C'est la vie?
Hallo allemaal,
De laatste tijd merk ik het weer. Als ik ook maar een boekwinkel zie, loop ik direct naar de opvoedboeken. Ik voel me zo onzeker over mijn opvoedvaardigheden, gek word ik ervan. Andere ouders lijken hier niet zo mee te zitten, die doen gewoon maar wat en dat lijkt dan ook voldoende.
Ik doe het wel goed denk ik (denk ik. niet: voel ik), maar ben toch altijd nog op zoek naar 'de' gebruiksaanwijzing. Of naar de bevestiging, of houvast. Mijn man zegt dat ik het goed doe, maar toch helpt die bevestiging me niet. Een vriendin zegt ook dat ik goed doe, maar zij ziet het niet als ik soms schreeuw tegen mijn kinderen. Om een voorbeeld te noemen.
Niemand is perfect, en soms probeer ik me te overtuigen dat het zelfs beter is NIET perfect te zijn als ouder zodat je kinderen iets hebben om zich later aan te ergeren 
Hoe kom ik nu van mijn onzekerheid af?
Het zit echt in mij. Ook zoiets: gisteren hoorde ik dat een vriendin gaat scheiden van haar man. Wéér eentje. Dan is mijn eerste reactie: is mijn eigen huwelijk nog goed? Gaat ons huwelijk de mogelijk aanstaande midlife crisissen overwinnen? (we naderen allebei de 40) Dan vraag ik aan mijn man: hoe vindt jij dat het gaat? En hij zegt dan heel nuchter: er zijn altijd dingen die beter kunnen maar het gaat toch heel goed met ons over het algemeen? En dat vind ik ook.
Eigenlijk gaat het ook goed, met mij, huwelijk, kinderen maar ik merk dat ik vrij makkelijk last heb van de buitenwereld: allerlei boeken bomvol tips en richtlijnen, websites, zoveel informatie. Ik heb het lezen van vrouwentijdschriften al afgeschaft. Het wakkerd in mij een gevoel van onbekwaamheid aan. Hoe kom ik hier van af?
Raar om dit zo op te schrijven, ik hoop dat het duidelijk is in elk geval.
Herkend iemand dit? Ben benieuwd
Herfst
Stop met lezen!
Hoe meer je "experts" gaat lezen, hoe onzekerder je gaat worden. Ik zou me enkel afvragen of het gezellig is thuis (over het algemeen, bij iedereen wordt er 's ochtends wel eens de stem verheven), de kinderen vrolijk en actief zijn, en dan lijkt het me dat je het goed doet als moeder, en heeft lezen van allerlei boeken met ontzettend veel tegenstrijdige "waarheden" geen enkel nut!
Enne, ik schreeuw ook weleens tegen mijn kinderen hoor. Ik schaam me daarna diep, en neem mezelf dan weer voor om dingen anders aan te pakken. En ik leg mijn kinderen daarna weer vrolijk uit dat ze een perfecte moeder kunnen verwachten, zodra zij zich als perfecte kinderen gedragen
Inderdaad!
Inderdaad, stop met die opvoedboeken. Heb je niet veel aan. Ik zelf heb nog nooit een opvoedboek gebruikt, want ze spreken elkaar tegen, ieder kind is anders en er zijn volgens mij geen vaste regels. Ik doe alles op mijn gevoel en daar voel ik me goed bij. Onze kinderen zijn vrij makkelijk. Ze zijn nu 11 en 14 en ik heb nog geen rare dingen meegemaakt waarvan ik niet mer wist hoe het moest.
Sommige dingen lossen zichzelf op. Soms moet je niet te veel aandacht ergens aan besteden dan gaat het vanzelf over. Hoe meer relaxter jezelf er mee omgaat, hoe makkelijker dingen gaan. En kinderen merken dat gelijk.
Dus als ik het zo lees doe je het gewoon hartstikke goed!
Inderdaad niet meer lezen
Ik heb het ook wel gedaan hoor, opvoedboekjes lezen. Maar ben daar ook mee gestopt omdat ze elkaar inderdaad tegenspreken en het ene kind het andere niet is. Gewoon zoveel mogelijk je gevoel volgen en het is nergens perfect (inderdaad: geen perfecte ouders, maar ook geen perfecte kinderen).
Ik heb slechts 2 citaten onthouden:
'Kinderen gedeien het best bij een beetje liefdevolle verwaarlozing' en 'zolang je je kinderen niet slaat met een koekenpan of opsluit in een kast doe je het goed'. Beiden met een korreltje zout nemen natuurlijk.
Succes!
Jetske
Oei ik groei...!
Toen ik zwanger van oudste was en vol goede voornemens, was "Oei Ik Groei" de bestseller van het moment...! Dus die moest ik natuurlijk hebben...!
Tot mijn frustratie bleek mijn kind allesbehalve te lijken op de kinderen die beschreven werden, de kinderen die al voor hun eerste jaar liepen, rond hun verjaardag netjes met twee woorden spraken en net na hun verjaardag al meehielpen de boodschappen op te ruimen...
Wat een opluchting toen ik hoorde dat bijna niemand zijn/haar kind in die beschreven kinderen herkende...!
Later las ik nog een uit het Engels vertaald opvoedboek uit de jaren tachtig/negentig, waarin het kind consequent met "zij" werd aangeduid en waarin de moeder een dusdanig extreem zichzelf wegcijferend vermogen moest hebben dat ik me afvraag hoe het anno 2010 met zowel moeder als (inmiddels vast volwassen) kind zou gaan
Tijdens mijn zwangerschap kocht ik ook een tijdschrift voor aanstaande moeders, waarin werd benadrukt dat zwangerschap géén ziekte was en dat je gewóón alles kon blijven doen. Op de cover stond de foto een zwangere vrouw die gewoon lekker aan het joggen was. Nou laat ik me niet gauw gek maken, maar hoeveel aanstaande moeders die kotsten, gierende hormonen hadden, met enkels die zo dik waren als hun bovenbenen, onder bekkeninstabiliteit leden, etcetera, zouden zich door dit soort mooipraat een schuldgevoel en minderwaardigheidscomplex hebben laten aanpraten omdat het maar niet lukte een stralend gezonde en actieve bijna-mamma te zijn?
Inmiddels besef ik dat al die boeken en tijdschriften voor moeder en kind vooral goed zijn voor schrijver en uitgever. Moeder en kind zelf zijn vooral gebaat bij "lotgenotencontact" zoals OOL, zeg ik nu, als ouwe rot.
Ik moet
de eerste ouder nog tegenkomen die nooit schreeuwttegen de kinderen. Jeetje, je mag toch af en toe je geduld verliezen? Herfst, wat vind je van je man als opvoeder?
Verkopen
Allemaal verkopen die opvoedboeken, op bol.com (tweedehands) zijn ze zo weg en ga je van dat geld iets leuks kopen voor jezelf! (of een heel ander boek!)
Oei ik groei ook omstreden
Ik had oei , ik groei van schoonzusje gekregen. Vond het wel grappig om te lezen, maar herkende er ook niet veel van. Later las ik dat het boek nogal omstreden was. Ze hadden te weinig babies vergeleken voor goed onderzoek en zo. Dus weg met die boeken!
Reactie
oke, thanks! ik moet het maar zien als ronduit afschaffen ervan. ik ga het proberen hoor! die boeken helpen me ook niet, maar het gevoel blijft. opvoeden op gevoel vind ik zo moeilijk, want ik denk steeds: ik ben wel verantwoordelijk! als ik een bepaalde strategie hanteer, dan heeft het later effect op mijn kinderen en nu kan ik het nog veranderen. straks is het te laat.
misschien ken ik wel teveel waarde toe aan het nurture deel van het nature-nurture verhaal.
rationeel weet ik het wel, maar mijn gevoel volgt gewoon niet.
liefdevol verwaarlozen vind ik een goeie! die ga ik opschrijven en ergens zichtbaar ophangen 
als geheugensteuntje. op een goeie dag, kom ik er wel.
tjsa wat ik van mijn man als opvoeder vindt. hij is er niet zoveel, het meeste komt op mij aan. Daarom voel ik me ook zo enorm verantwoordelijk denk ik... maar wat hij doet, doet hij wel goed. soms is hij wat streng vind ik, maar ok.
dus iedereen rommelt maar wat aan dan? ik heb gewoon geen goed realiteitsbeeld denk ik.
nou ja, maar eens beginnen met al die boeken te verzamelen
fijn dat jullie unaniem zijn in elk geval - dat komt dan toch wel heel erg binnen hier
herfst
XXX
Die handleiding
die bij elk kind hoort wordt tegelijk met de placenta afgevoerd. Dus je kunt niet anders dan maar gewoon wat proberen.
Display
Al vaker genoemd hier:
Als je het model zonder display hebt genomen is het ook achteraf te laat.. niets meer aan te doen .. terwijl je er niets van hoeft te zien, onder de pony of in de nek.. altijd makkelijk af te lezen wat eraan schort.
En daarom
schrijft iedereen weer een nieuwe handleiding, waarvan ze denken dat die op alle kids toepasbaar zijn en die staan dan weer in de boekhandel.
Maar die werken dus niet. Zelfs niet bij de modellen met display.
Schrijven en doen
Ik zat eind jaren 70 in wild Amsterdam op school met de dochter van een kinderpsychiater, die zeker goed was voor een halve plank opvoedboeken. Deze dame (de dochter dus) was afgevloeid van gym naar Havo, was punk, jatte als de raven, rookte ketting voor school en blowde (onder schooltijd) in de tuin. Toen zij 14 was besloot zij dat ze genoeg gespijbeld had en het tijd werd om ermee te kappenen. Zij ging met een vaag plan om op het Waterlooplein te gaan werken van school.
Later in mijn studententijd woonde ik op een flat met het nageslacht van 2 psychiaters. Zelden zo'n over het paard getilde egocentrisch klootzak ontmoet.
Kortom boeken schrijven en doen wat je schrijft zijn totaal verschillende vaardigheden. Degene die boeken over opvoeden schrijft blijkt lang niet altijd zijn eigen kinderen te kunnen opvoeden of ook maar te snappen wat er in zijn/haar eigen kind omgaat. Reden te meer dat jij als lezer je al helemaal niet onzeker moet gaan voelen. Boeken zijn theorie en de praktijk is weerbarstig ook voor de hooggeleerde auteurs zelf.
J.
Herkenning
Aaah Herfst, ik heb precies hetzelfde. Hier staat geloof ik een anderhalve meter aan opvoedboeken. En ik moet mezelf soms echt inhouden om er niet nog een aan te schaffen. Vaak haal ik ook nog exemplaren uit de bieb. Maar als ik ze nog eens naloop, zijn er maar 2 waar ik echt wat aan heb gehad: een boek van Gordon en How 2 talk 2 kids. De rest is niet blijven hangen.
Bij mij speelt wel dat ik niet zo blij was met mijn eigen opvoeding. Maar waar kom je er dan achter hoe het wél moet? Door veel te lezen en daar de dingen uit te pikken waar je wat aan hebt, die goed voelen. En het forum natuurlijk.
En tsja, ik ken ook veel moeders die nóóit een opvoedboek inkijken. En waarvan ik denk: deed je het maar eens! Want er valt best veel te leren; je hoeft alleen lang niet alles toe te passen. Alleen wat bij jou en je kinderen past.
Die verantwoordelijkheid waar je het over hebt, herken ik trouwens ook heel erg. Voorbeeld: we gaan volgend jaar verhuizen, en dan ga ik al allemaal scenario's bedenken over wat dat voor effect kan hebben op dochters toekomst. Dan beeld ik me in dat ze over 20 jaar in een interview (ze is dan beroemd 
)zegt: "Tsja, mijn leven stortte in toen ik ging verhuizen, ik vond nooit meer aansluiting, werd gepest en de littekens draag ik nog altijd met me mee, maarja, dat deed je toen, je moest wel mee met je ouders.."
Man heeft dit helemaal niet. Dat is veel gemakkelijker (voor hem) maar ik ben dan geneigd de dubbele verantwoordelijkheid te gaan dragen.
Groetjes Bennikki
Benniki
Dus jij denkt dat je je kind zo hebt opgevoed dat het zich absoluut niet kan aanpassen aan een nieuwe situatie?
Ik zou een beetje meer vertrouwen hebben in mijn dochter als ik jou was
Onzeker
Ik werd ook overal onzeker van en heb vroeger heel wat verschillende opvoedboeken gelezen, omdat ik het zo goed mogelijk wilde doen.. Gek werd ik er van en mijn knderen gedroegen zich ook niet zoals het hoorde (autistisch, wat ik toen nog niet wist), dus dat ging dubbelop.
Ook van forums als o.a. ouders online ben ik lang onzeker geworden, al die moeders die het zo goed leken te weten en alles in mijn ogen beter deden dan ik..
Sinds een paar jaar ben ik er eigenlijk pas vanaf en volg ik mij eigen weg en dat bevalt me wel zo goed.
