Buurvrouw schreeuwt ....

Begrip

Ik denk dat het begint bij een beetje begrip voor de situatie van de vrouw. Hoe zou jij je voelen als alleenstande moeder van drie kinderen, misschien een dramatische periode achter de rug, een hoop gedoe rond je hoofd en kinderen op wie je (doordat er zoveel is gebeurd en veranderd) misschien het overwicht kwijt bent? Zou je dan ook niet af en toe eens je stem verheffen of iets minder aardigs zeggen om je overwicht (terug) te krijgen, of gewoon omdat je tolerantielatje op dat moment laag ligt. En wat zou je dan zelf willen? Wat ik zou willen is dat iemand mij erop wijst dat ik hoorbaar ben, zonder oordeel. Dan wordt als het ware de keus bij mij gelegd, of ik ga door met mijn luiddruchtige manier van communiceren omdat ik er maling aan heb, of ik niet wil da tik bij de buren te horen ben en ga een toontje zachter.

Daarnaast denk ik toch dat je je ook moet realiseren dat schreeuwen neit per definitie zorgelijk hoeft te zijn en zelfs dat wat ze zegt niet. Wat bij jou lukt met fluisteren, kan daar lukken met schreeuwen en de botte bijl. Go away is ook een grens aangeven: ga weg, je overstelpt me nu met je geklier, ik ben nu niet in staat verder met je te praten, geef me ruimte zodat ik het straks weer trek....ik noem maar wat. Maar dat wil idd niet zeggen dat ze niet goed is voor haar kinderen. En ook het I hate you hoeft niet zo erg te zijn als het lijkt. Ken je de setting waarbinnen dat gebeurt? Die moet je denk ik wel kennen voor je er iets over kunt zeggen. Hoewel je nieuw bent hier, valt het mij wel op dat we makkelijk zorgen uiten over andermans kinderen. Ik denk dan toch altijd een beetje: en in jouw gezin, zit daar alles goed, of doe je soms zelf ook wel eens de dingen die je zelf de ander verwijt? Want eerlijk: verhef je zelf nooit eens je stem of zeg je nooit eens iets ondaardigs tegen je kinderen?

Praatje

Uit je tekst begrijp ik dat jullie nog weinig persoonlijk contact hebben (gehad)
Dit kan misschien een eerste stap zijn. In eerste instantie gewoon af en toe een praatje met haar maken, elkaar wat leren kennen. Zomaar vanuit het niets advies geven over de opvoeding heeft weinig zin.
Ik zou proberen om eerst het gezin te leren kennen.
I hate you schreeuwen tegen je kinderen is niet normaal natuurlijk maar er speelt misschien van alles in het gezin.

In elk geval zou ik proberen om de moeder en haar kinderen eerst gewoon te leren kennen. Dan krijg je ook een beter beeld van het gezin en kan je misschien gerichter hulp bieden.

Zelf schreeuwen

Eigenlijk moet je op een rustig moment zelf eens gaan schreeuwen tegen elkaar. Zo geef je zonder waardeoordeel heel duidelijk aan hoe goed het te horen is

(ik zou er geen moeie voor hoeven te doen. Ik sta 's ochtends weleens te schreeuwen als mijn 2e na 20 minuten en 10 keer vragen nog zijn schoenen nog niet aan heeft, ahem.

Goeie

Das een goeie van jou zeg! Misschien dat meteen het kwartje valt...als ik hen hoor, horen ze mij ook....

Ik bedacht me na mijn posting nog dat het misschien niet tegen de kinderen is, kan ook aan de telefoon zijn of tegen een andere volwassene....Ik bedoel maar gewoon dat je echt de context moet kennen voor je kunt oordelen. Bovendien, als zij al overbelast is, dan kun je dit door haar verkeerd aan te spreken ook verergeren.

Ennuh fijn dat je aangeeft ook wel eens je stem te verheffen ....ik geloof niet in mensen die zeggen dat ze dat echt niet doen en in hun hele omgeving ook geen mensen kennen die dat doen......

Emine ot

Bedoel je de laatste reactie als sneer naar mij?

Nee hoor (nog meer ot)

Ik bedoel ermee dat ik denk dat we allemaal wel eens iets doen waar we vervolgens een ander op aanspreken. Zeggen dat het niet zo is, kan volgens mij alleen door ouders die zich beter voordoen dan ze zijn of die hun eigen fouten niet zien. Ik denk dat het belangrijk is dat wel te doen, dan kun je -als je je met een ander wilt bemoeien- meteen bedenken of het feit dat je het zelf ook wel eens minder perfect doet, meteen betekent dat er ook bij jou ingegrepen moet worden.

Ik weet niet of de opmerking waaraan je mijn reactie zou kunnen linken van jou kwam, het zal wel als je erop reageert.

Hoe dan ook, prefecte mensen bestaan niet en dus perfecte ouders ook niet. Het is trouwens volgens mij ook helemaal niet goed perfecte ouders te hebben. Daar leren kinderen namelijk niet van hoe om te gaan met niet-perfecte dingen.

Laatste reactie, wil draadje niet kapen...

Lekkere dooddoener: niemand is perfect, dus je mag gedrag nooit veroordelen. Ik weet niet in wat voor een wereld jij leeft, maar ouders die communiceren zonder te schreeuwen bestaan echt hoor! (Een enkele stemverheffing is echt wat anders). Aangezien je nogal wantrouwend ten opzichte van mij lijkt te staan, je suggereert niet voor niets dat ik me beter voordoe(hoe de waard is?), zal ik mijn moeder als levend voorbeeld noemen. Iedereen raakt tijdens zijn jeugd wel op een of andere manier beschadigd, weer een andere dooddoener. Om dit gegeven vervolgens te misbruiken om alles maar goed te praten en mensen die het anders zien monddood te maken vind ik enorme slappe hap.

Weer vanalles wat ik niet heb gezegd

...en weer maak je er vanalles van wat ik niet heb gezegd.

Daarnaast (en nou goed lezen) lijk je te suggereren dat ik een ouder ben die zich op velerlei manieren misdraag en zonder realiteit in de wereld sta....ik ben gelukkig in het bezit van een brede rug en een nog dikkere kont (ook niet goed zeker?), waar het zo vanaf glijdt.

On topic

Van je buurvrouw kan ik het me ook wel voorstellen: net verhuisd en 3 van die jonge kids! Kun je het kleintje niet eens een ochtendje uitnodigen of die van 3 zodat zij een rustige ochtend heeft? Zoiets zou ik aanbieden.

Helaas ben ik rond verhuizingen en stress en frustratie ook best vaak gaan schreeuwen tegen mijn kinderen en dat vind ik echt erg. Maar het gebeurde toch. Nu al veel minder wegens minder stress.

Het kan ook zijn dat het voor haar gewoon een normale communicatiewijze is die zij van haar ouders heeft geleerd - als die er vaak zijn, is dat nog aannemelijker.

Ik zou gewoon ns een praatje maken en als je zelf tijd hebt, iets praktisch aanbieden - boodschapje nodig? Kind even meenemen? Wasje vouwen? Ik zeg maar wat. Dan kom je er vanzelf achter of ze behoefte aan je heeft

Tja wat is schreeuwen?

Ik heb nog al een harde duidelijke stem. En daar ben ik blij mee want op mijn werk komt ie me goed van pas. Maar ook in dagelijks leven 'verhef'ik 'm wel eens...Dat is geen schreeuwen, want ik kan nog wel 10 keer harder. Maar misschien denken mensen die mij niet kennen dat wel? Dan zeg ik ook dingen als...'Hou op' en 'Nou is het afgelopen' of 'Ga weg!' iets als 'ik haat je' zou ik niet zeggen. W.s. heb ik die dingen dan al 6 keer op gewone manier gezegd maar als er niet geluisterd wordt ga ik vanzelf steeds een beetje harder.
Van de week heb ik hard lachende pubers aan tafel die elkaar zaten te klieren en te bespuiten met water nog met flinke stemverheffing uit elkaar gebonjourd. Ook met 'wegwezen en ophouden en nu is het afgelopen!'. Maar ja alles leuk en aardig en best prima dat ze samen stoeien, maar dat water komt wel overal terecht en ik had net het hele huis schoon en vreesde met grote vreze dat ze in hun stoeibui over zouden stappen op de melk
3 stuks en dan helemaal alleen...Ik snap best dat ze een flinke stem nodig heeft om daar bij tijd en wijle 'overheen' te komen.
Ik sluit me bij voorgangers aan, leg contact met haar en bied in een later stadium je hulp en steun aan.
groeten albana

Reactie

Ik had al eerder gereageerd, maar zie mijn reactie niet (meer). Hoe komt dat? Ik probeer het weer.

Bedankt voor de reacties.
Ik wil best een praatje maken en contact leggen met de buurvrouw, maar weet niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken...
Moet ik gewoon aankloppen? Of wachten tot ze eens buiten is en ik ook? En wat zeg ik dan??

Het schreeuwen is echt niet 'gewoon'. Het is de hele dag door (wel met pauses), ook 'savonds, en het is eigenlijk meer krijsen. Klinkt erg gestressed. En er zijn nog wel meer dingetjes die niet zo best zijn...

Creamy

Gewoon aanbellen en zeggen: toen je hier kwam wonen waren wij met vakantie, dus we hebben nog niet echt kennis kunnen maken. Heb je zin om een kopje koffie te komen drinken?

skik

Eerlijk gezegd

Zou ik haar voorlopig op een afstandje houden. Eerst wat meer de kat uit de boom kijken.

Stel je voor dat ze contact met beide handen aangrijpt. Dan heb je straks geen privacy over.

Als je behoefte hebt mensen te helpen, dan zou ik niet beginnen met mijn buurvrouw, dat is echt veel te dicht bij!

Oef...

Ik zou wel zeggen: erop af. Wees vriendelijk, want dat kun je nu nog opbrengen. Na nog een maand schreeuwen niet meer. En dan wordt het alleen maar moeilijker.
Laat merken dat je graag een goede buur bent, biedt hulp aan. Als je haar kinderen ok vindt, ach... laat ze even bij jou spelen, zodat je buurvrouw haar handen vrij heeft. Toon begrip voor haar situatie (verhuizen, kinderen, stress). Vertel haar dat je gewend bent dat je vorige buren rustiger waren en dat jullie altijd rekening hielden met elkaar. Heeft zij last gehad van jou? Nou, jij wel van haar. Vraag haar vriendelijk om rustiger te praten,omdat jullie huizen gehorig zijn. "Nog een kopje thee?"
Als het na dit gesprek rustiger wordt, laat dat dan ook meteen merken.
Succes ermee!
Maw.

Koffie

Ik zou ook de weg van het kopje koffie of thee kiezen. Ik heb dat zelf ook altijd gedaan. Ik hoef helemaal geen dikke vrienden met de buren te zijn, als je maar van elkaar weet waar je naast woont. Dat jullie op vakantie waren is dus een prachtig aanknopingspunt om de buurvrouw op de koffie te vragen. "Neem je kinderen maar gezellig mee hoor!"
Ik heb het hier wel eens verteld, maar pas nadat een vroegere buurvrouw van ons verhuisd was hoorde ik van haar (we kwamen elkaar toevallig tegen op het strand) dat ze ooit overwogen had om de politie te bellen. Ze hoorde mijn man nogal schreeuwen en maakte zich zorgen. Feit is dat mijn man nogal luid de strijd aangaat als we ruzie hebben. Ik vind dat heel erg vervelend. Net zo vervelend als dat ik bij ruzie snel huil. In de tijd dat de exbuurvrouw overwoog om de politie te bellen, was onze oudste dochter niet de makkelijkste. Dat was een van de oorzaken van onze ruzies. Maar wat het plaatje nog completer maakte voor de buurvrouw was dat ze mijn dochter af en toe hoorde krijsen (uiteraard zonder precies te horen wat ze dan krijstte). Mijn dochter kon namelijk gigantisch tekeer gaan en huilen alsof we haar ik weet niet wat hadden aangedaan. Soms aangevuld met 'ik háát jullie!!' Inmiddels ligt die tijd ver achter ons. Ik heb tegen de ex-buurvrouw op het strand gezegd dat ik heel erg blij was dat ze de politie nooit gebeld heeft, omdat mijn man, waar zij dus ongerust over was, nooit zou slaan of hardhandig zou kunnen worden. Het gegil van mijn dochter was niet het gevolg van mishandelen, maar van haar bui van dat moment, dát zie je niet door de muur heen als buur zijnde. Ze had ook angstdromen. Dan kon ze opeens op handen en knieën door haar bed banjeren en heel erg huilen. Dan kon je haar het beste maar laten gaan en rustig pratend tot haar door proberen te dringen, want als je haar beetpakte raakte ze alleen maar verder over de rooie. Tja... hoe klinkt dat voor een buur die niet weet wat er gaande is? Vast heel erg verontrustend.
Wat jij hoort klinkt niet prettig, dat ben ik met je eens, maar klopt het beeld wat je krijgt door wat je hoort en wat jou verontrust met wat er werkelijk gaande is? Kopje koffie dus! En je beschikbaar stellen als speeladres voor de kinderen als je dat wilt tenminste.

Katten en kindjes

Ben wat in de tuin gaan werken, en de buurvrouw kwam buiten met haar twee jongste kindjes en haar katten. We hebben over het hek heen gesproken - eerst over de katten, en daarna over de kinderen - ik kreeg een stralende lach van de baby!

Heb ook gezegd dat we haar kunnen horen schreeuwen. Ze zei dat ze dat inderdaad deed, en ze legde ook uit waarom - ze heeft problemen, maar krijgt ook hulp. Ze werd niet boos ofzo, en ze zei dat als het een probleem was of als we ons zorgen maakten dat we het dan maar even moesten zeggen. Waarop ik zei dat zij ook kon langskomen als er iets was enzo.

Maak me nu toch minder zorgen. Vandaag was er trouwens veel minder geschreeuw, en wel een hoop gelach!

Creamy

Goed begin inderdaad. Dit soort dingen zie je vaak al heel anders als je de mensen kent. Dan kun je dingen veel beter inschatten.
Een goed contact met de buren is altijd prettig en het is ook fijn als je elkaar af en toe kunt helpen of gewoon even een praatje kan maken.

Dc ot

Op zich snap ik je punt wel hoor, (been there, seen that) Maar toch..als we allemaal zo redeneren, kijkt toch niemand naar elkaar om?

Fio

Je hebt gelijk hoor. Bij mij is het meer een soort zelfbescherming. Op een gegeven moment had ik ongeveer voltijd 3 kinderen van een stel buren over de vloer. Op zich niet erg, maar ze trokken zich niets aan van regels, elke keer ging er wat stuk en/of werd een van mijn kinderen geslagen, dus sindsdien ben ik wat terughoudender met hulp. Hun moeder kon het ook allemaal niet aan. Die was echt voltijd bezig met de 4e en de rest werd gewoon verwaarloosd. Het is gewoon ontzettend moeilijk een goed evenwicht te vinden. Dus als je net verhuisd bent, dan zou ik eerst even mijn eigen leven goed op orde hebben, en van daaruit beslissen hoeveel praktische hulp je op kunt brengen.

Volgens amk schreewen wij ook

paar weken geleden kreeg ik een melding van AMK dat er een melding zijn , ik schrok me kapot en wist me geen raad, wist dus niet waarover het ging laat staan waarover het ging. bij gesprek AMK kwam verduidelijking, en iemand zou hebben gemeld dat mijn kinderen en ik luidruchtig zijn, hard de trap op lopen. Ik was opgelucht, ik dacht even dat ik vals van een of ander beschuldigd zou worden. We zijn niet fluister mensen, en kinderen mogen bij gewoon leven en niet op eieren lopen. Wel houd ik altijd rekening met tv radio ook savonds zijn we heel rustig voor de buren. Verbaal geweld doen we ook niet aan en er wordt niet gescheld ofzo. Het rare is dat ik hun wel vaak hoor, met deuren slaan en ruzie maken. Maar als ik daar echt last van heb dan ga ik met hun daarover in gesprek, het zijn gewoon ........ buren. ik wilde dit even kwijt, en oowja ze hebben ook nog speelgoed van ons gepikt.

Ik herken dat wel hoor, dergelijke buren hadden ons op gegeven moment niet meer nodig en nu zijn we niet meer on speaking terms, kennelijk ligt het ineens allemaal aan ons...ik vrees dat ik soms teveel uitga van het goede in mensen..)