschien is dat kindafhankelijk, zo'n reactie, maar ik benoem naar mijn kinderen toe vooral positieve acties en bijv kleding die ze kiezen.

Ja hoor

Natuurlijk benoem ik bij mijn kinderen vooral wat ze goed doen en hoe ze het dan goed doen. En dat goed gedrag je zoveel verder brengt en dat hun beleefdheid en vaardigheden die ze daarin aangeleerd hebben ze veel voordeel zal geven in het leven.

Ik benoem ook hoe mooi en knap ze zijn. Vooral dat ze hun 'looks' mee hebben in de wereld die toch ook vaak gericht is op de buitenkant. Natuurlijk gaat het ook om de binnenkant en iedereen heeft iets moois en daar kun je actief naar op zoek om iemand een goed gevoel te geven of om van te genieten.
Maar je telt ook je 'zegeningen'.

hier

complimenteer ik de kinderen meer voor wat ze doen of moeite in steken - en dat kan ook uiterlijk zijn. Bv als ze zich voor een feestje uitgesloofd hebben om er mooi(er) uit te zien, zowel voor wat betreft natuurlijke/eigen dingen (bv. haar invlechten/opsteken) als voor de keus aan mooie kleding.
Voor mijn dochter met een overbeet van 1,5 cm (die idd na een jaar haar lippen gewoon op elkaar kon doen - had dat nog nooit gezien): dat ze de ongemakken zo ondergaat maar dat het ook flink resultaat geeft.
En minder complimenten, geloof ik, voor dingen waar ze niets voor hoeven doen/laten.

Blij

Mijn dochter krijgt complimenten over haar uiterlijk, ook van mij. Niet alleen met nieuwe kleding of een geslaagde make-up actie, maar ook zo maar, bij het foto's kijken of 's avonds samen in de badkamer tandenpoetsen, of als ik weet dat ze nerveus is voor een afspraak. Van een 'Je ziet er leuk uit', knapt ze dan altijd wel op. Maar het is wel een onzeker meisje van wie ik weet dat ze er voorlopig niet arrogant van gaat worden. Voor háár is het goed.

Ik vind het geen probleem als ze er niet haar best voor heeft gedaan. Volgens mij zei ik gisteren nog, zomaar ineens: wat ben je toch een mooi meisje. Dan rolt ze dus niet met haar ogen ook al is ze 15, maar kijkt ze me stralend aan. Ja, daar word ik zelf dan ook blij van.

terloops, maar wel belangrijk (meestal) voor wat zelfvertrouwen

Mijn complimenten zijn vooral afgestemd op gedrag of iets voor elkaar gekregen hebben. Maar..... iedereen vindt het fijn (en zeker kinderen, of beter gezegd vooral pubers) om af en toe een prettige opmerking te krijgen. En i.i.g. geen opmerkingen over slonsig haar of scheve neus of (vul maar in). Maar wel: dat staat je goed, of wat glanst je haar mooi,

Pam je haar danst

Ja hoor, ik geef graag en makkelijk complimenten. Over zaken die er toe doen, niet toe doen, onbelangrijk zijn, heel belangrijk zijn, inzet, uiterlijk, keuzes enz.
Ik vind het fijn om een glimlach bij een ander te zien en soms kan iemand dat net even extra gebruiken. Ik houd het dan niet alleen bij mijn kinderen, ook bij alle kringen daarbuiten. En altijd oprecht, anders zou ik het niet zeggen.
Met een klein gebaar kun je iemands dag zoveel mooier maken.

Kom op zeg

Als zelfs je eigen moeder niet af en toe tegen je zegt dat je mooi bent, gewoon omdat je bent wie je bent........

Wel complimentjes

Wat mij betreft heel gewoon om je kind af en toe te complimenteren met het uiterlijk.

Ik zeg het ook als ze zwarte randjes onder hun nagels hebben, ik zeg dat de spinazieresten tussen hun beugel ze niet aantrekkelijker maakt of dat er nu echt even een borstel door het haar gehaald moet worden (het blijven pubers hè), dus waarom niet zeggen dat ze mooi zijn?

Dat houdt het in evenwicht.

niet speciaal

maar ik vind uiterlijk dan ook echt niet belangrijk. Ik vind ze wel mooi natuurlijk en dat zeg ik ook wel eens. De kinderen hebben mooi haar, mooie welgevormde lijfjes, goed in verhouding. Het is eigenlijk meer dat ze er vaak gewoon leuk uitzien dan speciaal 'mooi'. Dat vind ik ook belangrijker denk ik, dat je er leuk uitziet... en bovendien, wat is mooi.

Ik heb een buurvrouw die een dochter heeft die van jongs af aan overal te horen krijgt hoe mooi ze wel niet is. Het is ook wel een opvallende verschijning, grote bos krullen, mooie huidskleur, geweldige uitstraling, dus niet verwonderlijk op zich. Ze kan ook nog eens goed leren, heeft veel vriendinnetjes, echt een zondagskind De buurvrouw vraagt zich serieus af wat dat met het kind doet, of ze daar niet iets te zelfverzekerd van wordt, ofzo.

wel complimenten bij allebei

over kleding die leuk staat of zo. Dat vind je zelf ook leuk om te horen denk ik dan. Zoon wordt er wat zekerder van om een bloes/trui of zo aan te trekken als ie weet dat t leuk staat. ( OT laatst ging ie naar t voetbal met zn hoge nettere schoenen onder zn voetbalsokken, zag er grappig uit. Hij was net zon jodelaar dus wij schoten in de lach, huh maakt niet uit, lacht ie. Ik grap: t is maar goed dat je niet op vrijersvoeten gaat.. even stil....mam waar zijn mn nikes )

wel

Net als @Emma vind ik dat je moeder toch wel mag zeggen dat je mooi bent. Mijn moeder zei het vroeger tegen mij (en nee ik ben geen echte schoonheid) en gaf mij nodige zelfvertrouwen. Om dezelfde reden zeg ik het tegen mijn kinderen - die ik als moeder ook best knap vind-. Je hebt als puber al zo veel om je druk te maken, dan is het fijn dat in ieder geval je moeder (en vader) je af en toe een compliment geeft over je uiterlijk.

grappig

Ik heb hier echt nog nooit over na gedacht.

Maar nu dus wel.

Ik geef niet veel complimentjes over uiterlijk. Ik heb vijf kinderen met verschillende mate van ijdelheid. Puberella staat echt uren voor de spiegel. Zoon van 18 haalt tegenwoordig een borstel door zijn haar als hij naar school gaat. Dat is voor hem al heel wat.

Persoonlijk boeit het mij niet zo erg, hoe iemand eruit ziet. Ik zie het ook nooit als iemand een nieuwe bril heeft, of een andere haarkleur of zo. Redelijk verzorgd vind ik al heel wat. Mijn zoon heeft door zijn somberheid, periodes gehad waarin uiterlijke verzorging echt een pijnpunt was. Hij kauwde tot overmaat van ramp ook nog op zijn shirts... Ik hield geen spat minder van hem en hoop dat hij dat ook zo ervaren heeft toen.

Ik zeg het wel tegen mijn kinderen als ik iets leuk vind staan. Of dat ze mooie ogen hebben, of lief haar. En ik zeg heel vaak dat ik ze lief vind en van ze houd. Bij mij thuis werd dat echt nooit gezegd en dat heb ik wel gemist. Maar veel complimenten zijn juist non-verbaal. Een vriendelijke blik, aandacht, lachen om iemands humor, geinteresseerd zijn in iemands muziek, tekening, game, hobby, of wat dan ook. Daar zit het meer in.

Ik heb er zelf trouwens een enorme hekel aan, als mensen mij complimenten geven (over mijn uiterlijk). Op zijn best voel ik me opgelaten. Op zijn slechts denk ik cynisch: 'Waarom zeg je dat, moet je wat van me? Vind je dat ik er normaal niet goed uitzie dan?' Ik geloof ze niet, geloof ik.

Het valt mij namelijk op, dat veel 'complimenten' die in het sociale verkeer gegeven worden, eigenlijk valse steken onder water zijn. Zoals in 'mean girls'. Puberella zit nu middenin dat onoprechte meidenvenijn op school. Met instagram en snapchat. Ik vind dat allemaal zo ontzettend onoprecht. Maar ook volwassenen zijn daar soms heel vals in. Als ik merk dat een groep collega's vals over iemand praat, weet ik dat ze dat achter mijn rug ook bij mij doen. 'Heb je die broek gezien, dat staat voor geen meter.'

Maar ja, als ouder ben je natuurlijk niet onoprecht tegen je kinderen. Dus ik geef alleen gemeende complimenten, zonder bijbedoelingen.