Chagrijnig

Ja hoor herkenbaar.

Even wat pagina’s lezen in het boek van Thomas Gordon over communiceren binnen het gezin is meestal de aanzet tot weer een start van betere communicatie hier.
Zoon voelt zich nu niet gehoord denk ik, want ook al begrijp jij het niet, hij heeft last van zijn broertje. Probeer erachter te komen wat hem precies dwars zit en laat hem zelf nadenken over een oplossing.

Wanneer heb je het besef dat je iets doet waar je niet achter staat? Ik gok op “achteraf”. 

Het kan dan helpen om eerder te voelen welke kant je emoties opgaan. Door vaak eventjes te oefenen met stilstaan bij hoe je jezelf voelt, kun je uiteindelijk voorkomen dat de irritatie in jezelf teveel oploopt. Mindfulness, eigenlijk. Adem even 1 minuut 4 hartslagen in en 6 hartslagen uit. Of loop even uit de situatie, als de irritatie al zó groot is dat een minuutje het niet gaat fixen.

Het lijkt me lastig om je zoon met een eigenschap te leren omgaan die je zelf ook bezit en waarvan je nog niet hebt geleerd hoe ermee om te gaan. 

Worden beide kinderen hetzelfde behandeld en beschouwd? Een extravert en enthousiast iemand wordt vaak aardiger en leuker gevonden dan iemand die meer introvert en rustig is. En misschien voelt de oudste dat, dat hij niet zo leuk wordt gevonden als zijn jongere broer, en steekt hem dat.

Uit je tekst maak ik op dat jij jouw oudste steeds als schuldige aanwijst. Hij moet in jouw ogen anders praten, hij moet naar boven etc. Dit lijkt me voor hem ontzettend frustrerend. Blijkbaar gebeurt er iets tussen de jongste en hem, dat hij als onprettig ervaart. Hij wil dat het stopt en hij probeert dat op zijn manier voor elkaar te krijgen. Vervolgens wordt hij door jou steeds gestraft. Ik zou dat echt proberen te doorbreken. Want dit kan tot meer frustratie leiden, hij weet dat jij hem niet gaat helpen. Zo kom je in een spiraal, waarbij hij nog meer op zijn eigen manier gaat proberen het probleem op te lossen, omdat hij van jou geen steun verwacht.

Spreek je de jongste ook wel eens aan dat hij rustiger moet zijn of zijn broer met rust moet laten? 

Hier ook een rustigere oude zoon en een stuiterbal als jongste. Oudste heeft daar ook soms moeite mee,begrijp ik ook, want ik word ook wel eens tureluurs van de jongste.

Oudste mag niet schreeuwen tegen broertje of hem terechtwijzen, dat doe ik. Hij mag natuurlijk wel zeggen dat jongste moet stoppen en als er dan niks veranderd dan moet hij mij roepen. Bij schreeuwen wordt oudste terechtgewezen op schreeuwen en jongste dat hij moet luisteren als broer zegt het niet te willen.

Ik pak dit stukje er even uit, omdat ik het herken: "Wat ik op mijn beurt dan weer lastig vind is dat de oudste om het minst geringste boos doet tegen zijn jongere broertje, met harde stem, woord voor woord spellend. De laatste tijd krijg ik daar (weer) de kriebels van." Ik ken een volwassene die dat doet wanneer iemand iets doms doet, in zijn ogen, en dat werkt zo enorm op mijn allergie. Er ontstaat dan een bijna ononderdrukbare behoefte voor een lullige tegenreactie. Maar als je weet dat iemand zo kan reageren, dan kun je je ook voorbereiden door een antwoord/ reactie in te studeren. Zeker als het je kind is, toch? Daar zou ik dan toch letterlijk op gaan studeren. Desnoods met een standaardreactie.

Dus jongste is druk en oudste wordt daar boos op. Ik zou oudste zijn, druk zijn mag best maar doe je maar lekker zonder dat je anderen lastig valt. En dat begrijpt een 5jarige ook wel, zeker als zijn grote broer dit al meer maal heeft aangegeven.

Ik zou even heel goed bij jezelf na gaan wat je oudste in jou triggert dat je steeds boos wordt. Jij vindt het niet gezellig en hij ook niet. En jongste gaat steeds vrijuit, terwijl hij toch gedrag vertoon waar de oudste zich aan stoort.

Misschien kun je je kinderen leren dat het oké is als ze zich even terugtrekken als ze de ander even zat zijn en dat de ander dat dan ook moet respecteren.
Die felle toon en woord voor woord spellen zou ik ook geïrriteerd van worden.
Maar sommige kinderen zijn wat geniepiger in hun frustraties uiten. 
Mijn zus uitte haar frustraties naar mij en ik naar mijn ouders, waardoor ik veel vaker straf kreeg. Als ik boos op haar was, kon het me ook niet schelen of mijn ouders erbij zaten en dan hoorden die wat ik zei. Mijn zus zei juist vooral gemene dingen als mijn ouders het niet hoorden. Of op een 'grappige' manier, waardoor mijn ouders er om moesten lachen (vooral mijn vader). Of op een manier waardoor ze iets zei zonder het te zeggen. 

Boos zijn is voor mij een teken dat ik in een bepaalde situatie niet in mijn kracht was. Ik koppel dan mijn boosheid los van de situatie (in de zin dat ik geen argumenten meer ga bedenken waarom ik toch wel het meest gelijk heb in het feit dat ik boos ben, het gaat niet over wel of niet gelijk hebben) maar ik ga de boosheid gewoon voelen als emotie. Dat is niet altijd fijn want je neiging is het op de buitenwereld te projecteren maar ik weet dat dat niet helpt op de lange duur. 
 Op een gegeven moment ebt ze dan weg en voel ik dat ik meer in mijn kracht ben gekomen (dus standvastiger, evenwichtiger, minder gestresst). Dan ben ik blij dat ik boos was want dat was een weg terug naar balans. Ik voel dat ook echt in mijn lichaam en ik merk het aan de reacties van de buitenwereld. 

Lexus schreef op 09-04-2022 om 11:36:

Boos zijn is voor mij een teken dat ik in een bepaalde situatie niet in mijn kracht was. Ik koppel dan mijn boosheid los van de situatie (in de zin dat ik geen argumenten meer ga bedenken waarom ik toch wel het meest gelijk heb in het feit dat ik boos ben, het gaat niet over wel of niet gelijk hebben) maar ik ga de boosheid gewoon voelen als emotie. Dat is niet altijd fijn want je neiging is het op de buitenwereld te projecteren maar ik weet dat dat niet helpt op de lange duur.
Op een gegeven moment ebt ze dan weg en voel ik dat ik meer in mijn kracht ben gekomen (dus standvastiger, evenwichtiger, minder gestresst). Dan ben ik blij dat ik boos was want dat was een weg terug naar balans. Ik voel dat ook echt in mijn lichaam en ik merk het aan de reacties van de buitenwereld.

Echt? Of is dit cynisch bedoelt? Ik dacht dat alleen coaches die daar geld mee verdienen dit soort dingen zeiden. 'In mijn kracht komen'. En dat dan voelen in je lijf. Je boosheid gaan zitten voelen en dan daarna blij zijn dat je boos was. Maar vooral situaties/problemen niet oplossen of conflicten uitspreken. Nee, ieder op zijn eigen eilandje krachtig zitten wezen. 

Meesje schreef op 09-04-2022 om 13:06:

[.. Maar vooral situaties/problemen niet oplossen of conflicten uitspreken. Nee, ieder op zijn eigen eilandje krachtig zitten wezen.

Zeg ik dat? Nee dus. Dat is een aanname van jou. Natuurlijk moeten conflicten uitgesproken worden en dat is ook een manier om weer in je kracht te komen. Maar dat blijft vaak een gebrekkige 'oplossing' zolang je niet ook naar je zelf durft te kijken en alles bij de ander neerlegt. En in onderhavig geval, waarbij het om een volwassene tegenover kinderen gaat en om een langdurige niet te achterhalen sacherijnigheid lijkt het me heel nuttig om ook naar jezelf te kijken

Hoe oud ben je zelf? 
Misschien last van beginnende overgang? 
En oudste last van pre-pubertijd? 
Het recept natuurlijk om je aanelkaar te ergeren. 
Echt kantenklare oplossing heb ik niet, maar het werkt vaak al beter als je weet waar bepaald gedrag vandaan komt.